"Κ παντρεμένος γάιδαρος κ ανύπαντρος μουλάρι..."
Δε λέω, οι άνθρωποι των Τεχνών έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να μυθοποιήσουν μια κατάσταση που πολλές φορές είναι δύσκολη. Ο Λούκυ Λουκ, ο Κόρτο Μαλτέζε, ο Τζέημς Μπόντ, ο Σέρλοκ Χολμς, διάσημοι εργένηδες για τους οποίους ποτέ δεν μάθαμε τί γινόταν όταν έκλεινε πίσω τους η πόρτα του διαμερίσματος, αν ένιωθαν ποτέ μοναξιά, πώς διαχειρίζονταν τις μικρουποχρεώσεις της καθημερινότητας που είναι πολύ πιο εύκολες όταν μοιράζονται στα δύο.
Δεν ξέρω τί ισχύει για τους άλλους αλλά από την παρέα μου εγώ ήμουν αυτός που φαινόταν
"πλασμένος" για να έχω οικογένεια με πολλά μάλιστα παιδιά. Εγώ ήμουν αυτός που έκανα μακροχρόνιες σχέσεις, εγώ ήμουν αυτός που πάντα είχα μια "τακτοποιημένη" καθημερινότητα, δουλειά, σπίτι, άνεση ( από ένα σημείο κ μετά βέβαια...) να κάνω αυτά που ήθελα. Είμαι ο τύπος που μάλλον κοροιδεύετε οι ζευγαρωμένοι όταν τον συναντάτε μόνο του στις εκθέσεις επίπλων τα σαββατοκύριακα, αυτός που εκνευρίζεται από τα παιδάκια σας στο σούπερ μάρκετ όταν στέκεται μπροστά στα ράφια με τα απορρυπαντικά προσπαθώντας να μαντέψει ποιο είναι πιο αποτελεσματικό και σίγουρα είμαι η καλή περίπτωση που θέλετε να συστήσετε στην ανύπαντρη κουμπάρα σας ή στην αλλοπαρμένη μικρή σας αδελφή.
Οι περισσότεροι ίσως το βλέπετε διαφορετικά αλλά οι δικοί μου φίλοι αναρρωτιούνται πώς κ έχει συμβεί αυτό. Δεν ξέρω. Απλά έχει συμβεί κ προσωπικά δεν με ενοχλεί. Ίσως να φταίει ότι τον εαυτό μου μπορεί να μην τον παίρνω τόσο σοβαρά αλλά τις ζωές των άλλων που συναναστρέφομαι, τις σέβομαι πολύ. Ίσως να ναι που μου αρέσει αρκετά η μοναξιά, ίσως κ το γεγονός ότι μία-δυο σχέσεις που με ενδιέφεραν πολύ πήγαν πάρα πολύ άσχημα, πιο άσχημα δεν γινόταν δηλαδή κ αυτό μου έχει δημιουργήσει μια μικρή αποστροφή προς τη συμβίωση που ελπίζω ότι θα ξεπεράσω κάποτε στο μέλλον... Κ σίγουρα φταίει το γεγονός ότι ακόμη είμαι αρκετά νέος κ μπορώ να απολαμβάνω "το μύθο του εργένη". Μου αρέσει που γυρίζω τις νύχτες μόνος μου με τη σκέψη κάποιας που για κάποιους λόγους ποτέ δεν μπορώ να έχω-- κολλημένη σαν την τσίχλα στο μυαλό μου. Σκέψη που κάποτε είναι αφόρητη, κάποτε δημιουργική. Μου αρέσει που με ξέρουν κυριολεκτικά κ οι πέτρες στο κέντρο της πόλης μου. Οι περιπτεράδες, όλος ο κόσμος κ ο ντουνιάς στην Κεντρική Αγορά, όλοι οι Άραβες στην Ευρυπίδου, οι τραβεστί της Πλατείας Θεάτρου, οι μπάρμαν σε όλα μα όλα τα μπαρ του Κέντρου κ βέβαια μου αρέσει που οι φίλοι μου ανησυχουν. Το γράφω κ ας το διαβάζουν.
Βασικώς απόψε δεν είχα σκοπό να αμπελοφιλοσοφήσω απλά, κάθισα στον υπολογιστή για να γράψω κάποιες χρωστούμενες συνταγές αλλά στην πορεία μου ήρθε να γράψω ένα " εμπρός παλικάρια" τύπου κείμενο για να ενθαρρύνω όσους μένουν μόνοι τους κ έχουν ένα πάκο να --με το συμπάθειο-από μενού κ διαφημιστικά για delivery. Είναι μιζέρια φίλοι μου. Προσωπικά, αυτή είναι η εικόνα που μου έρχεται στο νου όταν ακούω τη φράση " έρμα γηρατειά". Μόνος σ'ενα ακατάστατο σπίτι, περιτρυγυρισμένος απο άδεια κουτιά πίτσας. Φρίκη.
Όλα αυτά για να μας πεις για ένα φιλέτο; Όχι. Όλα αυτά είναι κατά κάποιο τρόπο η απάντηση στο πιο χαριτωμένο ερώτημα που μου απευθύνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ο τελευταίος μάλιστα που με ρώτησε ηταν ο Art Attack χθες βράδυ. " Καλά ρε συ. Μένεις μόνος σου κ τα μαγειρεύεις όλα αυτά; Ή τα γράφεις έτσι;"
Ναι μένω μόνος μου κ τα μαγειρεύω όλα αυτά αλλά επειδή είμαι μάγειρας δε λέει κ τίποτε. Εσείς συγκρατείστε τη φράση : " μένω μόνος μου κ μαγειρεύω σε καθημερινή βάση για τον εαυτό μου, στρώνω τραπέζι κανονικά κ τρώω σαν άνθρωπος".
Όποιοι πιστεύουν ότι με το να φτιάχνουν ένα καλό τηγανητό αυγό δεν μαγερεύουν , I got news for them. Το τηγανητό αυγό κ οι τηγανητές πατάτες είναι ο εφιάλτης κάθε επαγγελματικής κουζίνας. Είναι πολύ δύσκολο να τα φτιάξει κανείς σωστά αν μάλιστα έχετε μεγαλώσει σε σπίτι απ' όπου έχετε μαγειρικές μνήμες ( μαμά-γιαγιά να μαγειρεύουν) τότε δεν καταλαβαίνω τί δικαιολογία έχετε για να μη μαγειρεύετε.
Αγαπητέ Ορλάντο, πάλι δεν θα σας δώσω συνταγή για φιλέτο, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο τώρα που γράφω δεν το βλέπω, αλλά ίσως κάτι καλύτερο, 2-3 μυστικά που δεν τα λέει κανένα βιβλίο μαγειρικής κ κανείς μάγειρας σε καμία εκπομπή.
