I'll save my breath for my soup...
Στον Σραόσα κ το έτερό του ήμισυ.
Σραόσα,τί σας αρέσει πιο πολύ; Τα λεξικά ή οι σούπες; Και τα δύο ε; Μαζί σας συμφωνεί κ ο καθηγητής James Murray κ η ομάδα του θρυλικού OED, η οποία όταν ολοκλήρωσε τον τρίτο τόμο του λεξικού, αποφάσισε να το γιορτάσει με ένα παρτάκι στο Queen's College. Επειδή ακριβώς το dinner party δινόταν με την αφορμή ενός τόσο σημαντικού γεγονότος, το οποίο συνέπιπτε μάλιστα με το Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Βικτωρίας, ξεκίνησε μεγαλόπρεπα: με μία σούπα ( χελωνόσουπα).
Όταν μιλάμε για σούπες τότε στην πραγματικότητα συζητάμε για ένα θέμα που για τη μαγειρική έχει λυθεί προ πολλού κ οριστικώς: οι σούπες ( κ οι σάλτσες κατά δεύτερο λόγο), αποτελούν την υπέρτατη μαγειρική δημιουργία, αφενός, γιατί η παρασκευή τους απαιτεί "μαγκιόρικη" τεχνική κ αφετέρου γιατί μια σούπα ανοίγει ένα επίσημο δείπνο κ μπορεί να κερδίσει ή να καταστρέψει τις εντυπώσεις ενός ολόκληρου μενού.
Δεν το έκανε από κακία λοιπόν, ήταν που ως άριστη μαγείρισσα η ίδια, ήξερε τη σημασία της σούπας γιαυτό κ μία από τις αγαπημένες μου ηρωίδες, η Μήδεια, αναγεννούσε όποιους συμπαθούσε μέσα από μία σούπα κ βέβαια διάλεξε τη συνταγή " Τέκνα Ιάσωνος σούπα" για να μείνει αθάνατη στην Ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ένα άλλο κορίτσι για σπίτι, η Lady Caroline Lamb, θα έμενε έτσι κ αλλιώς στην Ιστορία με κάποιο από τα τερτίπια της, όμως, διαλέγουμε να τη θυμόμαστε για την έκπληξη που σκάρωσε στο σύζυγό της Lord Melbourne όταν σε κάποιο πάρτυ για τα γενέθλιά του πετάχτηκε μέσα από μία σουπιέρα γυμνή. Το υπουργικό συμβούλιο που παραβρισκόταν σύσσωμο δεν περίμενε δα αυτό το επεισόδιο για να γελάσει σε βάρος του Πρωθυπουργού. Όλο το Λονδίνο είχε να λέει για τη σχέση της Λαίδης με τον Λόρδο Βύρωνα. Δεν γνωρίζουμε εαν ο ποιητής ήταν παρών κ παρίστανε τον έκπληκτο στο θέαμα της γυμνής Λαίδης...
Δεν χρειάζεται,νομίζω, να πω πόσες φορές στην Ιστορία η σούπα χρησιμοποιήθηκε ως φονικό όπλο με την προσθήκη κάποιου δηλητήριου, όμως νομίζω ότι κάποιοι Ιάπωνες γκάνγκστερ, στα 1978 το παραξήλωσαν όταν σε κάποιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών κ για να εξαφανίσουν τα δακτυλικά αποτυπώματα ενός συναδέλφου τους, του έκοψαν τα χέρια κ τα έριξαν σ'ενα καζάνι με σούπα noodles. Στη συνέχεια, έθαψαν τα κόκαλα αλλού, παρ'όλα αυτά όμως η ιαπωνική αστυνομία εξιχνίασε την υπόθεση( ναι αυτό είναι pun για τον κ. Βουλγαράκη indeed).
Λέω να μην σας διηγηθώ τις ιστορίες στις οποίες μια σούπα σχετίζεται με περιπτώσεις κανιβαλισμού αλλά σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τον Καλλίμαχο που δεν μου έχει αντικαταστήσει ακόμη την κόπια του TLG δεν θα σας μιλήσω ούτε για την απίστευτη σύγκριση μεταξύ της ομορφιάς...κ της σούπας που έκανε ο Σωκράτης στον μείζονα Ιππία του Πλάτωνος.
