"Φλούδες μανταρίνι"
Όταν ξεκίνησα τη στήλη στον Flash.gr χάρις στη δημοσιογράφο Λαμπρινή Θωμά ( θα το λέω συνεχώς κ ας λέει εκείνη ότι έχει βαρεθεί ο κόσμος να το διαβάζει, εγώ δεν έχω βαρεθεί ακόμη να το γράφω) η οποία διάβαζε τα κείμενά μου κάπου αλλού κ χωρίς να ξέρει τίποτε απολύτως για μένα μου πρότεινε να αναλάβω τη στήλη,κανείς στην Ελλάδα δεν έγραφε για την ιστορία του φαγητού, τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο.
Εαν κ το φιλοσοφείν περί της καθημερινότητας το είχε εγκαινιάσει στην ουσία η Ελένη Βλάχου, ο " Δειπνοσοφιστής" του έδωσε ένα απαράμιλλο στυλ κ οι υπόλοιποι αξιολογότατοι που ακολούθησαν έκαναν μικρές αναφορές στην ιστορία κ εστίαζαν περισσότερο στο φαγητό.
Για μένα σημείο αναφοράς υπήρξαν δύο μεγάλες κυρίες. Η κυρία Εύη Βουτσινά κ μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες παγκοσμίως στο χώρο του κρασιού η κυρία Σταυρούλα Κουράκου. Τα κείμενα τους στην " Κυριακάτικη Καθημερινή" έχουν αφήσει κατά τη γνώμη μου εποχή κ είναι αξεπέραστα.
Τυχαίνει να έχω ασχοληθεί επισταμένως κ επαγγελματικά κ με τη μαγειρική κ με την ιστορία κ την αρχαιολογία κ το πάντρεμα ήρθε από μόνο του. Με το κείμενο των " Δειπνοσοφιστών" δουλεύω χωρίς υπερβολή 15 τουλάχιστον χρόνια. Ο Αθήναιος ήταν η αφορμή να αρχίσω τη μέχρι υστερίας έρευνα της αρχαιοελληνικής κ λατινικής γραμματείας για το θέμα κ μετά επεκτάθηκα μοιραία κ στους Άραβες, τον Ευρωπαικό Μεσαίωνα,τη γέννηση της μεγαλύτερης κουζίνας του κόσμου, της Γαλλικής κ πάει λέγοντας. Στη συνέχεια, λόγω μιας σειράς ενδιαφερόντων που έχουν να κάνουν με τις Θετικές Επιστήμες κ την πολιτική ήρθε κ η ιδέα του σχολιασμού της επικαιρότητας από τη σκοπιά του μάγειρα κ αυτό είναι το πεδίο στο οποίο πειραματίζομαι τελευταίως.Τα αναφέρω αυτά γιατί τα περισσότερα e-mail που φτάνουν σε μένα αρχίζουν με την ίδια ερώτηση. " Αθήναιε, είσαι αληθινός μάγειρας;" " Αθήναιε μήπως είσαι ιστορικός;"
" Είμαι ό,τι είμαι κ ό,τι τραγουδώ για σε" που λέει κ ο Σαββόπουλος.
Η εμφάνιση μιας καινούργιας στήλης για την ιστορία της μαγειρικής στην "Ελευθεροτυπία" με είχε χαροποιήσει πάρα πολύ. Την παρακολουθησα από την αρχή κ έβλεπα την προσπάθεια του ομότεχνου-πλέον- " Δειπνίτη" να διαχειριστεί το θέμα που ήταν φανερό πως τον διασκέδαζε κ τον ενδιέφερε πραγματικά αλλά στην αρχή του δημιουργούσε μια αμηχανία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτό το είδος είναι να βρεις τη σωστή δοσολογία μεταξύ μαγειρικής κ ιστορίας. Οι πληροφορίες που υπάρχουν για κάποιο πιάτο ή υλικό συχνά είναι πάρα πολλές αλλά είναι αδύνατον να τις περιλάβεις όλες στο άρθρο. Έπειτα, υπάρχουν τα άπειρα μαγειρικά ανέκδοτα για ένα θέμα τα οποία κυκλοφορούν ευρέως κ ειδικά στο διαδίκτυο αλλά σπανίως τεκμηριώνεται η ιστορικότητά τους. Προσωπικά, έχω αποφασίσει να μη γράφω τίποτε που δεν έχω τσεκάρει από δύο τουλάχιστον πηγές κ έτσι δεν είδα ποτέ το google ως ανταγωνιστή μου αλλά ούτε κ μάγο βέβαια.
