"Chez Δρομοκαΐτειο" : A Fine... Chinese Restaurant...
Εαν κ η πρόθεσή μου δεν είναι να προκαλέσω ή να σοκάρω, κάποιοι μπορεί να βρούν ενοχλητικά ορισμένα από τα παρακάτω τα οποία αναφέρονται στην κατανάλωση ζώων ή τροφών που εμείς, ως λαός, τα θεωρούμε αηδιαστικά--για παράδειγμα τα ποντίκια. Όσοι πιστεύουν πως υπάρχει περίπτωση να ενοχληθούν, ίσως είναι καλύτερα να σταματήσουν την ανάγνωση εδώ.
Ήταν το αποψινό ρεπορτάζ του Δημήτρη Καμπουράκη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega Channel που παραλίγω να με κάνει να πνιγώ από τα γέλια. Ο δημοσιογράφος εμβρόνητος-- έτσι καθώς μοιάζει κ με χαμστεράκι--τί ειρωνεία!-- αναφερόταν στα "πειράματα" που θα κάνει η
Διοίκηση παρέα με τους εργαζόμενους του Δρομοκαϊτείου Νοσοκομείου όπου κ βρέθηκε ποντίκι στη σούπα που έτρωγε το προσωπικό, για να διαπιστώσουν εαν το εύρημα ήταν ...περαστικό από εκεί ή ήταν προιόν δολιοφθοράς.Θα πιάσουν, λέει, κ άλλα ποντίκια κ θα πειραματιστούν πάνω σε διάφορα σενάρια για να διαπιστώσουν τί έγινε. Ένα θα το ρίξουν μέσα στην κατσαρόλα ζωντανό για να δούν πως θα βγει κ εαν μοιάζει με αυτό που βρέθηκε στη σουπα, άλλο θα το ρίξουν ψόφιο για τον ίδιο λόγο, άλλο θα το τεμαχίσουν κ άλλα τέτοια απερίγραπτα που μου φάνηκαν τόσο αστεία που ακόμη κ τώρα που το σκέφτομαι γελάω.
Γιατί;
Μα γιατί όπως συμβαίνει σε πολλές από τις... υποθέσεις που έχουν να κάνουν με τις αισθήσεις μας, το ταμπού του ενός, είναι η γιορτή του άλλου και εξηγούμαι:
Πριν από χρόνια,στο Λονδίνο, είχα ακούσει για την ύπαρξη ενός μικρού εστιατορίου,του οποίου οι ιδιοκτήτες ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τη Γαλλία κ οι οποίοι σέρβιραν ποντίκι στην κατσαρόλα. Έσκασα στα γέλια γιατί μου φάνηκε ότι οι Άγγλοι το είχαν παραξηλώσει με την αντιπάθειά τους προς τους Γάλλους και όμως, με διαβεβαίωναν ότι το ζευγάρι είχε μεταναστεύσει στο Λονδίνο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κ η συνταγή για ποντίκι στην κατσαρόλα ήταν γνήσια παριζιάνικη. Όταν ρώτησα αυτόν που μου είχε μεταφέρει την ιστορία κ υποτίθεται πως είχε δοκιμάσει κ το πιάτο πώς ήταν στη γεύση μου απάντησε " Όπως ακριβώς κ οι Γάλλοι. Σκληρό κ άνοστο!"
Si non è vero è ben trovato!
Η αλήθεια είναι πως όσο συμπαθητικοί κ να ήταν ο Μίκυ κ η Μίννυ Μάους, τα ποντίκια όχι απλά δεν τα συμπαθούμε αλλά τα θεωρούμε συνώνυμα της αηδίας κ της βρωμιάς κ όχι άδικα εαν σκεφτεί κανείς ότι είναι φορείς άπειρων μικροβίων κ ασθενειών και όμως. Σας πληροφορώ ότι πολύς κόσμος τα τρώει.
