Επιστολές αναγνωστών...
"Αγαπητέ Αθήναιε.
Προ ημερών καθώς έκανα χαλάουα στα πόδια μου κ μετρούσα τα σημάδια που έχει αφήσει πάνω τους η ορθοστασία που επιβάλλει το επάγγελμα του μάγειρα, θυμήθηκα εσένα κ τις μαγειρικές σου ιστορίες .
Θυμήθηκα μια βραδιά από την εποχή που δούλευα sous chef σ’ένα από τα πολύ γνωστά εστιατόρια του Λονδίνου. Εκείνο το βράδυ είχαμε υψηλούς πελάτες κ τα είχαμε πάει πάρα πολύ καλά. Όλα τα πιάτα βγήκαν από την κουζίνα άψογα. Όταν τελείωσε η βάρδια, ανοίξαμε σαμπάνιες κ αφού μεθύσαμε, δε θυμάμαι πως ακριβώς, άρχισε ο σεφ να επιδεικνύει με περηφάνια τα σημάδια από το φλεβίτη στα πόδια του με τη μπριγάδα να τον επευφημεί με τον τρόπο που το στράτευμα επευφημεί τους στρατηγούς στο πεδίο της μάχης. Το παράδειγμά του το ακολούθησαν κ άλλοι. Εγώ μπήκα στις κουζίνες στα 16 μου κ είχα ήδη μαζέψει αρκετά "γαλόνια" από δαύτα. Σήκωσα λοιπόν το μπατζάκι της φόρμας να επιδείξω κ εγώ τα "παράσημα" του συναφιού μας. Αμέσως η ατμόσφαιρα πάγωσε κ άρχισαν να με κοιτούν με λύπηση. Ο σεφ που με σεβόταν κ ως άνθρωπο κ ως επαγγελματία ξενέρωσε από το πιώμα με τη μία κ εντελώς στα σοβαρά μου είπε ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να εξαφανίσω τα σημάδια αυτά γιατί δεν ήταν σωστό να τα έχω, νέα κοπέλα.
"Νέα κοπέλα", έτσι με αποκάλεσε εμένα τον φοβερό κ τρομερό στρατηγό του ο αρχιστράτηγος - πολέμαρχος κατά την τελετή επίδειξης των παρασήμων κ μάλιστα μπροστά σε ολόκληρο το στράτευμα κ αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από το χώρο μας.
Όταν τελείωσα με τις κουζίνες, σκέφτηκα να ξεκινήσω να γράφω γιαυτά που έζησα στο χώρο της επαγγελματικής εστίασης κ που είναι πολύ περισσότερα απ’οσα θα ζήσουν ποτέ τους 10 άντρες μάγειρες μαζί αλλά βαρέθηκα. Εξάλλου ποιος θα πίστευε ότι μια γυναίκα δούλευε για 13 σχεδόν χρόνια σερί 10 κ 12 ωρες βάρδιες στις κουζίνες του κόσμου σπουδάζοντας παράλληλα; Ποιος θα καθόταν να ακούσει μια γυναίκα να μιλάει για πιώματα, αλητεία κ σεξ με τον τρόπο που το κάνεις εσύ ακόμη κ αν αυτά που περιγράφεις εσύ ωχριούν μπροστά σε αυτά που έχω κάνει στην πραγματικότητα εγώ;
Όμως τώρα σου γράφω για άλλο λόγο. Σήμερα είναι λέει η Ημέρα της Γυναίκας κ θέλω να σε προειδοποιήσω να μην τολμήσεις να γράψεις κανένα ροζουλί πόνημα για τις γυναίκες μαγείρισσες με το γνωστό ύφος του κουτσαβάκη Καζανοβα , " Αγαπητές μου κυρίες" κ βούρτσες μπλε, γιατί θα μου τη δώσει πολύ.
Βλέπεις, από τα λεγόμενά σου έχω καταλάβει ποιος είσαι κ αν γράψεις κάτι "επετειακό", θα έρθω εκεί που συχνάζεις κ θα σε φτύσω μπροστά σ’ολο τον κόσμο γιατί εσύ ξέρεις από πρώτο χέρι ότι ποτέ, σε καμία κουζίνα του κόσμου, κανείς άντρας μάγειρας δεν αναγνώρισε γυναίκα συνάδελφό του κ ας δούλευε το ίδιο σκληρά κ ας είχε μεγαλύτερο ταλέντο απο εκείνον.
