" To Τίπινγκ δεν είναι χωριό στην Κίνα..." *
Κάθομαι κάτι φορές κ παρατηρώ - σε διάφορα bar-restaurant κυρίως- τί τραβάνε από τους διάφορους λεβεντομαλάκες πελάτες τα κοριτσάκια που εργάζονται ως σερβιτόρες. Είναι που είναι τα περισσότερα αδυνατούλια κ ισορροπούν μετά βίας πάνω σε αυτά τα παπούτσια- κοθόρνους, έχουν να ακούν κ το χαζοφλέρτ του κάθε λιγούρη μεσήλικα πελάτη ενώ κουβαλούν στα χέρια τη γεμάτη με πιάτα "παραμάνα".
Αναρρωτιέμαι εαν κανείς από αυτούς έχει ποτέ σηκώσει στα χέρια του αυτόν το δίσκο για να δει πόσο βαρύς είναι κ πόσο δύσκολο είναι να τον μετεφέρεις, να θυμάσαι ταυτόχρονα τί έχει παραγγείλει ο καθένας ( καλά, για να μην σας κοροιδεύω τώρα, μόνο σε 5 εστιατόρια στην Αθήνα υπάρχουν τόσο καλοί σερβιτόροι που θυμούνται τί έχει παραγείλει ο καθένας πελάτης στο κάθε τραπέζι...),να σερβίρεις το κάθε πιάτο χωρίς να λερώσεις τον πελάτη,να προσπαθείς να συγκρατήσεις τις νέες παραγγελίες γιαυτά που τους ήρθαν στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή κ να χαμογελάς κ από πάνω.
Ή πάλι, αυτός ο ισοπεδωτικός ενικός; " Να σ'πω, κοπελιά!". " Φίλε, για έλα λίγο που σε θέλω!". 'Ηθελα να ξέρα, όταν μπαίνουν σ'ενα γραφείο έτσι μιλάνε; Έτσι μιλάνε στο δικηγόρο τους, στον οικογενειακό τους γιατρό, στο λογιστή τους; Γιατί μιλούν με αυτήν την ψευτο-νεοελληνική οικειότητα στους σερβιτόρους;
Μου στη σπάει το σερβιτοριλίκι κ οι σερβιτόροι κ σε δεδομένη στιγμή προτίμησα να γίνω λατζέρης παρά σερβιτόρος αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι σερβιτόροι τραβάνε "γερό κουπί" στα εστιατόρια κ ειδικά τα κορίτσια που εργάζονται ως σερβιτόρες. Το επάγγελμά τους είναι βαρύ χειρωνακτικό κ είναι υποχρεωμένοι να το ασκούν με χάρη κ να παραμένουν ατσαλάκωτοι κ γελαστοί. Στις κουζίνες μέσα ιδρώνουμε, βρωμάμε κ το σημαντικότερο είναι ότι πάνω στην ένταση της δουλειάς, όταν ζοριστούμε μπορούμε να εκτονωθούμε. Μέχρι κ στα χέρια έρχονται οι μάγειρες πάρα πολλές φορές. Όμως δεν μας βλέπει κανείς ενώ οι σερβιτόροι έχουν να υποστούν κ την πίεση της κουζίνας κ την πίεση του πελάτη.
Θα πείτε ότι οι περισσότεροι είναι αδιάφοροι κ αγενείς. Συμφωνώ. Όμως, έτσι δε φέρεται η πλειοψηφία στις μέρες μας; Γιατί οι σερβιτόροι να είναι διαφορετικοί; Έχω ξαναγράψει πως ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, στα εστιατόρια όμως έχει λίγο πιο δίκιο γιατί η επαγγελματική εστίαση στοχεύει στην ψυχαγωγία. Σε αυτό προσθέστε το γεγονός ότι όλοι επειδή ακριβώς τρώμε, έχουμε άποψη, ειδικά εαν είμαστε σ'ενα "καλό εστιατόριο" αισθανόμαστε συχνά υποχρεωμένοι να βρούμε κάποιοι ψεγάδι να διορθώσουμε τον σεφ για να δείξουμε στους ομοτράπεζους πως εμείς ξέρουμε. Αυτές τις φάσεις, τις υφίστανται συνήθως οι σερβιτόροι. Εαν η απαίτηση του πελάτη έχει βάση, ικανοποιείται αμέσως, εαν όμως είναι άσχετη ( κ είναι συχνά) τότε οι σερβιτόροι παθαίνουν μεγάλο κάζο από την κουζίνα. "Πες στον **** να πάει να **** που θα μου πει εμένα για το πιάτο μου" . Άλλοι πάλι μάγειρες που είναι πιο theatrale ( ονόματα δε λέμε...) βγάζουν επιτόπου την ποδιά κ τη δίνουν στο σερβιτόρο: "Ορίστε η ποδιά. Πες του να κατέβει στην κουζίνα να μας το φτιάξει να μάθουμε πώς γίνεται".
Φυσικά, ο ηρωικός σερβιτόρος ποτέ δεν θα σας πει "να πάτε να..." κ ποτέ δεν θα σας δώσει την ποδιά του μάγειρα για να πάτε να μαγειρέψετε εσείς. Συνήθως θα σας πει ότι το πιάτο διορθώθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες σας ασχέτως εαν σας επιστρέφεται όπως ακριβώς το δώσατε. Μόνο λίγο πιο δροσερό...
