'Ενας σεισμός 3.500 χρόνια πριν...
Στη μνήμη του αυτόχειρα αρχαιολόγου Φ.Π. για τα παγωμένα χειμωνιάτικα βράδια που μου χάρισε στην Ακρόπολη της Λίνδου όπου ανάμεσα σε ατέλειωτα γέλια κ συζητήσεις επί παντός επιστητού, επέμενε να μου μάθει να απαγγέλλω το 5ο τραγούδι του Κάτουλλου κ κομμάτια από το Pervigilium Veneris στη μητρική του γλώσσα,τα Ρώσικα….
« Εμενα μου αρέσει το VIII. Μάθε μου αυτό.Θέλω το 8!!!!!!»
« Σα δε ντρέπεσαι να αντιμετωπίζεις τον έρωτα ηττοπαθώς,νέος άνθρωπος. Θα μάθεις το V. Τελείωσε η συζήτηση:
« Κ όταν θα έχουμε δώσει εκατομμύρια φιλιά ,θα τ’ανακατέψουμε,
ώστε ούτε κ μεις να ξέρουμε πόσα έχουμε τελικά δώσει
κ έτσι κανείς δεν θα ζηλέψει την αγάπη μας
εάν μάθει πόσα φιλιά έχουμε μοιραστεί»
Σιγά, ούτε 5.000.Ολόκληρο θέμα, για λιγότερα από 5.000 φιλιά...
Μια από τις πιο συγκινητικές ανακαλύψεις της ελληνικής αρχαιολογικής έρευνας, σχετίζεται με τον σεισμό που κατέστρεψε το Ανάκτορο της Μινωικής Ζάκρου 3.500 χρόνια πριν.
Βρισκόμαστε στα μέσα της 2ης π.Χ χιλιετίας και οι προσεισμικές δονήσεις αναστατώνουν τους κατοίκους της Ζάκρου οι οποίοι φοβούμενοι την επικείμενη καταστροφή, προσπαθούν να εξευμενίσουν τις χθόνιες θεότητες με προσφορές.
Διηγείται ο νεαρός τότε Γιάννης Σακελλαράκης στο Νίκο κ τη Μαρία Ψιλάκη : « Ήμουν μέσα στο πηγάδι και ψάχναμε μέσα στο νερό.Ξαφνικά το χέρι μου έπεσε πάνω σε ένα κύπελλο που περιείχε κάτι το γλοιώδες αλλά και στερεό μαζί. Το ανασύραμε και με έκπληξη είδαμε ότι πρόκειται για ελιές,όχι πολύ μεγάλες,αλλά στιλπνές». ( Ν&Μ Ψιλάκη-Ηλίας Καστανάς, Ο πολιτισμός της ελιάς,Ηράκλειο, Καρμάνωρ,1999,σελ.14).
Ο ανασκαφέας, Νικόλαος Πλάτων μας πληροφορεί σχετικά: « Πολλά λείψανα των προσφορών τούτων ανακαλύφθησαν εντός κυπέλλων…Εν κύπελλον περιείχεν ελαίας και πολλαί άλλαι ελαίαι συνελέγησαν εντός του φρέατος μετ’άλλων κυπέλλων. Μοναδικόν εις τα χρονικά προιστορικών ερευνών φαινόμενον είναι η όντως καταπληκτικώς καλή διατήρηση των ελαιών και το σάρκωμά τους. Όταν εξήχθησαν εξ του ύδατος ήσαν ως να συνελέγησαν προσφάτως εκ των δένδρων…» ( Ν. Πλάτων,Ζάκρος,Το νεόν μινωικόν ανάκτορον,Αθήνα 1974,σ.184. Εικ.αρ.107).
| Permalink | E-mail this post 
Από τη σημερινή Ζάκρο ξεκινάει ένας χωματόδρόμος που περνάει από το Φαράγγι των Νεκρών, για να καταλήξει στη Ζίρο.
Εχω περάσει τρεις φορές από εκεί, σε διάστημα είκοσι ετών. Το φαράγγι λέγεται έτσι επειδή δεν υπάρχει απολύτως τίποτα ζωντανό τριγύρω - σαύρες και κίτρινα ξερόφυτα είναι ότι πιο ζωντανό βρίσκει κανείς (και όχι πάντα). Βράχια και κίτρινη σκόνη είναι το σκηνικό - άγρια φύση στην πράξη. Το μάτι δεν συναντά κανένα χρώμα πλην του κίτρινου και του γαλάζιου του ουρανού, για περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα.