1.Μεζούρες στα εργένικα ( όπως λέμε στα κογκολέζικα ένα πράγμα...)
1 κουτάκι της μπύρας = 1 φλυτζ. υγρών υλικών
1 σφηνάκι = 2 κουταλιές του τσαγιού
1 χούφτα κλειστή ( στέρεα υλικά) = 1/3 φλυτζανιου.
1 μεγάλη γουλιά ( μπουκωμένο στόμα) = 1/3 του φλυτζανιού.
2. Αχτύπητο φιλέτο, λένε κάποιοι. Εγώ έχω ακούσει με τ'αυτάκια μου τον Robuchon σε σεμινάριο να λέει κάτι άλλο. Το να ψήσεις σωστά ένα φιλέτο ( μην ακούσω ξανά για ζωμούς, wok, ζάχαρες κ τέτοια γιατί θα πάω από έμφραγμα...) δεν αρκεί. Το κυριότερο είναι να μην το σερβίρεις αμέσως! Ναι καλά διαβάσατε. Στις μεγάλες κουζίνες το φιλέτο δεν μπαίνει ποτέ στο πιάτο κ δρόμο για τη σάλα. Αντίθετα, το ξαπλώνουμε προσεκτικά σ'ενα αναποδογυρισμένο αλλά ζεστό πιάτο το οποίο ζεστό πιάτο ακούμπά σ'ενα άλλο ζεστό πιάτο. Το αφήνουμε για 3 λεπτά κ μετά σερβίρουμε. Έτσι δίνουμε χρόνο στους χυμούς του κρέατος που έχουν εγκλωνιστεί στο κέντρο κατά το ψήσιμο να " απλώσουν" μέχρι κ την τελευταία ίνα του κρέατος. Η διάταξη των πιάτων κατά τον Robuchon βοηθά στην όλη διαδικασία. Ο Robuchon δε λέει βλακείες, για να το επισημαίνει πάει να πει ότι έχει κάνει άπειρα πειράματα προηγουμένως. Για του λόγου το αληθές, δοκιμάστε το.
3. Παίζει η Πανάθα κ θέλετε να φτιάξετε με τη μία ομελέτα κ για τους 10 κολλητούς μαζί που μαζεύτηκαν στην οικία του σπιτιού σας κ πάντα βγαίνει χάλια κ εσείς το παίρνετε για κακό οιωνό για το παιχνίδι;Ναι γιαυτό χάνουμε, ξέρετε... Ομελέτα με παραπάνω από 6 αυγά δεν γίνεται ποτέ. Ποτέ. Επίσης η ομελέτα γίνεται ακριβώς σε 2 λεπτά. Αυτό σημαίνει ότι για να το καταφέρουμε αυτό χρειαζόμαστε τηγάνι με βαριά βάση, που θα το ζεστάνουμε καλά σε μέτρια φωτιά. Αφού το βουτυρώσουμε καλά τότε γέρνουμε ελαφρά το τηγάνι για να απλωθούν τα αυγά παντού. Όταν έχουν σχεδόν πήξει, τότε μετράμε μέχρι το 30, διπλώνουμε κ τη βγάζουμε αμέσως από το τηγάνι ασχέτως αν νομίζουμε ότι είναι άψητη. Νομίζουμε λάθος.
4. Μυστικό για τα scrambled eggs για τη Μάτζικα στην οποία αρέσουν τα πρωινά.
Τα τέλεια scrambled eggs γίνοντα σε μπαιν-μαρί my friends. Η σωστή αναλογία για κάθε άτομο είναι 2 αυγά με 1 κουταλιά γάλα κ αλατοπίπερο. Αφού πήξουν στο μπαιν-μαρί κ πριν στεγνώσουν τα βγάζουμε από τη φωτιά κ συνεχίζουμε συνεχώς το ανακάτεμα μετρώντας πάλι μέχρι το 30. Έτοιμα. Σερβίρουμε πάνω σε φρυγανιασμένο ψωμί κ για χλιδάτες καταστάσεις ( Μάτζικα, Ορλάντο, Αρμιρίκι, Mac Manus...) μαζί με χαβιάρι ή σολομό γιατί "διατί να το κρύψωμεν άλλως τε;" Η φτώχια θέλει καλοπέραση, η πουτανιά φτιασίδι κ το εργενιλίκι τη χλιδή του...
Και άλλο; Καλά άλλο ένα για το κοτόπουλο.
Το κοτόπουλο όταν το βάζουμε στο φούρνο το ξαπλώνουμε στο πλάι.Να ακουμπάει στο μπούτι κ αφού μισοψηθεί το γυρίζουμε να ξαπλώσει με το στήθος. Στη διάρκεια του ψησίματος το αλείφουμε με τα ζουμιά του ταψιού κ όσο πιο μικρό το ταψί τόσο πιο πολύ ζουμί έχουμε. Αφού ψηθεί τότε για 10 λεπτά το βάζουμε να κάνει το εξής ακροβατικό:το στηρίζουμε στα φτερά έτσι ώστε οι χυμοί του να κυλίσουν στο στήθος που είναι το μέρος που στεγνώνει πιο εύκολα.
Έχω ορισμένα ακόμη για τις τηγανητές πατάτες, τη σάλτσα ντομάτα κλπ αλλά κάποια άλλη φορά.
Που με ρώτησε ο Αρτ γιατί οι βάρδιες στις μεγάλες κουζίνες είναι 12ωρες... Γιατί το να βάζεις τα κοτόπουλα να κάνουν ακροβατικά, οι μαρινάδες, οι σάλτσες θέλουν ώρες ατελείωτες κ υπομονή. Υπομονή. Αν κάτι έμαθα στις κουζίνες είναι το να κάνω υπομονή.
Υπομονή. Σαν τον μαλάκα που παίζει με τις τάπες στο αποστακτήριο του Jack Daniels...
*Ξημέρωσε μια κεφάτη μέρα κ εξαιτίας του David Bowie ( βλ. σχόλια στο παρόν ποστ) ο Ορλάντο θα φάει φιλέτο με υπόκρουση το Absolute Beginners...που είναι κ γαμώ τα καψουροτράγουδα. Το πιάτο το είχα φάει κάπου πριν απο χρόνια αλλά δεν θυμάμαι που, νομίζω ήταν από τον Άρη τον Τσανακλίδη αλλά το λέω με επιφύλαξη.*
Μοσχαρίσιο φιλέτο γάλακτος με γλυκιά σάλτσα σκόρδου.
( άτομα 2)
2 κομμάτια των 200γρ φιλέτο
1/3 φλυτζ. ελαιόλαδο.
1 φλυτζ. κρασί ημίγλυκο Σάμου.
1/2 κρεμμύδι.
5 σκελίδες σκόρδο.
αλάτι-πιπέρι.
Σ'ενα ταψάκι βαζουμε καθαρισμένες τις 4 σκελίδες σκόρδο. Τις ψήνουμε για 10 λεπτά στους 150C.
