Λουλουδιού Ψωμί ή το αντίδοτο στον αντισημητισμό.
Το κείμενο αυτό, ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή τη δολοφονία του Ilan Halimi κ με σκοπό να το αφιερώσω στους Γενναίους των Εθνών του τότε κ του τώρα γιατί ακλόνητη πεποίθησή μου είναι ότι ο ανθρωπισμός πάντα νικάει τη βαρβαρότητα κ ότι εν τέλει, οι άγριοι αποτελούν τη μειοψηφία. Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό ήταν το κείμενο για τη Θεσσαλονίκη που δεν είχα καταφέρει μέχρι τώρα να γράψω κ με έβαλε στα αίματα να το κάνω αυτό το κείμενο του Thas. Όμως, μ'εσπρωξε στο over the egde της συγκίνησης το κείμενο του Πάνου για τον τρύγο. Οπότε, τυλίγω το κείμενο αυτό,το βάζω στο μπουκάλι κ το ρίχνω στο πέλαγος του Διαδικτύου κ αν κανείς αναγνωρίσει την κυρία για την οποία μιλάω στο κείμενο κ η οποία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επιχείρησε να σώσει την οικογένειά μου από το στρατόπεδο συγκέντρωσης κ την οποία την ψάχνω σχεδόν μια δεκαετία ας επικοινωνήσει μαζί μου.
Στις αρχές του 20ουαι. ο Ιακώβ Σάλομον, μόνιμος κάτοικος Άμστερνταμ, αντικέρ κ έμπορος διαμαντιών, πολυταξιδεμένος, μορφωμένος, ευζωιστής κ ορκισμένος εργένης, φτάνει στη Θεσσαλονίκη για την οποία είχε ακούσει πάρα πολλά αλλά δεν είχε ποτέ του επισκεφτεί μέχρι τότε. Εκεί, γνωρίζει τη νεαρότατη Βαλεντίνη Μπενμαγιόρ κ να ταν η έμορφη Θεσσαλονίκη, να ταν το sotlách ( το γνωρίζετε ως καζάν ντεπί) ή τα arrodeadikos de merendjéna ( ρολλάκια μελιτζάνας), έπαθε την πλάκα του βίου του ο καψερός κ στην κυριολεξία, για τα μάτια μιας γυναίκας, αποφάσισε να εγκαταλείψει το μέγαρό του στην Πλατεία Μουσείων του Άμστερνταμ κ να χτίσει ένα νέο σπιτικό στην οδό Μισραχή, στη Θεσσαλονίκη.
Το σπίτι της οδού Μισραχή ήταν τεράστιο κ πλούσιο, να φανταστείτε ότι είχε δύο κουζίνες, στη μία έφτιαχναν τα γλυκά κ στην άλλη τα φαγητά κ πάντα γεμάτο απο κόσμο. Τόσο ο Τζέικομπ όσο κ η Βαλεντίνη ήταν κοινωνικοί άνθρωποι κ τους άρεσε να έχουν φίλους από διάφορες ομάδες της πόλης. Όμως, η καλύτερη φίλη της Βαλεντίνης ήταν μια γειτόνισσά της, Κορνηλία Πιτένη λεγόταν από την Κοζάνη, με την οποία περνούσε πολλές ώρες κ αντάλλαζε κ συνταγές. Από την κυρία Κορνηλία η Βαλεντίνη απέκτησε διάφορες περίεργες -για εβραία- συνηθειες: να κάνει τάματα στην Παναγία, να φτιάχνει φανουρόπιττες κ κόλλυβα γιατί ήταν τάχα τες νόστιμα και γιατί στο " τέλος-τέλος βρε παιδί μου, χριστιανοί κ εβραίοι όλοι μια ψυχή έχουμε". Αυτή η κυρία Κορνηλία πρέπει να ήταν μεγάλη μορφή γιατί είχε κολλήσει τις ίδες συνήθειες κ στις τουρκάλες που δούλευαν στο σπίτι. Έτσι, πάνω από τα καζάνια του σπιτιού στην οδό Μισραχή λάμβαναν χώρα σκηνές απείρου κάλλους, γυναικοκουβέντες κ κουτσομπολιά από τουλάχιστον τρεις εθνικές ομάδες. Με την κουζίνα του σπιτιού είχε μανία μία από τις κόρες του Τζέικομπ κ της Βαλεντίνης, η πιο πεταχτή κ όμορφη, η Έστερ. Μέσα σε αυτήν την κουζίνα, η Έστερ σχημάτισε την πεποίθηση ότι ασχέτως ράτσας κ θρησκείας, στη ζωή οι δυνατές είναι οι γυναίκες κ ότι το φύλο της ήταν το μεγαλύτερο της όπλο.
Όταν στη Θεσσαλονίκη μπηκαν οι Βάρβαροι η ζωή σκοτείνιασε. Έγιναν οι πρώτοι κατάλογοι των μελών της κοινότητας κ μοιράστηκαν τα κίτρινα αστέρια. Ο Τζέικομπ που είχε γυρίσει τον κόσμο όλο, κατάλαβε ότι την είχαν άσχημα, επιχείρησε να φύγει αλλά δεν τα κατάφερε, ήταν αργά.
Η κυρία Κορνηλία, η κυρία από την Κοζάνη που είχε κολλήσει τα χούγια της κ τις συνταγές της σε όλη τη γειτονιά, ανέλαβε να τους κρύψει. Βρήκε τον μπελά της άσχημα.Ο κατοχικές αρχές τη σακάτεψαν-στην κυριολεξία- στο ξύλο, παρ΄όλα αυτά όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι την αποβάθρα του τραίνου όπου οι εβραίοι γείτονες είχαν συγκεντρωθεί μαζί με άλλους ομόθρησκους για να φύγουν κ να πάνε, κανείς δεν ήξερε που.
Τη σκηνή της επιβίβασης στο τραίνο, κανείς από τους επιβιώσαντες δεν είχε καταφέρει να τη διηγηθεί ολόκληρη στα παιδιά του κ στα εγγόνια του μετά τον πόλεμο. Όλοι τους ξεσπούσαν σε κλάματα, ακόμη κ η Έστερ που είχε καταφέρει με τον τσαμπουκά της να επιστρέψει από τα στρατόπεδα ζωντανή, ενώ όλη η υπόλοιπη οικογένεια είχε γίνει στάχτη στα κρεματόρια την ύπαρξη των οποίων ο κ. Ίρβινγκ αμφισβητεί, η Έστερ, που δεν έχυσε ένα δάκρυ όταν αργότερα έθαψε παιδιά κ συζύγους τρεις, παρακαλώ.
Εκεί, στην αποβάθρα, η κυρία Κορνηλία καταφέρνει να τους πλησιάσει κουτσαίνοντας κ να τους ευχηθεί καλήν αντάμωση. Για να φτιάξει το κέφι της Έστερ που ήταν η αγαπημένη της μιας κ ήταν η φανατική φαγού κ μαγείρισσα, της χώνει στο χέρι ένα κομμάτι ψωμί. Ένα ψωμί διαφορετικό, με μια λουλουδένια γεύση.