Την τελευταία φορά που πέρασα, στα μισά του δρόμου, στη μέση του πουθενά, περίπου είκοσι μέτρα χαμηλότερα από το δρόμο, σε ένα πλάτωμα του φαραγγιού (είχε κι άλλο σε βάθος πιο πέρα)... μια βιλίτσα, κι ένας τύπος αμέριμνος να ποτίζει λαχανόκηπο! Μια πράσινη τελεία, ένα λάθος της φύσης! Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αν βλέπω κάτι πραγματικό ή αν με είχε χτυπήσει ο ήλιος (δεν αστειεύομαι, απλά πρέπει να το δει κανείς για να καταλάβει πόσο απίστευτο είναι). Για ώρες μετά προσπαθούσα να σκεφτώ πώς έφτασε εκεί, πώς πήγε τα υλικά, αν όχι με ελικόπτερο, πού βρήκε το νερό, πώς του ήρθε να πάει εκεί κι ένα σωρό άλλα...
Η αρχαία Ζάκρος βρίσκεται λίγα χλμ πιο χαμηλά, σε μια διέξοδο του φαραγγιού, κοντά στη σημερινή Κάτω Ζάκρο: μέτρια παραλία, τυπικό εστιατόριο, άγριες χήνες για pets, ο ιδιοκτήτης στην πρώτη επίσκεψη είχε κεφάτη αλλά λογοδοσμένη κόρη (κίνδυνος) ;)
Posted by
Ανώνυμος |
12:39 π.μ.
alombar42, μη μου πεις πως το όνομά της άρχιζε από "Α" και τελείωνε σε "η"...
*
Αθήναιε, σχολιάζετε την επικαιρότητα με καταπληκτική αίσθηση και άνεση: σαν καλός μάγειρας! (Κι ο Κάτουλος, γοητευτικό σημαίνον - κρίμα που δεν είναι καλά τα λατινικά μου, αλλά τον μελέτησα ...κάπως, σε άλλη γλώσσα)
*
Δεν πρόλαβα on time το ποστ για τα γκαρσόνια - αλλά πρέπει να το πω, ήταν βγαλμένο μέσα από τη ζωή, όπως έλεγε και ο ...Χαρίλαος Φλωράκης (χε, χε...)
*
Προσέξτε, αυτός είναι μακαρίτης: πηρούνες, κουτάλες, κατσαρόλες κλπ, στείλτε τα από 'δω...
Posted by
Ανώνυμος |
12:55 π.μ.
πανέμορφες οι ελιές, πανέμορφο και το κείμενο σας. χαζεύω με τις ώρες το κορμό αυτού του ευλογημένου δένδρου, κυρίως των μεγάλων σε ηλικία, με τις κουφάλες, τις αναπάντεχες διακλαδώσεις, την αίσθηση της συνύπαρξης του νεκρού με το ζωντανό. μα τί παραπάνω θέλουν αυτοί οι θεοί επιτέλους ; καλημέρα σας.
Posted by
Ανώνυμος |
9:54 π.μ.
Οι θεοί τα θέλουν όλα Πολύβιε κ πιστεύω ότι είναι χρέος μας να τους τα αρνούμαστε όλα.:-)
Πάνο,ο Κάτουλλος αξίζει της προσοχής σας έστω κ σε μετάφραση. Είναι μεγάλος ποιητής γιαυτό κ είναι τόσο δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας εαν κ επανηλλημένως έχουν επιχειρήσει να τον θέσουν στο περιθώριο της έρευνας επειδή είναι " ανήθικος".
Στη Φιλοσοφική Σχολή τον διδάχθηκα τυχαία, επειδή εκείνη την εποχή είχαν στείλει με " δυσμενή" μετάθεση από το Φιλολογικό Τμήμα έναν καθηγητή που τον είχε μελετήσει.Ήταν από τους ανεπιθύμητους στο Τμήμα του κ τον έστελναν να κάνει σε μας Λατινικά. Μ'εναν πολύ όμορφο τρόπο, ο βίος του ομοίαζε με του Κάτουλλου. :-)
Από την αρχή του εξαμήνου μέχρι το τέλος του είχε σταθερά γύρω στα 1000 άτομα ακροατήριο. Για να τον ακούσουν να διδάσκει Κάτουλλο μαζεύονταν φοιτητές από το Πολυτεχνείο κ τη Φυσικομαθηματική κ δημιουργούνταν μέσα στο μάθημα μια μοναδική ατμόσφαιρα. Οι διαλέξεις του τελείωναν με θύελλα από χειροκροτήματα. :-)
Ήταν μάλλον η ποίηση του Κάτουλλου.
Περι σερβιτόρων έχω να απαντήσω πολλά,δεν τελείωσε η συζήτηση. Σας περιμένουμε εκεί.
Posted by
Ανώνυμος |
10:06 π.μ.