Σε φιλώ
Μια συνάδελφος.
Υ.Γ. Σκέφτηκα να κάνω λέιζερ για να απαλλαγώ από τα "παράσημα" στα πόδια μιας κ ούτε το ίδιο μου το συνάφι δεν τ'αναγνωρίζει ως τέτοια όταν "κοσμούν" πόδια γυναικεία αλλά αποφάσισα τελικώς να τα κρατήσω. Μου αρέσουν."
Προ ημερών καθώς έκανα χαλάουα στα πόδια μου κ μετρούσα τα σημάδια που έχει αφήσει πάνω τους η ορθοστασία που επιβάλλει το επάγγελμα του μάγειρα, θυμήθηκα εσένα κ τις μαγειρικές σου ιστορίες .
Θυμήθηκα μια βραδιά από την εποχή που δούλευα sous chef σ’ένα από τα πολύ γνωστά εστιατόρια του Λονδίνου. Εκείνο το βράδυ είχαμε υψηλούς πελάτες κ τα είχαμε πάει πάρα πολύ καλά. Όλα τα πιάτα βγήκαν από την κουζίνα άψογα. Όταν τελείωσε η βάρδια, ανοίξαμε σαμπάνιες κ αφού μεθύσαμε, δε θυμάμαι πως ακριβώς, άρχισε ο σεφ να επιδεικνύει με περηφάνια τα σημάδια από το φλεβίτη στα πόδια του με τη μπριγάδα να τον επευφημεί με τον τρόπο που το στράτευμα επευφημεί τους στρατηγούς στο πεδίο της μάχης. Το παράδειγμά του το ακολούθησαν κ άλλοι. Εγώ μπήκα στις κουζίνες στα 16 μου κ είχα ήδη μαζέψει αρκετά "γαλόνια" από δαύτα. Σήκωσα λοιπόν το μπατζάκι της φόρμας να επιδείξω κ εγώ τα "παράσημα" του συναφιού μας. Αμέσως η ατμόσφαιρα πάγωσε κ άρχισαν να με κοιτούν με λύπηση. Ο σεφ που με σεβόταν κ ως άνθρωπο κ ως επαγγελματία ξενέρωσε από το πιώμα με τη μία κ εντελώς στα σοβαρά μου είπε ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να εξαφανίσω τα σημάδια αυτά γιατί δεν ήταν σωστό να τα έχω, νέα κοπέλα.
"Νέα κοπέλα", έτσι με αποκάλεσε εμένα τον φοβερό κ τρομερό στρατηγό του ο αρχιστράτηγος - πολέμαρχος κατά την τελετή επίδειξης των παρασήμων κ μάλιστα μπροστά σε ολόκληρο το στράτευμα κ αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από το χώρο μας.
Όταν τελείωσα με τις κουζίνες, σκέφτηκα να ξεκινήσω να γράφω γιαυτά που έζησα στο χώρο της επαγγελματικής εστίασης κ που είναι πολύ περισσότερα απ’οσα θα ζήσουν ποτέ τους 10 άντρες μάγειρες μαζί αλλά βαρέθηκα. Εξάλλου ποιος θα πίστευε ότι μια γυναίκα δούλευε για 13 σχεδόν χρόνια σερί 10 κ 12 ωρες βάρδιες στις κουζίνες του κόσμου σπουδάζοντας παράλληλα; Ποιος θα καθόταν να ακούσει μια γυναίκα να μιλάει για πιώματα, αλητεία κ σεξ με τον τρόπο που το κάνεις εσύ ακόμη κ αν αυτά που περιγράφεις εσύ ωχριούν μπροστά σε αυτά που έχω κάνει στην πραγματικότητα εγώ;
Όμως τώρα σου γράφω για άλλο λόγο. Σήμερα είναι λέει η Ημέρα της Γυναίκας κ θέλω να σε προειδοποιήσω να μην τολμήσεις να γράψεις κανένα ροζουλί πόνημα για τις γυναίκες μαγείρισσες με το γνωστό ύφος του κουτσαβάκη Καζανοβα , " Αγαπητές μου κυρίες" κ βούρτσες μπλε, γιατί θα μου τη δώσει πολύ.