Ο ομότεχνος Δειπνητής φαίνεται πως μετά από αρκετή δουλειά ( την οποία είμαι σε θέση να δω κ να εκτιμήσω) βρήκε το στυλ του το οποίο είμαι σίγουρος θα το προχωρήσει κ άλλο κ μας χαρίζει κάθε Σάββατο εξαιρετικά άρθρα από τη στήλη του " Γεύσεις με Ιστορία" στην " Ελευθεροτυπία.
Ελπίζω σύντομα να δούμε κ άλλους να ασχολούνται με το θέμα γιατί θα μας κάνει όλους τους υπόλοιπους να γράφουμε καλύτερα, πιο προσεγμένα κ να τριπλοτσεκάρουμε τις πηγές μας.Η φιλελεύθερη ευγενής άμιλλα της αγοράς λειτουργεί κ εδώ πάρα πολύ όμορφα!
Αναδημοσιεύω εδώ κομμάτια από το χθεσινό του άρθρο για τα μανταρίνια κ κάνω link τον δικτυακό τόπο της εφημερίδας για να το διαβάσετε πλήρες μιας κ δεν έχω λάβει προηγουμένως άδεια αναδημοσίευσής του. Στις συνταγές έχω κάποια μικρή ένσταση αλλά για το μανταρίνι καλές είναι κ πολύ του πάνε δηλαδή!
Απολαύστε!
" Φλούδες μανταρίνι"
γράφει ο "Δειπνητής"
Αν αληθεύει αυτό που λένε ότι μερικές μυρωδιές είναι απόλυτα δεμένες με σπουδαίες μνήμες, τότε το μανταρίνι δικαιούται ένα πολύ μεγάλο ράφι στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεών μας. Την ώρα που το δάχτυλο μπήγεται στη μαλακή του σάρκα, ξεχύνεται ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά αιθέρια έλαια που κάνουν διάφορα συρτάρια του εγκεφάλου να τρίζουν. [...]
Υπεύθυνος για τον ερχομό του μανταρινιού στην Ελλάδα θεωρείται ο ολλανδικής καταγωγής Ρώσος ναύαρχος Λόνγκιν Χέυντεκ (1172 - 1840) που έμεινε στα ελληνικά ως Χέυδεν. Ηταν ο ναύαρχος που είχε καταλυτικό ρόλο στη θετική εξέλιξη για την ελληνική επανάσταση στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827. Την ίδια χρονιά λέγεται ότι έφερε το μανταρίνι στην Ελλάδα.[...]
Και ύστερα από πολλά πολλά χρόνια, τον Φεβρουάριο του 2000, ένας ταλαίπωρος από την Αλβανία όρμησε σε μια τράπεζα στην ακτή Μιαούλη του Πειραιά και κρατώντας μια σακούλα με κάτι μικρό και στρογγυλό μέσα φώναζε «ληστεία, κρατάω χειροβομβίδα». Βούτηξε 2,3 εκατ. δραχμές και μόλις βγήκε τον άρπαξαν. Μέσα στη σακούλα είχε ένα μανταρίνι...
Ολόκληρο το άρθρο με τις συνταγές, εδώ.
