Εαν το "Get a Life" ήταν πιάτο.
Χθες βράδυ έπρεπε να βγω. Ήταν θέμα " επιβίωσης" να βρεθώ έστω κ για λίγο με άλλους ανθρώπους. Το "Low Profile" ήταν "πίττα" κ ο Σταύρος έξω από το μπαρ οπότε, ούτε λόγος να καθίσω εκεί έτσι, χώθηκα στο πρώτο μπαράκι που βρήκα στη Σκουφά. Κόσμος νεανικός, όμορφος, γελαστός.Φατσούλες. Η νέα γενιά είναι πάντα beta version, βήματα μπροστά από την προηγούμενη αλλά για την ώρα εκτός αγοράς γενικώς.
Βρήκα μια γωνίτσα στο μπαρ κ χάζευα προσπαθώντας να μη βυθιστώ στις σκέψεις μου όπως το συνηθίζω τελευταίως. Στην τελική,αυτό μπορούσα να το κάνω κ σπίτι μου. Πίνω μια γουλιά κ σηκώνω τα μάτια στον καθρέφτη απέναντί μου. Βλέπω να με κοιτάζει με ανησηκωμένο το αριστερό φρύδι μια ξανθιά, μέτρια στο ύψος, με ωραία μακριά μαλλιά,ντυμένη στα μαύρα.Κρατάει ένα ποτό αλλά δε τη βλέπω να καπνίζει. Τί κάνει μόνη της σ'ενα μπαρ μια γυναίκα που δεν καπνίζει; Καταφέρνω να κρατήσω το βλέμμα μου στα μάτια της. Αυτός είναι ένας καλός τρόπος να προσεγγίσεις μια γυναίκα με μεγάλο στήθος γιατί όλοι την κοιτάνε εκεί.Της χαμογελάω, μου χαμογελάει κ με πλησιάζει. Ωραία. Νιώθω ασφάλεια. Με τα μαύρα θα παίξουμε κ απόψε...
" Καλησπέρα,μυρίζετε σαν τηγανητή πατάτα" μου λέει κ χαμογελάει περιπαικτικά. Δε λέω, πιο πρωτότυπο από το " Βάζω στοίχημα ότι είσαι Ζυγός".
" Γυρνάω από τη δουλειά, δουλεύω σε κουζίνα κ δεν πήγα σπίτι για ένα μπάνιο. Βάζω στοίχημα ότι είστε Λέων. Με τέτοιο εντυπωσιακό μαλλί..." Σκάει στα γέλια.
" Όχι, είμαι κροκόδειλος, με συγχωρείτε αλλά δεν πιστεύω στα ζώδια. Είστε αληθινός μάγειρας;"
" Τί σημαίνει αυτό;"
" Δηλαδή, ξέρετε να φτιάχνετε μέχρι κ perigourdine?" 'Ηταν η σειρά μου να σκάσω στα γέλια. Εξυπνούλα η ξανθιά κ χιουμορίστρια αλλά το αριστερό φρύδι εκεί, καρφωμένο στη ρίζα των μαλλιών της.
" Είστε συνάδελφος, έτσι;" βέβαια το μανικιούρ δεν έδειχνε συνάδελφο αλλά πώς αλλιώς ήξερε το πιο παλιό σημείο αναγνώρισης μεταξύ των μαγείρων;
" Όχι, PR Consultant είμαι αλλά ασχολούμαι από χόμπυ με τη μαγειρική κ την ιστορία της..."
Μάλιστα. Πήγα να πω κάτι καυστικό αλλά το αριστερό ανασηκωμένο φρύδι με απέτρεψε, δεν θα μου χαριζόταν.
" Εαν σας αρέσει η μαγειρική κ η ιστορία της τότε θα διαβάζετε κ τον Αθήναιο".Αυτόματα σοβαρεύει. Ωχ...
" Τον Αθήναιο τον νεότερο, εννοείτε. Ναι τον διαβάζω. Σίγουρα ξέρει από μαγειρική, ξέρει κ από ιστορία κ μιλάει για το φαγητό λες κ είναι κάποια ερωμένη του με την οποία είναι τρελλά ερωτευμένος. Καλό παιδί".
Καλό παιδί; Καλό ΠΑΙΔΙ;Τί λέει η τύπισσα;
" Τί εννοείτε "παιδί", ο Αθήναιος γράφει μαγειρική για ενήλικες, δεν διαβάζετε όλα αυτά τα υπονοούμενα,τις συναντήσεις, τις γυναίκες..."
" Από γυναίκες έχει μεσάνυχτα πιο μαύρα κ από τα πιόνια που προτιμάει στο σκάκι..." μου λέει κ μου κλείνει το μάτι. Αμαν. Ποια είναι αυτή;
" Πώς σας λένε, εαν επιτρέπετε;"
" Βίβιαν. Σκέτο, δε βγαίνει από πουθενά,για να σας προλάβω".
Πρέπει να πάρω το αίμα μου πίσω.
" Βίβιαν... Ο Έλιοτ στην "Έρημη Χώρα" στο επεισόδιο με τη Σίβυλλα κάνει την αναφορα..."
" Ναι ναι ξέρω." Αποθανείν Θέλω" μόνο που το δικό μου όνομα δεν αναφέρεται σε αυτόν τον Αινεία αλλά στον original του Βιργιλίου, τον περιγράφει vivianus...αυτός που νικάει τις κακουχίες με τη ζωντάνια του κ τη διάθεσή του για ζωή, από εκεί βγαίνει το όνομα κ αρχικά ήταν ανδρικό, υπάρχει οικογενειακή ιστορία για το πώ μου εδόθη, βαριέμαι να σας την πω τώρα. Βλέπετε, Αθήναιε, δεν είστε ο μοναδικός στην πόλη που έχει διαβάσει 2-3 βιβλιαράκια.Απλώς εσείς έχετε εντυπωσιαστεί περισσότερο απο το γεγονός ότι έχετε διαβάσει. Ο Αθήναιος δεν είστε;"
Ρίχνει το φαρμακερό μαζί μ'ένα PR χαμόγελο,τινάζοντας πίσω τα μαλλιά της.Με αφήνει άναυδο κ πριν προλάβω να απαντήσω συνεχίζει.