Δύο ώρες έφαγα φυλλομετρώντας τη Λειψία μου για να βρω το ακριβές χωρίο κ ας ήξερα ότι το παρέπεμπε ακριβώς ο Ανδρόνικος στο " Ο Πλάτων κ η Τέχνη" όπου με περίμενε να το βρω έτοιμο μασημένο. Όμως όχι, ήθελα να το βρω στο αρχαίο κείμενο! Μάταια. Πίσω στην κουζίνα σου αμόρφωτε μάγειρα!
Ιστορίες για σούπες υπάρχουν πάμπολλες. Είχα γράψει πριν από χρόνια ένα σχετικό άρθρο όμως αντί για ιστορία ας μιλήσουμε για τέχνη καλύτερα κ αντί για πολλά θεωρητικά μπλα-μπλα ας δούμε μαζί μια συνταγή, αφού πρώτα ρίξετε μια ματιά στη συνταγή της κυρίας Μάτζικας ντε Σπελ εδώ. Πρόκειται για μια θαυμάσια συνταγή,την έδωσα κ στον Flash σήμερα, για τη οποία έχω κάποιες μικρές ενστάσεις στην εκτέλεση, περισσότερο γιατί είμαι ένας poser περφεκτιονίστας στην τεχνική. Όμως η μανιταρόσουπα αυτή είναι βασισμένη στη λογική της νηστείας μια λέξη που εγώ δεν ξέρω καν τί σημαίνει. Τί να κάνουμε; Tous parents, tous differents που λέμε κ στο χωριό μου.
Για να φτιάξουμε μια καλή σούπα χρειαζόμαστε βασικώς δύο πράγματα. Πρώτα να έχουμε έναν καλό σπιτικό ζωμό που θα τον χρησιμοποιήσουμε ως βάση. Όπως έγραφα κ νωρίτερα, γνωρίζω πως πολλοί δεν μπορούν να αντισταθούν στην ευκολία που προσφέρει ένας συμπυκνωμένος ζωμός ( σε κύβο ή σκόνη). Ας τολμήσω να το πω εγώ για να τελειώνουμε κ ας μου βάλουν κακό βαθμό οι " γκουρμέδες". Αν είναι να μην μαγειρέψετε εξαιτίας του ζωμού τότε να χρησιμοποιήσετε το συμπυκωμένο ζωμό 1000 φορές.Το θέμα είναι να πάρετε την απόφαση να δοκιμάσετε να μαγειρέψετε κ να ζήσετε τη μαγεία της κουζίνας! Άντε, πάρτε το απόφαση. Σούπα θα φτιάξουμε, δεν θα κάνουμε πείραμα για το CERN.
Το δεύτερο πράγμα που θα χρειαστούμε είναι να μάθουμε " Το Roux κ πώς να το αποκτήσουμε" για να παραφράσω κ την παλιά γνωστή ταινία. Τί είναι το roux ( προφέρεται ρου). Roux είναι αυτό που η πλειοψηφία των ελλήνων μαγείρων που σας συστήνει να δένετε τις σούπες με κορν-φλάουρ κάνει πως δεν ξέρει αλλά μπορεί κ να μην το ξέρει πράγματι.
Roux είναι μια ελαφρώς καβουρντισμένη κρέμα ή πάστα από αλεύρι κ βούτυρο που χρησιμοποιούμε ως βάση για να δένουμε σούπες. Οι πιο προχωρημένοι, ίσως έχετε φτιάξει roux χωρίς να το ξέρετε, φτιάχνοντας μια μπεσαμέλ. Για να δούμε πώς γίνονται αυτά τα εύκολα.
Βελουτέ σούπας από αγκινάρες.
Κάνω μια εξαίρεση κ χρησιμοποιώ off season υλικό. Σας θερμοπαρακαλώ να μη χρησιμοποιείτε υλικά εκτός εποχής. Χθες το πρωί στο Κέντρο, είδα καστανάδες να πουλάνε μαζί με τα κάστανα, καλαμπόκια. Μα γιατί τρώτε καλαμπόκι χειμωνιάτικα; Είναι δυνατόν;!
Για το roux blanc:
40γρ. βούτυρο ( = 3 κ.σ.)
40γρ. αλεύρι.(= 6 κ.σ.)
" Μια στάση εδώ. Να βγω στην άσφαλτο να ρίξω ένα ζειμπέκικο..."