Ηρωικοί λοιπόν οι σερβιτόροι, αν δούμε την εστίαση από τη δική τους την πλευρά. Οπότε, τί γίνεται με το φιλοδώρημα; Στην Αμερική όπου η εστίαση ως επάγγελμα είναι κάποια έτη φωτός μπροστά από τον υπόλοιπο κόσμο, η κόντρα μεταξύ κουζίνας κ σερβιτόρων εντοπίζεται κ σε αυτό το σημείο. Οι μάγειρες ισχυρίζονται ότι πρέπει να μοιράζονται τα φιλοδωρήματα με τους σερβιτόρους που τα εισπράττουν γιατί όλα παίζονται γύρω από το φαγητό που σερβίρεται. Σημειώστε ότι εκεί συνήθως οι σερβιτόροι αμοίβονται με ποσοστά επί του λογαριασμού ( γιαυτό είναι ίσως τόσο αποτελεσματικοί...). Τις "καλές βραδιές" οι επαγγελματίες σερβιτόροι, στέλνουν μπουκάλια κρασί ή ποτά στην κουζίνα για να ευχαριστήσουν τους μάγειρες. Αυτά εδώ δεν συμβαίνουν ούτε κατά διάνοια. Βέβαια, εδώ οι σερβιτόροι δεν εισπράττουν τα ποσοστά που συχνά τους τάζουν οι εστιάτορες κ γενικά συχνά είναι θύματα κακών εργοδοτών.
Είναι λόγος αυτός για να αφήσετε φιλοδώρημα; Εσείς θα σώσετε τους σερβιτόρους από τους κακούς εργοδότες; Όχι βέβαια. Πιστεύω πως το tipping πρέπει να διέπεται από την εξής αρχή: " Το φιλοδώρημα πρέπει να είναι καλοδεχούμενο κ όχι αναμενόμενο". Οι πελάτες δεν είναι υποχρεωμένοι να αφήνουν φιλοδώρημα.
Εαν είστε αντίθετοι με την έννοια του φιλοδωρήματος τότε μη ζορίζεστε κ μην αφήνετε καθόλου κ χωρίς δεύτερη σκέψη μάλιστα. Αν όμως αντιλαμβάνεστε τη δυσκολία που έχει αυτή η δουλειά κ βλέπετε το φιλοδώρημα ως επιβράβευση της προσπάθειας κ αναγνώριση της σκληρής δουλειάς τότε να το κάνετε κ μάλιστα γενναιόδωρα. Για μένα είναι αδιανόητο να μην αφήσω φιλοδώρημα ακόμη κ στο χειρότερο σερβιτόρο. Μικρές εξαιρέσεις κάνω εαν έχω να αντιμετωπίσω μια εξοργιστική συμπεριφορά που μου χάλασε τη διάθεση. Όποια παράπονα προκύπτουν τα απευθύνω στον μαιτρ κ σε καμια περίπτωση δεν μειώνω το σερβιτόρο μόνο κ μόνο επειδή εγώ κάθομαι κ εκείνος στέκεται όρθιος κ με εξυπηρετεί. Το θεωρώ απόλυτα φτηνό να βγάζουμε τα απωθυμένα μας στους ανθρώπους αυτούς ενώ πιστεύω ότι οι άντρες που "την πέφτουν" ωμά στις σερβιτόρες είναι επιεικώς γελοίοι.
Μην μπερδεύεστε. Δεν σας χαμογελάει επειδή της αρέσουν αυτά που της λέτε. Έχω δει άπειρα δελτία παραγγελίας που φτάνουν στην κουζίνα. Πάνω εκεί, εκτός από την παραγγελία οι σερβιτόροι γράφουν λέξεις-κλειδιά για να θυμούνται τους πελάτες. Πολλές φορές έχουμε γελάσει με αυτά που έχουν γράψει τα κορίτσια που σερβίρουν: "μαλάκας με την κόκκινη γραβάτα", "κρύος με την αλόγα", " παπάρας δίπλα στις τουαλέτες"... Βλέπετε, σας χαμογελάνε γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, συνήθως ανυπομονούν να σχολάσουν για να πάνε να βρουν το φίλο τους.
Τελικά, τί ποσό αφήνουμε για φιλοδώρημα; Στην Ευρώπη συνηθίζεται το 10% επί του λογαριασμού. Over the ocean είναι γύρω στο 20%. 10% αφήνω στις περιπτώσεις που δεν έχω μείνει απόλυτα ευχαριστημένος ή στα στέκια που ξημεροβραδιάζομαι. Στα εστιατόρια αφήνω πιο πολύ όπως κ στις μπάρες-στέκια που έχω κάτσει με τις ώρες με την παρέα μου κ έχουμε ξυλιάσει στο ουίσκυ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το γερό φιλοδώρημα επιβάλλεται ειδικά εαν μας έχουν προσέξει με τα τασάκια κ τα ποτήρια χωρίς να το ζητάμε εμείς κάθε τόσο--θέμα με το οποίο έχω μεγάλη μανία.
Το Τίπινγκ λοιπόν, δεν είναι κάποιο χωριό στην Κίνα γιαυτό προτείνω να μη διστάζετε κ να το δίνετε απλόχερα!
* Ο ευρηματικός τίτλος δεν είναι δικός μου. Έχω διαβάσει τη φράση αυτή πριν από χρόνια, σ'ενα μπαρ στο Λονδίνο,μου άρεσε πολύ κ τη θυμάμαι από τότε.