Το ψωμί με τη λουλουδένια γεύση ήταν η τελευταία γεύση από την αγαπημένη Θεσσαλονίκη.
Χρόνια μετά, στο Ισραήλ, γιαγιά πια, η Έστερ διηγείται την ιστορία στον εγγονό της τον οποίο τον έχει κάνει σαν τα μούτρα της μιας κ τον είχε συνεχώς μέσα στα πόδια της στην κουζίνα όπου μαγείρευε πιάτα μυθικά διηγούμενη ιστορίες, επιβλέποντάς τον στα διαβάσματά του, φυτεύοντας του συστηματικά κ για τα καλά στο μυαλό του την πεποίθηση ότι " όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα αίμα" κ ρίχνοντάς του χαστούκια. Μιλάμε για πολλά χαστούκια. Εκείνη η εποχή ήταν " Η εποχή των χαστουκιών"...
Χλααατς!! Κάθε φορά που δεν στεκόταν με την πλάτη ίσια. Χλαααατς κάθε φορά που δεν έφερνε τον πρώτο βαθμο στην τάξη " Αν έχεις αποφασίσει να γίνεις αγράμματος αγρότης να μας το πεις να μην σε στέλνουμε στο σχολείο να χάνεις την ώρα σου" κ τί είχε κάνει ο καψερός; Είχε πάρει 9.5 στα 10 κ είχε έρθει δεύτερος στην τάξη... Χλααααατς όταν δεν είχε τρόπους. Το "χλααατς" γινόταν ξύλο όταν έβαζε τις κατσίκες μέσα στο σπίτι ή όταν τον έβρισκε να κοιμάται στο σταύλο ή κάτω από τη μεγάλη ελιά. Το "χλααατς" έγινε πάρα πολύ ξύλο, στα πόδια, με τον λεπτό τον πλάστη που άνοιγαν φύλλο, όταν το καλοκαίρι του 1979 ο εγγονός της ανακοίνωσε πως δεν θα ξαναπήγαινε να ταίσει τις κότες γιατί δεν είχε σκοπό στη ζωή του να ασχολείται με όντα κατώτερης ευφυίας.
" Μπαααα τί μας λες;" Χλαααατς " Κ τα κατσίκια βρε χαμένο, είναι έξυπνα;" " Μα γιαγιά δεν καταλαβαίνεις τίποτε; Τα κατσίκια δεν είναι έξυπνα, όμως έχουν πλάκα ενώ οι κότες είναι ά-χρη-στες. Δεν είναι ούτε έξυπνες, ούτε έχουν πλάκα!" Χλαααααατς! Το καλοκαίρι του 1979 ο εγγονός το πέρασε καθαρίζοντας το κοτέτσι κ μιλάμε για κοτέτσι με καμια 60ρια κότες. Φρίκη. Λίγο κόντεψε να μην τον αφήσουν να πάει στον τρύγο που ήταν η χαρά της ψυχής του αλλά επέδειξε έναν υποκριτικά αδαμάντινο χαρακτήρα κ τον άφησαν να πατήσει τα σταφύλια κ ας βρώμαγε κουτσουλιά κότας, όπως τον κατηγόρησαν τα άλλα τα βρωμόπαιδα, ψέμματα βέβαια γιατί ήταν γνωστό σε όλους ότι ο εγγονός έκλεβε τις κολώνιες των μεγαλύτερων από τότε που περπάτησε γιατί είχε μια εμφυτη ωραιοπάθεια σαν τον ωραίο πατέρα του κ τη γιαγιά του.
Λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά Έστερ, ζητάει από τον εγγονό της μια χάρη. Να βρει τη συνταγή από το ψωμί με τη λουλουδένια γεύση. Η τελευταία γεύση από τη Θεσσαλονική ήθελε να είναι κ μία από τις τελευταίες γεύσεις της ζωής της. Δεν του ζητούσε καλύτερα να διασχίσει τον ωκεανό κ να επιστρέψει στην Ευρώπη κολυμπώντας;Πιο εύκολο θα ήταν. Ο εγγονός έψαχνε για χρόνια, πήγε στη Θεσσαλονίκη, ρώτησε στη Βόρεια Ελλάδα, έβαλε ανθρώπους να εντοπίσουν συγγενείς της κυρίας Κορνηλίας. Τίποτε. Στη ΝΥόρκη γνώρισε μια παρέα με καταγωγή από την Κοζάνη στην οποία η ιστορία με το λουλουδένιο ψωμί ακουγόταν οικεία.Του υποσχέθηκαν ότι το ίδιο καλοκαίρι θα κατέβαιναν στο Βόιο να ψάξουν μαζί.
Τα νέα για την υγεία της γιαγιάς χειροτέρευαν, το ψωμί δεν είχε βρεθεί κ του τύπου του είχε γίνει έμμονη ιδέα.Το αισθανόταν ελάχιστο χρέος προς την οικογενειακή του Ιστορία. Έπειτα, τον πόναγε το γελοίον του πράγματος. Ως μάγειρας είχε διακριθεί για τη δημιουργική του κουζίνα, για τις νέες συνταγές που λάνσαρε, για τις φρέσκες του ιδεες πάνω στα μενου κ δεν μπορούσε να βρει τη συνταγή για ένα ψωμί; Δεν χρειάζεται να πω ότι είχε δοκιμάσει τα πάντα. Πέρασε ατέλειωτες νύχτες βράζοντας τριαντάφυλλα κ ζυμώνοντας με το αφέψημα αυτό αυτό ψωμί, να αποξηραίνει γιασεμιά κ να τα αλέθει για να τ' ανακατέψει με το αλεύρι. Να φουρνίζει ψωμιά κ να τα στέλνει με το αεροπλάνο από τη ΝΥόρκη στο Τελ Αβιβ! Τίποτε. Η γεύση δεν ήταν αυτή.
Σ'ενα από τα ταξίδια στην Ελλάδα κάνει ένα πέρασμα από τη Θεσσαλονίκη κ περνάει κ από το βιβλιοπωλείο του Μόλχο. Στην ιστορία ο εγγονός είναι μάγειρας κ οι μάγειρες στην πραγματικότητα χρειάζονται ελάχιστα μαγειρικά βιβλία όμως εκεί που κοίταζε τα μαγερικά που είχαν κυκλοφορήσει τότε, πέφτει ο μάτι του σ'ενα βιβλίο της Εύης Βουτσινά, το "Γεύση Ελληνική" , στον τόμο για τα ψωμιά κ με το που το ανοίγει το βιβλίο βαριεστημένος, τον χτυπάει κεραυνός: " Λουλουδιού Ψωμί". Για δυο λεπτά νιώθει σφυριά να τον χτυπούν στο κεφάλι.Το λουλούδι στη συνταγή της κυρίας Βουτσινά είναι ο λυκίσκος, γνωστό κ ως μπιρόχορτο. Αυτό πρέπει να ήταν. Πιο απαλο απο τριαντάφυλλο, πιο βαρύ από γιασεμί. Τηλεφωνεί στους φίλους του στο Βόιο για να τους ρωτήσει αν φύεται εκεί το μπιρόχορτο. " Έλα κ θα το βρούμε σίγουρα".