Βλέπεις, από τα λεγόμενά σου έχω καταλάβει ποιος είσαι κ αν γράψεις κάτι "επετειακό", θα έρθω εκεί που συχνάζεις κ θα σε φτύσω μπροστά σ’ολο τον κόσμο γιατί εσύ ξέρεις από πρώτο χέρι ότι ποτέ, σε καμία κουζίνα του κόσμου, κανείς άντρας μάγειρας δεν αναγνώρισε γυναίκα συνάδελφό του κ ας δούλευε το ίδιο σκληρά κ ας είχε μεγαλύτερο ταλέντο απο εκείνον.
Σε φιλώ
Μια συνάδελφος.
Υ.Γ. Σκέφτηκα να κάνω λέιζερ για να απαλλαγώ από τα "παράσημα" στα πόδια μιας κ ούτε το ίδιο μου το συνάφι δεν τ'αναγνωρίζει ως τέτοια όταν "κοσμούν" πόδια γυναικεία αλλά αποφάσισα τελικώς να τα κρατήσω. Μου αρέσουν."
| Permalink | E-mail this post 
Χωρίς να γνωρίζω προσωπικώς ούτε την συνάδελφό σας, αλλά ούτε και εσάς αγαπητέ μου Αθήναιε.... θα σας συμβούλευα να μην γράψετε τίποτε "ροζουλί" για την σημερινή μέρα.
Έχω περάσει πολύ δύσκολα κι΄ εγώ σήμερα στον επαγγελματικό μου χώρο (που δεν είναι οι κουζίνες - αυτές μόνον ερασιτεχνικά και από προσωπικό κέφι) και μόλις μου είπε (άντρας συνάδελφος - που κάνεις δεν συμπαθεί, και όλοι πίσω από την πλάτη του τον βρίζουν) πως έχω πάθει ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ γιατί αρνούμαι να βγω και να πω στους πελάτες ότι οι υφιστάμενοι του έκαναν λάθος και διέγραψαν δεδομένα.... (αφού αυτή είναι η δουλειά μου : η εκπροσώπηση). Και ότι δεν είμαι εγώ αυτή που φέρνω τα έσοδα στην εταιρία.
Αγαπητή συνάδελφος του Αθήναιου, σχεδόν κανένας άνδρας (άντε να αφήσουμε και κάποια πιθανότητα ανοιχτή) σε κανέναν επαγγελματικό χώρο, δεν θα δεχτεί εύκολα μια γυναίκα ως καλύτερή του κι ας το γνωρίζει πολύ καλά μέσα του. Ειδικά δε, αν είναι σε ισότιμες θέσεις. Μόνον ως διευθύντριά του, μπορεί να την δεχτεί και πάλι με πολύ κόπο... για να την σεβαστεί ή να την ερωτευτεί τελικά. Υπάρχει δε, μια γερμανική ταινία που κινείται στον χώρο σας και θα σας έλεγα να την δείτε, αν δεν την έχετε ήδη δει. Bella Martha (σε DVD την απέκτησα προσφάτως…)
Μην μπείτε στον κόπο να φτύσετε κανέναν, λοιπόν… προχωρήστε με αγάπη και λογική στο επάγγελμα που κάνετε.
Φιλικά μια γυναίκα συνάδελφος, από άλλο χώρο.
Posted by
Ανώνυμος |
2:20 μ.μ.
Χαλαρωστε λιγακι, μερα που ναι... Ο καθενας ειναι οπως ειναι...Αφου δεν τιθεται θεμα ισοτητας, ας μην το κουραζουμε.
Δεν ξερω και πολλους να ειναι ικανοποιημενοι απο τη δουλεια τους και τους συναδελφους, οποιοι και αν ειναι αυτοι.Ή κανεις κατι γι' αυτο ή το αποδέχεσαι.
ΥΓ κε Αθήναιε, έχω μια υποψια ότι το συγκεκριμενο ποστ σας θα ξεσηκωσει πολλα σχολια...enjoy λοιπον...
Posted by
Ανώνυμος |
2:37 μ.μ.