Αναρρωτιέμαι εαν κανείς από αυτούς έχει ποτέ σηκώσει στα χέρια του αυτόν το δίσκο για να δει πόσο βαρύς είναι κ πόσο δύσκολο είναι να τον μετεφέρεις, να θυμάσαι ταυτόχρονα τί έχει παραγγείλει ο καθένας ( καλά, για να μην σας κοροιδεύω τώρα, μόνο σε 5 εστιατόρια στην Αθήνα υπάρχουν τόσο καλοί σερβιτόροι που θυμούνται τί έχει παραγείλει ο καθένας πελάτης στο κάθε τραπέζι...),να σερβίρεις το κάθε πιάτο χωρίς να λερώσεις τον πελάτη,να προσπαθείς να συγκρατήσεις τις νέες παραγγελίες γιαυτά που τους ήρθαν στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή κ να χαμογελάς κ από πάνω.
Ή πάλι, αυτός ο ισοπεδωτικός ενικός; " Να σ'πω, κοπελιά!". " Φίλε, για έλα λίγο που σε θέλω!". 'Ηθελα να ξέρα, όταν μπαίνουν σ'ενα γραφείο έτσι μιλάνε; Έτσι μιλάνε στο δικηγόρο τους, στον οικογενειακό τους γιατρό, στο λογιστή τους; Γιατί μιλούν με αυτήν την ψευτο-νεοελληνική οικειότητα στους σερβιτόρους;
Μου στη σπάει το σερβιτοριλίκι κ οι σερβιτόροι κ σε δεδομένη στιγμή προτίμησα να γίνω λατζέρης παρά σερβιτόρος αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι σερβιτόροι τραβάνε "γερό κουπί" στα εστιατόρια κ ειδικά τα κορίτσια που εργάζονται ως σερβιτόρες. Το επάγγελμά τους είναι βαρύ χειρωνακτικό κ είναι υποχρεωμένοι να το ασκούν με χάρη κ να παραμένουν ατσαλάκωτοι κ γελαστοί. Στις κουζίνες μέσα ιδρώνουμε, βρωμάμε κ το σημαντικότερο είναι ότι πάνω στην ένταση της δουλειάς, όταν ζοριστούμε μπορούμε να εκτονωθούμε. Μέχρι κ στα χέρια έρχονται οι μάγειρες πάρα πολλές φορές. Όμως δεν μας βλέπει κανείς ενώ οι σερβιτόροι έχουν να υποστούν κ την πίεση της κουζίνας κ την πίεση του πελάτη.
Θα πείτε ότι οι περισσότεροι είναι αδιάφοροι κ αγενείς. Συμφωνώ. Όμως, έτσι δε φέρεται η πλειοψηφία στις μέρες μας; Γιατί οι σερβιτόροι να είναι διαφορετικοί; Έχω ξαναγράψει πως ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, στα εστιατόρια όμως έχει λίγο πιο δίκιο γιατί η επαγγελματική εστίαση στοχεύει στην ψυχαγωγία. Σε αυτό προσθέστε το γεγονός ότι όλοι επειδή ακριβώς τρώμε, έχουμε άποψη, ειδικά εαν είμαστε σ'ενα "καλό εστιατόριο" αισθανόμαστε συχνά υποχρεωμένοι να βρούμε κάποιοι ψεγάδι να διορθώσουμε τον σεφ για να δείξουμε στους ομοτράπεζους πως εμείς ξέρουμε. Αυτές τις φάσεις, τις υφίστανται συνήθως οι σερβιτόροι. Εαν η απαίτηση του πελάτη έχει βάση, ικανοποιείται αμέσως, εαν όμως είναι άσχετη ( κ είναι συχνά) τότε οι σερβιτόροι παθαίνουν μεγάλο κάζο από την κουζίνα. "Πες στον **** να πάει να **** που θα μου πει εμένα για το πιάτο μου" . Άλλοι πάλι μάγειρες που είναι πιο theatrale ( ονόματα δε λέμε...) βγάζουν επιτόπου την ποδιά κ τη δίνουν στο σερβιτόρο: "Ορίστε η ποδιά. Πες του να κατέβει στην κουζίνα να μας το φτιάξει να μάθουμε πώς γίνεται".
Φυσικά, ο ηρωικός σερβιτόρος ποτέ δεν θα σας πει "να πάτε να..." κ ποτέ δεν θα σας δώσει την ποδιά του μάγειρα για να πάτε να μαγειρέψετε εσείς. Συνήθως θα σας πει ότι το πιάτο διορθώθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες σας ασχέτως εαν σας επιστρέφεται όπως ακριβώς το δώσατε. Μόνο λίγο πιο δροσερό...
Ηρωικοί λοιπόν οι σερβιτόροι, αν δούμε την εστίαση από τη δική τους την πλευρά. Οπότε, τί γίνεται με το φιλοδώρημα; Στην Αμερική όπου η εστίαση ως επάγγελμα είναι κάποια έτη φωτός μπροστά από τον υπόλοιπο κόσμο, η κόντρα μεταξύ κουζίνας κ σερβιτόρων εντοπίζεται κ σε αυτό το σημείο. Οι μάγειρες ισχυρίζονται ότι πρέπει να μοιράζονται τα φιλοδωρήματα με τους σερβιτόρους που τα εισπράττουν γιατί όλα παίζονται γύρω από το φαγητό που σερβίρεται. Σημειώστε ότι εκεί συνήθως οι σερβιτόροι αμοίβονται με ποσοστά επί του λογαριασμού ( γιαυτό είναι ίσως τόσο αποτελεσματικοί...). Τις "καλές βραδιές" οι επαγγελματίες σερβιτόροι, στέλνουν μπουκάλια κρασί ή ποτά στην κουζίνα για να ευχαριστήσουν τους μάγειρες. Αυτά εδώ δεν συμβαίνουν ούτε κατά διάνοια. Βέβαια, εδώ οι σερβιτόροι δεν εισπράττουν τα ποσοστά που συχνά τους τάζουν οι εστιάτορες κ γενικά συχνά είναι θύματα κακών εργοδοτών.