Εαν νομίσατε ότι θα γλυτώσετε το μάθημα της στορίας επειδή το θέμα αφορά στα μαγειρευτά ποντίκια φυσικά κάνετε λάθος! Γνωρίζουμε πως οι Ρωμαίοι κυνηγούσαν αρουραίους στις εξοχές, τους....σταύλιζαν κ τους τάιζαν καρπούς κ όταν γίνονταν γύρω στα 20 εκ σε μήκος ( χωρίς την ουρά) τους έτρωγαν ψητούς, έτσι για να μη νομίζουμε δηλαδή ότι όλα τα ανατριχιαστικά τα βάζουν στο στόμα τους οι ασιάτες.
Στην Αυτοκρατορική Κϊνα τα ποντίκια τα ονόμαζαν " Κατοικίδια ελάφια" κ τα μαγείρευαν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις κ για εξαιρετικούς καλεσμένους ενώ κ ο Μάρκο Πόλο καταμαρτυρεί την κατανάλωση ποντικιών, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες όπου κ ήταν σε αφθονία.
Ο "κυνηγός των ποντικιών" στα καράβια του Χριστόφορου Κολόμβου ήταν πρόσωπο αρκετά σεβάσμιο με κάποια θέση στην ιεραρχία γιατί τα ποντίκια παρείχαν την πρωτείνη που συχνά έλειπε από τη διατροφή των ναυτικών που ταξείδευαν επί μήνες.
Σήμερα στην Κίνα, την Ταιβάν κ στις Φιλιππίνες πολλά εστιατόρια σερβίρουν τρωκτικά κυρίως ως πρώτο πιάτο, συνήθως τα τηγανίζουν κ τα σερβίρουν με κάποια πικάντικη σάλτσα.'Eχω ακούσει ιστορίες για μικρά τηγανητά ποντικάκια που τα βάζουν στο στόμα ολόκληρα με τον τρόπο που βάζουμε εμείς τις... μαρίδες κ τα τρώνε ολόκληρα κ με τα κόκαλα...
Τέλος, αυτό που όλοι περιμένατε: η διεύθυνση ενός προμηθευτή ποντικιών για μαγείρεμα. Δεν πιστεύω να με ρωτήσετε που βρίσκεται, στην Αμερική βρίσκεται κ τα στέλνει παντού κατεψυγμένα με DHL. The Gourmet Rodent.
Εννοείται πως έχω κ συνταγές κ μάλιστα από μάγειρα αλλά με ενοχλεί η ιδέα να δημοσιεύσω κάτι τέτοιο.Όποιος θέλει ας μου στείλει ένα e-mail να τη στείλω προσωπικώς.
Εαν λοιπόν οι PR του Δρομοκαιτείου τα ήξεραν αυτά απόψε οι ειδήσεις θα είχαν ακόμη μεγαλύτερη πλάκα γιατί θα μοίραζαν, ίσως κ τις συνταγές που δεν δημοσιεύω εγώ...
Πάντως πρέπει να το παραδεχτείτε! Από όλες τις ακρότητες, οι μαγειρικές είναι πάντοτε οι καλύτερες...
Συμπληρωματική παρατήρηση: Χθες βράδυ ήταν αδύνατο να βρω το βιβλίο στο οποίο έχω διαβάσει κάποια από τα παραπάνω. Λοιπόν πολλές τέτοιες ιστορίες για κατανάλωση τροφών που στο δυτικό κόσμο θεωρούνται "ταμπού" περιλαμβάνει το βιβλίο του Jerry Hopkins,Extreme Cuisine.
Όμως, συνιστώ να το χρησιμοποιήσετε με κάποια περίσκεψη γιατί αρκετά από αυτά στα οποία αναφέρεται παρουσιάζονται χωρίς σαφή τεκμηρίωση. Για παράδειγμα, πολλά από αυτά που αναφέρει για το Αίμα είναι εντελώς φάουλ κ είμαι σε θέση να το γνωρίζω γιατί με το Αίμα ( απο κοινωνιολογική, ανθρωπολογική, ψυχολογική,ιατρική κ μαγειρική σκοπιά) ασχολούμαι εδώ κ κάτι χρόνια.