δεν υπαρχει λογος να φτυσεις κανενα.ο αθηναιος θα την πληρωσει δηλαδη για το οτι δεν αναγνωριστηκε η συνεισφορα σου σε αυτο το επαγγελμα.το προβλημα υπαρχει και θα στο αναγνωρισουν αρκετοι νοημονες αρσενικοι.ομως αυτη η αντιμετωπιση θα προκαλουσε σφαγες και αυτο δεν θα ηταν ευχαριστο.
Posted by
Ανώνυμος |
3:25 μ.μ.
Να μην δυσαρεστησουμε, φιλε Αθηναιε, ουτε την φιλη σου ουτε αλλη γυναικα. Απαδουν τα γλυκερα, ναι. Δεν θα τους πω οτι ειναι γλυκειες συντροφοι στο ταξιδι-- διοτι ειναι ΤΟ ταξιδι. Αλλοτε γλυκειες, και αλλοτε "γλυκειες σα μελι αλλα πικραθηκαν τα σωθικα μου"... αλλοτε αδυναμες και αλλοτε αδυσωπητες. Φερουν, και αιρουν, την ομορφια της ζωης μας, ομορφια παροδικη για ζωη επισης παροδικη. Δεν θα μας κανει δα αυτο να δειλιασουμε. Ουτε να ξεχασουμε το "οταν δ' αυτος παρηι, ημεις ουκ εσμεν", που λεει ο Επικουρος (οχι κατ' αναγκην ο εδω Επικουρος, που δε γνωριζω χι χι)
Την φιλη σου, Αθηναιε, με τα σημαδια, τα σηματα αν θες, στα ποδια και στο σωμα (ο γυμνος Ναβαχο το εθεσε "ολο το σωμα προσωπο", ενας λογος παραπανω που κακως σοκαριστηκε η κουζινα στη θεα τους) την φανταζομαι ωραια. "Ωραια", σωστης και γνησιας ωρας, χρονου που γραφει επανω της-- κι επανω σου κι επανω μου, και δαχτυλιδια σε κα8ε δεντρου κορμο.
Οι αγαπημενες μορφες αγγιζουν χορδες μεσα μας, λαχταρα και ποθο αλλα και φιλοτητα και συμπνοια, ακριβως μεσα σ' αυτην την πορεια και διεργασια του χρονου. Γι'αυτες και για μας το παροδικο εκλειπει.
Η φιλη σου, Αθηναιε, δεν πρεπει να στενοχωριεται αν δεν συμβαινει κατι τετοιο, οπως λεει, αναμεσα σ' αυτους με τους οποιους μαγειρεψε. Αυτοι _για_ τους οποιους μαγειρεψε, και ιδιως αυτοι για τους οποιους Μαγειρεψε, ειμαι σιγουρος οτι την εχουν μεσα στην καρδια τους.
Posted by
Ανώνυμος |
3:51 μ.μ.
Αυτό που μάς χαρίσατε, Αθήναιε, απέχει πολύ από το ροζουλί :)
Posted by
Ανώνυμος |
3:59 μ.μ.
Η snowflake κρατάει το ζαχαρόμετρο κ αφού λέει ότι από την άποψη αυτή το ποστ ήταν οκ, είμαι ευτυχής! :-)
Φυσικά δεν υπήρξε γράμμα αλλά το ποστ βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα.Η ισότητα στον εργασιακό χώρο ορίζεται κυρίως απο την ισότητα στην αμοιβή ίσης παρεχόμενης εργασίας. Ε σε αυτό οι κουζίνες μοιάζουν στο... Χόλλυγουντ, να το πω κομψα. Οι γυναίκες της μπριγάδας που είναι ελάχιστες δεν αμοίβονται το ίδιο με τους άντρες κ για να είναι καλυμμένοι οι εργοδότες απέναντι στο νόμο προβάλλουν διάφορες ανόητες δικαιολογίες.Βέβαια όταν φτάσουν στο βαθμό του sous ή του executive chef τα πράγματα αλλάζουν αλλά κ πάλι με σκληρές διαπραγματεύσεις με τον εργοδότη.