Στο δρόμο για την Κοζάνη προς αναζήτηση του "μαγικού" λουλουδιού, ο εγγονός μαθαίνει ότι γιαγιά του πέθανε κ ο θάνατος αυτός είναι ό,τι πιο δυσάρεστο του έχει συμβεί στη ζωή του μέχρι σήμερα.
Στις εβραικές κηδείες πηγαίνουν συνήθως γλυκά, σ'εκείνη την κηδεία όμως έφτασαν από την Αθήνα 30 πολύ μεγάλα καρβέλια ψωμί, ζυμωμένα ένα-ένα, με τα χέρια από τον εγγονό, από τις φίλες της γιαγιάς του στην Ελλάδα που ήταν ακόμη εν ζωή, τρεις όλες κ όλες κ τους πολύ-πολύ στενούς του φίλους. Εκείνο το ζύμωμα, έγινε κατά πως έπρεπε. Ειπώθηκαν όλες οι ιστορίες, έπεσαν γέλια κ πολλά κλάματα.
Στην κηδεία, μια κακιασμένη με την οποία είχε κολλήσει τότε -ενώ η γιαγιά του του είχε πει τη γνώμη της γιαυτήν του είπε : " Τιμωρήθηκες από το Θεό που δεν την πρόλαβες ζωντανή. Το έπαθες επειδή δεν πιστεύεις σε τίποτε".
" Εγώ; Πιστεύω, πώς δεν πιστεύω. Πιστεύω μόνον στην καλοσύνη των ανθρώπων. Σε τίποτε άλλο".
" Ποια ήταν αυτή που είχες βγει έξω;"
" Γιαγιά σταματά πια! Δεν σου επιτρέπω! Είμαι 25 χρονών, δεν θα κάνεις κουμάντο στο πουλί μου πια!!!!"
Χλαααααααααατς!!!!!
" Στο πουλί σου, βρε χαμένε, θα κάνω κουμάντο μέχρι να παντρευτείς. Πάρτο απόφαση".
Στις αρχές του 20ουαι. ο Ιακώβ Σάλομον, μόνιμος κάτοικος Άμστερνταμ, αντικέρ κ έμπορος διαμαντιών, πολυταξιδεμένος, μορφωμένος, ευζωιστής κ ορκισμένος εργένης, φτάνει στη Θεσσαλονίκη για την οποία είχε ακούσει πάρα πολλά αλλά δεν είχε ποτέ του επισκεφτεί μέχρι τότε. Εκεί, γνωρίζει τη νεαρότατη Βαλεντίνη Μπενμαγιόρ κ να ταν η έμορφη Θεσσαλονίκη, να ταν το sotlách ( το γνωρίζετε ως καζάν ντεπί) ή τα arrodeadikos de merendjéna ( ρολλάκια μελιτζάνας), έπαθε την πλάκα του βίου του ο καψερός κ στην κυριολεξία, για τα μάτια μιας γυναίκας, αποφάσισε να εγκαταλείψει το μέγαρό του στην Πλατεία Μουσείων του Άμστερνταμ κ να χτίσει ένα νέο σπιτικό στην οδό Μισραχή, στη Θεσσαλονίκη.
Το σπίτι της οδού Μισραχή ήταν τεράστιο κ πλούσιο, να φανταστείτε ότι είχε δύο κουζίνες, στη μία έφτιαχναν τα γλυκά κ στην άλλη τα φαγητά κ πάντα γεμάτο απο κόσμο. Τόσο ο Τζέικομπ όσο κ η Βαλεντίνη ήταν κοινωνικοί άνθρωποι κ τους άρεσε να έχουν φίλους από διάφορες ομάδες της πόλης. Όμως, η καλύτερη φίλη της Βαλεντίνης ήταν μια γειτόνισσά της, Κορνηλία Πιτένη λεγόταν από την Κοζάνη, με την οποία περνούσε πολλές ώρες κ αντάλλαζε κ συνταγές. Από την κυρία Κορνηλία η Βαλεντίνη απέκτησε διάφορες περίεργες -για εβραία- συνηθειες: να κάνει τάματα στην Παναγία, να φτιάχνει φανουρόπιττες κ κόλλυβα γιατί ήταν τάχα τες νόστιμα και γιατί στο " τέλος-τέλος βρε παιδί μου, χριστιανοί κ εβραίοι όλοι μια ψυχή έχουμε". Αυτή η κυρία Κορνηλία πρέπει να ήταν μεγάλη μορφή γιατί είχε κολλήσει τις ίδες συνήθειες κ στις τουρκάλες που δούλευαν στο σπίτι. Έτσι, πάνω από τα καζάνια του σπιτιού στην οδό Μισραχή λάμβαναν χώρα σκηνές απείρου κάλλους, γυναικοκουβέντες κ κουτσομπολιά από τουλάχιστον τρεις εθνικές ομάδες. Με την κουζίνα του σπιτιού είχε μανία μία από τις κόρες του Τζέικομπ κ της Βαλεντίνης, η πιο πεταχτή κ όμορφη, η Έστερ. Μέσα σε αυτήν την κουζίνα, η Έστερ σχημάτισε την πεποίθηση ότι ασχέτως ράτσας κ θρησκείας, στη ζωή οι δυνατές είναι οι γυναίκες κ ότι το φύλο της ήταν το μεγαλύτερο της όπλο.
Όταν στη Θεσσαλονίκη μπηκαν οι Βάρβαροι η ζωή σκοτείνιασε. Έγιναν οι πρώτοι κατάλογοι των μελών της κοινότητας κ μοιράστηκαν τα κίτρινα αστέρια. Ο Τζέικομπ που είχε γυρίσει τον κόσμο όλο, κατάλαβε ότι την είχαν άσχημα, επιχείρησε να φύγει αλλά δεν τα κατάφερε, ήταν αργά.
Η κυρία Κορνηλία, η κυρία από την Κοζάνη που είχε κολλήσει τα χούγια της κ τις συνταγές της σε όλη τη γειτονιά, ανέλαβε να τους κρύψει. Βρήκε τον μπελά της άσχημα.Ο κατοχικές αρχές τη σακάτεψαν-στην κυριολεξία- στο ξύλο, παρ΄όλα αυτά όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι την αποβάθρα του τραίνου όπου οι εβραίοι γείτονες είχαν συγκεντρωθεί μαζί με άλλους ομόθρησκους για να φύγουν κ να πάνε, κανείς δεν ήξερε που.
Τη σκηνή της επιβίβασης στο τραίνο, κανείς από τους επιβιώσαντες δεν είχε καταφέρει να τη διηγηθεί ολόκληρη στα παιδιά του κ στα εγγόνια του μετά τον πόλεμο. Όλοι τους ξεσπούσαν σε κλάματα, ακόμη κ η Έστερ που είχε καταφέρει με τον τσαμπουκά της να επιστρέψει από τα στρατόπεδα ζωντανή, ενώ όλη η υπόλοιπη οικογένεια είχε γίνει στάχτη στα κρεματόρια την ύπαρξη των οποίων ο κ. Ίρβινγκ αμφισβητεί, η Έστερ, που δεν έχυσε ένα δάκρυ όταν αργότερα έθαψε παιδιά κ συζύγους τρεις, παρακαλώ.