" Είστε ένα ανοιχτό βιβλίο, με το που μπήκατε μέσα σας κατάλαβα".Παίρνω ανάποδες κ αποφασίζω να χτυπήσω πίσω.
" Για κοίτα... αυτό δεν το περίμενα ποτέ από μια ξανθιά Jessica Rabbit..." Σκάει στα γέλια κ σηκώνει αμέσως το φρύδι.
" Πω πω προσβόλα!Αυτό ήταν το πιο καυστικό σας;" λέει σκασμένη στα γέλια, σαφώς ειρωνικά.
" Γιατί είστε μόνη σας εδώ;" τη ρωτάω πιο ήρεμα.
" Για τον ίδιο λόγο που είστε κ εσείς. Αφήστε τα όμως αυτά. Πείτε μου. Εαν η ζωή είχε γεύση ποια θα ήταν αυτή;"
Ουφ! Τώρα μιλάμε.
" Εαν η ζωή είχε γεύση... Ασαφές. Ας το πούμε αλλιώς. Έχετε ακούσει την έκφραση "Get a life!"Αισθάνομαι ότι με περιγράφει αλλά εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα σε γεύσεις. Εαν αυτό ήταν πιάτο τί θα ήταν; Βοηθείστε τον καλό μάγειρα!"
" Θα ήταν κρέας!"
" Κρέας ναι! Κόκκινο βέβαια".
" Αρνί!"
" Η ζωή δεν είναι αρνί, αγαπητή μου κυρία".
" Ούτε μοσχάρι, αγαπητέ μου κύριε".
" Η ζωή δεν είναι ε-ξωτική"συμπληρώνω σκεφτικός.
Χαμογελάει.
"Το εννοείτε αυτό;"
"Δε θέλω να το συζητήσω. Απόψε είμαι εδώ για να μη συζητήσω κ για να μην σκεφτώ ακριβώς αυτό γιατί με πονάει".
Μου χαμογελάει με κάποια συμπόνοια αλλά ευτυχώς δε θέλει να το συζητήσουμε περαιτέρω.
" Χμμμμμ.Η ζωή θέλει κυνήγι! Να! Κυνήγι!"
" Μα το κυνήγι δεν είναι καθημερινό πιάτο".
" Χα! Εσείς δε λέτε ότι η ζωή δεν είναι για χόρταση;"
Εγώ το λέω πράγματι.
" Το κυνήγι ήταν πιάτο βασιλικό, ιδιαίτερο,θέλει φροντίδα στο μαγείρεμα,δεν το μαγειρεύει ο καθένας".
" Συμφωνώ. Το Get a life είναι αγριογούρουνο. Ε;" Χαμογελάει.
Πολύ χαμογελάει αυτή η ξανθιά. Κατά βάθος κάτι ξέρει.Γιατί δεν μου το λέει κ μένα;
" Το κυνήγι είναι το αγαπημένο μου πιάτο" της λέω.
" Το διάβασα αλλά δεν σας πίστεψα. Το αρνάκι σας αρέσει, σας ξέφυγε σε κάποιο άλλο ποστ" Ξανά αυτό το χαμόγελο που έχει αρχίσει να μου τη δίνει.
" Ε ναι. Το αρνάκι. Το κλασικό αρνάκι. Διατί να το κρύψωμεν άλλως τε; Στο φούρνο με πατάτες. Να το μυρίζεις κ να ξέρεις ακριβώς τί θα φας κ να ναι αυτό που σου αρέσει, το ότι ξέρεις ακριβώς τί θα φας.Μια γεύση που σε γεμίζει χαρά κ την εμπιστεύεσαι. Μια γεύση αναμενόμενη, σταθερή που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια κ κυριακάτικες βόλτες με ήλιο με κάποιον που αγαπάς κ σε αγαπάει. Το Get a life είναι αρνάκι στο φούρνο με πατάτες όχι κυνήγι".
"Είδατε; Όμως μην το περιγράφετε λες κ είναι η ήττα της τέχνης σας. Είστε ένα καλό παιδί τελικά. Άλλο καλό παιδί κ άλλο καλός μάγειρας. Πρέπει να φύγω, έχω ξυπνήσει πρωί εαν κ δεν κοιμάμαι πολύ τελευταίως--όπως κ εσείς-- έριξα πολλά επαγγελματικά χαμόγελα σήμερα κ είμαι κουρασμένη. Σας εύχομαι μια καλή χρονιά".
"Επίσης!"Της απαντώ. Φοράει ένα μαύρο παλτό κ κάνει να φύγει. Όμως γυρίζει, μου σκάει ένα χαμόγελο, σηκώνει το φρύδι κ μου χαιδεύει το μάγουλο.
" Αθήναιε, τη νέα χρονιά Get a Life. Εντάξει; Δεν θα σου χαλάσει το prestige ένα απλό αρνάκι στο φούρνο."
" Βίβιαν get a life too, κανείς δεν θα πει ότι δεν είστε gourmet εαν παραδεχτείτε ότι αυτό είναι το αγαπημένο σας φαγητό. Ούτε εσείς το λέτε υποψιάζομαι,αλλιώς πώς θα με καταλαβαίνατε. Και μην χαθείτε!"
Ανταλλάσουμε χαμόγελα, ανασηκώνουμε από ένα φρύδι, μου κλείνει το μάτι κ παίρνει ο καθένας το δρόμο του
* Get a Life! Πιάτο για σταθερά ευτυχισμένες πρωτοχρονιές*
Τις εύχομαι από καρδιάς.
