Αθήναιου Βορβορυγμοί.

Μόνο σε μια περίπτωση μπορεί να με δει κανείς να "σιροπιάζω" δημοσίως. Θα πρέπει να βρίσκεται μέσα στην κουζίνα μου όταν φτιάχνω κανένα γαλακτομπούρεκο ή κανένα μπακλαβά... Γιατί αλλιώς, να δείτε εμένα να φιλιέμαι στη μέση του δρόμου περιπαθώς ή μέσα σε κανένα κατάστημα να αγοράζω λούτρινα αρκουδάκια στην εκλεκτή της καρδιάς μου ή να στολίζω το χριστουγεννιάτικο δέντρο τραγουδώντας ντυμένος καρνάβαλος ξωτικό, είναι μάλλον απίθανο . Βέβαια, όταν περπατώ μόνος στην εξοχή κ συναντήσω κανένα βατραχάκι, σκύβω κ το φιλώ μήπως κ μεταμορφωθεί σε πριγκήπισσα αλλά αυτό είναι hearsay information κ εσείς ως καλοί σκεπτικιστές που είστε πρέπει να κάνετε πως δεν το διαβάσατε.

Θα κάνω αυτή τη φορά μια μικρή εξαίρεση, απλώς για να επιβεβαιώσω τον κανόνα . Και επειδή pacta sunt servanta το παρόν σερβίρεται ως κέρασμα στην αγαπητή snowflake η οποία με έχει βάλει σε υποψία ότι δεν είναι νιφάδα χιονιού αλλά... ζάχαρης. Και αυτό, όχι γιατί είπε 100 φορές "Μην το συζητάτε, τίποτε δεν έκανα κ.Αθήναιε, τίποτε απολύτως, απλά εσείς είστε παντελώς άσχετος από κομπιουτερικά... " αλλά για το Wuthering Heights της Kate Bush που ανέβασε προ ημερών κ επανέφερε στο προσκήνιο το μεγάλο δίλημμα της ζωης μου : Heathcliff ή Darcy ; Ερώτημα που κάθε φορά που σκάει μύτη συνοδεύεται κ από μια επανάληψη ( προ του ύπνου) κάποιων αγαπημένων κομματιών από τα δύο αριστουργήματα της λογοτεχνίας , γιατί ρομαντικός ίσως δεν είμαι αλλά είμαι αφόρητα παλαιομοδίτης...

Το γεγονός ότι διαβάζω αγγλοσαξωνική λογοτεχνία ελπίζω να μην σας κάνει να πιστέψετε ότι διαβάζω κ Proust κ άλλα τέτοια πράγματα! Αποτελεί ακλόνητη πεποίθησή μου το ότι οι Γάλλοι υπάρχουν στη γη μόνο για να μαγειρεύουν, να ραβουν κ να δημιουργούν αρώματα, όχι για να γράφουν βιβλία... Βάζω στοίχημα όμως πως η αγαπητή snowflake έχει αναστενάξει πολλές φορές στη σκέψη των madeleines που χάνονται στο τσάι "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο". Ομολογείστε την αληθεια κατηγορούμενη snowflake! Και εσείς κ οι υπόλοιπες κυρίες που διαβάζουν: και madeleines και Yves Montant κ περιπαθή φιλιά στη δώθε όχθη του Σηκουάνα--το shopping ορθώς το κάνετε στην κείθε-- κ πως εύχεστε να ήταν δυνατόν να γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα από τον Αύγουστο κ να στολίζαμε Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Super Paradise στη Μύκονο...

Καλώς!