Πρώτη αρχή για ένα καλό roux: ίση ποσότητα από βούτυρο κ αλεύρι.
Σε μια βαρειά κατσαρόλα λιώνουμε το βούτυρο, προσθέτουμε το αλεύρι κ ανακατεύουμε ζωηρά για 10 τουλάχιστον λεπτά.Προσέχουμε ώστε το μείγμα μας να μην αρχίσει να σκουραίνει γιατί για τη σούπα μας χρειαζόμαστε roux blanc, δηλαδή άσπρο.
Αυτό ήταν το roux. Πολύ δύσκολο ε;
Στη συνέχεια, προσθέτουμε στο roux σιγά-σιγά, τουλάχιστον 750ml από ζωμό κότας. Προηγουμένως, σαν καλοί νοικοκυραίοι έχουμε φυλάξει στην άκρη 2 φλυτζάνια από το ζωμό. Φαντάζομαι ότι κ η γιαγιά σας θα σας έλεγε να το κάνετε αυτό. Έτοιμη η βάση για τη σούπα μας!
Σε αλατισμένο νερό που κοχλάζει, βουτάμε ( μπλανσάρουμε) 8 καρδιές από αγκινάρες για να τις συνεφέρουμε από την κατάψυξη. Μόλις κρυώσουν λίγο, τις κόβουμε κομματάκια κ τις σωτάρουμε σε 3 κ.σ βούτυρο για 20 λεπτά. Ναι Σραόσα μου, που όλο αντιλογία είστε! 20 λεπτά είπα. Προσθέτουμε τις σωταρισμένες αγκινάρες στο ζωμό μας κ βράζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι οι αγκινάρες ν'αρχίσουν να λιώνουν. Τώρα είναι η ώρα για τα φιλιά, Σραόσα μου. Μέχρι να λιώσουν οι αγκινάρες! Το λέω για να σας προλάβω, είστε τόσο σχολαστικός που είμαι σίγουρος ότι θα με ρωτούσατε. Θυμάστε το επεισόδιο με τη Μαρκησία που... [Ed: σκάσε! ] Μάλιστα!
Τραβάμε την κατσαρόλα από τη φωτιά κ μετά από 10 λεπτά, περνάμε τη σούπα από το μπλέντερ ( τα 10 λεπτά χρειάζονται για να μην τσουρουφλιστείτε). Επιστρέφουμε το μείγμα στην κατσαρόλα κ το αραιώνουμε με το ζωμό κότας που έχουμε κρατήσει. Προσθέτουμε 1 κ.σ βούτυρο, αλατοπιπερώνουμε κ σερβίρουμε.
Ο Robuchon που έχει την επιμέλεια του Larousse Gastronomique προσθέτει στη συνταγή κ 3 κρόκους από αυγό χτυπημένους με 100ml κρέμα γάλακτος. Ανατριχιάζω κ στη σκέψη. Μην το κάνετε, ούτε ο Robuchon ( ειδικά αυτός!) θα το σερβίριζε έτσι!
Πολύ ηρωικό με βρίσκω τελευταίως. Χθες, τα έβαλα με τη μουσική αυθεντία του Αλβέριχου, σήμερα με τη μαγειρική αυθεντία του Robuchon... ως προς τον Αλβέριχο έχω εγώ δίκιο σίγουρα...
Η σούπα ξαναζεσταίνεται χωρίς να βράσει. Σερβίρεται με τα κλασικά κρουτόν.
| Permalink | E-mail this post 
Με τις κατεψυγμενες αγγιναρες, εχω ενα κολλημα, ειναι το μονο λαχανικο που αρνουμαι ν' αγορασω (οχι οτι αγοραζω κι απ' τα αλλα δηλαδη) γιατι μου φαινεται τελειως αγευστο κι ανοστο.
Ισως φορος τιμης στις αγριοαγγιναρες που μαζευαμε παιδια απο το χωραφια και τις τρωγαμε ωμες με λεμονι ;-)
Posted by
Ανώνυμος |
8:45 μ.μ.
Η ίδια ακριβώς συνταγή γίνεται με σπαράγγια ( κ αυτά εκτός εποχής) αλλά κ με μανιτάρια βέβαια.
Posted by
Ανώνυμος |
8:55 μ.μ.