Υλικά
1 κιλό αρνί. Κατά προτίμηση μπούτι αλλά δεν θα σας πω εγώ τι θα προτιμήσετε πρωτοχρονιάτικα.
2 λεμόνια.
2 σκελίδες σκόρδο.
2 φλυτζ.ελαιόλαδο.
Αλάτι-πιπέρι.
5 μεγάλες πατάτες.
Κόβετε κατά μήκος τις σκελίδες του σκόρδου κ αλείφετε με αυτές το μπούτι. Αλατοπιπερώνετε κ το σκεπάζετε προσεκτικά με αλουμινόχαρτο κ το αφήνετε στο ψυγείο τουλάχιστον για 1 ώρα, καλύτερα παραπάνω.
Τοποθετείτε το μπούτι στο ταψί μαζί με τις καθαρισμένες πατάτες.Περιχύνετε με το λάδι κ το χυμό του λεμονιού.Σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο κ το βάζουμε σε καλά προθερμασμένο φούρνο. Μετά από 45' αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο κ το ψήνουμε για άλλα 30' μέχρι να ξεροψηθεί.
Σερβίρεται με κόκκινο κρασί κ πράσινη σαλάτα.
Βρήκα μια γωνίτσα στο μπαρ κ χάζευα προσπαθώντας να μη βυθιστώ στις σκέψεις μου όπως το συνηθίζω τελευταίως. Στην τελική,αυτό μπορούσα να το κάνω κ σπίτι μου. Πίνω μια γουλιά κ σηκώνω τα μάτια στον καθρέφτη απέναντί μου. Βλέπω να με κοιτάζει με ανησηκωμένο το αριστερό φρύδι μια ξανθιά, μέτρια στο ύψος, με ωραία μακριά μαλλιά,ντυμένη στα μαύρα.Κρατάει ένα ποτό αλλά δε τη βλέπω να καπνίζει. Τί κάνει μόνη της σ'ενα μπαρ μια γυναίκα που δεν καπνίζει; Καταφέρνω να κρατήσω το βλέμμα μου στα μάτια της. Αυτός είναι ένας καλός τρόπος να προσεγγίσεις μια γυναίκα με μεγάλο στήθος γιατί όλοι την κοιτάνε εκεί.Της χαμογελάω, μου χαμογελάει κ με πλησιάζει. Ωραία. Νιώθω ασφάλεια. Με τα μαύρα θα παίξουμε κ απόψε...
" Καλησπέρα,μυρίζετε σαν τηγανητή πατάτα" μου λέει κ χαμογελάει περιπαικτικά. Δε λέω, πιο πρωτότυπο από το " Βάζω στοίχημα ότι είσαι Ζυγός".
" Γυρνάω από τη δουλειά, δουλεύω σε κουζίνα κ δεν πήγα σπίτι για ένα μπάνιο. Βάζω στοίχημα ότι είστε Λέων. Με τέτοιο εντυπωσιακό μαλλί..." Σκάει στα γέλια.
" Όχι, είμαι κροκόδειλος, με συγχωρείτε αλλά δεν πιστεύω στα ζώδια. Είστε αληθινός μάγειρας;"
" Τί σημαίνει αυτό;"
" Δηλαδή, ξέρετε να φτιάχνετε μέχρι κ perigourdine?" 'Ηταν η σειρά μου να σκάσω στα γέλια. Εξυπνούλα η ξανθιά κ χιουμορίστρια αλλά το αριστερό φρύδι εκεί, καρφωμένο στη ρίζα των μαλλιών της.
" Είστε συνάδελφος, έτσι;" βέβαια το μανικιούρ δεν έδειχνε συνάδελφο αλλά πώς αλλιώς ήξερε το πιο παλιό σημείο αναγνώρισης μεταξύ των μαγείρων;
" Όχι, PR Consultant είμαι αλλά ασχολούμαι από χόμπυ με τη μαγειρική κ την ιστορία της..."
Μάλιστα. Πήγα να πω κάτι καυστικό αλλά το αριστερό ανασηκωμένο φρύδι με απέτρεψε, δεν θα μου χαριζόταν.
" Εαν σας αρέσει η μαγειρική κ η ιστορία της τότε θα διαβάζετε κ τον Αθήναιο".Αυτόματα σοβαρεύει. Ωχ...
" Τον Αθήναιο τον νεότερο, εννοείτε. Ναι τον διαβάζω. Σίγουρα ξέρει από μαγειρική, ξέρει κ από ιστορία κ μιλάει για το φαγητό λες κ είναι κάποια ερωμένη του με την οποία είναι τρελλά ερωτευμένος. Καλό παιδί".
Καλό παιδί; Καλό ΠΑΙΔΙ;Τί λέει η τύπισσα;
" Τί εννοείτε "παιδί", ο Αθήναιος γράφει μαγειρική για ενήλικες, δεν διαβάζετε όλα αυτά τα υπονοούμενα,τις συναντήσεις, τις γυναίκες..."
" Από γυναίκες έχει μεσάνυχτα πιο μαύρα κ από τα πιόνια που προτιμάει στο σκάκι..." μου λέει κ μου κλείνει το μάτι. Αμαν. Ποια είναι αυτή;
" Πώς σας λένε, εαν επιτρέπετε;"
" Βίβιαν. Σκέτο, δε βγαίνει από πουθενά,για να σας προλάβω".
Πρέπει να πάρω το αίμα μου πίσω.
" Βίβιαν... Ο Έλιοτ στην "Έρημη Χώρα" στο επεισόδιο με τη Σίβυλλα κάνει την αναφορα..."