Εκεί, στην αποβάθρα, η κυρία Κορνηλία καταφέρνει να τους πλησιάσει κουτσαίνοντας κ να τους ευχηθεί καλήν αντάμωση. Για να φτιάξει το κέφι της Έστερ που ήταν η αγαπημένη της μιας κ ήταν η φανατική φαγού κ μαγείρισσα, της χώνει στο χέρι ένα κομμάτι ψωμί. Ένα ψωμί διαφορετικό, με μια λουλουδένια γεύση.
Το ψωμί με τη λουλουδένια γεύση ήταν η τελευταία γεύση από την αγαπημένη Θεσσαλονίκη.
Χρόνια μετά, στο Ισραήλ, γιαγιά πια, η Έστερ διηγείται την ιστορία στον εγγονό της τον οποίο τον έχει κάνει σαν τα μούτρα της μιας κ τον είχε συνεχώς μέσα στα πόδια της στην κουζίνα όπου μαγείρευε πιάτα μυθικά διηγούμενη ιστορίες, επιβλέποντάς τον στα διαβάσματά του, φυτεύοντας του συστηματικά κ για τα καλά στο μυαλό του την πεποίθηση ότι " όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα αίμα" κ ρίχνοντάς του χαστούκια. Μιλάμε για πολλά χαστούκια. Εκείνη η εποχή ήταν " Η εποχή των χαστουκιών"...
Χλααατς!! Κάθε φορά που δεν στεκόταν με την πλάτη ίσια. Χλαααατς κάθε φορά που δεν έφερνε τον πρώτο βαθμο στην τάξη " Αν έχεις αποφασίσει να γίνεις αγράμματος αγρότης να μας το πεις να μην σε στέλνουμε στο σχολείο να χάνεις την ώρα σου" κ τί είχε κάνει ο καψερός; Είχε πάρει 9.5 στα 10 κ είχε έρθει δεύτερος στην τάξη... Χλααααατς όταν δεν είχε τρόπους. Το "χλααατς" γινόταν ξύλο όταν έβαζε τις κατσίκες μέσα στο σπίτι ή όταν τον έβρισκε να κοιμάται στο σταύλο ή κάτω από τη μεγάλη ελιά. Το "χλααατς" έγινε πάρα πολύ ξύλο, στα πόδια, με τον λεπτό τον πλάστη που άνοιγαν φύλλο, όταν το καλοκαίρι του 1979 ο εγγονός της ανακοίνωσε πως δεν θα ξαναπήγαινε να ταίσει τις κότες γιατί δεν είχε σκοπό στη ζωή του να ασχολείται με όντα κατώτερης ευφυίας.
" Μπαααα τί μας λες;" Χλαααατς " Κ τα κατσίκια βρε χαμένο, είναι έξυπνα;" " Μα γιαγιά δεν καταλαβαίνεις τίποτε; Τα κατσίκια δεν είναι έξυπνα, όμως έχουν πλάκα ενώ οι κότες είναι ά-χρη-στες. Δεν είναι ούτε έξυπνες, ούτε έχουν πλάκα!" Χλαααααατς! Το καλοκαίρι του 1979 ο εγγονός το πέρασε καθαρίζοντας το κοτέτσι κ μιλάμε για κοτέτσι με καμια 60ρια κότες. Φρίκη. Λίγο κόντεψε να μην τον αφήσουν να πάει στον τρύγο που ήταν η χαρά της ψυχής του αλλά επέδειξε έναν υποκριτικά αδαμάντινο χαρακτήρα κ τον άφησαν να πατήσει τα σταφύλια κ ας βρώμαγε κουτσουλιά κότας, όπως τον κατηγόρησαν τα άλλα τα βρωμόπαιδα, ψέμματα βέβαια γιατί ήταν γνωστό σε όλους ότι ο εγγονός έκλεβε τις κολώνιες των μεγαλύτερων από τότε που περπάτησε γιατί είχε μια εμφυτη ωραιοπάθεια σαν τον ωραίο πατέρα του κ τη γιαγιά του.
Λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά Έστερ, ζητάει από τον εγγονό της μια χάρη. Να βρει τη συνταγή από το ψωμί με τη λουλουδένια γεύση. Η τελευταία γεύση από τη Θεσσαλονική ήθελε να είναι κ μία από τις τελευταίες γεύσεις της ζωής της. Δεν του ζητούσε καλύτερα να διασχίσει τον ωκεανό κ να επιστρέψει στην Ευρώπη κολυμπώντας;Πιο εύκολο θα ήταν. Ο εγγονός έψαχνε για χρόνια, πήγε στη Θεσσαλονίκη, ρώτησε στη Βόρεια Ελλάδα, έβαλε ανθρώπους να εντοπίσουν συγγενείς της κυρίας Κορνηλίας. Τίποτε. Στη ΝΥόρκη γνώρισε μια παρέα με καταγωγή από την Κοζάνη στην οποία η ιστορία με το λουλουδένιο ψωμί ακουγόταν οικεία.Του υποσχέθηκαν ότι το ίδιο καλοκαίρι θα κατέβαιναν στο Βόιο να ψάξουν μαζί.
Τα νέα για την υγεία της γιαγιάς χειροτέρευαν, το ψωμί δεν είχε βρεθεί κ του τύπου του είχε γίνει έμμονη ιδέα.Το αισθανόταν ελάχιστο χρέος προς την οικογενειακή του Ιστορία. Έπειτα, τον πόναγε το γελοίον του πράγματος. Ως μάγειρας είχε διακριθεί για τη δημιουργική του κουζίνα, για τις νέες συνταγές που λάνσαρε, για τις φρέσκες του ιδεες πάνω στα μενου κ δεν μπορούσε να βρει τη συνταγή για ένα ψωμί; Δεν χρειάζεται να πω ότι είχε δοκιμάσει τα πάντα. Πέρασε ατέλειωτες νύχτες βράζοντας τριαντάφυλλα κ ζυμώνοντας με το αφέψημα αυτό αυτό ψωμί, να αποξηραίνει γιασεμιά κ να τα αλέθει για να τ' ανακατέψει με το αλεύρι. Να φουρνίζει ψωμιά κ να τα στέλνει με το αεροπλάνο από τη ΝΥόρκη στο Τελ Αβιβ! Τίποτε. Η γεύση δεν ήταν αυτή.
Σ'ενα από τα ταξίδια στην Ελλάδα κάνει ένα πέρασμα από τη Θεσσαλονίκη κ περνάει κ από το βιβλιοπωλείο του Μόλχο. Στην ιστορία ο εγγονός είναι μάγειρας κ οι μάγειρες στην πραγματικότητα χρειάζονται ελάχιστα μαγειρικά βιβλία όμως εκεί που κοίταζε τα μαγερικά που είχαν κυκλοφορήσει τότε, πέφτει ο μάτι του σ'ενα βιβλίο της Εύης Βουτσινά, το "Γεύση Ελληνική" , στον τόμο για τα ψωμιά κ με το που το ανοίγει το βιβλίο βαριεστημένος, τον χτυπάει κεραυνός: " Λουλουδιού Ψωμί". Για δυο λεπτά νιώθει σφυριά να τον χτυπούν στο κεφάλι.Το λουλούδι στη συνταγή της κυρίας Βουτσινά είναι ο λυκίσκος, γνωστό κ ως μπιρόχορτο. Αυτό πρέπει να ήταν. Πιο απαλο απο τριαντάφυλλο, πιο βαρύ από γιασεμί. Τηλεφωνεί στους φίλους του στο Βόιο για να τους ρωτήσει αν φύεται εκεί το μπιρόχορτο. " Έλα κ θα το βρούμε σίγουρα".