Σωστά αυτά που επισημαίνετε Ambrosiac όμως η κουζίνα είναι ο κατεξοχήν χώρος επίδειξης. Ο κάθε μάγειρας που βρίσκεται ψηλά στην ιεραρχία έχει ανέρθει εκεί με κόπο κ με μόνο κριτήριο τη δουλειά του. Θέλει να τον αναγνωρίζουν ως αρχιστράτηγο.
Οι επαγγελματίες μαγείρισσες είναι περίεργη υπόθεση.Καταρχάς δεν τους βοηθά η φύση του για το επάγγελμα που απαιτεί πολύ δυνατό κορμό, χέρια κ ορθοστασία. Έχω δει πολλές νέες μαγείρισσες να λιποθυμούν σαν τις μύγες μπροστά στη στόφα από τη ζέστη κ την ορθοστασία. Μιλάμε για 8 κ 10 ώρες συνεχούς ορθοστασίας.
Βέβαια, οι γυναίκες συνήθως βγάζουν πιο στρογγυλά κ ισορροπημένα μενού κ είναι κ καλύτερες ως συνάδελφοι γιατί δεν είναι ανταγωνιστικές. :-)
Οι λίγες που επιβιώνουν κ προχωρούν είναι άλλου παπά-Ευαγγέλια. Ο Θεός να σε φυλάει από την επιμονή τους αλλά κ τη δύναμη που έχουν, η οποία δύναμη πηγάζει κατευθείαν από το στομάχι.
Τελικά, αν έκανα ποτέ κόρη δεν θα ήθελα να γίνει επαγγελματίας μαγείρισσα. Θα της μάθαινα να μαγειρεύει γιατί η μαγειρική δίνει χαρά σε αυτούς που μαγειρεύουν αλλά κ στους αγαπημένους μας αλλά δεν θα ήθελα να τη δω στην επαγγελματική κουζίνα.
Posted by
Ανώνυμος |
8:28 π.μ.
Αγαπητέ μου, καλέ μου, Αθήναιε.
Τι κρατάω από όλη τη συζήτηση? Δύο πράγματα : Κατ' αρχήν, δεδομένου του οτι δεν υπήρξε γράμμα, όπως λέτε, ίσως είστε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ο μοναδικός δηλαδή άνδρας, που αναγνωρίζει την αξία ανεξάρτητα με το που τη βλέπει. Πράγμα το οποίο εκτός που με εντυπωσιάζει, με υποψιάζει κι όλας.
Δεύτερον, μ' αρέσει πάρα πολύ που στο γράμμα αναφέρεστε στον εαυτό σας ως "κουτσαβάκη Καζανόβα". Ομολογουμένως, είστε άνθρωπος με πολύ υψηλή αίσθηση του χιούμορ και γι αυτό αυτοσαρκάζεστε. Όχι, πως δεν το είχα προσέξει, αλλά είναι ωραίο να το βλέπω και γραμμένο. Θα την κρατήσω αυτή την ατάκα, και θα την θυμάμαι κάθε φορά που κάνετε διαδικτυακό κόρτε, ενώ όταν σας συναντώ, είστε "παναγίτσα".
Σήμερα, και ίσως ποτε στο ίντερνετ, δεν θα αναφερθώ στο γυναικείο κίνημα. Θα πω μόνο αυτό : Η γυναίκες είναι η μόνη κοινωνική ομάδα που αντιμετωπίζεται ρατσιστικά σαν να ήταν μειονότητα, ενώ στην πραγματικότητα υπερτερεί αριθμητικά. Τι παράδοξο κι αυτό!
Posted by
Ανώνυμος |
11:06 π.μ.
Με φωνή Τζένης Καρέζη στο " Κυρία Διευθυντής":
Γυριίιιισατεεεε;
Ώστε γυρίσατε κ τηλέφωνο δεν με πήρατε ενώ ξέρετε ότι θα βρίσκομαι σε δεινή ψυχολογική κατάσταση λόγω χιονιά.Καλώς.
Μάτζικα κ βέβαια είμαι Παναγία γιατί δεν προλαβαίνω να την πέσω πρώτος αγαπητή μου κυρία, πάντα μου την πέφτουν οι γυναίκες επειδή δεν μπορούν να αντισταθούν στην ομορφιά μου κ στο πνεύμα μου.Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; :-Ρ
Posted by
Ανώνυμος |
11:19 π.μ.