Είναι λόγος αυτός για να αφήσετε φιλοδώρημα; Εσείς θα σώσετε τους σερβιτόρους από τους κακούς εργοδότες; Όχι βέβαια. Πιστεύω πως το tipping πρέπει να διέπεται από την εξής αρχή: " Το φιλοδώρημα πρέπει να είναι καλοδεχούμενο κ όχι αναμενόμενο". Οι πελάτες δεν είναι υποχρεωμένοι να αφήνουν φιλοδώρημα.
Εαν είστε αντίθετοι με την έννοια του φιλοδωρήματος τότε μη ζορίζεστε κ μην αφήνετε καθόλου κ χωρίς δεύτερη σκέψη μάλιστα. Αν όμως αντιλαμβάνεστε τη δυσκολία που έχει αυτή η δουλειά κ βλέπετε το φιλοδώρημα ως επιβράβευση της προσπάθειας κ αναγνώριση της σκληρής δουλειάς τότε να το κάνετε κ μάλιστα γενναιόδωρα. Για μένα είναι αδιανόητο να μην αφήσω φιλοδώρημα ακόμη κ στο χειρότερο σερβιτόρο. Μικρές εξαιρέσεις κάνω εαν έχω να αντιμετωπίσω μια εξοργιστική συμπεριφορά που μου χάλασε τη διάθεση. Όποια παράπονα προκύπτουν τα απευθύνω στον μαιτρ κ σε καμια περίπτωση δεν μειώνω το σερβιτόρο μόνο κ μόνο επειδή εγώ κάθομαι κ εκείνος στέκεται όρθιος κ με εξυπηρετεί. Το θεωρώ απόλυτα φτηνό να βγάζουμε τα απωθυμένα μας στους ανθρώπους αυτούς ενώ πιστεύω ότι οι άντρες που "την πέφτουν" ωμά στις σερβιτόρες είναι επιεικώς γελοίοι.
Μην μπερδεύεστε. Δεν σας χαμογελάει επειδή της αρέσουν αυτά που της λέτε. Έχω δει άπειρα δελτία παραγγελίας που φτάνουν στην κουζίνα. Πάνω εκεί, εκτός από την παραγγελία οι σερβιτόροι γράφουν λέξεις-κλειδιά για να θυμούνται τους πελάτες. Πολλές φορές έχουμε γελάσει με αυτά που έχουν γράψει τα κορίτσια που σερβίρουν: "μαλάκας με την κόκκινη γραβάτα", "κρύος με την αλόγα", " παπάρας δίπλα στις τουαλέτες"... Βλέπετε, σας χαμογελάνε γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, συνήθως ανυπομονούν να σχολάσουν για να πάνε να βρουν το φίλο τους.
Τελικά, τί ποσό αφήνουμε για φιλοδώρημα; Στην Ευρώπη συνηθίζεται το 10% επί του λογαριασμού. Over the ocean είναι γύρω στο 20%. 10% αφήνω στις περιπτώσεις που δεν έχω μείνει απόλυτα ευχαριστημένος ή στα στέκια που ξημεροβραδιάζομαι. Στα εστιατόρια αφήνω πιο πολύ όπως κ στις μπάρες-στέκια που έχω κάτσει με τις ώρες με την παρέα μου κ έχουμε ξυλιάσει στο ουίσκυ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το γερό φιλοδώρημα επιβάλλεται ειδικά εαν μας έχουν προσέξει με τα τασάκια κ τα ποτήρια χωρίς να το ζητάμε εμείς κάθε τόσο--θέμα με το οποίο έχω μεγάλη μανία.
Το Τίπινγκ λοιπόν, δεν είναι κάποιο χωριό στην Κίνα γιαυτό προτείνω να μη διστάζετε κ να το δίνετε απλόχερα!
* Ο ευρηματικός τίτλος δεν είναι δικός μου. Έχω διαβάσει τη φράση αυτή πριν από χρόνια, σ'ενα μπαρ στο Λονδίνο,μου άρεσε πολύ κ τη θυμάμαι από τότε.
| Permalink | E-mail this post 
Μόνο λίγο πιο δροσερό...
Τι, πραγματικά φτύνετε μέσα στα πιάτα που επιστρέφουμε, μάγειρες κερατάδες; :-)
Με είχε σοκάρει ο μάγειρας στο μαγαζί που δούλευα, αν και είχε κάνει πολύ αθωώτερες πράξεις αντεκδίκησης σε αδαείς θρασείς πελάτες. Λόγου χάρη, σε κάποιον που παραπονιόταν πως η μπριζόλα του δεν ήταν 'well done' (ήταν) αλλά 'medium', του την έκαψε καλά καλά με τον πυρσό της κρεμ μπρυλέ ('λυχνία Μπούνσεν') και του την ξανάστειλε. Ο πελάτης πάντως όργαζε μετά και αυτοσυγχαιρόταν που ζήτησε το δίκιο του...
Posted by
Ανώνυμος |
1:01 μ.μ.