Στο δρόμο για την Κοζάνη προς αναζήτηση του "μαγικού" λουλουδιού, ο εγγονός μαθαίνει ότι γιαγιά του πέθανε κ ο θάνατος αυτός είναι ό,τι πιο δυσάρεστο του έχει συμβεί στη ζωή του μέχρι σήμερα.
Στις εβραικές κηδείες πηγαίνουν συνήθως γλυκά, σ'εκείνη την κηδεία όμως έφτασαν από την Αθήνα 30 πολύ μεγάλα καρβέλια ψωμί, ζυμωμένα ένα-ένα, με τα χέρια από τον εγγονό, από τις φίλες της γιαγιάς του στην Ελλάδα που ήταν ακόμη εν ζωή, τρεις όλες κ όλες κ τους πολύ-πολύ στενούς του φίλους. Εκείνο το ζύμωμα, έγινε κατά πως έπρεπε. Ειπώθηκαν όλες οι ιστορίες, έπεσαν γέλια κ πολλά κλάματα.
Στην κηδεία, μια κακιασμένη με την οποία είχε κολλήσει τότε -ενώ η γιαγιά του του είχε πει τη γνώμη της γιαυτήν του είπε : " Τιμωρήθηκες από το Θεό που δεν την πρόλαβες ζωντανή. Το έπαθες επειδή δεν πιστεύεις σε τίποτε".
" Εγώ; Πιστεύω, πώς δεν πιστεύω. Πιστεύω μόνον στην καλοσύνη των ανθρώπων. Σε τίποτε άλλο".
" Ποια ήταν αυτή που είχες βγει έξω;"
" Γιαγιά σταματά πια! Δεν σου επιτρέπω! Είμαι 25 χρονών, δεν θα κάνεις κουμάντο στο πουλί μου πια!!!!"
Χλαααααααααατς!!!!!
" Στο πουλί σου, βρε χαμένε, θα κάνω κουμάντο μέχρι να παντρευτείς. Πάρτο απόφαση".
* Λουλουδιού Ψωμί*
Το λουλούδι της συνταγής είναι ο λυκίσκος ή μπιρόχορτο που φύεται στις όχθες των ποταμών της Μακεδονίας. Το φυτό έχει ένα πολύ όμορφο άσπρο λουλούδι κ πολλά φύλλα σ’ολόκληρο το μήκος του μίσχου του.
Μαζεύουμε το λυκίσκο σε ματσάκια κ τα ξεραίνουμε στον αέρα ( προσοχή! Όχι κάτων από την ήλιο!).
* Για το προζύμι*
Παίρνουμε μια χούφτα ξερά λουλουδάκια λυκίσκου τα οποία τα βράζουμε για 2-3’σε ένα νεροπότηρο νερό.Κατεβάζουμε από τη φωτιά,προσθέτουμε 1κουτ.γλ.ζάχαρη,σκεπάζουμε κ αφήνουμε να μείνει για 2-3 ώρες.
Στη συνέχεια σουρώνουμε,προσθέτουμε στο ζούμί αλεύρι τόσο ώστε να έχουμε ένα πηχτό χυλό.Το σκεπάζουμε με κάτι μάλλινο( για ν’αναπνέει) κ το βάζουμε σε ζεστό μέρος –δίπλα στο καλοριφέρ. Εκεί θα το αφήσουμε για 3-4 μέρες μέχρι να δημιουργηθεί το προζύμι. Όταν στην επιφάνεια εμφανίσει μικρές φουσκαλίτσες τότε το προζύμι είναι έτοιμο!
Αναπιάνουμε το λουλουδένιο προζύμι μ’ένα κιλό αλεύρι κ όσο χλιαρό νερό χρειαστεί για να γίνει η ζύμη.Στη συνέχεια τη σκεπάζουμε κ την αφήνουμε σε ζεστό μέρος τουλάχιστον για 15 ώρες. Το λουλουδένιο προζύμι δεν είναι τόσο «δυνατό» οπότε θέλει αρκετή ώρα το ψωμί για να ανέβει κ όταν γίνει αυτό το πολύ να έχει γίνει η ζύμη μιάμιση φορά σε όγκο!
Στη συνέχεια απλώνουμε ένα υφασμάτινο τραπεζομάντηλο κ το αλευρώνουμε ελαφρά.Κάνουμε το ζυμάρι πιτάκια σαν τηγανήτες κ τα’απλώνουμε πάνω στο τραπεζομάντηλο. Τ’αφήνουμε να στεγνώσουν έτσι στον αέρα γυρίζοντάς τα μια-δυο φορές. Πριν στεγνώσουν εντελώς τριβουμε με το χέρι τα πιτάκια για να γίνουν σαν τραχανάς.Τον αφήνουμε να στεγνώσει κ τον μαζεύουμε σε πάνινη σακούλα.
Αυτός είναι ο λουλουδένιος τραχανάς που χρησιμοποιούμε κάθε φορά που θέλουμε να ζυμώσουμε το ψωμί. Απλά για ένα κιλό ψωμί χρειαζόμαστε 2 χούφτες τραχανά τις οποίες τις μαλακώνουμε σε χλιαρό νερό κ με αυτό πάλι τον αραιό χυλό αναπιάνουμε προζύμι κανονικά. Προσοχή! Το μυστικό είναι να υπάρχει σταθερή θερμοκρασία σ’ολόκληρη τη διαδικασία.
Υπάρχει κ πιο απλό τρόπος αλλά με το « λουλουδένιο τραχανά» η γεύση είναι απείρως πιο βαθιά κ αφήνει μια πολύ όμορφη επίγευση.
Βράζουμε το λουλούδι αρκετά κ αφήνουμε το νερό να γίνει χλιαρό. Με το νερό αυτό κ αλεύρι φτιάχνουμε ένα ζυμάρι το οποίο αφήνουμε όλη τη νύχτα ν’ανέβει κ το χρησιμοποιούμε ως προζύμι.Στο ζύμωμα χρησιμοποιούμε νερό από το λουλουδόνερο που έχουμε κρατήσει.
| Permalink | E-mail this post 
Το λουλούδι είναι ο άγριος λυκίσκος και είναι ονομαστός στα χωριά της Μακεδονίας ως "τρος"(κιτρινωπό λουλούδι αναρριχώμενου φυτού που φύεται σε βάλτους και ρεματιές).
Μαγιά επίσης "έπιαναν" με λουλούδια του Επιταφιου ή με βασιλικό και αγιασμό της Ύψωσης του Σταυρού("κφάσιτς") .