" Ναι ναι ξέρω." Αποθανείν Θέλω" μόνο που το δικό μου όνομα δεν αναφέρεται σε αυτόν τον Αινεία αλλά στον original του Βιργιλίου, τον περιγράφει vivianus...αυτός που νικάει τις κακουχίες με τη ζωντάνια του κ τη διάθεσή του για ζωή, από εκεί βγαίνει το όνομα κ αρχικά ήταν ανδρικό, υπάρχει οικογενειακή ιστορία για το πώ μου εδόθη, βαριέμαι να σας την πω τώρα. Βλέπετε, Αθήναιε, δεν είστε ο μοναδικός στην πόλη που έχει διαβάσει 2-3 βιβλιαράκια.Απλώς εσείς έχετε εντυπωσιαστεί περισσότερο απο το γεγονός ότι έχετε διαβάσει. Ο Αθήναιος δεν είστε;"
Ρίχνει το φαρμακερό μαζί μ'ένα PR χαμόγελο,τινάζοντας πίσω τα μαλλιά της.Με αφήνει άναυδο κ πριν προλάβω να απαντήσω συνεχίζει.
" Είστε ένα ανοιχτό βιβλίο, με το που μπήκατε μέσα σας κατάλαβα".Παίρνω ανάποδες κ αποφασίζω να χτυπήσω πίσω.
" Για κοίτα... αυτό δεν το περίμενα ποτέ από μια ξανθιά Jessica Rabbit..." Σκάει στα γέλια κ σηκώνει αμέσως το φρύδι.
" Πω πω προσβόλα!Αυτό ήταν το πιο καυστικό σας;" λέει σκασμένη στα γέλια, σαφώς ειρωνικά.
" Γιατί είστε μόνη σας εδώ;" τη ρωτάω πιο ήρεμα.
" Για τον ίδιο λόγο που είστε κ εσείς. Αφήστε τα όμως αυτά. Πείτε μου. Εαν η ζωή είχε γεύση ποια θα ήταν αυτή;"
Ουφ! Τώρα μιλάμε.
" Εαν η ζωή είχε γεύση... Ασαφές. Ας το πούμε αλλιώς. Έχετε ακούσει την έκφραση "Get a life!"Αισθάνομαι ότι με περιγράφει αλλά εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα σε γεύσεις. Εαν αυτό ήταν πιάτο τί θα ήταν; Βοηθείστε τον καλό μάγειρα!"
" Θα ήταν κρέας!"
" Κρέας ναι! Κόκκινο βέβαια".
" Αρνί!"
" Η ζωή δεν είναι αρνί, αγαπητή μου κυρία".
" Ούτε μοσχάρι, αγαπητέ μου κύριε".
" Η ζωή δεν είναι ε-ξωτική"συμπληρώνω σκεφτικός.
Χαμογελάει.
"Το εννοείτε αυτό;"
"Δε θέλω να το συζητήσω. Απόψε είμαι εδώ για να μη συζητήσω κ για να μην σκεφτώ ακριβώς αυτό γιατί με πονάει".
Μου χαμογελάει με κάποια συμπόνοια αλλά ευτυχώς δε θέλει να το συζητήσουμε περαιτέρω.
" Χμμμμμ.Η ζωή θέλει κυνήγι! Να! Κυνήγι!"
" Μα το κυνήγι δεν είναι καθημερινό πιάτο".
" Χα! Εσείς δε λέτε ότι η ζωή δεν είναι για χόρταση;"
Εγώ το λέω πράγματι.
" Το κυνήγι ήταν πιάτο βασιλικό, ιδιαίτερο,θέλει φροντίδα στο μαγείρεμα,δεν το μαγειρεύει ο καθένας".
" Συμφωνώ. Το Get a life είναι αγριογούρουνο. Ε;" Χαμογελάει.
Πολύ χαμογελάει αυτή η ξανθιά. Κατά βάθος κάτι ξέρει.Γιατί δεν μου το λέει κ μένα;
" Το κυνήγι είναι το αγαπημένο μου πιάτο" της λέω.
" Το διάβασα αλλά δεν σας πίστεψα. Το αρνάκι σας αρέσει, σας ξέφυγε σε κάποιο άλλο ποστ" Ξανά αυτό το χαμόγελο που έχει αρχίσει να μου τη δίνει.
" Ε ναι. Το αρνάκι. Το κλασικό αρνάκι. Διατί να το κρύψωμεν άλλως τε; Στο φούρνο με πατάτες. Να το μυρίζεις κ να ξέρεις ακριβώς τί θα φας κ να ναι αυτό που σου αρέσει, το ότι ξέρεις ακριβώς τί θα φας.Μια γεύση που σε γεμίζει χαρά κ την εμπιστεύεσαι. Μια γεύση αναμενόμενη, σταθερή που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια κ κυριακάτικες βόλτες με ήλιο με κάποιον που αγαπάς κ σε αγαπάει. Το Get a life είναι αρνάκι στο φούρνο με πατάτες όχι κυνήγι".
"Είδατε; Όμως μην το περιγράφετε λες κ είναι η ήττα της τέχνης σας. Είστε ένα καλό παιδί τελικά. Άλλο καλό παιδί κ άλλο καλός μάγειρας. Πρέπει να φύγω, έχω ξυπνήσει πρωί εαν κ δεν κοιμάμαι πολύ τελευταίως--όπως κ εσείς-- έριξα πολλά επαγγελματικά χαμόγελα σήμερα κ είμαι κουρασμένη. Σας εύχομαι μια καλή χρονιά".
"Επίσης!"Της απαντώ. Φοράει ένα μαύρο παλτό κ κάνει να φύγει. Όμως γυρίζει, μου σκάει ένα χαμόγελο, σηκώνει το φρύδι κ μου χαιδεύει το μάγουλο.
" Αθήναιε, τη νέα χρονιά Get a Life. Εντάξει; Δεν θα σου χαλάσει το prestige ένα απλό αρνάκι στο φούρνο."