Μμ, μανιτάρια, τώρα μάλιστα.
Είμαι πανευτυχής που θα κερδίσω την υστεροφημία μέσα από αυτό το θεσπέσιο κείμενο -- διότι φυσικά θα ανθολογηθεί και θα πάει για βιβλίο, n'est-ce pas?
Τα γιουβαρλάκια βγήκαν εξαίσια κι αυτά. Τα προτιμώ σαφώς από τα λεξικά, τα οποία βαριέμαι.
Posted by
Ανώνυμος |
10:16 μ.μ.
Δεν σας αρέσουν τα μανιτάρια; Εγώ τρελλαίνομαι είναι κ πολύ cooking friendly. Δένουν σάλτσες, αφήνουν διακριτική επίγευση κ κάνουν κ εντύπωση. Τα πιο νόστιμα που έχω φάει βέβαια είναι στην Αρκαδία, τα άγρια που φύονται πάνω στα ελατόδεντρα του Μαινάλου. Αχ-βαχ.
Βιβλίο; Καλά όταν μεγαλώσω θα βγάλω ένα βιβλίο.
Τί γιουβαρλάκια κάνατε; Πώ πω τρελλαίνομαι για γιουβαρλάκια ( κ γιατί δεν τρελλαίνομαι δηλαδή). Με κόκκινη σάλτσα ή αυγολέμoνο; Υποθέτω κόκκινη.
Λοιπόν, ήμουν μάγειρας φτασμένος όταν γνώρισα την πρωην πεθερά μου. Ήταν αγγελική γυναίκα. Τη λάτρευα,αφού κ τώρα με την κόρη της μπορεί να μην μιλιέμαι ( κάνα ε-μέηλ μόνο) αλλά με την μητέρα της τα λέμε. Ήθελα να την ευχαριστήσω κ ρώτησα το φωστήρα την κόρη της τί ήθελε να της φτιάξω. Γιουβαρλάκια. Είχα φοβερό άγχος κ αγωνία.Φτιάχνω τα γιουβαρλάκια αλλά έλα όμως που δεν είχα πολύ καιρό στο σπίτι της άλλης κ δεν ήξερα τα κατατόπια. Αντί για αλεύρι λοιπόν Σραόσα μου, έβαλα ζάχαρη άχνη...
Τρώμε την πρώτη μπουκιά κ ήταν τόσο γλυκά που...νόμιζα πως ήταν αλμυρά!! Η άλλη η καθίκω γέλαγε κ το χειρότερο ξέρετε ποιο ήταν; Ότι η καλή αυτή γυναίκα για να μη με στεναχωρήσει τα έφαγε όλα!!! Της τράβαγα το πιάτο από μπροστά αλλά αυτή τίποτε " Άστο παιδάκι μου, είναι πολύ νόστιμα, είσαι σπουδαίος μάγειρας.Καλά λένε για σένα!!!"
Αν μου ζήταγε κ τη συνταγή θα αυτοκτονούσα. :-)
Πρέπει κάποτε να γράψω για τα μαγειρικά ατυχήματα που μου έχουν συμβεί. Είναι όλα ένα κ ένα. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
11:26 μ.μ.
Πεθαίνω για μανιτάρια. Από αυτή την άποψη, η Κύπρος 'εν παρά'εισος', αντίθετα με τα γκαφάλια τους Έλληνες που τα εξάγουνε στην Ιταλία. Και της Πίνδου είναι ωραιότατα.
Τα γιουβαρλάκια ήταν βεβαίως με αυγολέμονο.
Posted by
Ανώνυμος |
8:27 π.μ.
Μπαρεμπιμπντόντως, μια χαρά παλληκάρι είστε, να το βγάλετε το βιβλίο. Άντε.
Posted by
Ανώνυμος |
9:09 π.μ.
Κάθε σας κείμενο, είναι ένα δώρο. Και μάλιστα, όπως ένας τέλειος gentleman, το προσφέρετε πάντα την κατάλληλη στιγμή. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν άνδρα? Αντε, να βοηθήσει να φορέσεις το παλτό σου, αλλά κι αυτό το κάνετε...
Τέλεια σούπα.
Συμφωνώ απόλυτα για τη διαδικασία του roux. Κι εγώ ξεκινάω έτσι όλες τις σούπες μου. Κι όπως σωστά παρατηρήσατε αυτή δεν μορούσε να ξεκινήσει με roux λόγω της νηστείας και τις απουσίας λιπαρής ύλης.