Posted by
Ανώνυμος |
8:31 μ.μ.
Ειρηνωδία, δεν ήθελα να το βαρύνω πολύ κ δεν περιέγραψα όλες τις κωμικοτραγικές περιπέτειες που είχα κατά την αναζήτηση του λουλουδιού.Για μένα ήταν πολύ σημαντικό.Είχα ρωτήσει τον κόσμο όλο, κάνείς δεν ήξερε, όταν τους πήγα τη συνταγή, το ήξεραν όλοι.
Δε βαριέσαι. Το φτιάχνω συχνά αυτό το ψωμί επειδή είναι πόλεμος. Όταν έννοιες, είναι ψυχοθεραπευτικό. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
8:40 μ.μ.
Aθήναιε, μόλις τελείωσα ένα από τα καλύτερα (χρησιμοποιώ την πιο ψύχραιμη λέξη) κείμενα που διάβασα ως τώρα στα ιστολόγια... και είμαι συγκινημένος. Πολύ.
*
Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως θα ήταν η Θεσσαλονίκη αν δεν έχανε τους Εβραίους της. Νομίζω οτι θα ήταν μια από τις πραγματικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, από κάθε άποψη - αντί για το βλαχοχώρι που είναι σήμερα. Ένας κυνικός φίλος μου μου έλεγε πρόσφατα πως θα είχε γίνει ...Γάζα.
*
Στην περίπτωση που δεν το έχεις διαβάσει, βρες ο-πωσ-δή-πο-τε το βιβλιαράκι του Καζαντζή "Τζιοκόντα". Είναι μια ερωτική ιστορία, δυό παιδιών, που έτρεξε παράλληλα με εκείνη της γιαγιάς σου και της κυρίας Κορνηλίας. Έχει επανακυκλοφορήσει πρόσφατα, το πήρε το μάτι μου σ' ένα βιβλιοπωλείο.
Posted by
Ανώνυμος |
9:48 μ.μ.
Ωραίος.
Posted by
Ανώνυμος |
9:54 μ.μ.
Απλα υπεροχο,μπραβο ζαβλαρ!
Συμφωνω με τον Πανο για τα περι Θεσ/νικης και Εβραιων, ασχετα αν μεχρι τωρα μετρω 3
χυλοπιτες απο εβραιοπουλες της πολης μας
(οι οικογενειες τους δηλ. οχι αυτες) lol
καποτε θα σου διηγηθω και τα δικα μου νειατα μεσα στα αμπελια, καθοτι οι οικογενεια ηταν οινοπαραγωγοι!
Posted by
Ανώνυμος |
10:32 μ.μ.
Πάνο, ευχαριστώ πολύ.Ήθελα να γράψω γιαυτά εδώ κ καιρό αλλά δεν μου έβγαινε. Χθες μου βγήκε μονορούφι. Η δολοφονία του Ilan Halimi με γέμισε απέραντι θλίψη όμως πιστεύω ότι σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να φέρνουμε στην επικαιρότητα αυτούς που ξεπέρασαν εαυτόν κ ρισκάρησαν τη ζωή τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους.Οι " καλοί" είναι περισσότεροι από τους " κακούς".
Η Θεσσαλονίκη υπήρξε ένα πολιτισμικό φαινόμενο, τελικά σήμερα μιλάμε για πολυπολιτισμικότητα αλλά η εποχή μας δεν την ευνοεί.Έπεσε θύμα κ αυτή της ιστορίας γιατί δεν είναι μονον οι Εβραίοι που έδιναν έναν χαρακτήρα αλλά κ οι Οθωμανοί. Όταν οι άνθρωποι από μια ομάδα χάνονται, απ'όποια κ αν είναι αυτή είναι θλιβερό. Πάντως την πιο ωραία Συναγωγή του κόσμου όλου δεν την έχει η Θεσσαλονίκη αλλά τα Χανιά.
Άρτ επιβεβαιώνεις κάτι που έλεγα σ'ενα φίλο για τις εβραικές οικογένειες,τους κυνηγάνε του χριστιανούς " γαμπρούς". :-) Θα γράψω κ για τα κρασιά αν μου δώσεις κάποια φωτο από πίνακα να το συνοδεύσω ;-)
J95 Σας ευχαριστώ πολύ!
Posted by
Ανώνυμος |
8:01 π.μ.
Σίγουρα το καλύτερό σας κείμενο, και αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα στον ιστό.
Η σκέψη μου είναι μαζί σας. Η πιο ωραίες ιστορίες, γράφονται όταν δεν βλέπεις καθαρά το πληκτρολόγιο.
Σας ασπάζομαι.
Posted by
Ανώνυμος |
9:35 π.μ.
Πολυ ωραίο κείμενο. Με κάνατε και συγκινήθηκα πρωι πρωι...
Τετοιες εικονες εχω απο την προγιαγια μου, για οσο την προλαβα.
Posted by
Ανώνυμος |
10:03 π.μ.
Αθήναιε, κάποιες στιγμές μ αφήνεις κυριολεκτικά εμβρόντητο...
תודה רבה על הסיפור הנפלא, חבר יקר
Posted by
Ανώνυμος |
1:18 μ.μ.
Να σταθώ σε μερικά σημεία του εξαιρετικού σας σήμερα κειμένου και να συστήσω (εάν δεν το έχετε ήδη κάνει Αθήναιε) να διαβάσετε λογοτεχνικά, και όχι μόνον... το βιβλίο: "Η κόρη του θεού" συγγραφέα Περντού Λιούις, εκδόσεις Λιβάνη, δίνει αφορμές, για να ψάξουμε και να σταθούμε στα θέματα της θρησκείας, στην εξέλιξή της και στο πως τελικά σήμερα "όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα αίμα!".
Η ιστορία της Έστερ (να αναπαύεται με ειρήνη) και της Κορνηλίας (που δεν ξέρουμε αν ζει ή πέθανε) έχει επαναληφθεί πολλές φορές μέσα στα χρόνια που πέρασαν από κείνα τα απερίγραπτα χρόνια. Σε πολλούς τόπους ειδικά της Ευρώπης & της Ανατολής.
Η ζωή όμως προχωρά και πρέπει να μας παραδειγματίζει για το καλύτερο - όχι το χειρότερο που δυστυχώς μας πνίγει από παντού (πολιτικώς και θρησκευτικώς).
Λουλουδένια ψωμιά εύχομαι πλέον για ευχάριστα γεγονότα (ξέρετε εσείς… και μεις να αρχίσουμε να ψάχνουμε…)
Posted by
Ανώνυμος |
1:42 μ.μ.
Εικόνες, αγώνες κι αρώματα από το παρελθόν που στην ανάδευσή τους με την κουτάλα του μνημονικού μας, αποκτούν δύναμη, ένταση, μας κάνουν πάλι να πιστεύουμε και να αισιοδοξούμε με μια πρέζα μελαγχολίας.
Η απορία εμμένει... οι γενιές μας θα καταφέρουν να χαρίσουν "συνταγές" ζωής στους επόμενους; Η καλοσύνη θα μπορέσει να γίνει η μαγιά του αύριο;
Posted by
Ανώνυμος |
1:53 μ.μ.