" Βίβιαν get a life too, κανείς δεν θα πει ότι δεν είστε gourmet εαν παραδεχτείτε ότι αυτό είναι το αγαπημένο σας φαγητό. Ούτε εσείς το λέτε υποψιάζομαι,αλλιώς πώς θα με καταλαβαίνατε. Και μην χαθείτε!"
Ανταλλάσουμε χαμόγελα, ανασηκώνουμε από ένα φρύδι, μου κλείνει το μάτι κ παίρνει ο καθένας το δρόμο του
* Get a Life! Πιάτο για σταθερά ευτυχισμένες πρωτοχρονιές*
Τις εύχομαι από καρδιάς.
Υλικά
1 κιλό αρνί. Κατά προτίμηση μπούτι αλλά δεν θα σας πω εγώ τι θα προτιμήσετε πρωτοχρονιάτικα.
2 λεμόνια.
2 σκελίδες σκόρδο.
2 φλυτζ.ελαιόλαδο.
Αλάτι-πιπέρι.
5 μεγάλες πατάτες.
Κόβετε κατά μήκος τις σκελίδες του σκόρδου κ αλείφετε με αυτές το μπούτι. Αλατοπιπερώνετε κ το σκεπάζετε προσεκτικά με αλουμινόχαρτο κ το αφήνετε στο ψυγείο τουλάχιστον για 1 ώρα, καλύτερα παραπάνω.
Τοποθετείτε το μπούτι στο ταψί μαζί με τις καθαρισμένες πατάτες.Περιχύνετε με το λάδι κ το χυμό του λεμονιού.Σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο κ το βάζουμε σε καλά προθερμασμένο φούρνο. Μετά από 45' αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο κ το ψήνουμε για άλλα 30' μέχρι να ξεροψηθεί.
Σερβίρεται με κόκκινο κρασί κ πράσινη σαλάτα.
| Permalink | E-mail this post 
Το σχόλιο έχει προβλημα με τους χαρακτήρες, είδα ότι είναι του Τσέλιγγα. Εαν θέλετε το ξαναγράφετε.
Posted by
Ανώνυμος |
12:17 μ.μ.
Αγαπητέ Αθήναιε, τέτοιες συγκλονιστικές συναντήσεις με μαυροντυμένες ξανθιές έχετε στα μπαράκια του κέντρου - κι εμείς οι επαρχιώτες τρέχουμε στα μοναστήρια για να τις βρούμε...
*
Αυτό το ανασηκωμένο φρύδι μιας (ξανθιάς) γυναίκας ...λέει πολλά!
*
Σας εύχομαι για τη νέα χρονιά ό,τι νόστιμο και γευστικό: στην κουζίνα σας, στα κείμενά σας - και στη ζωή σας.
*
ΥΓ. Δοκιμάστε και τις μελαχροινές: έχουν κι αυτές τη νοστιμιά τους...
Posted by
Ανώνυμος |
5:16 μ.μ.
Έλεγα λοιπόν κάτι για το αρνάκι κι ότι ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Φταίει το encoding με unicode (utf-8) θα τα βλέπετε όλα μια χαρά! Ελπίζω τώρα να είναι οκ!
Posted by
Ανώνυμος |
8:46 μ.μ.
Φιλτατε Αθηναιε σας ευχομαι Καλη Χρονια και ν'απολαμβανετε παντα ολες τις Γευσεις της Ζωης.
(τελευταια νεα απο το μετωπο της κουζινας μου, μου εσκασε σαν Βεζουβιος η βασιλοπιτα που εφτιαξα, πανε και τα αμυγδαλωτα σχεδια, πανε ολα, σκεφτομαι να τη στολισω με μπολικη αχνη και να την ονομασω "Μυτικα")
Posted by
Ανώνυμος |
9:13 μ.μ.
Πάνε, δεν έρχεστε κ σεις σε κανένα μπαράκι μπας κ τη γλυτώσει κανένα μοναστήρι;
Λουκρητία, ποιος τη γαμεί τη βασιλόπιττα; ;-)
Τσέλιγκα, μια χαρά.
Σε όλους χρόνια πολλά. Απόψε, τρώω με αγαπημένους κ είμαι cool.Όπως είμαι δηλαδή ακομη κ τις φορές που με κυνηγάει το μαύρο σκοτάδι.
Με το καλό ο Νέος.
Posted by
Ανώνυμος |
9:39 μ.μ.
Το Get a life δεν σερβίρεται με κόκκινο κρασί, αγαπητέ μου. Επιτέλους σας πιάνω αδιάβαστο, απωθημένο το είχα, έστω και χρονιάρες μέρες! Σερβίρεται με ροζέ, που να μην απορρίπτει κανένα χρώμα και καμιά γεύση! Δοκιμάστε το και σεις, θα με θυμηθείτε την πρώτη φορά που θα μετακινηθείτε από το απόλυτο κόκκινο.
Posted by
Ανώνυμος |
9:52 μ.μ.
Θέλω να δηλώσω στα πλήθη ότι ο κ.Μαίανδρος απολαμβάνει ξεχωριστά προνόμια στο παρόν μαγαζί γιατί από τα γραφόμενα μου, κατάλαβε την αληθινή μου ταυτότητα κ μου έστειλε το εξής συγκινητικό e-mail.
" Ρε μαλάκα, ήσουν στη Φιλοσοφική το 198*, αυτό το δεξιό φρικιό με το αμπέχωνο κ το κομπολόι στο χέρι που έμπαινε στη Γενική Συνέλευση κ έλεγε " Αριστερουληδες, σήμερα θα σας αναλύσω τον Heyek.Γύφτοι! Όταν στα 40 ψηφίζετε ΝΔ, εμείς οι original δεξιοί θα κάνουμε ταντρικό σεξ στο Θιβέτ".
Πείτε Μαίανδρε ότι αυτό έχει λεχθεί verbatim σε κοινό 2500 αριστερούληδων στην AULA της Φιλοσοφικής Σχολής.