Εγώ δεν έχω δει σε καμία κουζίνα του κόσμου να φτύνουν μέσα στα πιάτα.Δεν ξέρω πως έχει βγει αυτό το αστείο. Βέβαια, δεν έχουν μαγειρέψει σε όλες αλλά τέτοιου είδους πράγματα δεν γίνονται.
Το παράδειγμα που φέρατε εσείς το θεωρώ κλασικό.
Όταν φτάνει στην κουζίνα ένα παράπονο,αμέσως οι μάγειρες ξέρουν εαν έχει βάση. Εαν έχει βάση η επιθυμία ικανοποιείται χωρίς συζήτηση ακόμη κ στην ταβέρνα. Όμως συχνά είναι φανερό ότι η επιθυμία έχει διατυπωθεί μόνο κ μόνο για να γίνει φιγούρα στη συνοδό.Σε αυτές τις περιπτώσεις πέφτει γέλιο. Εαν υπάρχει πολύ δουλειά το πιάτο επιστρέφεται όπως ήρθε. Αλλιώς γίνονται άλλα αλλά ο πελάτης είναι πολύ χαρούμενος.
Στα μεγάλα εστιατόρια εαν γίνει μια ουσιαστική παρατήρηση τότε 9.5 στις 10 φορές ο αρχιμάγειρας θα βγει ο ίδιος από την κουζίνα για να ζητήσει διευκρινίσεις. :-) Περισσότερο από περιέργεια για να δει τον πελάτη που είναι γνώστης κ έχει συγκεκριμένα γούστα αλλά κυρίως από σεβασμό προς ένα καλοφαγά.
Σραόσα, ξέρετε γαλλικά; Εαν τα έχετε μάθει στο Γαλλικό Ινστιτούτο των Αθηνών θυμάστε τα κεφάλαια με τον τίτλο " Le chef aime le compliments?" :-)
Οι μάγειρες λατρεύουν τους καλοφαγάδες πελάτες κ τους κάνουν όλα τα χατήρια. Εγώ πέφτω στα πόδια τους δηλαδή.
Τώρα εαν οι πελάτες δεν ξέρουν τί παραγγέλνουν κ δεν ξέρουν τη διαφορά του medium από το well done δεν φταίει η κουζίνα ούτε ο σερβιτόρος. Βέβαια ο σερβιτόρος μπορεί να βοηθήσει.
Προχθές το μεσημέρι ήμουν στα Friday's του Κολωνακίου ( αγαπημένο μαγαζί στο είδος του) κ όταν παραγείλλαμε ένα New York Strip ο σερβιτόρος μας είπε αμέσως " έχετε υπόψη σας ότι η κουζίνα μας ξέρει να το ψήνει οπότε εαν το παραγείλλετε ωμό θα έρθει ωμό".
Εύγε στο μάνατζερ, στο σερβιτόρο κ στην κουζίνα( πάντα εύγε στην κουζίνα :-) )
Posted by
Ανώνυμος |
1:21 μ.μ.
Το τιπ τελικά είναι για το σερβις, για το φαγητό ή για τη συνολική εντύπωση;
Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αναρρωτιέται σε καταστάσεις διφορούμενες (καλό σέρβις σε κακό περιβάλλον ή καλό φαγητό με άθλιο σέρβις)...
Στο Αμέρικα πάντως αφορούν την εξυπηρέτηση - αποκλειστικά. Τυχόν συγχαρητήρια και παράπονα για το φαγητό ή το περιβάλλον μεταφέρονται, όπως πρέπει.
Ωραία τα Fridays - και επαγγελματικά σχεδιασμένα μέχρι λεπτομέρειας (το ξέρω κι από μέσα αυτό). Αρκεί να ξέρεις τι προσφέρουν.
Posted by
Ανώνυμος |
3:29 μ.μ.
Αθήναιε, είχε τύχει ποτέ να φας στο εστιατόριο του Χανδρή στη Συγγρού, πριν αλλάξει χέρια τουλάχιστον; Πολύ καλή κουζίνα, πολύ λογικές τιμές (άποψη ενός μή ειδικού βεβαίως).
Posted by
Ανώνυμος |
3:32 μ.μ.
Το καλό φαγητό το πληρώνεις έτσι κι αλλιώς. Γι'αυτό άλλωστε πας και σε κάποιο γνωστό στο είδος του εστιατόριο. Με το φιλοδώρημα επιβραβεύεις την εξυπηρέτηση του σερβιτόρου κατά τη γνώμη αλλά συνήθως επηρεάζεσαι και από τη συνολική εικόνα.
Posted by
Ανώνυμος |
7:38 μ.μ.
«Ο ονειρεμένος θαμών και η εφιαλτική σερβιτόρα»
- Με συγχωρείτε δεσποινίς.. παρακαλώ.. θα μπορούσα να έχω λίγο αλάτι;
- Πώς είπατε; Αλάτι;
- Ναι, αν δεν σας κάνει κόπο..
- Και.. τι το θέλετε το αλάτι;
- Με συγχωρείτε πολύ.. αλλά.. η σούπα...
- ΤΙ ΕΧΕΙ Η ΣΟΥΠΑ;;;
- Ολα εντάξει.. μια χαρά είναι η σούπα.. αλλά.. κάτι λείπει..
- Τι "αλλά" χριστιανέ μου; Τι λείπει δηλαδή; Αλάτι μήπως;
- Χμμ.. ναι.. λίγο αλατάκι...
- Λίγο μόνο;
- Ναι. Λιγουλάκι.