Δηλαδή μετά από τέτοια ιστορία, είχε κάπου θέση και η συνταγή; Και δηλαδή κάποιος θα τη διαβάσει;
Και επειδή με τρώει η περιέργεια, Αθήναιε, μήπως το κρυφό σου όνειρο ήταν να γίνεις συγγραφέας μεγάλων λογοτεχνικών έργων;!
Posted by
Ανώνυμος |
2:43 μ.μ.
Δεν ξέρω τί να πω, ευχαριστώ πολύ όλους.
Ορλάντο, ευτυχώς που σε αφήνω εμβρόνητο μόνον εγώ γιατί εσύ δεν το κάνεις καθόλου, ξέρεις...
Κ εγώ σ'ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία ολόκληρη.
Posted by
Ανώνυμος |
2:43 μ.μ.
Δηλαδή μετά από αυτή την ιστορία είχε θέση και η συνταγή; Και δηλαδή κάποιος θα τη διαβάσει;
...
Και επειδή με τρώει η περιέργεια, Αθήναιε, μήπως το κρυφό σου όνειρο ήταν να γίνεις συγγραφέας μεγάλων λογοτεχνικών έργων;
Posted by
Ανώνυμος |
2:45 μ.μ.
Ε εντάξει την έβαλα τη συνταγή μιας κ είχε θέση σημαντική στην ιστορία. Λοιπόν όσο παράξενο κ να φανεί, δεν είχα ποτέ την ψωνάρα να γίνω συγγραφέας.Η ψωνάρα που έχω ακόμη κ σήμερα είναι να γίνω αγρότης αμπελουργός κ βέβαια κ οινοποιός κ να έχω ένα πολύ μεγάλο αμπέλι όπου θα ξυπνάω πρωι, θα δουλεύω κ ο ίδιος με τα χέρια μου κ τα βράδια θα κάθομαι στη βεράντα μέσα στο σκοτάδι κ θα φαντάζομαι τις αποχρώσεις των γεύσεων κ των αρωμάτων στο κρασί κάθε χρονιάς.
Το αμπέλι θα είναι ένα είδος κοινόβιου,θα ζει δηλαδή εκεί κόσμος που θα δουλεύει κ ο μόνος κοινοβιακός κανόνας θα είναι το να τρώμε όλοι μαζί.
Το έχω πλάσει το όνειρο/ψώνιο μέσα στο κεφάλι μου κ στις τελευταίες του λεπτομέρειες. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
3:10 μ.μ.
Δε μενει παρα να το πραγματοποιησετε. Αν και μου φαινεται, μαλλον κοντα ειστε..
Posted by
Ανώνυμος |
3:58 μ.μ.
Το διάβασα αρκετές φορές από χτες - το μόν ο που θα σάς πω Αθήναιε είναι ευχαριστώ που μεταφέρατε και σε μας από το άρωμα του λουλουδένιου ψωμιού:)
Posted by
Ανώνυμος |
4:05 μ.μ.
7 παρά 10 το πρωί διαβάζω την ιστορία και κοντεύω να χάσω τo λεωφορείο. Τώρα, δεν ξέρω τι να γράψω που να μην είναι κοινότυπο. Ελπίζω να μοιραστείτε μαζί μας κι άλλες τέτοιες ιστορίες στο μέλλον! Και μακάρι να βρω κι εγώ το δρόμο για το κτήμα σας, μια που σιχαίνομαι να τρώω μόνη μου.
Posted by
Ανώνυμος |
5:08 μ.μ.
ο πατέρας μου είναι εβραίος απ'την πολωνία (ζωντανό παράδειγμα ότι ο ίρβινγκ είναι υποκείμενο) και μου έχει διηγηθεί πολλές ιστορίες για τα στρατόπεδα. σε κάποιο ταξίδι του στην ελλάδα μου ζήτησε να πάμε στη θεσσαλονίκη ως φόρο τιμής. πήγαμε στη συναγωγή κι ο πατέρας μου έκλαψε. έκλαψε γιατί σκεφτόταν ότι οι μόνοι εβραίοι που ξεσηκώθηκαν στο άουσβιτς ήταν απ'τη θεσσαλονίκη. εβραίοι που είχαν το θάρρος να αντισταθούν και το θάρρος να χάσουν τη ζωή τους για το δικαίωμα στη ζωή.
να πας στο βερολίνο στο holocaust memorial. εμένα με έφερε κοντά στην οικογένεία μου που ποτέ δεν θα γνωρίσω
Posted by
Ανώνυμος |
8:01 μ.μ.
Σας ευχαριστώ πολύ, κυρίες μου. Άννα στο τραπέζι μου πάντα μα πάντα χωράει κόσμος.
Pinky and the Brain, στο Holocaust Memorial του Βερολίνου δεν έχω πάει. Έχω πάει σε άλλα αλλά θέλω να πω ότι το μνημειάκι σε κάποια γωνιά της Θεσσαλονίκης μου σφίγγει την καρδιά. Ένα μνημειάκι μοντέρνας τέχνης για να θυμίζει μια μνημειώδη παρουσία. Τέσπα, τα μνημεία δεν φέρνουν πίσω τους ανθρώπους.
Ένας πολύ ωραίος τόπος για να βρεθεί κανείς κοντά στην εβραική κουλτούρα της Μεσογείου είναι η Συναγωγή των Χανίων που κατά τη γνώμη μου είναι η πιο ωραία Συναγωγή του κόσμου. Μέσα σε μια αυλή στην παλιά πόλη των Χανίων στέκεται ένα οίκημα τόσο φιλικό που σου ανοίγει η ψυχή σου. Μπαίνεις μέσα κ τα αισθήματα πηγάζουν απο την καρδιά σου, δεν σου υποβάλλονται από την επιβλητική ατμόσφαιρα.
http://www.etz-hayyim-hania.org/index.html
Posted by
Ανώνυμος |
8:19 μ.μ.
το holocaust memorial στο βερολίνο δεν το ανέφερα ως μνημείο. είναι ένας έντονος συνδετικός κρίκος με το παρελθόν μας, ζωντανός, ωμός και ανθρώπινος.
την επόμενη φορά που είμαι στα χανιά, θα πάω στη συναγωγή. τι κρίμα που έμεινε ερείπιο έως το '99.
Posted by
Ανώνυμος |
8:42 μ.μ.
Το πρωτοδιάβασα χτες βράδυ. Ειλικρινά, καιρό είχα να νιώσω τέτοια συγκίνηση διαβάζοντας ένα κείμενο. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ένιωσα να χτυπούν και στο δικό μου κεφάλι σφυριά και γυρνούσαν στο μυαλό μου οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης που τυχαίνει να γνωρίζω (αποφεύγω να πώ επώνυμα εδώ, αναφέρω επαγγέλματα - εσείς ξέρετε: φαρμακέμποροι, φωτογράφοι και συνεπώνυμος φαρμακοποιός, βιβλία, αρώματα, κεριά, σχοινιά παλαιότερα, χρώματα, νήματα-μηχανές κ.α.), οικογενειακοί γνωστοί που τους έζησαν και τους θυμούνται με αγάπη...