Για το χατήρι σας κ για την Kate Bush λοιπόν που ψάχνει τον Heathcliff απεγνωσμένα στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη", θα σας δώσω μια συνταγή για madeleines που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της προεόρτιας περιόδου κ είναι ό,τι πρέπει για χουζούρι στο σπίτι με πρόσωπο της αρεσκείας σαςτο οποίο θα το ταίζετε madeleines βουτηγμένες σε bourbon. Λάθος ( εαν κ αυτό δεν είναι λάθος), σε τσάι εννούσα κ θα του λέτε κ την παριζιάνικη ροζ ιστορία που συνοδεύει αυτή τη συνταγή γιατί ναι, μέχρι κ οι madeleines έχουν τη δική τους ιστορία.

Βρισκόμαστε στο μεσαιωνικό Παρίσι λοιπόν κ ο πιο διάσημος φούρναρης της πόλης είναι παντρεμένος με μια πολύ ωραία γυναίκα που τη ζηλεύει αρρωστημένα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να φύγει για ταξίδι που θα κρατούσε κάμποσο καιρό κ η γυναίκα του πελάγωσε μόνη της στο φούρνο. Προσλαμβάνει λοιπόν ένα νεαρό, "ευάερο κ ευήλιο" που λεει κ η φίλη μου η Μαρία, για να βάζει κανένα χεράκι. Και το χεράκι το έβαλε πράγματι ο νεαρός. Έλα όμως που ο φούρναρης γύρισε απροειδοποίητα...

" Ποιος είναι ο κύριος, cherie?" ρωτά ο φούρναρης τη φουρνάρισσα.

" Ε , δεν μπορούσα να τα καταφέρω μόνη μου κ προσέλαβα ένα βοηθό να βάλει ένα χεράκι"

Το σκέφτηκε λίγο ο φούρναρης το θέμα "χεράκι" κ αφού κάλεσε το βοηθό, του είπε πως θα έπρεπε να του φτιάξει 18 κέηκ αμέσως για να του αποδείξει ότι είχε προσληφθεί για τις ικανότητές του στο φούρνισμα!Εαν δεν τα έφτιαχνε, τότε θα τους έσφαζε κ τους δύο ( άντε πάλι...).

Κάθεται λοιπόν ο ψευτο-φούρναρης κλεισμένος στην κουζίνα κ κοιτά απελπισμένος τη ζάχαρη κ το αλεύρι. Τί θα έκανε; Βουτηγμένος στη δυστυχία καθώς ήταν, άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα στα μάτια ζητώντας από την Αγία Μαγδαληνή, την προστάτιδα αγία όλων των αμαρτωλών, να τον βοηθήσει. Πράγματι, η αγία παρουσιάστηκε κ αφού τον όρκισε πως δε θα ξαναμαρτήσει ποτέ, του έφτιαξε τα 18 κέηκ τα οποία εκείνος τα παρουσίασε θριαμβευτικά στο σύζυγο με την ονομασία " Μαγδαληνές".

Ο νεός μας όχι απλά μετανόησε αλλά έγινε κ καλόγερος. Ούτε ήρωας σε ταινία του Απόστολου Δοξιάδη να ήταν δηλαδή... Και δεν έγινε απλά καλόγερος αλλά μετά θάνατον ανακηρύχθηκε από την Καθολική Εκκλησία σε άγιο, στον Saint-Honore ο οποίος είναι ο προστάτης των Γάλλων φουρνάρηδων :-)

[Quiz en passant: Ποιος είναι ο προστάτης άγιος των ορθοδόξων μαγείρων;]

Την ωραία αυτή ροζ ιστορία μας την παραδίδει μια μεγάλη μορφή της Ιατρικής Επιστήμης, ο Charles Nicolle ο οποίος το 1928 βραβεύτηκε με το Nobel Ιατρικής για τη συμβολή του στη θεραπεία του τύφου. Ο Charles Nicolle λάτρευε δύο πράγματα: την ιατρική κ τη φιλοσοφία κ την ιστορία της μαγειρικής. Το ύφος του ήταν απαράμιλλο, τον θαυμάζω πολύ, μακάρι δηλαδή να έγραφε κ ο Proust έτσι. Την ιστορία των Madeleines τη διαβάζουμε στο μυθιστόρημά του Le Pâtissier de Bellone, στο κεφάλαιο που ο ήρωας κάνει ότι κάνω τώρα εγώ: διηγείται την ιστορία σε μια ωραία κυρία κερνώντας την Madeleines.