- Να την πάρω πίσω; Θέλετε να την επιστρέψετε;
- Οχι, όχι. Λίγο αλατάκι μονάχα να προσθέσω.. τίποτε άλλο.
- Ξέρετε ότι διακινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου...
- Πώς; Να χάσετε τη δουλειά σας; Επειδή ζητώ λίγο αλατάκι;
- ..επειδή έχετε αδύνατη γεύση! Ρούφα τη σούπα σου άμα σ' αρέσει.
- Μ' αρέσει, μ' αρέσει.. αλλά λίγο αλατάκι ακόμα θα την έκανε πιο νόστιμη.
- Επιμένετε δηλαδή, ε;
- Εμ; Κανονικά, θα έπρεπε να υπάρχει αλατιέρα στο τραπέζι.. ή όχι..;
- Και βέβαια ΟΧΙ..! Στο δικό μας εστιατόριο τα φαγητά ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΤΙΜΑ..!!!
- Δεν αντιλέγω.. αλλά..
- ΤΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΞΕ-ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ..;;;
- Μα, για λίγο αλάτι τόση κουβέντα; Να, τώρα κρύωσε η σουπίτσα μου...
- Θα μου πείτε τώρα πως φταίω που κρύωσε η σούπα σου παλιόγερε;
- Πα.. πα.. παλιο.. γγγ..ε... ρ... ε...; Μα.. δεσποινίς...
- Πάρ' την στην καράφλα τώρα! ΑΜΑΝ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ!!!
- Σνιφφφφ...
- ..και ΜΗ τολμήσεις να φύγεις δίχως να πληρώσεις μπάρμπα!
- ...σ...ν...ι...φ...φ...φ...
Posted by
Ανώνυμος |
3:06 π.μ.
«Ο ονειρεμένος θαμών και η εφιαλτική σερβιτόρα»
- Με συγχωρείτε δεσποινίς.. παρακαλώ.. θα μπορούσα να έχω λίγο αλάτι;
- Πώς είπατε; Αλάτι;
- Ναι, αν δεν σας κάνει κόπο..
- Και.. τι το θέλετε το αλάτι;
- Με συγχωρείτε πολύ.. αλλά.. η σούπα...
- ΤΙ ΕΧΕΙ Η ΣΟΥΠΑ;;;
- Ολα εντάξει.. μια χαρά είναι η σούπα.. αλλά.. κάτι λείπει..
- Τι "αλλά" χριστιανέ μου; Τι λείπει δηλαδή; Αλάτι μήπως;
- Χμμ.. ναι.. λίγο αλατάκι...
- Λίγο μόνο;
- Ναι. Λιγουλάκι.
- Να την πάρω πίσω; Θέλετε να την επιστρέψετε;
- Οχι, όχι. Λίγο αλατάκι μονάχα να προσθέσω.. τίποτε άλλο.
- Ξέρετε ότι διακινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου...
- Πώς; Να χάσετε τη δουλειά σας; Επειδή ζητώ λίγο αλατάκι;
- ..επειδή έχετε αδύνατη γεύση! Ρούφα τη σούπα σου άμα σ' αρέσει.
- Μ' αρέσει, μ' αρέσει.. αλλά λίγο αλατάκι ακόμα θα την έκανε πιο νόστιμη.
- Επιμένετε δηλαδή, ε;
- Εμ; Κανονικά, θα έπρεπε να υπάρχει αλατιέρα στο τραπέζι.. ή όχι..;
- Και βέβαια ΟΧΙ..! Στο δικό μας εστιατόριο τα φαγητά ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΤΙΜΑ..!!!
- Δεν αντιλέγω.. αλλά..
- ΤΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΞΕ-ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ..;;;
- Μα, για λίγο αλάτι τόση κουβέντα; Να, τώρα κρύωσε η σουπίτσα μου...
- Θα μου πείτε τώρα πως φταίω που κρύωσε η σούπα σου παλιόγερε;
- Πα.. πα.. παλιο.. γγγ..ε... ρ... ε...; Μα.. δεσποινίς...
- Πάρ' την στην καράφλα τώρα! ΑΜΑΝ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ!!!
- Σνιφφφφ...
- ..και ΜΗ τολμήσεις να φύγεις δίχως να πληρώσεις μπάρμπα!
- ...σ...ν...ι...φ...φ...φ...
Posted by
Ανώνυμος |
3:09 π.μ.
Ενα ενδιαφέρον και σχετικό Flash Drama:
Tι θέλει το γεύμα;
Posted by
Ανώνυμος |
3:13 π.μ.
Ἀσφαλῶς· οἱ ἄδειες πιπεριέρες καὶ οἱ πιπεριέρες μὲ βουλωμένες τρύπες εἶναι μόνιμο πρόβλημά μου! (Ἄν τὸ φαγητὸ δὲν εἶναι μαῦρο στὸ πιπέρι, δὲν μπορῶ.)
Posted by
Ανώνυμος |
8:16 μ.μ.
Ροδιά. Στο Chez Nicko όποιος ζήταγε αλάτι του έφερναν το λογαριασμό.:-)Η άποψη αυτή δείχνει ν'αγνοεί το γεγονός ότι όλοι δεν έχουν τις αισθήσεις στην ίδια κατάσταση, οι καπνιστές ας πούμε συνήθως βρίσκουν τα φαγητά άνοστα. Βέβαια υπάρχει κ η κατηγορία που βάζει αλάτι κ πιπέρι πριν να δοκιμάσει καν το φαγητό.