Μια και αναφερθήκατε στο καυτό θέμα "ζωμός", ήθελα να πω το εξής. Δεν είναι μόνο η απουσία χρόνου, που ωθεί τους οικιακούς μάγειρες να μην το κάνουν. Είναι και που πολλοί από μας δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε βοδινά ή μοσχαρίσια κόκκαλα. Εγώ ας πούμε φοβάμαι να το κάνω αυτό λόγω κρώυτσφελντ - γιάκομπς. Η λύση που βρήκα, είναι οταν μαγειρεύω το "κοτόπουλο με ρύζι" του σκύλου, να κρατάω το ζωμό του κοτόπουλου για τέτοιες χρήσεις.Κι όμως, ούτε αυτός, είναι πραγματικός ζωμός μαγειρικής. Ο ζωμός λαχανικών, γίνεται πιο εύκολα.
Παρόλα αυτά, βρείτε αν θέλετε το χρόνο να ασχοληθείτε λίγο μ' αυτά τα μικρά (μεγάλα) πραγματάκια που αποτελούν τη βάση της κουζίνας. Και το πως μπορούμε να τα παρακάμψουμε (βασικό κι αυτό το bending the rules). Σας παρακαλώ θερμά. Είναι μεγάλη τύχη να μπορούμε να μάθουμε μερικά πράγματα από τους ειδικούς.
Όσο για τον Robuchon, όταν έδινα εξετάσεις στη Γαλλική Λογοτεχνία του 19ου αι. η καθηγήτριά μου, είχε απαντήσει σε μια κριτική που είχα ασκήσει στον Balzac με μια φράση που δεν ξέχασα από τότε :"On ne peut pas critiquer une genie, mademoiselle!" Παρόλα αυτά μου έβαλε 9, ίσως γιατί τελικά, όπως θα έλεγε κι ο Ντενί Ντιντερο "Δεν υπάρχουν αυθεντίες". Καλά κάνετε λοιπόν και μας λέτε τη γνώμη σας.
Πάντα απολαυστικός.
Posted by
Ανώνυμος |
9:56 π.μ.
Πολύ ωραία έτσι όπως τα λέτε και ακόμα πιό ωραία έτσι όπως φαντάζομαι τα κένετε.
Όσο για τις σούπες, θα μπορούσα να διαβάζω ώρες για αυτές και ακόμα περισσότερο να τις απολαμβάνω.
Πρόσφατα μάλιστα σε ένα ταξίδι μου στην Βαυαρία δοκίμασα μια ονειρεμένη σούπα με κουνουπίδι και αμύγδαλα την οποία μια που δεν έχω δημοσιεύσει ποτέ καμία συνταγή στο blog μου, λέω να το κάνω πάραυτα.
Σας έχω αλήθεια πει πόσο μου αρέσει το blog σας; Νομίζω σας το έχω πει...μόνο εκείνο το Link στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός να μην είχατε κι όλα θα ήταν πιο όμορφα...βλέπετε εγώ είμαι οπαδός της σάλτσας ντομάτας, εσείς από ότι καταλαβαίνω απολαμβάνετε το ωμό μαρούλι!
Βέβαια, εκτός από το...μαρούλι κάτι με χαλάει και με τον πληθυντικό, αλλά σε αυτό μη δίνεται σημασία...είναι που πέρασα μαγουλάδες σε κάπως μεγάλη ηλικία.
Posted by
Ανώνυμος |
1:15 μ.μ.
Και τί να λέει το βιβλίο; Αυτά σκέφτομαι.Τέσπα με κολακεύετε Σραόσα.
Το γιουβαρλάκι λεμονάτο είναι αστική acquired taste. Εμένα με συγκινεί το κοκκινιστό που έρχεται στο πιο brutal κ μπορώ να το περιλούσω κ με γιαούρτι για να το φάω. Πώ πώ τί συζητάμε πρωινιάτικα...
Μάτζικα.Η μαγειρική εξελίσσεται. Η εκδοσή του Larousse που συμβουλεύομαι εγώ ( υπό τον Robuchon) δεν περιλαμβάνει καν την perigourdine.:-)
Βάζω στοίχημα πως στην επόμενη έκδοση του Larousse τα αυγά ( κ τρία μάλιστα!!!) θα έχουν εξαφανιστεί απο΄όλες τις συνταγές για τις σούπες βελουτέ.