Το παραμύθι αυτό μας δείχνει δυο πράγματα : πρώτον, ότι δεν πρέπει να απλώνουμε το χέρι στη γυναίκα του φούρναρη εαν δεν έχουμε εξασφαλίσει την παρουσία της Αγίας Μαγδαληνής κάπου εκεί κοντά ( συγγνώμη snowflake αλλά ήμουν ρομαντικός για 200 λέξεις φτάνει, δε φτάνει;) κ το δεύτερο κ πιο σημαντικό ( κ στα σοβαρά τώρα) ότι οι madeleines πρέπει να γίνουν γρήγορα για να πετύχουν.

Θα διαβάσετε σε πολλές συνταγές πως το μυστικό για να πετύχουν οι μαγδαληνές είναι να χτυπήσετε τα υλικά για τη ζύμη μαζί για πολύ ώρα. Εγώ, δεν έχω διαπιστώσει πως αυτό παίζει κάποιο ρόλο, θα έλεγα πως δε μου αρέσει να χτυπάω για πολύ ώρα τις ζύμες γιατί παίρνουν αρκετό αέρα κ αφού ψηθούν, μετά κάθονται.

Για τις Μαγδαληνές θα χρειαστείτε μια φόρμα των 18, υπάρχουν παντού. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κ τις φόρμες για τα muffins αλλά αυτές είναι αρκετά βαθιές κ παίρνουν αρκετή ζύμη κ αυτό δεν το θέλουμε. Οι φορμες για τις Madeleines είναι χαρακτηριστικά ρηχές κ οι γαλλικές έχουν το σχήμα κοχυλιού.

Ορίστε κ η συνταγή κ με το post αυτό έκλεισα κ για του Αγίου Βαλεντίνου, μην αρχίσετε τα e-mail "πες μας Αθήναιε για τη μαγειρική του Καζανόβα". Θα τσαντιστώ.

Madeleines ( Μαγδαληνές).
2 αυγά
50 γρ αλεύρι
50γρ ζάχαρη άχνη
50γρ βούτυρο
1 κ.τ. baking powder
1 κ.τ. νερό από άνθος πορτοκαλιού.

( 50γρ είναι περίπου το 1/4 του δοσομετρικού φλυτζανιού)

Βουτυρώνουμε τη φόρμα. Ξεχωρίζουμε τους κρόκους από τα ασπράδια. Χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα κ τους κρόκους χωριστά αφού προσθέσουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη, το baking powdeρ, το πορτοκαλόνερο κ μια πρέζα αλάτι. Ανακατεύουμε με το σύρμα. Όπως βλέπετε κολλάει πολύ. Προσθέστε 2 κ.σ κρύο νερό. Λιώνετε το βούτυρο κ το προσθέτε στη ζύμη κ στη συνέχεια προσθέτε τη μαρέγκα την οποία την ανακατεύεται στο μείγμα μ'ενα πηρούνι.

Γεμίζουμε κάθε φορμάκι με μια κουταλιά της σούπας από τη ζύμη κ τα βάζουμε σε πολύ ζεστό φούρνο για 10 λεπτά. Θα δείτε πως οι Madeleines αρχίζουν να ροδίσουν κ να φουσκώνουν ελαφρά. Μετά από 5 λεπτά έχουν γίνει. Τις βγάζετε από το φούρνο κ τις ξεκολλάτε απαλά από τη φόρμα με τη μύτη ενός μαχαιριού. Μετά από 5 λεπτά η πάνω πλευρά έχει στεγνώσει κ πρέπει να τις γυρίσετε να στεγνώσει κ η πλευρά που ακουμπάει στην πιατέλα. Έτοιμες!