Εαν κ το φιλοσοφείν περί της καθημερινότητας το είχε εγκαινιάσει στην ουσία η Ελένη Βλάχου, ο " Δειπνοσοφιστής" του έδωσε ένα απαράμιλλο στυλ κ οι υπόλοιποι αξιολογότατοι που ακολούθησαν έκαναν μικρές αναφορές στην ιστορία κ εστίαζαν περισσότερο στο φαγητό.
Για μένα σημείο αναφοράς υπήρξαν δύο μεγάλες κυρίες. Η κυρία Εύη Βουτσινά κ μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες παγκοσμίως στο χώρο του κρασιού η κυρία Σταυρούλα Κουράκου. Τα κείμενα τους στην " Κυριακάτικη Καθημερινή" έχουν αφήσει κατά τη γνώμη μου εποχή κ είναι αξεπέραστα.
Τυχαίνει να έχω ασχοληθεί επισταμένως κ επαγγελματικά κ με τη μαγειρική κ με την ιστορία κ την αρχαιολογία κ το πάντρεμα ήρθε από μόνο του. Με το κείμενο των " Δειπνοσοφιστών" δουλεύω χωρίς υπερβολή 15 τουλάχιστον χρόνια. Ο Αθήναιος ήταν η αφορμή να αρχίσω τη μέχρι υστερίας έρευνα της αρχαιοελληνικής κ λατινικής γραμματείας για το θέμα κ μετά επεκτάθηκα μοιραία κ στους Άραβες, τον Ευρωπαικό Μεσαίωνα,τη γέννηση της μεγαλύτερης κουζίνας του κόσμου, της Γαλλικής κ πάει λέγοντας. Στη συνέχεια, λόγω μιας σειράς ενδιαφερόντων που έχουν να κάνουν με τις Θετικές Επιστήμες κ την πολιτική ήρθε κ η ιδέα του σχολιασμού της επικαιρότητας από τη σκοπιά του μάγειρα κ αυτό είναι το πεδίο στο οποίο πειραματίζομαι τελευταίως.Τα αναφέρω αυτά γιατί τα περισσότερα e-mail που φτάνουν σε μένα αρχίζουν με την ίδια ερώτηση. " Αθήναιε, είσαι αληθινός μάγειρας;" " Αθήναιε μήπως είσαι ιστορικός;"
" Είμαι ό,τι είμαι κ ό,τι τραγουδώ για σε" που λέει κ ο Σαββόπουλος.
Η εμφάνιση μιας καινούργιας στήλης για την ιστορία της μαγειρικής στην "Ελευθεροτυπία" με είχε χαροποιήσει πάρα πολύ. Την παρακολουθησα από την αρχή κ έβλεπα την προσπάθεια του ομότεχνου-πλέον- " Δειπνίτη" να διαχειριστεί το θέμα που ήταν φανερό πως τον διασκέδαζε κ τον ενδιέφερε πραγματικά αλλά στην αρχή του δημιουργούσε μια αμηχανία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτό το είδος είναι να βρεις τη σωστή δοσολογία μεταξύ μαγειρικής κ ιστορίας. Οι πληροφορίες που υπάρχουν για κάποιο πιάτο ή υλικό συχνά είναι πάρα πολλές αλλά είναι αδύνατον να τις περιλάβεις όλες στο άρθρο. Έπειτα, υπάρχουν τα άπειρα μαγειρικά ανέκδοτα για ένα θέμα τα οποία κυκλοφορούν ευρέως κ ειδικά στο διαδίκτυο αλλά σπανίως τεκμηριώνεται η ιστορικότητά τους. Προσωπικά, έχω αποφασίσει να μη γράφω τίποτε που δεν έχω τσεκάρει από δύο τουλάχιστον πηγές κ έτσι δεν είδα ποτέ το google ως ανταγωνιστή μου αλλά ούτε κ μάγο βέβαια.