Ας πω τώρα κ την κακία για τους μάγειρες που όταν μαγειρεύουν δεν δοκιμάζουν ποτέ το φαγητό γιατί ξέρουν λέει τις αναλογίες σωστά. Μάλιστα. Κ εαν κανείς βοηθός έχει φτιάξει τους ζωμούς λύσσα, γελάει κάθε πικραμένος με τις σούπες κ σάλτσες που βγαίνουν.
Καλλίμαχε, αν δεν κάνω λάθος, η Κρουέλα Ντε Βιλ δεν τα έτρωγε όλα μαύρα από το πιπέρι, μέχρι κ το παγωτό;
Alombar το τιπ αφορά στην εξυπηρέτηση.Στο "Χανδρής" δεν έχω φάει ποτέ.Τη Συγγρού την κατέβαινα κάποτε μόνο για το " Κόνα Κάι", είχα μια χλιδάτη φίλη που της άρεσε πολύ, εμένα έτσι κ έτσι, άψογη εξυπηρέτηση πάντως μιας κ περί σερβιτόρων ο λόγος.
Posted by
Ανώνυμος |
11:16 μ.μ.
Ο σχολιασμός του κειμένου σας αγαπητέ Αθήναιε, προσανατολίστηκε από τους περισσότερους φίλους μέχρι στιγμής, στο τι γίνεται τελικά με το μαγαζί, με τον μάγειρα, τον αντίλογο προς τα αγαπητά ή μη γκαρσόνια (γυναίκες και άνδρες).
Όμως προσωπικά στάθηκα στην παράγραφο : «Ή πάλι, αυτός ο ισοπεδωτικός ενικός; " Να σ'πω, κοπελιά!". " Φίλε, για έλα λίγο που σε θέλω!". 'Ηθελα να ξέρα, όταν μπαίνουν σ'ενα γραφείο έτσι μιλάνε; Έτσι μιλάνε στο δικηγόρο τους, στον οικογενειακό τους γιατρό, στο λογιστή τους; Γιατί μιλούν με αυτήν την ψευτο-νεοελληνική οικειότητα στους σερβιτόρους».
Δουλεύοντας στον χώρο των υπηρεσιών πάρα πολλά χρόνια, αυτόν τον ισοπεδωτικό ενικό – όπως σωστά χαρακτηρίσατε - από πελάτες που είχαν προβλήματα με την χρήση της υπηρεσίας (και που τελικά στις περισσότερες των περιπτώσεων αποδείχτηκαν ότι ήταν ψευδή ή όχι τόσο πολύπλοκα όπως μας τα παρουσίαζαν) δεν μπόρεσα να τον ανεχτώ και έγινα πολλάκις, θανάσιμα καυστική!
Τον ισοπεδωτικό ενικό τον έχουμε αναπτύξει τελικά ως τρόπο προσβολής και εκτόνωσης των όποιων απωθημένων μας οι νεότεροι Έλληνες, σε σικ ή λιγότερο σικ εστιατόρια, αλλά και όπου αλλού μας «παίρνει».
Χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι και πολλοί σερβιτόροι δεν είναι εξαιρετικά αγενείς όταν τους ζητηθεί κάτι. Και η αδιαφορία προς το αίτημα – αγένεια χαρακτηρίζεται επίσης.
Οι κουζίνες «συγχωρούν» το άγχος της δουλειάς. Οι διάδρομοι και οι σάλες όμως οφείλουν να είναι κατά το κοινώς λεγόμενο «άψογες» αν θέλει κάποιο μαγαζί να δουλεύει, έστω και με λιγότερη ποιότητα στο προσφερόμενο φαγητό. Αν οι σάλες και οι διάδρομοι (με τους ανθρώπους που τους πληρούν) πάσχουν… θα νοσήσει σύντομα το μαγαζί! Όχι γιατί είναι η βιτρίνα, αλλά επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Και εμπειρίες τέτοιες υπάρχουν φαντάζομαι στις μνήμες όλων μας.
Posted by
Ανώνυμος |
9:56 π.μ.
Κι όμως υπάρχουν και στην Ελλάδα επαγγελματίες σερβιτόροι που τις καλές βραδιές στέλνουν μπουκάλια κρασί στην κουζίνα. Οπως υπάρχουν και μάγειρες (επιτρέψτε μου τον όρο "ευαίσθητοι κουζινιέρηδες") που όλο και κάποιο φαγητό θα δώσουν στους σερβιτόρους να δοκιμάσουν. Η εστίαση στην Ελλάδα πάσχει από πολλές πλευρές, και συχνά μάγειρες και σερβιτόροι πληρώνουν άλλων τα σπασμένα.
Posted by
Ανώνυμος |
10:39 π.μ.
Πηνελόπη, με πατήσατε στον κάλο με τον θέμα του πληθυντικού :-)
Κοιτάξτε κ στις πιο στενές μου σχέσεις μου αρέσει να κρατώ τις καλώς εννούμενες αποστάσεις.Με τους συνεργάτες κ συνεταίρους μου μπροστά σε τρίτους μιλάμε πάντοτε στον πληθυντικό κ δεν είμαστε απλά κολλητοί αλλά έχουμε κοινούς τραπεζικούς λογαριασμούς--δηλαδή πιο κολλητοί δε γίνεται. Πέσατε λοιπόν στην περίπτωση.
Ο ενικός προς τον άνθρωπο που σε σερβίρει είναι αδιανόητος κ στο τελευταίο κουτούκι του τελευταίου χωριού.