Ζεσταίνουμε πολύ καλά το γκριλ στο φούρνο κ ψήνουμε το φιλέτο. Σε 10 λεπτά άντε ένα τέταρτο πρέπει να είναι έτοιμο.
Ζεσταίνουμε το λάδι σ'ενα μάλλον μικρό τηγάνι κ σε μέτρια φωτιά κ όταν ζεσταθεί ελαφρά ρίχνουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι κ τη μία ( άψητη) σκελίδα σκόρδου.Σωτάρουμε ελαφρά. Σβύνουμε με το κρασί κ αφήνουμε τη σάλτσα για 10 λεπτά να συμπυκνωθεί. Πρέπει να μείνει περίπου η μισή. Προσθέτουμε ψιλοκομμένα τα ψημμένα σκόρδα, αλατοπιπερώνουμε, ανακατεύουμε συνεχώς για 3 λεπτά κ είμαστε έτοιμοι!
Δεν ξέρω τί ισχύει για τους άλλους αλλά από την παρέα μου εγώ ήμουν αυτός που φαινόταν
"πλασμένος" για να έχω οικογένεια με πολλά μάλιστα παιδιά. Εγώ ήμουν αυτός που έκανα μακροχρόνιες σχέσεις, εγώ ήμουν αυτός που πάντα είχα μια "τακτοποιημένη" καθημερινότητα, δουλειά, σπίτι, άνεση ( από ένα σημείο κ μετά βέβαια...) να κάνω αυτά που ήθελα. Είμαι ο τύπος που μάλλον κοροιδεύετε οι ζευγαρωμένοι όταν τον συναντάτε μόνο του στις εκθέσεις επίπλων τα σαββατοκύριακα, αυτός που εκνευρίζεται από τα παιδάκια σας στο σούπερ μάρκετ όταν στέκεται μπροστά στα ράφια με τα απορρυπαντικά προσπαθώντας να μαντέψει ποιο είναι πιο αποτελεσματικό και σίγουρα είμαι η καλή περίπτωση που θέλετε να συστήσετε στην ανύπαντρη κουμπάρα σας ή στην αλλοπαρμένη μικρή σας αδελφή.
Οι περισσότεροι ίσως το βλέπετε διαφορετικά αλλά οι δικοί μου φίλοι αναρρωτιούνται πώς κ έχει συμβεί αυτό. Δεν ξέρω. Απλά έχει συμβεί κ προσωπικά δεν με ενοχλεί. Ίσως να φταίει ότι τον εαυτό μου μπορεί να μην τον παίρνω τόσο σοβαρά αλλά τις ζωές των άλλων που συναναστρέφομαι, τις σέβομαι πολύ. Ίσως να ναι που μου αρέσει αρκετά η μοναξιά, ίσως κ το γεγονός ότι μία-δυο σχέσεις που με ενδιέφεραν πολύ πήγαν πάρα πολύ άσχημα, πιο άσχημα δεν γινόταν δηλαδή κ αυτό μου έχει δημιουργήσει μια μικρή αποστροφή προς τη συμβίωση που ελπίζω ότι θα ξεπεράσω κάποτε στο μέλλον... Κ σίγουρα φταίει το γεγονός ότι ακόμη είμαι αρκετά νέος κ μπορώ να απολαμβάνω "το μύθο του εργένη". Μου αρέσει που γυρίζω τις νύχτες μόνος μου με τη σκέψη κάποιας που για κάποιους λόγους ποτέ δεν μπορώ να έχω-- κολλημένη σαν την τσίχλα στο μυαλό μου. Σκέψη που κάποτε είναι αφόρητη, κάποτε δημιουργική. Μου αρέσει που με ξέρουν κυριολεκτικά κ οι πέτρες στο κέντρο της πόλης μου. Οι περιπτεράδες, όλος ο κόσμος κ ο ντουνιάς στην Κεντρική Αγορά, όλοι οι Άραβες στην Ευρυπίδου, οι τραβεστί της Πλατείας Θεάτρου, οι μπάρμαν σε όλα μα όλα τα μπαρ του Κέντρου κ βέβαια μου αρέσει που οι φίλοι μου ανησυχουν. Το γράφω κ ας το διαβάζουν.
Βασικώς απόψε δεν είχα σκοπό να αμπελοφιλοσοφήσω απλά, κάθισα στον υπολογιστή για να γράψω κάποιες χρωστούμενες συνταγές αλλά στην πορεία μου ήρθε να γράψω ένα " εμπρός παλικάρια" τύπου κείμενο για να ενθαρρύνω όσους μένουν μόνοι τους κ έχουν ένα πάκο να --με το συμπάθειο-από μενού κ διαφημιστικά για delivery. Είναι μιζέρια φίλοι μου. Προσωπικά, αυτή είναι η εικόνα που μου έρχεται στο νου όταν ακούω τη φράση " έρμα γηρατειά". Μόνος σ'ενα ακατάστατο σπίτι, περιτρυγυρισμένος απο άδεια κουτιά πίτσας. Φρίκη.
Όλα αυτά για να μας πεις για ένα φιλέτο; Όχι. Όλα αυτά είναι κατά κάποιο τρόπο η απάντηση στο πιο χαριτωμένο ερώτημα που μου απευθύνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ο τελευταίος μάλιστα που με ρώτησε ηταν ο Art Attack χθες βράδυ. " Καλά ρε συ. Μένεις μόνος σου κ τα μαγειρεύεις όλα αυτά; Ή τα γράφεις έτσι;"
Ναι μένω μόνος μου κ τα μαγειρεύω όλα αυτά αλλά επειδή είμαι μάγειρας δε λέει κ τίποτε. Εσείς συγκρατείστε τη φράση : " μένω μόνος μου κ μαγειρεύω σε καθημερινή βάση για τον εαυτό μου, στρώνω τραπέζι κανονικά κ τρώω σαν άνθρωπος".
Όποιοι πιστεύουν ότι με το να φτιάχνουν ένα καλό τηγανητό αυγό δεν μαγερεύουν , I got news for them. Το τηγανητό αυγό κ οι τηγανητές πατάτες είναι ο εφιάλτης κάθε επαγγελματικής κουζίνας. Είναι πολύ δύσκολο να τα φτιάξει κανείς σωστά αν μάλιστα έχετε μεγαλώσει σε σπίτι απ' όπου έχετε μαγειρικές μνήμες ( μαμά-γιαγιά να μαγειρεύουν) τότε δεν καταλαβαίνω τί δικαιολογία έχετε για να μη μαγειρεύετε.
Αγαπητέ Ορλάντο, πάλι δεν θα σας δώσω συνταγή για φιλέτο, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο τώρα που γράφω δεν το βλέπω, αλλά ίσως κάτι καλύτερο, 2-3 μυστικά που δεν τα λέει κανένα βιβλίο μαγειρικής κ κανείς μάγειρας σε καμία εκπομπή.
