Αθήναιου Βορβορυγμοί.

Θα’λεγε κανείς ότι μετά τον τριήμερο εγκλεισμό λόγω χιονιού ( το προηγούμενο σαββατοκύριακο) θα ήμουν πρόθυμος να κάνω τα πάντα αρκεί να είναι «κάπου έξω». Να κάνω τα πάντα, ίσως. Να φάω όμως τα πάντα, ούτε για αστείο γιατί ένα κακό δείπνο σ’ ένα εστιατόριο με κακό σέρβις, θα με αποτελείωνε. Με κάποιον πολύ μικρό δισταγμό λοιπόν αφέθηκα στα χέρια της αγαπητής μου Μάτζικας κ της ωραίας της κολλητής φίλης για να με πάνε σ’ένα από τα αγαπημένα τους εστιατόρια για φαγητό. Δεν με ανησυχούσε τόσο το ενδεχόμενο να μην μου αρέσει το φαγητό όσο το να πρέπει να το πω στις κυρίες μετά.

Η περιοχή του Γκαζιού δεν μου είναι ιδιαίτερα οικεία. Με απωθούν τα μοδάτα μέρη στα οποία μαζεύεται η πιτσιρικαρία κ πίνει μπόμπες καθώς κ τα δηθεν εστιατόρια με θαμώνες μεσήλικες nouveau riche που σβύνουν το τσιγάρο στο πιάτο μέσα στ’αποφάγια.

« Η Τρελλή Πάπια» είναι ένα casual εστιατόριο στην περιοχή του Γκαζιού, με μια μάλλον μικρή σάλα στην οποία όμως τα τραπέζια είναι εντίμως κατανεμημένα. Καθίσαμε στο βάθος της σάλας, δεξιά κ διάλεξα μια θέση από την οποία θα μπορούσα να ρίχνω κλεφτές ματιές στην κουζίνα, μέσα από το πάσο. Μπορεί να ήμουν επηρρεασμένος από το σύντομο briefing που μου έκανε η Μάτζικα για το χώρο, τον ιδιοκτήτη κ την ιστορία του αλλά πιστεύω ότι είναι εμφανές ότι η διακόσμηση είναι σύμφωνη με αυτό που εγώ ονομάζω gay αισθητική. Μέχρι κ η μουσική που αγκάλιαζε το χώρο στη σωστή ένταση( συγχαρητήρια γιαυτό είναι πολύ σημαντικό) μου θύμισε τη μουσική που παίζει στο μπλογκ ο αγαπητός μας Greek Gay Lolita.

Επί τη εμφανίσει μας, ο αντικειμενικά ωραίος Μανώλης ( ψηλός, ευάερος, ευήλιος,όλο βουντού του κάνω από εκείνο το βράδυ…) έσπευσε να μας καλωσορίσει. Αισθάνθηκα άνετα με τη συγκρατημένη του εγκαρδιότητα, καθώς οι πολλές διαχυτικότητες από αγνώστους με κουμπώνουν κ αμέσως, προσμέτρησα στα υπέρ του ότι κρατούσε το πρωτόκολλο αυστηρώς χωρίς όμως κ να παριστάνει τον Άγγλο μπάτλερ. Ίσαμε που είχαμε καθίσει όταν κατέφτασε η ψυχή του καταστήματος, μάγειρας κ ο ίδιος, ο Βέρνερ ντε Μπειζερέ, με τρία ποτήρια spumante στο χέρι ενώ στο καπάκι ήρθαν κ τα antipasti, μια πιατελίτσα με αλλαντικά. Αν κ έχω μια μικρή διαφωνία για το πάντρεμα spumante-αλλαντικών κ για το σερβίρισμα αλλαντικού πριν από το φαγητό γενικώς ( αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα στη γεύση κύριοι, μην υπονομεύετε τα ίδια σας τα πιάτα!) κατάλαβα ότι δεν είχαμε να κάνουμε με "μπακάλη καραβοκύρη" κ εκείνη ήταν ακριβώς η στιγμή που χαλάρωσα κ ένιωσα φιλοξενούμενος κ όχι πελάτης στο κατάστημα. Μεγάλη επιτυχία αυτό! Σημαίνει πως ακόμη κ το φαγητό να μην ήταν τέλειο, θα περνούσαμε όμορφα.