Φυσικά, όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα θέματα τα οποία όμως πιστεύω πρέπει να αντιμετωπίζονται προσεκτικά. Το να πουλάς εξυπνάδα ισοπεδώνοντας τα πάντα είναι πανεύκολο αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό.Για μένα τουλάχιστον η αγάπη για τη ζωή κ τις απολαύσεις της είναι απόλυτη διακριτή κ ως εκ τούτου εντελώς άσχετη προς τον εστετισμό κ την άποψη που θέλει να σοκάρεις για να εντυπωσιάζεις.
| Permalink | E-mail this post 
Άντε, μπράβο, μπράβο, καλορίζικα τα comments!
Στο ποντίκι τώρα - και τί μου θύμησες...
Στο σπίτι μας στο Εδιμβούργο του είχαμε βγάλει και όνομα: squeaky. Δε σκεφτήκαμε, βέβαια, ποτέ να το φάμε, αλλά είμαι σίγουρη οτι εκείνος επί 3 συναπτά έτη έτρωγε ΜΙΑ ΧΑΡΑ!!!
eeeeek
:()
(Aπολαυστικές όπως πάντα οι ιστορίες σας φίλτατε!)
Posted by
Ανώνυμος |
1:04 π.μ.
θυμήθηκα τα υπέροχα ντοκιμαντέρ του Lonely planet, όπου οι κατά καιρούς ταξιδευτές δοκίμαζαν τα παράξενα εδέσματα των τόπων που επεισκέπτονταν, όπως βραστά μάτια, μυαλά, εντόσθια κλπ, που ήταν συνηθισμένα για τους ντόπιους κατοίκους, αλλά για τα γούστα των ουρανίσκων των δυτικών ήταν απλά αδιανόητο. θα έχουμε να επιδείξουμε κάτι πρωτοποριακό την επόμενη φορά στον ian και την παρέα του.
Posted by
Ανώνυμος |
9:17 π.μ.
"Γιατί τους περνάνε από δίκη?
Ηπάρχει θρεπτικώτερον απ' το ποντίκη?"
σχολίαζε μια γάτα, σε ένα σκίτσο του Μποστ, αναφερόμενη στο γεγονός ότι -για fifties λέμε τώρα- είχαν βρεθεί "ίχνη" ποντικών στις πάστες του Ζώναρς.
Posted by
Ανώνυμος |
9:34 π.μ.
Συμπλήρωσα κάποια σχόλια στο post, προς απάντηση του Πολύβιου περισσότερο.
Αλβέριχε: Καλό! :-)
Posted by
Ανώνυμος |
12:33 μ.μ.
Ενδιαφέρουσες οι ιστορίες σας, ο δε τρόπος που, ως ήρως του Ντάριο Αρτζέντο, κρατάτε την μάχαιραν, επίσης (κάπως έτσι δηλαδή, με το βλέμμα να καθρεφτίζεται, απειλητικό και σαγηνευτικό μαζί, στην ψυχρή λάμα).
Ίσως όμως θα έπρεπε να αναφερθείτε και στην μαγειρική εντόμων, εκτός από ποντικών. Το ζήτημα των εντόμων μέ απασχολεί. Είχα δει μάλιστα στο "Fear Factor" τους διαγωνιζομένους να τά τρώγουν ζωντανά (όχι πως, και αν δεν είναι ζωντανά, όλα ωραία, δηλαδή)! Φαντασθείτε: Όποιος έχανε πόντους στις αθλητικές δοκιμασίες, έπρεπε, για να περάσει στον επόμενο γύρο, να φάει τόσα έντομα όσοι οι πόντοι που τού έλειπαν. Είχαν μία γυάλα γεμάτη έντομα ζωντανά, δυο-τρεις πόντους μακρουλά το καθένα, παχουλά και ζωηρά-ζωηρά, κρατς-κρατς-κρατς!! Ο διαγωνιζόμενος έπρεπε να φάει τα έντομά του ζωντανά, ένα-ένα. Έβαζε το χέρι του στην γυάλα, έπιανε το έντομο ζωντανό, και, καθώς αυτό χτυπιόταν κουνώντας τα ποδάρια του, τό έβαζε ζωντανό στο στόμα και τό έτρωγε. Φανταστείτε, δηλαδή, τό έντομο να προσπαθεί να ξεφύγει μες στο στόμα, να σπαρταρά ανάμεσα στη γλώσσα και στα δόντια, έτσι και ξεφύγει θα χωθεί μες στο λαρύγγι η κατσαρίδα, χραπ, το ακινητοποιούμε, κρατς!! δαγκώνουμε το έντομο, τρέχουν τα ζουμιά και τα εντόσθια του εντόμου, ενώ τα ποδάρια σπαρταρούν και τσιμπά την γλώσσα απεγνωσμένα...!! :-Ο
Posted by
Ανώνυμος |
7:40 μ.μ.