1.Μεζούρες στα εργένικα ( όπως λέμε στα κογκολέζικα ένα πράγμα...)
1 κουτάκι της μπύρας = 1 φλυτζ. υγρών υλικών
1 σφηνάκι = 2 κουταλιές του τσαγιού
1 χούφτα κλειστή ( στέρεα υλικά) = 1/3 φλυτζανιου.
1 μεγάλη γουλιά ( μπουκωμένο στόμα) = 1/3 του φλυτζανιού.
2. Αχτύπητο φιλέτο, λένε κάποιοι. Εγώ έχω ακούσει με τ'αυτάκια μου τον Robuchon σε σεμινάριο να λέει κάτι άλλο. Το να ψήσεις σωστά ένα φιλέτο ( μην ακούσω ξανά για ζωμούς, wok, ζάχαρες κ τέτοια γιατί θα πάω από έμφραγμα...) δεν αρκεί. Το κυριότερο είναι να μην το σερβίρεις αμέσως! Ναι καλά διαβάσατε. Στις μεγάλες κουζίνες το φιλέτο δεν μπαίνει ποτέ στο πιάτο κ δρόμο για τη σάλα. Αντίθετα, το ξαπλώνουμε προσεκτικά σ'ενα αναποδογυρισμένο αλλά ζεστό πιάτο το οποίο ζεστό πιάτο ακούμπά σ'ενα άλλο ζεστό πιάτο. Το αφήνουμε για 3 λεπτά κ μετά σερβίρουμε. Έτσι δίνουμε χρόνο στους χυμούς του κρέατος που έχουν εγκλωνιστεί στο κέντρο κατά το ψήσιμο να " απλώσουν" μέχρι κ την τελευταία ίνα του κρέατος. Η διάταξη των πιάτων κατά τον Robuchon βοηθά στην όλη διαδικασία. Ο Robuchon δε λέει βλακείες, για να το επισημαίνει πάει να πει ότι έχει κάνει άπειρα πειράματα προηγουμένως. Για του λόγου το αληθές, δοκιμάστε το.
3. Παίζει η Πανάθα κ θέλετε να φτιάξετε με τη μία ομελέτα κ για τους 10 κολλητούς μαζί που μαζεύτηκαν στην οικία του σπιτιού σας κ πάντα βγαίνει χάλια κ εσείς το παίρνετε για κακό οιωνό για το παιχνίδι;Ναι γιαυτό χάνουμε, ξέρετε... Ομελέτα με παραπάνω από 6 αυγά δεν γίνεται ποτέ. Ποτέ. Επίσης η ομελέτα γίνεται ακριβώς σε 2 λεπτά. Αυτό σημαίνει ότι για να το καταφέρουμε αυτό χρειαζόμαστε τηγάνι με βαριά βάση, που θα το ζεστάνουμε καλά σε μέτρια φωτιά. Αφού το βουτυρώσουμε καλά τότε γέρνουμε ελαφρά το τηγάνι για να απλωθούν τα αυγά παντού. Όταν έχουν σχεδόν πήξει, τότε μετράμε μέχρι το 30, διπλώνουμε κ τη βγάζουμε αμέσως από το τηγάνι ασχέτως αν νομίζουμε ότι είναι άψητη. Νομίζουμε λάθος.
4. Μυστικό για τα scrambled eggs για τη Μάτζικα στην οποία αρέσουν τα πρωινά.
Τα τέλεια scrambled eggs γίνοντα σε μπαιν-μαρί my friends. Η σωστή αναλογία για κάθε άτομο είναι 2 αυγά με 1 κουταλιά γάλα κ αλατοπίπερο. Αφού πήξουν στο μπαιν-μαρί κ πριν στεγνώσουν τα βγάζουμε από τη φωτιά κ συνεχίζουμε συνεχώς το ανακάτεμα μετρώντας πάλι μέχρι το 30. Έτοιμα. Σερβίρουμε πάνω σε φρυγανιασμένο ψωμί κ για χλιδάτες καταστάσεις ( Μάτζικα, Ορλάντο, Αρμιρίκι, Mac Manus...) μαζί με χαβιάρι ή σολομό γιατί "διατί να το κρύψωμεν άλλως τε;" Η φτώχια θέλει καλοπέραση, η πουτανιά φτιασίδι κ το εργενιλίκι τη χλιδή του...
Και άλλο; Καλά άλλο ένα για το κοτόπουλο.
Το κοτόπουλο όταν το βάζουμε στο φούρνο το ξαπλώνουμε στο πλάι.Να ακουμπάει στο μπούτι κ αφού μισοψηθεί το γυρίζουμε να ξαπλώσει με το στήθος. Στη διάρκεια του ψησίματος το αλείφουμε με τα ζουμιά του ταψιού κ όσο πιο μικρό το ταψί τόσο πιο πολύ ζουμί έχουμε. Αφού ψηθεί τότε για 10 λεπτά το βάζουμε να κάνει το εξής ακροβατικό:το στηρίζουμε στα φτερά έτσι ώστε οι χυμοί του να κυλίσουν στο στήθος που είναι το μέρος που στεγνώνει πιο εύκολα.
Έχω ορισμένα ακόμη για τις τηγανητές πατάτες, τη σάλτσα ντομάτα κλπ αλλά κάποια άλλη φορά.
Που με ρώτησε ο Αρτ γιατί οι βάρδιες στις μεγάλες κουζίνες είναι 12ωρες... Γιατί το να βάζεις τα κοτόπουλα να κάνουν ακροβατικά, οι μαρινάδες, οι σάλτσες θέλουν ώρες ατελείωτες κ υπομονή. Υπομονή. Αν κάτι έμαθα στις κουζίνες είναι το να κάνω υπομονή.
Υπομονή. Σαν τον μαλάκα που παίζει με τις τάπες στο αποστακτήριο του Jack Daniels...
*Ξημέρωσε μια κεφάτη μέρα κ εξαιτίας του David Bowie ( βλ. σχόλια στο παρόν ποστ) ο Ορλάντο θα φάει φιλέτο με υπόκρουση το Absolute Beginners...που είναι κ γαμώ τα καψουροτράγουδα. Το πιάτο το είχα φάει κάπου πριν απο χρόνια αλλά δεν θυμάμαι που, νομίζω ήταν από τον Άρη τον Τσανακλίδη αλλά το λέω με επιφύλαξη.*
Μοσχαρίσιο φιλέτο γάλακτος με γλυκιά σάλτσα σκόρδου.
( άτομα 2)
2 κομμάτια των 200γρ φιλέτο
1/3 φλυτζ. ελαιόλαδο.
1 φλυτζ. κρασί ημίγλυκο Σάμου.
1/2 κρεμμύδι.