Ανοίγοντας τον κατάλογο κατάλαβα ότι θα τρώγαμε κ καλά καθώς ο κατάλογος έδειχνε την ύπαρξη "βαρβάτης" επαγγελματικής κουζίνας. Δεν είχαμε δηλαδή τις εξοργιστικές παραλλαγές πάνω σε δύο βασικά υλικά ( τέτοια κουζίνα κάνουν κ στα MacDonalds παιδιά…) με πέντε σάλτσες, 1 φιλετάκι, γαριδούλες, ρόκα-παρμεζάνα κ έξω από την πόρτα. Όχι. Η κουζίνα της « Τρελλής Πάπιας» βγάζει μια σοβαρή ποικιλία από πιάτα που καλύπτουν τη γαλλική κ τη μεσογειακή κουζίνα, με έμφαση στην τοπική ελληνική κ ιταλική. Στα υπέρ του καταλόγου προσμέτρησα τη λιτή καταγραφή των πιάτων χωρίς τις γελοίες ποιητικές περιγραφές. Ξέχασα να ρωτήσω τις κυρίες αν οι κατάλογοί τους είχαν δίπλα στα πιάτα τις τιμές. Θα με ευχαριστούσε πολύ αν υπήρχαν τυπωμένες δύο σειρές καταλόγων.Είναι οι μικρές λεπτομέρεις που κάνουν το chic να ξεχωρίζει από το...sic. Ας μας διαφωτίσει η Μάτζικα ως προς αυτό.

Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα με ρόκα κ ποσαρισμένο αχλάδι κ σπόρους ροδιού, περιχυμένη με ένα πολύ ελαφρύ dressing από blue cheese ( το οποίο πολύ σωστά ήταν το μοναδικό άρτυμα--δηλαδή η σαλάτα δεν είχε άλλο αλάτι) κ ήταν ελάχιστα πασπαλισμένη με κανέλλα. Για τη σαλάτα, ας πω απλώς ότι υποκλίνομαι στον σεφ κ ότι την εισαγάγω πάραυτα στο ρεπερτόριό μου, μονο που δεν μπορώ να επιδείξω ανάλογη αίσθηση του χιούμορ προσθέτοντας κανέλλα. Εγώ δεν θα το κάνω αλλά θεωρώ τολμηρό τον σεφ που το έκανε γιατί η κανέλλα ήταν απόλυτα σχετική με το όλο πιάτο κ έδειχνε άποψη. Στον σεφ αρέσουν οι " στρογγυλές γεύσεις" δηλαδή κάθε γεύση να ζευγαρώνει με μια άλλη αντίθετη. Κάποτε πρέπει να γράψω για τα index των γεύσεων κ το περιφημο "Fabulous 5".

Ενδιαφέροντα βρήκα κ τα ρολάκια μορταδέλας σερβιρισμένα σ'ενα στρώμα ρόκας περιχυμένα με μια ελάχιστα όξινη βινεγκρέτ κ με έκαναν να σκεφτώ πώς ένας γνώστης της κουζίνας, μπορεί να βγάλει από την κουζίνα του πολύ όμορφα και εμπορικά πιάτα.

Η Μάτζικα για κύριο διάλεξε ριζότο με σπανάκι ( δηλαδή σπανακόρυζο), η φίλη ( που πρέπει να της βρούμε επιτέλους ένα ψευδώνυμο για να συνεννοούμαστε) διάλεξε παπαρδέλες με γαρίδες scampi κ η αφεντιά μου, κανάκεψε τον εαυτό του μ'ενα πιάτο της γαλλικής κουζίνας, ταλιατέλες με φουα-γκρα κ σάλτσα μαδέρα. "Μα οι ταλιατέλες γαλλικές; " Σιγά-σιγά! Θα τα εξηγήσω όλα!