Τα προηγούμενα περί μάχαιρας αναφέρονται στο προηγούμενο άρθρο περί Κορσικής φυσικά.
Posted by
Ανώνυμος |
8:07 μ.μ.
Φ:Ενδιαφέρουσες οι ιστορίες σας, ο δε τρόπος που, ως ήρως του Ντάριο Αρτζέντο, κρατάτε την μάχαιραν, επίσης (κάπως έτσι δηλαδή, με το βλέμμα να καθρεφτίζεται, απειλητικό και σαγηνευτικό μαζί, στην ψυχρή λάμα).
Όσο κ να προσπάθησα δε βρήκα κάπoιο κουλτουριάρικο response σε αυτό αντιθέτως,μου θυμίσατε τη γνωστή ρήση του Γιώργου Μαργαρίτη προς το Γιώργο Μαρίνο αφού είχε παρακολουθήσει ένα από τα show του δεύτερου: " Γιώργο μου είχα ακούσει βέβαια για σένα, αλλά δε φανταζόμουν ποτέ ότι είσαι τόσο μεγάλη show woman" :-) Δεν προσβάλομαι πάντως...
Φ: Γενικά περί εντόμων...
Βλέπω πως ο κινηματογράφος του οποίου δεν είμαι τόσο θερμός οπαδός έχει καταστρέψει εκτός από την εικόνα του μάγειρα κ αυτή των extreme εδεσμάτων. Οι σκηνοθέτες δε τα θέλουν τα extreme φαγητά απλά στο στόμα των ηρώων τους αλλά τα θέλουν ωμά. Στην αληθινή ζωή τα ψήνουμε τα έντομα κ έχουν γεύση των φυστικιών, το ξέρω γιατί έχω δοκιμάσει μυρμήγκια γίγαντες. Τώρα θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στην εμμονή των σκηνοθετών να παραχώνουν τα πάντα ωμά στα στόματα των ηρώων τους αλλά δεν έχω την Παιδεία για κάτι τέτοιο. Σας παραπέμπω στον Αλβέριχο γιαυτά τα προχωρημένα.
'Ομως αγαπητέ μου Φ κ εφόσον είστε το ίδιο πρόσωπο με αυτό που άφησε τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στο post για τους Λωτοφάγους με εκπλήσσει ένα πράγμα. Πώς κ δεν σχολιάσατε το ότι οι αρχαίοι ημών δεν έτρωγαν ποντίκια, έντομα,νυχτερίδες κλπ αλλά έτρωγαν μόνο αλλήλους;
Το γκροτέσκο λοιπόν υπερτερεί της προγονολατρείας... λέτε τελικώς αυτό να είναι το αντίδοτο; :-)
Posted by
Ανώνυμος |
10:00 μ.μ.
εγώ πολύ θα ήθελα να μας πεις κι άλλα με τον δικό σου τρόπο για τα άλλα "περίεργα" που τρώνε αλλού. θα κοιτάξω μήπως βρω και το βιβλίο που ανέφερες, ελπίζω να ενδείκνυται και για άσχετους.
πριν καμιά δεκαριά μέρες έφαγα καγκουρώ, το κρέας του ήταν για μένα εκτός από πολύ νόστιμο... μια υπέρβαση.
για καρχαρία πρέπει να περάσει λίγος καιρός ακόμα...
Posted by
Ανώνυμος |
3:26 μ.μ.