5 σκελίδες σκόρδο.
αλάτι-πιπέρι.
Σ'ενα ταψάκι βαζουμε καθαρισμένες τις 4 σκελίδες σκόρδο. Τις ψήνουμε για 10 λεπτά στους 150C.
Ζεσταίνουμε πολύ καλά το γκριλ στο φούρνο κ ψήνουμε το φιλέτο. Σε 10 λεπτά άντε ένα τέταρτο πρέπει να είναι έτοιμο.
Ζεσταίνουμε το λάδι σ'ενα μάλλον μικρό τηγάνι κ σε μέτρια φωτιά κ όταν ζεσταθεί ελαφρά ρίχνουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι κ τη μία ( άψητη) σκελίδα σκόρδου.Σωτάρουμε ελαφρά. Σβύνουμε με το κρασί κ αφήνουμε τη σάλτσα για 10 λεπτά να συμπυκνωθεί. Πρέπει να μείνει περίπου η μισή. Προσθέτουμε ψιλοκομμένα τα ψημμένα σκόρδα, αλατοπιπερώνουμε, ανακατεύουμε συνεχώς για 3 λεπτά κ είμαστε έτοιμοι!
| Permalink | E-mail this post 
Eυχαριστούμε για τα μυστικά
Τώρα για τ'άλλα, αν είναι
να'ρθεί Αθήναιε μου θα 'ρθεί
Δεν είσαι των λύσεων ανάγκης εσύ
(Πόσα ζευγάρια το μόνο κοινό που έχουν
είναι τα μαξιλάρια..)
Posted by
Ανώνυμος |
11:48 μ.μ.
Χαίρετε κ.Αθήναιε,
-δυστυχώς δε διαθέτω ανύπαντρη κουμπάρα ή αλλοπαρμένη αδερφή για να σας προξενέψω και να συγγενέψουμε :(
-βρίσκω ότι είστε τυχερός που οι φίλοι σας ανησυχούν. Ελπίζω τώρα που το διάβασαν να σας "κουράζουν" λιγότερο.
-τυχαίνει να ασχολούμαι επαγγελματικά με το delivery φαγητού και καταλαβαίνετε ότι πρέπει να διαφωνήσω με το "μιζέρια".
Σχετικά με τις μεζούρες:
Πιστεύω ότι θα διευκόλυνε αρκετούς από εμάς, να δίνατε και τα ml ή τα γραμμάρια. Από εμπειρία, πολλές φορές (ειδικά σε ζαχαροπλαστική) μπορεί να μην είναι σωστό το αποτέλεσμα.
Παίρνω για παράδειγμα το φλυτζάνι:
άλλοι το εννοούν 160, άλλοι 200 ή 220, βλέπω τώρα στο post σας ότι ισοδυναμεί με 1 κουτάκι της μπύρας (330 ml) = 1 φλυτζ. υγρών υλικών ?????
Ομοίως με το ποτήρι: για άλλους είναι 200ml, για άλλους 250 ...
Επίσης, -παρόμοια με το προηγούμενο- εκτιμώ ότι πολλοί (και όχι μόνον οι εργένηδες) θα έβρισκαν χρήσιμο και το να γράφετε για τις συνταγές:
τι είδους αλεύρι
τι είδους ρύζι κλπ
Παραβγήκε μεγάλο το σχόλιο - ευχαριστώ για την υπομονή σας
Posted by
Ανώνυμος |
2:25 π.μ.
Lolita μου ευχαριστώ, που σε στεναχώρησα κ προχθές με τον Βελλούδιο. :-) Αυτό που ήθελα να πω χθες είναι ότι το πώς περνάει κανείς εξαρτάται αποκλειστικά από τον εαυτό μου.
Ένα περίεργο πράγμα. Από χθες το πρωί τραγουδάει μέσα στο κεφάλι μου ο Bowie το Absolute Beginners...Ξύπνησα κ αυτός εκεί. Μα δεν κουράστηκε; ;-)
Fufute. Καταρχάς να διαφωνείσετε με την άνεσή σας, μην σας απασχολεί ο χώρος κ να αισθάνεστε άνετα να διαφωνείτε στον τόνο που θέλετε όταν απευθύνεστε σε μένα τουλάχιστον.
Δεν υπάρχει περίπτωση να πειστώ για το delivery. Δεν ξέρω τί κάνετε εσείς, μπορεί να έχετε το καλύτερο delivery του κόσμου, θα είστε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. 9 στα 10 delivery προσφέρουν άθλιο φαγητό. Αν κάποιος μπορεί να φάει καλύτερα γιατί να μιζεριάζει τρώγοντας κακό φαγητό;Αυτό ήταν το point.
Πάρα μα πάρα πολλές φορές στις συνταγές γράφω ότι οι δόσεις μετριώνται με τα δοσομετρικά φλυτζάνια κ κουτάλια που πωλούνται παντού κ δεν στοιχίζουν τίποτε. Επίσης, κάθε φορά μα κάθε φορά στις συνταγές τις δικές αλλά κ σε άλλες, γίνεται αναφορά στο είδος του ρυζιού, του αλευριου whatever, μόνον όταν υπάρχει λόγος κ ένα υλικό θα αλλάξει το τελικό αποτέλεσμα.Το έχω γράψει πολλές φορές αυτό, σας ευχαρισώ που μου δίνετε την ευκαιρία να το επισημάνω.
Η αναφορά στα κουτάκια της μπυρας κ στις γουλιές ήταν για πλάκα αν κ ισχύουν δοσομετρικώς για τη μαγειρική κ όχι για τη ζαχαροπλαστική.
Τώρα λέω να συμπληρώσω το ποστ με μια πολύ ωραία συνταγή, μπας κ καθίσει ο Bowie να φάει κ σταματήσει να τραγουδάει μέσα στο κεφάλι μου.
Posted by
Ανώνυμος |
7:37 π.μ.
Το ποστ συμπληρώθηκε κ με τη συνταγή :-)
"I’ve nothing much to offer
There’s nothing much to take
I’m an absolute beginner
And I’m absolutely sane"
Κόφτο!
Posted by
Ανώνυμος |
8:11 π.μ.
Πάντως και να συνεχίσει ο Bowie, δεν θα είναι άσχημα!:D
(Θυμάμαι ότι είχα δει και την ταινία, η οποία όμως εκτός από το τραγούδι κι ένα χορευτικό δεν μου άφησε καμμιά άλλη ιδιαίτερη εντύπωση..)
Posted by
Ανώνυμος |
8:23 π.μ.
Ναι δώστε του θάρρος, snowflake, να τον κουβαλάω για άλλο ένα πρωινό στο κεφάλι μου...
"If our love song
Could fly over mountains
Could laugh at the ocean
Just like the films
There’s no reason
To feel all the hard times
To lay down the hard lines
It’s absolutely true"
Ορίστε είδατε τί κάνατε;! :-)
Την ταινία δεν την είχα δει καν.