Μαίανδρε darling με συγκινήσατε που θυμάστε τις συγκλονιστικές ατάκες της νιότης μου κ να ξέρετε ότι απολαμβάνετε ειδικών προνομίων στο παρόν.
Posted by
Ανώνυμος |
10:02 μ.μ.
Γιὰ νὰ δοῦμε, θὰ προλάβω νὰ κάνω ποδαρικὸν εἱς τὸ βλόγ... Ναί, πρόλαβα· ἂς προσέχατε. Πολλὲς εὐχές, λοιπόν.
(Καὶ προσοχὴ σὲ αὐτὲς τὶς μυστήριες, ἐπικίνδυνες ξανθιές...)
Posted by
Ανώνυμος |
1:20 π.μ.
Αγαπητέ Αθήναιε, εύχομαι το 2006 να σου φέρει ένα χρυσό μπρίκι, ένα χρυσό σκούφο και μια συνάντηση με την (τότε) φίλη μου τη Μπέτυ. Εϊσαι βλέπεις το δεύτερο "δεξιό φρικιό" που γνωρίζω, παρότι πάντα πίστευα (και πιστεύω) οτι αυτό το είδος είναι σχήμα οξύμωρο :)
Ευχές για μια γευστικά αναγεννησιακή χρονιά!
Posted by
Ανώνυμος |
11:17 π.μ.
"Δεξιό φρικιό;" (!)
...γηράσκω αεί εκπληττόμενος. Και λές, alombar42, πως υπάρχει και δεύτερο;
Posted by
Ανώνυμος |
12:29 μ.μ.
Kαλή Χρονιά Αθήναιε, με Υγεία και Ευτυχία!
Posted by
Ανώνυμος |
2:20 μ.μ.
Φίλτατε Πάνο, "κι όμως υφάρχει" που λέει και το ανέκδοτο με τον Τοτό (και να οι ομαδικές αυτοκτονίες πώς εξηγούνται). Βέβαια πάνε 15 χρόνια που αγνοώ την τύχη της, αλλά τουλάχιστον υπήρξε: με Μπουκόφσκι, με κρεπάλες, με τα όλα της. Τώρα πώς εξηγείται αυτή η δεξιότης, μόνο η μαμά της μπορεί να γνωρίζει (υποθέτοντας οτι γνωρίζονται ακόμα μεταξύ τους).
Posted by
Ανώνυμος |
2:28 μ.μ.
καλή χρονιά, αθήναιε. μόλις ξύπνησα από το τριήμερο hangover. εύχομαι να πέρασες κι εσύ καλά, όπως κι εγώ.
Posted by
Ανώνυμος |
2:48 μ.μ.
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά και εξαιρετικές συνταγές για το 2006.
Posted by
Ανώνυμος |
5:53 μ.μ.
Εσείς Καλλίμαχε, μη χάσετε την ευκαιρία να με τσαντίσετε, έτσι; Φέρατε την αρχιεπισκοπική ελληνορθόδοξη κ ελληνοκεντρική αγιαστούρα για ποδαρικό;
Εύχομαι καλή χρονιά κ καλά μυαλά κ με μια τσαούσα ξανθιά να σας αλλάζει τα φώτα. :-)
Alombar, αυτό που με έκανε φρικιό δεν ήταν τόσο το στυλ( που κ αυτό ήταν...αφήστε καλύτερα, αμπέχωνα, μαλλούρα, χαιμαλιά--ήμουν κ neo-όρτοντοξ τότε κ φορουσα κ κομποσκίνι) αλλά το ότι ήξερα τον Hayek. :-))) Έχετε υπόψη σας το επίπεδο της πλειοψηφίας των ΔΑΠιτών; Όσοι γνώριζαν τον Αστερίξ θεωρούνταν διανοούμενοι. :-))
Πολύβιε καλή χρονιά. Εγώ πάλι ούτε σταγόνα! Αναρρωτιέμαι τί έτος θα είναι αυτό που μπήκε χωρίς το σχετικό μαρινάρισμα των σωθικών.
Μιραντολίνα, χιονονιφάδα, σας ευχαριστώ. Μιραντολίνα εύχομαι κ σε σας κάθε επιτυχία στο glamorous πανδοχείο σας.
Posted by
Ανώνυμος |
7:00 μ.μ.
Mε τους ΔΑΠίτες της εποχής μου ήμουν αντίπαλος (φυσικά) αλλά όχι, δεν ήταν τόσο χάλια όσο τους λέτε. Ένας μάλιστα απ' αυτούς, ο Φίλων, ήταν απ' τα πιο αξιόλογα παιδιά που έχω γνωρίσει, κι ας με κέρδισε για 4 ψήφους στην τελευταία συνέλευση της φοιτητικής συνδικαλιστικής μου ιστορίας. Οι ΔΑΠίτισσες πάλι... γι' αυτές έχετε δίκιο! Ποιός Αστερίξ; Με το ζόρι ήξεραν το Βασίλη Καρρά...
Posted by
Ανώνυμος |
10:55 μ.μ.
Δε μένει παρά να προσθέσω το πιθανόν αυτονόητο: πρώτα (μερικές) Αγωνίτισες και μετά (πολλές) ΔΑΠίτισες ήταν οι ωραιότερες γυναίκες, στην εποχή μου τουλάχιστον. Οι πρώτες είχαν το πλεονέκτημα μιας βασικής κουλτούρας και οι δεύτερες είχαν το πλεονέκτημας της έλλειψης οποιασδήποτε κουλτούρας.
Πού είσαι Ορσαλία να με ακούσεις!!
Posted by
Ανώνυμος |
11:44 μ.μ.
Ναι Πάνο μας...ο Βασίλης Καράς.
Οι Δαπίτισες και του Ρήγα ήσαν οι πιό ωραίες.Αυτή είναι η "ιστορική" αλήθεια και ας μην την παραχαράσουμε, για χάρι εκείνων με τα ταγάρια και τ' αντάρτικα.