Κοιτάξτε, σας παρακαλώ να διαλέξετε ένα εστιατόριο για να πάμε το Σαββατοκύριακο γιατί μου έχει γυρίσει το μάτι από τον αποκλεισμό δυο μέρες τώρα.
Posted by
Ανώνυμος |
11:12 π.μ.
Mais non, my dear. Ζητείστε μου ο,τιδήποτε εκτός από το να μην χρησιμοποιώ πληθυντικό. Εσείς να μου μιλάτε πολύ άνετα στον ενικό, δεν έχω κανένα πρόβλημα ειλικρινά.
Χωρίς πληθυντικό, χάνω το ρυθμό μου. Από 3/4 γίνεται τέταρτο παρεστιγμένο κ δεν μου πάει το παρεστιγμένο. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
11:16 π.μ.
Αθήναιε, καλέ μου μέχρι Friday night, στη διάθεσή σας.
Σάββατο θα φύγω μπονόρα για τη νήσο.
Αναμένω.
Posted by
Ανώνυμος |
2:25 μ.μ.
Δύο ώρες έφαγα φυλλομετρώντας τη Λειψία μου
Αθηναιε αγαπητε... καποιος ικανος να
δημιουργει οπως εσεις μπορει καλλιστα να
αφησει το ψαξιμο σε αλλον, που δεν εχει
τετοιες ικανοτητες (σνιφ)
Καλα, ξεφυλλιζοντας βρηκα κατ αρχην
σκιτσο μου:
ως σχετλιος εστιν και ουδεν ραδιως αποδεχομενος
Τουσε' -- χε χε, που λετε και σεις
Τελοσπαντων, στο [288γ] ο Σωκρατης
και ο Ιππιας εχουν συμφωνησει
για ομορφη γκομενα, κομπρεσσορα και
γλυκεια μουσικη απο το ΣιΝτι
("παρθενος", "ιππος", "λυρα"... ου να μου χαθειτε, αμοιροι ποιητικης αδειας)
...και να σου ο Σωκρατης στο [288δ]
ειπερ η χυτρα κεκεραυμενη ειη υπο αγαθου
κεραμεως ως λεια και στρογγυλη [ααααχ]
και καλως ωπτημενη, οιαι των καλων χυτρων εισι τινες διωτοι, των εξ χοας
χωρουσων, παγκαλαι
συνεχιζει δε με την συνηθη πλακα
κατα Ιππια
ει τοιαυτην ερωτωη χυτραν, καλην
ομολογητεον ειναι. Πως γαρ αν φαιμεν
βρε φιλαρακο καλον ον μη καλον ειναι??
Την επομενη φαση 8α την φανερωσω
μονο αφου απολαυσω επιδορπιο Αθηναιου
--ιου ιου, τον θειον εκεινο γαργαλισμο
...
Ααααα "Ξυπνησα και ηξερα ξαφνου
πως ζειται η ζωη"-- χμμμ αυτο ειναι απ' αλλου
Στο [290δ] τωρα, παλι Σωκρατης
ποτερον ουν πρεπει [φησει] οταν τις την
χυτραν ην αρτι ελεγομεν, την καλην, εψη
ετνους καλου μεστην, χρυση τορυνη αυτη
η συκινη?"
...και διχως ελεος, ενω ο Ιππιας εχει
σηκωσει τα χερια ψηλα και λεει ναι, ναι,
εχεις δικιο, Παναγιτσα μου να παψει
αυτη η πολυλογια:
[290ε]
ευωδεστερον γαρ που το ετνος ποιει, και
αμα, ω εταιρε, ουκ αν συντριψασα ημιν
την χυτραν εκχεαι το ετνος και το πυρ
αποσβεσειεν και τους μελλοντας εστιασθαι
ανευ οψου αν πανυ γενναιου ποιησειεν...
...χειροτερο απο Δαντικη Κολαση η
Καθαρτηριο!...
οχι, δεν θα μεινουμε χωρις φαγητο
ΟΧΙ, ΔΕΝ θα μας σβησει η φωτια
Posted by
Ανώνυμος |
3:55 π.μ.