Posted by
Ανώνυμος |
8:51 π.μ.
συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αγαπητέ, αλλά το πρόβλημα με μένα είναι πως μαγειρεύω όταν έχω καλή διάθεση, πράγμα που συμβαίνει ιδίως τελευταία με συχνότητα μια φορά την εβδομάδα. με χάλια ψυχολογία, κατάκοπος από την κούραση, προβλήματα να πυροβολούν το κεφάλι σου, τί αποτέλεσμα να βγει ; ενώ έχω κάνει αριστουργήματα στην προσπάθειά μου να εντυπωσιάσω κάποια υποψήφια αγάπη (πρέπει να σας μιλήσω για τη μοναδική σάλτσα ζυμαρικών που φτιάχνω με την ονομασία "πουά κιμονό κινέζας παλλακίδος"), όταν επιστρέφω σπίτι μόνος μου καταφεύγω στα δελίβερυ. έτσι είναι η ζωή, αλλά σαφώς θέλω να την αλλάξω. καλημέρα.
Posted by
Ανώνυμος |
9:57 π.μ.
Αγαπητέ Αθήναιε, σας εκδηλώνω το γεγονός ότι σας συμπαθώ πλέον ιδιαιτέρως - ακόμη κι' αν δεν σας γνωρίζω προσωπικώς - παρά το γεγονός ότι κινούμαι επίσης στην κεντρική αγορά της Αθήνας παιδιόθεν - γι' αυτήν την εξαιρετική σας σήμερα φράση:" μένω μόνος μου κ μαγειρεύω σε καθημερινή βάση για τον εαυτό μου, στρώνω τραπέζι κανονικά κ τρώω σαν άνθρωπος".
Να είστε πάντα καλά… και δώστε μηνύματα τέτοιου είδους σε ζευγαρωμένους και μη… Μην χαθούν τα πάντα πια από την τόσο «ισοπεδωμένη» καθημερινότητά μας.
Posted by
Ανώνυμος |
10:17 π.μ.
...μάλλον υπάρχει ένα post στο blog μου σήμερα το οποίο ίσως και να σας αφορά...
Posted by
Ανώνυμος |
10:23 π.μ.
...υπάρχει ένα post στο blog μου σήμερα το οποίο ίσως να σας αφορά...
Posted by
Ανώνυμος |
10:29 π.μ.
Αγαπητέ μου Αθήναιε,
Αν και έχω αδελφή και μάλιστα καθόλου αλλόφρονα, δεν θα σας τη σύστηνα ποτέ. Κι αυτό, όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά γιατί πιστεύω οτι ένας γαμπρός που θεωρείται κελεπούρι και δεν έχει παντρευτεί ακόμα, πιθανότατα, δεν θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του έτοιμο για γάμο.
Θα μπορούσα να σας πω, οτι είμαι η θηλυκή σας βερσιόν. Και γι αυτό το λόγο, σας καταλαβαίνω πολύ. Μ' ένα τρόπο, είμαι πολύ περήφανη για σας, αν δεν περνάω τα εσκαμμένα λέγοντάς το αυτό, γιατί βρίσκω σε σας αυτό που νοιώθω πως όλοι οι καθως πρέπει εργένηδες οφείλουν να έχουν : Την παραδοχή, οτι η αναζήτηση της ποιότητας, αν είναι ζητούμενο για όλους τους ανθρώπους, για τον εργένη είναι μονόδρομος.
Ανήκω κι εγώ σ' αυτή την κατηγορία των εργένηδων, που μαγειρεύουν ένα αξιοπρεπές φαγητό για να φάνε αντί να παραγγείλουν απ' έξω και το τρώνε σε ένα όμορφο πιάτο, σ' ένα ωραία στρωμένο τραπέζι.
Δεν βλέπω βέβαια ποδόσφαιρο, αλλά την περασμένη Δευτέρα στο "παρα πέντε night" μαγείρεψα κουνελάκι με μουστάρδα και σπαγγέτι και κάλεσα μερικές φίλες για φαγητό. Μου φάνηκε πολύ καλύτερα από το να παράγγελα πίτσες απ' έξω. Και ομολογώ, πως δεν κουράστηκα καθόλου. Η ποιότητα λειτουργεί λίγο σαν δεκανίκι κάτω από τους κουρασμένους ώμους και τους σηκώνει τη στιγμή ακριβώς που χρειάζεται.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για το μυστικό των scrambled eggs. Παρόλο που τα λατρεύω, δεν τα φτιάχνω συχνά γιατί "η γειτόνισσα" που προσκαλώ τις Κυριακάδες για πρωινό, δεν τα τρώει με τίποτε! Αυτή την Κυριακή όμως, θα τα φτιάξω οπωσδήποτε και θα τα απολαύσω μπροστά στο τζάκι του Λεμονοδάσους, αγναντεύοντας τη θάλασσα.
Ευχαριστώ πολύ.
Α! κι αν βρω καμμιά καλή, θα σας τη γνωρίσω!!! (Η αδελφή μου, χώρια που σας πέφτει μικρή, έφυγε μόλις για το Λονδίνο!)
Posted by
Ανώνυμος |
11:28 π.μ.
"Αν και έχω αδελφή και μάλιστα καθόλου αλλόφρονα, δεν θα σας τη σύστηνα ποτέ. Κι αυτό, όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά γιατί πιστεύω οτι ένας γαμπρός που θεωρείται κελεπούρι και δεν έχει παντρευτεί ακόμα, πιθανότατα, δεν θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του έτοιμο για γάμο".
Μάτζικα δεν θεωρώ τον εαυτό μου κελεπούρι κ πιστεύω πως κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν πρέπει να μου γνωρίσει την αδελφή του, είτε εκείνη είναι αλλόφρων ή όχι. Το κελεπούρι το ανέφερα ως ειρωνική αποστροφή, έχοντας στο μυαλό μου αυτούς που χρησιμοποιούν αυτήν την έκφραση κ την πιστεύουν κιόλας. Κατά τα άλλα με καταλάβατε πολύ καλά. Ο καθένας είναι στην κατάσταση που θέλει να είναι.
"Την παραδοχή, οτι η αναζήτηση της ποιότητας, αν είναι ζητούμενο για όλους τους ανθρώπους, για τον εργένη είναι μονόδρομος".
Αυτό θα το κάνω κάδρο. :-)
"Ανήκω κι εγώ σ' αυτή την κατηγορία των εργένηδων, που μαγειρεύουν ένα αξιοπρεπές φαγητό για να φάνε αντί να παραγγείλουν απ' έξω και το τρώνε σε ένα όμορφο πιάτο, σ' ένα ωραία στρωμένο τραπέζι".