Αν εργάζεστε στο χώρο παροχής υπηρεσιών να τον απαιτείτε τον πληθυντικό κ να τον εμπνέετε κιόλας. Η οικειότητα δεν σημαίνει καλύτερες υπηρεσίες, πάντα κακό φέρνει ακόμη κ στις πιο στενές σχέσεις. Σεβασμός,απόσταση,πρωτόκολλο κ ευγένεια.Εγώ τουλάχιστον προσπαθώ να το εφαρμόζω παντού κ ας μου έχουν βγάλει ειρωνικώς το παρατσούκλι " Κόμης".:-)
Σας ευχαριστώ που το θέσατε τόσο ωραία.
Ilaira, αυτό που λέτε ισχύει βέβαια μόνο σημειώστε πως πάντοτε η κουζίνα λογοδοτεί για τις μερίδες που δίνει ακόμη κ στο προσωπικό κ τις περισσότερες φορές,αυτά που τρώει το προσωπικό κ κυρίως οι σερβιτόροι αποτελούν μέρος της συμφωνίας που έχουν κάνουν με τον ιδιοκτήτη ή τον μάνατζερ.Πάντως μην υποτιμάτε το κόστος. Δηλαδή το " έλα μωρέ, ένα πιάτο φαγητό τί κοστίζει στον ιδιοκτήτη". Κοστίζει κ μάλιστα αρκετά.
Όταν οι σχέσεις κουζίνας-σερβιτόρων είναι καλές, το κλασικό κόλπο να τρώνε σπέσιαλ οι σερβιτόροι είναι οι "λάθος" παραγγελίες. :-) Αλλά αυτό είναι αδύνατον να γίνει σε καθημερινή βάση κ σε μεγάλη κουζίνα.
Posted by
Ανώνυμος |
11:35 π.μ.
Παρακαλώ "Κόμη" (θα σας πηγαίνει φαντάζομαι ο τίτλος ευγενείας).
Σας καταλαβαίνω και απαιτώ το ίδιο (σας το εγγυώμαι) από τους συνεργάτες μου και τους πελάτες μου.
Σε κάθε τηλεφωνική κλήση που λαμβάνω και με το που λέω: "παρακαλώ", ακούσω ενικό στον αντίλογο, "ταμπουρώνομαι" πίσω από παγερό εκφραστικό διάλογο, που σας βεβαιώ περνάει καθαρά στα τηλεφωνικά σύρματα, ακόμη κι' αν δεν σε βλέπει ο άλλος.
Στο παρελθόν με ομάδα συνεργατών με φώναζε "επιλοχία" προσπαθώντας να κάνει τα πράγματα χαλαρά... και τους ρυθμούς λιγότερο αγχωτικούς, αλλά τελικά δεν δούλεψε το σύστημα κι' όλοι εργάστηκαν συντονισμένα κάτω από τις «φτερούγες του επιλοχία» με εκπληκτικές αποδόσεις και bonus στο τέλος της χρονιάς. Το προτιμώ σαφώς απ' ότι δήποτε άλλο στον χώρο εργασίας....
Keep going with smile & formality :-))
Posted by
Ανώνυμος |
1:40 μ.μ.
Penelope:
Τον ισοπεδωτικό ενικό τον έχουμε αναπτύξει τελικά ως τρόπο προσβολής και εκτόνωσης των όποιων απωθημένων μας οι νεότεροι Έλληνες, σε σικ ή λιγότερο σικ εστιατόρια, αλλά και όπου αλλού μας «παίρνει».
Αν μου επιτρέπετε: η εστίαση, στην Ελλάδα τουλάχιστον, μόλις τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα. Ο ενικός προϋπήρχε, από την εποχή που "καλό φαγητό" ήταν ο Λεβέντης στον Αγιο Κωνσταντίνο και οι σερβιτόροι ήταν οι εργαζόμενοι του Σαββατοκύριακου - τα χαμίνια που δούλευαν για να υπηρετήσουν τους αφέντες και να βγάλουν ένα πιάτο φαΐ.
Η λογική διαιωνίζεται σε πολλές μορφές "συνεργασίας": ο κύριος VIP θα μιλήσει στον ενικό και οι υπηρέτες (πάσης φύσεως) θα τον αποδεχθούν, συχνά με ευχαρίστηση.
Αναλογικά, το ίδιο συμβαίνει παντού.
Ο πληθυντικός (ίσον σεβασμός ή/και ευγένεια) προς κάποιον που θεωρούμε "κατώτερο" από οποιαδήποτε άποψη, θα πάρει πολλά χρόνια (αν ποτέ) για να εδραιωθεί.
Ο Αθήναιος μπορεί να στηρίζει τόσο τη λογική της ευγένειας, όσο και το savoir vivre αλλά η πραγματικότητα υποψιάζομαι οτι απέχει και θα απέχει.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Posted by
Ανώνυμος |
6:39 μ.μ.
Thank you!
[url=http://wnbhvtcd.com/jtug/sfir.html]My homepage[/url] | [url=http://gmiqyczj.com/tsvo/ksrf.html]Cool site[/url]
Posted by
Ανώνυμος |
11:58 μ.μ.
Great work!
My homepage | Please visit
Posted by
Ανώνυμος |
11:58 μ.μ.
Well done!
http://wnbhvtcd.com/jtug/sfir.html | http://ptxugiij.com/zcee/ngte.html
Posted by
Ανώνυμος |
11:58 μ.μ.