Ο ομότεχνος Δειπνητής φαίνεται πως μετά από αρκετή δουλειά ( την οποία είμαι σε θέση να δω κ να εκτιμήσω) βρήκε το στυλ του το οποίο είμαι σίγουρος θα το προχωρήσει κ άλλο κ μας χαρίζει κάθε Σάββατο εξαιρετικά άρθρα από τη στήλη του " Γεύσεις με Ιστορία" στην " Ελευθεροτυπία.
Ελπίζω σύντομα να δούμε κ άλλους να ασχολούνται με το θέμα γιατί θα μας κάνει όλους τους υπόλοιπους να γράφουμε καλύτερα, πιο προσεγμένα κ να τριπλοτσεκάρουμε τις πηγές μας.Η φιλελεύθερη ευγενής άμιλλα της αγοράς λειτουργεί κ εδώ πάρα πολύ όμορφα!
Αναδημοσιεύω εδώ κομμάτια από το χθεσινό του άρθρο για τα μανταρίνια κ κάνω link τον δικτυακό τόπο της εφημερίδας για να το διαβάσετε πλήρες μιας κ δεν έχω λάβει προηγουμένως άδεια αναδημοσίευσής του. Στις συνταγές έχω κάποια μικρή ένσταση αλλά για το μανταρίνι καλές είναι κ πολύ του πάνε δηλαδή!
Απολαύστε!
" Φλούδες μανταρίνι"
γράφει ο "Δειπνητής"
Αν αληθεύει αυτό που λένε ότι μερικές μυρωδιές είναι απόλυτα δεμένες με σπουδαίες μνήμες, τότε το μανταρίνι δικαιούται ένα πολύ μεγάλο ράφι στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεών μας. Την ώρα που το δάχτυλο μπήγεται στη μαλακή του σάρκα, ξεχύνεται ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά αιθέρια έλαια που κάνουν διάφορα συρτάρια του εγκεφάλου να τρίζουν. [...]
Υπεύθυνος για τον ερχομό του μανταρινιού στην Ελλάδα θεωρείται ο ολλανδικής καταγωγής Ρώσος ναύαρχος Λόνγκιν Χέυντεκ (1172 - 1840) που έμεινε στα ελληνικά ως Χέυδεν. Ηταν ο ναύαρχος που είχε καταλυτικό ρόλο στη θετική εξέλιξη για την ελληνική επανάσταση στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827. Την ίδια χρονιά λέγεται ότι έφερε το μανταρίνι στην Ελλάδα.[...]
Και ύστερα από πολλά πολλά χρόνια, τον Φεβρουάριο του 2000, ένας ταλαίπωρος από την Αλβανία όρμησε σε μια τράπεζα στην ακτή Μιαούλη του Πειραιά και κρατώντας μια σακούλα με κάτι μικρό και στρογγυλό μέσα φώναζε «ληστεία, κρατάω χειροβομβίδα». Βούτηξε 2,3 εκατ. δραχμές και μόλις βγήκε τον άρπαξαν. Μέσα στη σακούλα είχε ένα μανταρίνι...
Ολόκληρο το άρθρο με τις συνταγές, εδώ.
| Permalink | E-mail this post 
Κάπως άσχετες με το δικό σας θέμα, μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για το μανταρίνι. Αντιγράφω, και μεταφράζω ελεύθερα, από το A Gourmet's Guide του John Ayto. "H λέξη [mandarin] εισήλθε στην Αγγλική γλώσσα, μέσω των γαλλικών από το ισπανικό mandarina. [...] (ο όρος [μανδαρίνοι] παρεμπιπτόντως, δεν είναι κινεζικής προελεύσεως, αλλά έφθασε για πρώτη φορά στην Ευρώπη δια της πορτογαλικής, δάνειο από το μαλαισιακό mantri, που σημαίνει σύμβουλος- counsellor, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από τα χίντι και είναι σανσκριτικής προελεύσεως, από την λέξη mantrin.)"
Posted by
Ανώνυμος |
8:44 μ.μ.