Απαντώ εδώ κ στον Πολύβιο. Είναι κ να σου αρέσει κ κυρίως να το έχεις συνηθίσει. Πάντως πιστεύω ότι η μαγειρική δίνει χαρά.
"Ευχαριστώ πάρα πολύ για το μυστικό των scrambled eggs. Παρόλο που τα λατρεύω, δεν τα φτιάχνω συχνά γιατί "η γειτόνισσα" που προσκαλώ τις Κυριακάδες για πρωινό, δεν τα τρώει με τίποτε! Αυτή την Κυριακή όμως, θα τα φτιάξω οπωσδήποτε και θα τα απολαύσω μπροστά στο τζάκι του Λεμονοδάσους, αγναντεύοντας τη θάλασσα."
Ωραίο το Λεμονοδάσος. Να διαβάσετε κ κάτι του Ντάρελ να γίνει εντελώς ατμοσφαιρικό.
"Α! κι αν βρω καμμιά καλή, θα σας τη γνωρίσω!!! (Η αδελφή μου, χώρια που σας πέφτει μικρή, έφυγε μόλις για το Λονδίνο!)"
Αν αρχίσετε να μου γνωρίζετε κ εσείς καλές θα αποσυρθώ από τα εγκόσμια. Όσο για το Αθήνα-Λονδίνο στο θέμα απόσταση έχω κάνει 2 διδακτορικά. Αθήνα-Λονδίνο, Αθήνα-Τρίπολη, Λονδίνο-Νέα Υόρκη, Λονδίνο-Ρόδος. Τώρα μενω στο 45 κάποιας οδού. Είμαι πρόθυμος να σκεφτώ το προξενειό αν το πρόσωπο μένει στο 44. :-))
Εύχομαι τα καλύτερα στην αδελφή σας.
Αρμιρίκιον, ελπίζω να τα φτιάξετε τα χλιδάτα τα scrambled eggs κ να μου πείτε.
Πηνελόπη με καλύψατε πλήρως κ σας ευχαριστώ.
Posted by
Ανώνυμος |
11:49 π.μ.
Φίλε Αθήναιε, υπήρξα εργένης από τα 12 έως τα 33 - πάνω από είκοσι χρόνια. Η μαγειρική κατ' οίκον είναι απολύτως απαραίτητη - αλλιώς η επιβίωση του εργένη είναι αμφίβολλη. Αλλά, δε μου συνέβη ποτέ να μαγειρέψω ΜΟΝΟ για μένα (εκτός από αυγά /σαλάτες). Δεν εύρισκα νόημα σ' αυτό - ούτε και τώρα το καταλαβαίνω.
Μα αν δεν έχει παρέα ο εργένης, ΠΟΙΟΣ θα έχει, διάολε;
Εν ανάγκη, περιόρισε τις θεωρητικές σου έρευνες περί υψηλής κουζίνας και ασχολήσου δυναμικά με πρακτικά θέματα: το κατάλληλο καμάκι για χταπόδι / το καλύτερο για συναγρίδα κλπ.
Εν κατακλείδι: απόλαυσε το εργενιλίκι σου, όσο κρατάει, γιατί δε θα κρατήσει επ' άπειρον... Μη σπαταλάς στην κουζίνα περισσότερες ώρες απ' όσες χρειάζονται!
Posted by
Ανώνυμος |
1:27 μ.μ.
Καλέ, μην αφήσετε κουβέντα να πέσει κάτω!!!! :-D
Κορίτσια, μην ακούτε τι λέει. ΕΓώ που τον γνώρισα, μπορώ να σας βεβαιώσω οτι είναι και αντικειμενικά κελεπούρι!!!
Αυτό που λέμε στα ελληνικά "elligible bachelor".
Να δω τώρα τι θα κάνετε με τα mail Που θα λάβετε!!!!
Posted by
Ανώνυμος |
1:30 μ.μ.
Εσύ δε με στεναχωρείς ποτέ.Μην ανησυχείς..
(Absolute beginner για πάντα)
Posted by
Ανώνυμος |
3:30 μ.μ.
Αθήναιε, ειλικρινά σ ευχαριστώ... Οχι μόνο για τη συνταγή , όχι μόνο για το έξοχο στυλ γραφής, όχι μόνο για την ανάλαφρη πλην βαθύτατα ισορροπημένη ματιά στα πράγματα. Σ ευχαριστώ για το καθημερινό χαμόγελο -έως... γέλιο- συνενοχής.
Ειλικρινώς υμέτερος
Posted by
Ανώνυμος |
6:34 μ.μ.
Τα καταλάβα όλα. Ο Ορλάντο είπε ότι παίρνει Ponstan που είναι γυναικείο χάπι. Είναι γυναίκα αλλιώς δεν δικαιολογείται το τόσο πολύ τσαλιμάκι και η εξυπνάδα. Ντύθηκε άντρας για να την πέσει στον Αθήναιο ο οποίος είναι κρυφοgay.Και το ξέρω ότι είναι gay γιατί μια φορά έβαλα μια αγγελία να μου στείλει μήνυμα μια γυναίκα έστω και μία που το έχει κάνει με τον Αθήναιο για να δουμε τί κρεβάτι κάνει και μου απάντησαν μόνο άντρες.
Αλλά βρε Ορλάντε, βρε κουτό,εσύ δεν έχεις καμία ελπίδα γιατί είναι gay, δηλαδή πάει μόνο με άντρες.
Posted by
Ανώνυμος |
6:41 μ.μ.
Παρακαλώ, ας μην της φέρει κανείς καμια αντίρρηση. Ελένη είστε τζίνι.
Ορλάντο, ευχαριστώ. Δεν μου αρέσει να ανταλλάσσω κοπλιμέντα δημοσίως γιαυτό ας πω μόνον ότι η διάθεση είναι αμοιβαία.
Posted by
Ανώνυμος |
6:54 μ.μ.
Τίνα, όταν σε διαβάζω νομίζω ότι ακούω τον Αθήναιο.:-) Είμαι σαν τον Πολύβιο όσον αφορά τη μαγειρική. Μαγειρεύω πολύ σπάνια γιατί δεν το έχω συνηθίσει και καταφεύγω στο delivery πολύ συχνά. Πιστεύω ότι στην εποχή μας η απαίτηση για ποιότητα είναι μια μεγάλη πολυτέλεια γιατί η ποιότητα απαιτεί θυσίες και συνέπεια.
Ελένη, ο Αθήναιος δεν είναι απλά γκέυ, είναι χαζοχαρούμενος έτσι που γελάει συνεχώς. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
10:22 π.μ.
Κ εγώ θα μαγείρευα σπάνια αν είχα κολλητό μάγειρα, Μαράκι μου.
Πάνο συμφωνώ μαζί σας γιαυτό έχω γράψει στο ψυγείο τη φράση : "Get a life!".