Posted by
Ανώνυμος |
11:49 μ.μ.
Γεώργιε, ραντεβού είχαμε;!
Posted by
Ανώνυμος |
11:52 μ.μ.
Πριν το '83 οι ωραιότερες ήταν αναμφισβήτητα οι Ρηγίτισσες (διότι ΔΑΠίτισσες δεν υπήρχαν -ούτε για δείγμα, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη) Τα πράγματα άλλαξαν άρδην, αμέσως μετά: οι σχολές έγιναν πασαρέλες και οι μινι-φορούσες ΔΑΠίτισσες εμφανίστηκαν κατά δεκάδες, εκ του μη όντος.
Οι Ρηγίτισσες (γόνοι αριστερών των Βορείων Προαστείων) είχαν μια άλφα κουλτούρα (αυστηρά ως το α. Βήτα, δεν υπήρχε!) Οι ΔΑΠίτισες πάλι, δεν είχαν κανένα κόμπλεξ: ήταν ο εαυτός τους, δηλαδή χαρμόσυνα μικροαστικά ταγάρια - και ήταν άψογες στο ρόλο τους.
Αυτά συνέβαιναν στη Θεσσαλονίκη. Αλλά, παρόλο που παρακολουθούσα εκ του σύνεγγυς, δεν αξιώθηκα να δω θηλυκό ή αρσενικό "δεξιό φρικιό" με γνώσεις πέραν του Αστερίξ - εξ ού και η απορία μου για τα πεπραγμένα του φίλου Αθήναιου.
Όθεν, παράκλησις: Αθήναιε, γράψτε σχετικά. Η δεκαετία του '80 παραμένει η κοινή μας (μυστική) μαύρη τρύπα!
Posted by
Ανώνυμος |
12:16 π.μ.
Λίγο πιο σοβαρά αυτό εαν κ τα προηγούμενα σοβαρά τα έγραφα.
Ο Πάνος εκφράζει πολύ ωραία την κατεστημένη νοοτροπία που επικρατούσε στα ελληνικά πανεπιστήμια ακόμη κ όταν σπούδαζα εγώ που μπήκα στη Φιλοσοφική Σχολή το '88 κ που δεν πρόλαβα Ρήγα. Ούτε καν ΚΝΕ original δεν πρόλαβα επειδή δημιουργήθηκε τότε η ομάδα Γράψα η οποία μετεξελίχθηκε σε ΝΑΡ κ τώρα ποζάρει ως Γένοβα--να μη χέσω.
Τη λέξη φρικιό τη χρησιμοποιώ για να δηλώσω ότι δεν ήμουν ως προς το στυλ ο Δαπίτης με το τζην παντελόνι, το μπλε πουκάμισο,το μπλε σακάκι κ ένα κουβά ζελέ στο κεφάλι. Ο λόγος που δεν ήμουν ήταν αφενός γιατί θεωρούσα εαυτόν ωραίο γκόμενο κ ήθελα να κάνω φιγούρα με το να είμαι διαφορετικός ( κ έπιανε) αφετέρου μου την έδιναν τα στερεότυπα. Ήμουν Δεξιός,εργαζόμενος, διάβαζα όσο μπορούσα κ είμαι περήφανος που δεν τσίμπησα ποτέ την παραμύθα της Αριστεράς. Ονειρευόμουν επαγγελματική επιτυχία,λεφτά,κουστουμάκια Armani κ να μπορώ να πηγαίνω στις πρωτεύουσες του κόσμου να ακούω όπερα αλλά δεν θα έκανα κ τα πάντα γιαυτά αντίθετα από τα συντρόφια του ΠΑΣΟΚ που εκπορνεύθηκαν όσο δεν παίρνει για ένα πούρο Cohiba. Απλά, η παρέα μου κ εγώ πιστεύαμε ότι η Αριστερά δεν έχει καμία δημιουργική πρόταση για το μέλλον κ την πρόοδο της κοινωνίας κ ότι η αριστερή νοοτροπία κατέστρεψε εκ θεμελίων τα ελληνικά πανεπιστήμια κ διέδωσε την αγραμματοσύνη εαν κ τα παιδάκια τους τα στείλαν στα αστικά ιδιωτικά σχολεία όλοι οι καλοί αριστεροί.Ιδεολόγοι είμασταν κ τώρα είμαστε με την έννοια ότι πιστεύουμε ότι χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο δε γίνεται τίποτε, ούτε αρνί στο φούρνο με πατάτες.Αυτά αφορούν στην παρέα μου κ μένα.
Η ΔΑΠίτισσες ήταν όντως τα πιο προσεγμένα κοριτσια. Με το κραγιονάκι τους, το άρωμά τους, τη χαλάουα τους κ το πεντικιουράκι τους. Δεν νομίζω ότι αυτό τις κατατάσσει στα μικροαστικά ταγάρια αλλά εγώ δεν έχω ζήσει στην επαρχία για να καταλαβαίνω τί σημαίνει αυτό.
Από αστείες φάσεις θυμάμαι ότι στις φοιτητικές εκλογές ούρλιαζα να μην έρχονται να ψηφίσουν φορώντας κραγιόν γιατί οι αριστεροί έβλεπαν σημάδι από κραγιόν στο φάκελλο, καταλάβαιναν ότι το ψηφοδέλτιο θα ήταν για τη ΔΑΠ κ το έβγαζαν άκυρο. :-)))
Posted by
Ανώνυμος |
12:56 π.μ.
Τώρα εξηγούνται πολλά... χρονολογικώς. Εγώ, φίλτατε Αθήναιε, πήρα πτυχίο στα 1984. Ως τα 1988 (που τελείωνα το διδακτορικό) τα πράγματα είχαν αλλάξει πάρα πολύ.