Στη μέση του κειμένου βέβαια κατάλαβα πόσο επίπονη ήταν η έρευνά σας και ότι δε θα μπορούσα να προσφέρω.
Ωστόσο, αν γνωρίζετε από ποιά περιοχή της "Σουρδίας" ήταν η Κορνηλία καθώς και το αν το Πιτένη ήταν το πατρικό της, παρακαλώ ενημερώστε με (kaldem@yahoo.com)
Θαυμάζω το μεγαλείο σας να μιλάτε απλά για "βαρβάρους". Και την αγάπη σας για εκείνα τα χαστούκια...
Εύχομαι να αναπαύονται όλοι σε τόπο χλοερό, γεμάτο με λουλούδια, όχι μόνο "πικρά" αλλά και ευωδιαστά -όπως και οι υπέροχες σεφαραδίτικες συνταγές
Posted by
Ανώνυμος |
2:02 π.μ.
Ξαναγράφω το σχόλιό μου επειδή μάλλον χάθηκε.
Το πρωτοδιάβασα χτές βράδυ και κατασυγκινήθηκα. Ειλικρινά είχα πολύ καιρό να νιώσω τέτοια συγκίνηση διαβάζοντας ένα κείμενο.
Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης χτυπούσαν και στο δικό μου κεφάλι σφυριά. Και ερχόταν ταυτόχρονα στο μυαλό μου οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που τυχαίνει να γνωρίζω (αναφέρω επαγγέλματα αντί επώνυμα, εσείς ξέρετε: φαρμακέμποροι, φωτογράφοι και συνεπώνυμος φαρμακοποιός, χρώματα, κεριά, σχοινιά παλαιότερα, αρώματα, νήματα-μηχανές κ.α....). Στη μέση του κειμένου κατάλαβα βέβαια πόσο επίπονη ήταν η έρευνά σας και ότι δε θα μπορούσα να προσφέρω.
Ωστόσο, αν γνωρίζετε από ποια περιοχή της "Σουρδίας" ήταν η Κορνηλία καθώς και το αν το Πιτένη ήταν το πατρικό της, παρακαλώ ενημερώστε με (kaldem@yahoo.com).
Θαυμάζω το μεγαλείο σας να μιλάτε απλά για "βαρβάρους" και την αγάπη σας για εκείνα τα χαστούκια...
Εύχομαι να αναπαύονται σε τόπο χλοερό με πολλά λουλούδια, όχι μόνο "πικρά" αλλά και ευωδιαστά όπως οι υπέροχες σεφαραδίτικες συνταγές.
Posted by
Ανώνυμος |
2:15 π.μ.
Σας ευχαριστώ πολύ. Θα σας γράψω στο ε-μέηλ.Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει κάποιον επιβιώσαντα να βρίζει τους Ναζί. Ϊσως δεν έχει τύχει.Στους περισσότερους προκαλούν ακόμη κ τώρα τρόμο κ όταν μιλούν γιαυτούς αναφέρονται " σε αυτούς τους ανθρώπους". Οπότε γιατί να βρίσει κανείς; Μόνο σκεφτόμουν πως τη μέρα που έγραφα για τον Ίρβινγκ ήταν Τσικνοπέμπτη κ θυμόμουν ότι είχα ακούσει κάποιον επιβιώσαντα να λεει ότι δεν μπορούσε να μπει σε ταβέρνα γιατί δεν άντεχε τη μυρωδιά.
Το πιο συγκλονιστικό κείμενο για την άρνηση του Ολοκαυτώματος το διάβασα από έναν αμερικανό Χριστιανό. Ο πατέρας του ήταν υπασπιστής κάποιου από τους αμερικανούς αξιωματικούς που είχαν μπει στο Άουσβιτς πρώτοι. Σοκαρίστηκε αλλά φοβήθηκε ότι κανείς δεν θα πίστευε το μέγεθος της θηριωδίας οπότε άρχισε να παίρνει φωτογραφίες.
Πέρασαν τα χρόνια κ ο άνθρωπος αυτός σήμερα πάσχει από Αλτζχάιμερ. Πολλές φορές δεν θυμάται ούτε το γιό του αλλά αυτό που δεν μπορεί να ξεχάσει κ επαναλαμβάνει μέχρι κ σήμερα είναι η εικόνα που αντίκρυσε στο Άουσβιτς.
Ο άνθρωπος αυτός, που δεν είχε καμία σχέση με εβραίους κ τη γενοκτονία, έγραψε ότι ήθελε να μπορούσε να σπάσει στο ξύλο κάποιον από τους Ναζί γιατί ο πατέρας του θα φύγει από τη ζωή θυμούμενος τα εγκλήματά τους. Σκεφτείτε αυτούς που ήταν εκεί.
Για πολύ καιρό δεν ήμουν σίγουρος ότι η ιστορία με το ψωμί ήταν αληθινή γιατί δεν μπορουσα να βρω καμία άκρη. Η Θεσσαλονίκη ήταν Ο ΜΥΘΟΣ κ ό,τι είχε να κάνει με αυτήν ήταν μεγαλοποιημένο κ αγιοποιημένο. Η προσπάθεια μου να βρω τη συνταγή συνέπεσε με μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, μακριά από εδώ, όπου ένιωθα ότι με είχα χάσει κ έψαχνα να με ξαναβρω κ έτσι ήταν μοιραίο η ιστορία να πάρει μεγάλες διαστάσει μέσα μου.
Όσο για τα χαστούκια,όταν σκέφτομαι αυτά που έκανα μικρός καταλήγω ότι είχα φάει πολύ λίγα. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
10:01 π.μ.
Εξαιρετικο.
Ευχομαι να γραψετε πολλα παρομοια κειμενα στη βεραντα του αμπελωνα σας.
Posted by
Ανώνυμος |
6:43 μ.μ.
Αγαπιεμαι και χωριζω αδακρυτος (οχι βεβαια
με την Αγελαστη)... αλλα ομολογω πως
τωρα εχει νοτισει το ματι μου.
Οπως σε αρχαια αγγεια:
"Αθηναιος, καλος"
Posted by
Ανώνυμος |
11:41 μ.μ.
Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω διαβάσει...
Posted by
Ανώνυμος |
1:16 π.μ.
Σας ευχαριστώ πολύ κ τους δύο.Δεν ξέρω τί άλλο να πω γιατί με κομπλάρουν οι δημόσιοι έπαινοι. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
8:33 π.μ.
Φιλε Αθηναιε... πολλοι που ΔΕΝ αξιζουν
δημοσιους επαινους δεεν κομπλαρουν καθολου...
Αλλο θεμα: υπαρχουν μικρες λεπτομερειες
που φερνουν μεγαλη εναργεια. Το Τριτο
Ραϊχ ειχε ενα μονο Πρακτορειο Τουρισμου
και Ταξιδιων. Για μια οικογενεια, πατερας μαννα και παιδι, που βαζανε στα
τραινα του θανατου ισχυαν οι ιδιοι κανονισμοι με αλλην που πηγαινε διακοπες: το παιδακι πληρωνε μισο εισιτηριο.
Posted by
Ανώνυμος |
2:42 μ.μ.