Μάτζικα, οι θαυμάστριες μου ζητούν απλά συνταγές. Σήμερα όμως έλαβα το πιο κουφό αίτημα.
Κάποιος θέλει, λέει, συνταγή για ψωμί του τοστ.:-)
Posted by
Ανώνυμος |
10:55 π.μ.
Μπορώ να έχω τη συνταγή της ευτυχίας παρακαλώ;
Αντί σχολίου, αφιερωμένο εξαιρετικά :)
Posted by
Ανώνυμος |
11:25 π.μ.
Ευχαριστώ πολύ. Στην αρχή νόμισα ότι μου το στείλατε με e-mail. Ναι τυχαίνει να μου αρέσει πολύ ο Πορτοκάλογλου που μόνο χλιαρός δεν είναι κ τυχαίνει να μου αρέσει κ αυτό το τραγούδι το οποίο με εκφράζει κ πάρα πάρα πολύ καθώς κ η κουβέντα που είπε κάποτε σε μια του συνέντευξη." Η μεγαλύτερη επανάσταση σήμερα είναι να δηλώνεις κ να είσαι συντηρητικός".
Posted by
Ανώνυμος |
11:40 π.μ.
�� ���� ����� ������ ������ �� �����������. ��� � �������� ������� ����� ���� �������� ���������� ��� ��������, �� ��� ������� ������ ��� ��� ������ ������� ������
Posted by
Ανώνυμος |
11:40 π.μ.
Δυστυχώς το σχόλιο σας δεν το βλέπω. Από Mac γράφετε;
Posted by
Ανώνυμος |
11:43 π.μ.
Η μεγαλύτερη επανάσταση σήμερα είναι να δηλώνεις κ να είσαι συντηρητικός
Ισως πριν δέκα, είκοσι χρόνια...
Η μεγαλύτερη επανάσταση σήμερα είναι να είσαι το σύστημα, αλλά με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Τη συνταγή ;)
Posted by
Ανώνυμος |
12:23 μ.μ.
Το σχολιάκι μου το έφαγε ο δαίμων του blogger...
Η ρήση του Π. μπορεί να ίσχυε πριν 10-20 χρόνια. Σήμερα επανάσταση είναι να είσαι το σύστημα, αλλά με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Τη συνταγή ;)
Posted by
Ανώνυμος |
1:29 μ.μ.
Μεθυσμένοι κι οι δυο...
Μπορεί να φταίει η νέα μου γκόμενα, Canon EOS 350D ;)
Posted by
Ανώνυμος |
1:31 μ.μ.
Τα σχόλια τα παίρνει πάντα ο blogger μην είστε ανυπόμονοι. :-)
Τη δήλωση την έκανε πέρσυ αλλά κ πριν από 20 χρόνια να την έκανε τότε εμένα να με έβρισκε σύμφωνο σήμερα.
Δεν ξέρω ποια συνταγή μου ζητάτε. Απ'ο,τι κατάλαβα της ευτυχίας. Γιαυτο το θέμα έχω γράψει την Πρωτοχρονιά, να μην επανέρχομαι. Ευτυχία για μένα είναι το αρνί στο φούρνο με πατάτες κ ένα φιλί που έχει γεύσι από ζελέ μαυροδάφνης με σπόρους ροδιού.
Ξέρω πολύ καλά τί θέλω από τη ζωή μου. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
1:39 μ.μ.
Αν μου επιτρέπεις αγαπητέ Αθήναιε, ευτυχία είναι να έχεις το αρνί και το φιλί, χωρίς όμως την ανάγκη τους :)
Η σύζυγος ευχαριστεί για τις συνταγές (και φυσικά δεν της επιτρέπω να διαβάζει εδώ για μαγέρικα και dom perignon - προσέχουμε για να έχουμε).
Posted by
Ανώνυμος |
3:37 μ.μ.
Mais oui, my dear.Αυτήν την επιθυμία έχω εκφράσει κ εγώ στο μπλογκ του φίλου μου του Πολύβιου. Όμως, εγώ προσωπικά έχω την ανάγκη των φίλων μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτούς κ πάντα είχα την ανάγκη των ανθρώπων που αγάπησα. Δεν το είδα ως ήττα.:-)
Α ωραία τις πήρατε τις συνταγές. Δεν πιστεύω να είστε σαν τον άντρα της κυρία kourkourbini που πάει κ μπλέκεται στα πόδια της όταν μαγειρεύει, ε;
Posted by
Ανώνυμος |
4:48 μ.μ.
Οπως ίσως θυμάστε, ασχολούμαι με μίγματα ποτών - σπανιότατα με φαγητά. Δεν κάνω όμως τραγικά λάθη, εκτός αν οι αποδέκτες τα εκτιμούν :)
Μήπως είναι καιρός να γράψετε για (πχ) την προσθήκη ούζου στα μακαρόνια; Γενικότερα, προτάσεις για αλκοολούχα σε μικρές (ή όχι τόσο μικρές) δόσεις σε διάφορα φαγητά; Για μένα, τον άσχετο, είναι ένα κεφάλαιο ολόκληρο αυτό το παιχνίδι.
(οι ανάγκες δεν είναι θέμα ήττας, ίσως όμως είναι θέμα αδυναμίας)
Posted by
Ανώνυμος |
10:39 μ.μ.
Μου αρέσει να έχω αδυναμίες, να ειμαι ερωτευμένος κ να με σέρνουν απο τη μύτη, if you don't really mind.:-)
Τίς μίξεις ποτών τις έχω κόψει εδώ κ 15 χρόνια γιατί μετά έκανα διάφορα τρελλά. Καντάδες μέσα στη νύχτα, ήθελα να ανεβάσω το αυτοκίνητο στο σπίτι γιατί μου είχε κολλήσει η ιδέα ότι κρύωνε κ έκλαιγε κάτω μόνο του κ άλλα τέτοια.
Το ούζο στα μακαρόνια ομολογώ πως δεν το γνωρίζω αλλά εκτός απο το να με σέρνουν απο τη μύτη με τρελλαίνει να μου μαθαίνουν νέα κόλπα. Να μαζευτούμε μια μέρα, να καλέσουμε κ την κυρία kourkoubini που την είδα λίγο skeptical για τη συνταγή, να μάθουμε.
Posted by
Ανώνυμος |
11:55 π.μ.
filos sou leei.Oti kai na pw xarti kai kalamari edw ta vlepw.
2 mines embargo ..den ksanapataw spiti sou
katharma.
*
sas leei psemata re seis, pio gamikoulas apo ayton den yparxei ..to gay se marane doloploke!
den exei endiasmous leme aytos..akoma kai tis dikes mas gomenes tis kanei kamaki xwris endiasmous ..gia tetoio atomo prokeitai ..mh vlepete pou to paizei edw kyrios me ton plhthyntiko tou!
(na matheis)
Posted by
Ανώνυμος |
2:32 π.μ.