Το ριζότο ήταν πολύ καλό, κρεμώδες ( όπως αρέσει σε μένα τουλάχιστον, σε άλλους αρέσει σπυρωτό ) κ ως όφειλε, αρκετά λεμονάτο.Οι παπαρδέλες με τις γαρίδες ήταν αρκετά αρωματικές κ πολύ σωστά βρασμένες. Το δικό μου πιάτο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον μιας κ ως σύλληψη, βασιζόταν σ'ενα από τα πιο γνωστά πιάτα της γαλλικής κουζίνας, το φιλέτο Ροσίνι. Οι έντονες οσμές κ γεύσεις μου αρέσουν πολύ, όμως το συκώτι, κάθε είδους συκώτι πιστεύω πως πρέπει να μαρινάρεται. Μια εύκολη κ ταιριαστή μαρινάδα για το συκώτι, είναι το ουίσκι. Το συκώτι της πάπιας στο κατά τα άλλα άψογο πιάτο ήταν too much ακόμη κ για μένα που έχω ξεχειλωμένες αντοχές στις έντονες-γήινες οσμές. Βέβαια, η ποσότητα ήταν πραγματικά μεγάλη κ εγώ δεν τσιμπάω σαν πουλάκι, το τρώω όλο το φαγητό μου! Το πιάτο είναι " δύσκολο" αλλά αν πάτε στην " Τρελλή Πάπια" το συνιστώ απερίφραστα. Ανακεφαλαιώντας, τα κύρια πιάτα που ήρθαν στο τραπέζι μας ήταν εμπνευσμένα, τολμηρά χωρίς υπερβολές, βγαλμένα από τα χέρια ενός " αισθησιακού" μάγειρα που "το άθλημα" το κατέχει καλά.

Μετά από το υπέροχο αυτό πιάτο ένιωσα την ανάγκη να "ξεπλύνω" το στόμα μου μ'ενα ουίσκυ--τρανή απόδειξη ότι είχα ευχαριστηθεί το φαγητό- ενώ οι κυρίες προχώρησαν στα γλυκά. Μαρέγγες με κρέμα κ σάλτσα από φρούτα του δάσους κ μία tarte tatin. Οι μαρέγγες ήταν οκ, ή τάρτα όμως ήταν ά-ψο-γη, η κουζίνα το ήξερε κ μας την προσέφερε με υπερηφάνεια κ μου αρέσει πολύ όταν οι κουζίνες ξέρουν ότι έχουν πετύχει κάποια πιάτα κ επιμένουν να τα δοκιμάσεις.

Η " Τρελλή Πάπια" είναι ένα εστιατόριο στο οποίο θα ξαναπάω σίγουρα.

Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρω ότι αισθάνομαι ιδιαίτερα κολακευμένος που η κυρία Μάτζικα ντε Σπελ με αποκαλεί " Μέγα Μάγιστρο" της μαγειρικής γιατί μέχρι σήμερα κ στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν έχω γνωρίσει άλλον οικιακό μάγειρα με τόσο βαθιές γνώσεις για την κουζίνα κ τόσο συγκεκριμένη άποψη στο τί συνιστά καλή μαγειρική κ τί όχι. Τελος, αν κ δεν είμαι φετιχιστής ( δηλαδή πέρα από τα 50 βασικά φετίχ δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο...) δηλώνω ότι έχω πάθει το απόλυτο σοκ από τη συλλογή των παπουτσιών της.

Ένα κορίτσι που φοράει τέτοια παπούτσια δεν είναι δυνατόν να μην ξέρει να τρώει...