*
Τα ταγάρια δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την αυθεντική επαρχία. Κι αν νομίζετε πως οι Αχαρνές, τα Πετράλωνα, τα Λιόσια, το Φάληρο, η Κηφισιά και ο Πειραιάς ΔΕΝ είναι επαρχία, απλώς κάνετε λάθος.
*
Επαναλαμβάνω την πρότασή μου να γράψετε για εκείνη την εποχή - έστω για τη μαγειρική της. Εγώ έχω ήδη μυθοποιήσει (κατά δύναμιν) τις αρχές της δεκαετίας του '80 στο (αριστερό)μυθιστόρημα "το νησί της Καλυψώς", που προσφέρεται ήδη ατελώς στο διαδίκτυο.
Posted by
Ανώνυμος |
1:24 π.μ.
Διαψεύδω κατηγορηματικά ότι σας αναγνωρίζω και ότι σας έχω στείλει μέιλ, Αθήναιε! Άκου εκεί ΕΓΩ τη δεκαετία 80 στη Φιλοσοφική!!!! Εγώ μπήκα στη Φιλοσοφική στα τέλη της δεκαετίας του 90! Ορίστε μας!
Πλάκα κάνω... Ο Αθήναιος, γενναίοι μου, υπήρξε όντως ο φόβος και ο τρόμος των αριστερών της Φιλοσοφικής, και το πως το γλύτωσε το γαμώξυλο, η ψυχή μας το ξέρει. Εγώ βέβαια τότε ήμουν ο ΔΑΠιτης που περιγράφει ο Αθήναιος (τζινάκι, αλλά ουχί ζελέ) και ήμουν κρυφά ερωτευμένος με τον Αθήναιο. Έχω σαλιώσει πολλά προκατ ψηφοδέλτια φαντασιώνοντας ότι σάλιωνα άλλα πράγματα. Έπρεπε να τον βλέπατε πως έμπαινε στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλοσοφικής και έβριζε τους αριστερούς. Σκέτη ηδονή. Αφού είχα επιθυμήσει να μεταμφιεστώ σε αριστερό για να με "πάρει" και μένα η μπάλα...
Η μοίρα τα έφερε να ξανασυναντήσω τον Αθήναιο 13 χρόνια μετά και, ποιος να το πίστευε τότε, να απολαμβάνω ειδικά προνόμια πλέον στο δικό του χώρο.
Οπότε δια της παρούσης βεβαιώνω το αληθές της δήλωσής σας, Αθήναιε, και ευελπιστώ σε ένα Get a life για δύο!
Posted by
Ανώνυμος |
4:45 π.μ.
Μαίανδρε,ξύλο δεν έφαγα ποτέ κ το λόγο τον έμαθα χρόνια μετά. Ο φοβερός κ τρομερός Π.Σ., ο αρχηγός των Συσπειρωσεων στη Σχολή, είχε ρίξει σήμα στις οργανώσεις της Αθήνας ότι είμαι " προστατευόμενο είδος".Μια φορά όμως παραλίγο να μας σκοτώσουν όχι απλά να μας δείρουν, σε μια συνεδρίαση του ΚΣ της ΕΦΕΕ στο Πολυτεχνείο,τράβηξε κάποιος περίστροφο.Μας έσωσε μια ομάδα αναρχικών επειδή εκτίμησαν ότι δε φοβηθήκαμε κ εκφράσαμε τη γνώμη μας μέσα σε μια πολύ εχθρική ατμόσφαιρα.
Πάντως κ η ΔΑΠ δε διέφερε απο μια αριστερή οργάνωση. Συνδικαλισμό μας έμαθαν οι ΚΝίτες, που ήξεραν οι Δεξιοί απο αυτά οπότε τα ίδια χάλια είμασταν κ εμείς.Μια σημαντική διαφορά ήταν ότι στη ΔΑΠ δεν μπορούσε κανείς να επιβάλει πειθαρχία. Μπορουσα να πείσω εγώ τον Μαίανδρο να έρθει για μπούγιο σε κομματική εκδήλωση εαν δεν ήθελε; Αστεία πράγματα.
Μαίανδρε αγόρι μου που να ξέρω το θαυμασμό αφού ξέρεις ότι σε αυτά είμαι χα.ι.βάνι; Εαν είχα μάθει από μικρός μπορεί κ η ζωή μου τώρα να ήταν διαφορετική όμως κ εσύ δεν τα λες όλα. Δε λες ότι τότε είχες μια αυλή από τις πιο όμορφες γυναίκες της Σχολής κ όλες ξανθές!!! :-))
"Να'ταν τα νειάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία".
Posted by
Ανώνυμος |
9:08 π.μ.
Καλή χρονιά,
δημιουργική, κι ευφάνταστη.
Με Portaits of a (Real) Lady. Ζωγραφισμένα στην καρδιά σας.
Posted by
Ανώνυμος |
10:09 π.μ.
Αθήναιε... δηλαδή δεν ήταν προφανές οτι ήσουν/είσαι προστατευόμενο είδος;
Αντε και στην New York Times ;)
Posted by
Ανώνυμος |
2:17 μ.μ.
Alombar, δεν έχω παράπονο. Είμαι από τους τυχερους της ζωής που έχουν εισπράξει πάρα πολύ αγάπη από πολλούς κ διαφορετικούς ανθρώπους κ αυτό νομίζω είναι που με κάνει τόσο αισιόδοξο κ γελαστό άνθρωπο. Είχα τις καλύτερες προσωπικές σχέσεις με τα παιδιά των άλλων παρατάξεων, ήμουν αρκετά δημοφιλής ανάμεσά τους, πολύ περισσότερο απ'οσο ήμουν μεταξύ των ΔΑΠιτών,εννοείται. ;-)
Όσο για τους ΝΥΤ όχι εγώ αλλά οι πελάτες!
Posted by
Ανώνυμος |
3:05 μ.μ.