Αθήναιου Βορβορυγμοί.

Μικρή μαγειρική ερωτική ιστορία που έχει λίγο απ'ολα.Μέχρι κ τελετουργικές σφαγές. Η ιστορία είναι αληθινή, πάσα ομοιότητα με πρόσωπα κ καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική αφιερώνεται όμως στη Μιραντολίνα ώς αντίδωρο για την περιγραφή της πανέμορφης αγελάδας του Franz Marc...

Η συνταγή της κορσικάνικης σούπας είναι επική όπως ταιριάζει άλλωστε στην περίσταση.

Υ.Γ. Ναι το γνωρίζω ότι τα σχόλια στο blog μου έχουν πρόβλημα αλλά είμαι μάγειρας όχι προγραμματιστής. Εγώ δίνω συνταγές,υπάρχει κάποιος να μου δώσει μια high tech συνταγή για τη γιατρειά του συνταγολογίου;

"Mange la soup ou sautre par la fenetre..."
Φάε τη σούπα σου ή πήδα από το παράθυρο ( Κορσικάνικη παροιμία).

Μια φορά κ έναν καιρό, γνώρισα μια γυναίκα που έβαλε φωτιά στα μπατζάκια μου. Γνωριστήκαμε σ’ένα συνέδριο Ιστορίας της Μαγειρικής, εγώ είμαι chef κ εκείνη δημοσιογράφος που κάλυπτε το συνέδριο. Από το πρώτο λεπτό της γνωριμίας μας αισθάνθηκα ότι την ήξερα χρόνια κ έτσι, βρεθήκαμε να συζητάμε με τις ώρες στο lobby του ξενοδοχείου. Όταν χωρίσαμε κ ανέβηκε να κοιμηθεί έκανα κάτι που δεν το είχα κάνει ποτέ μέχρι τότε . Πήγα στη ρεσεψιόν κ ζήτησα το νούμερο από το δωμάτιο της. Χτύπησα την πόρτα χωρίς να ξέρω πως θα το έπαιρνε. Μόλις με είδε το πρόσωπό της φωτίστηκε. Συνεχίσαμε τη συζήτηση μέχρι που ξημέρωσε. Είχα χρόνια να ξενυχτήσω τόσο πολύ…

Δε θα ήταν εύκολο, το ήξερα. Εκείνη ζούσε στη μία πόλη, εγώ στην άλλη. Εκείνη ήταν νυχτοπούλι, ενώ εγώ ξύπναγα με τις κότες. Εκείνη ήταν δημοσιογράφος, ενώ εγώ ένας μάγειρας. Πόσο μπορούσε να κρατήσει μια τέτοια σχέση; Παρ’όλα αυτά όμως είπαμε να το δοκιμάσουμε.

Από τη στιγμή που άρχισα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Έβγαλα την καρδιά μου κυριολεκτικά στο πιάτο.Της έγραφα ποιήματα κ της τα έστελνα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, της έπαιζα σαξόφωνο στον τηλεφωνητή κ βέβαια της περιέγραφα με ανατριχιαστικές λεπτομέρεις τα φαγητά που μαγείρευα. Αυτό το τελευταίο λειτουργούσε καλύτερα απ’όλα γιατι η γυναίκα αυτή ήταν μανιώδης με το φαγητό.Εντελώς αδαής η ίδια από μαγείρεμα βέβαια, αλλά θα σκότωνε για μια paella.

Την πρώτη φορα που βρεθήκαμε μετά το συνέδριο πίστεψα ότι κάτι θα καταφέρναμε. Μαγειρέψαμε μαζί. Ανταλλάξαμε ιστορίες ζωής. Ήπιαμε πολλές μαργαρίτες. Ερωτικά, σηκώσαμε μια θύελλα.

Κατά την επιστροφή στο σπίτι, μου μπηκε η ιδέα ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλιο μαγειρικής μαζί. Ήμουν ήδη έτοιμος να ξεκινήσω να δουλεύω πάνω σ’ένα βιβλίο για τη μαγειρική της Κορσικής .Θα έγραφα το βιβλίο, εκείνη θα μπορούσε να με βοηθήσει λίγο στην έρευνα και θα μου ήταν για πάντοτε υπόχρεη.

Η ιδέα της άρεσε πάρα πολύ. Της είπα ότι θα έπρεπε να πάμε μαζί στην Κορσική να γνωρίσουμε κόσμο, να φάμε κ να μπουμε γενικότερα στο πνεύμα! Η Ιωάννα, αυτό ήταν το όνομά της, ήδη μίλαγε για όλα τα βιβλία που επρόκειτο να διαβάσει.Όταν έλεγα ότι έπρεπε σύντομα να ξεκινήσει τις ετοιμασίες του ταξιδιού ενώ εκείνη απαντούσε με θρύλους από την ιστορία της Κορσικής. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι δεν είχε καταλάβει τι είδους βιβλίου θα έγραφα αλλά τι στο διάολο, δε με ένοιαζε ποσώς. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα την είχα ολόκληρη δική μου στα υπέροχα χωριά της Κορσικής.

Έλα όμως που δεν έκανε πλάκα για την έρευνα που είχε ξεκινήσει… Δημοσιογράφοι…Της τηλεφωνούσα κ άκουγα στο βάθος κορσικάνικα πολυφωνικά τραγούδια. Της έστελνα ερωτικά ποιήματα κ μου απαντούσε με ανέκδοτα για κορσικανούς γαιδάρους κ ιστορίες με κορσικάνικες βεντέτες…Προσπαθούσα να την παρασύρω στα σιρόπια κ μου απαντούσε με μια ιστορία από την Οδύσσεια…

Στο μεταξύ, εγώ μαγείρευα κ πολύ σύντομα ήξερα τι ήθελα από το βιβλίο οπότε, της ζήτησα να μου στείλει ό,τι είχε μαζέψει κ εκείνη. Ο Χριστός κ η Παναγία!! Αυτή η γυναίκα δεν είχε συνειδητοποιήσει τη διαφορά μεταξύ ενός μαγειρικού βιβλίου κ μιας δημοσιογραφικής έρευνας;!! Είχε συγκεντρώσει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε: λαογραφικές πληροφορίες, ανέκδοτα, ιστορίες με βεντέτες, πλήθος από πληροφορίες που μου ήταν παντελώς άχρηστες…Και δεν έφτανε αυτό. Με έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο:
« Έλα,τι έγινε; Τα διάβασες; Πώς σου φαίνονται; Σου άρεσε η ιστορία με τις φακές κ τον τρελλό του χωριού;» Τι να της απαντούσα; « Αγάπη μου, έχεις κάνει φοβερή δουλειά, μόνο που θέλω να φτιάξω ένα απλό μαγειρικό βιβλιαράκι, όχι να γράψω την ιστορία της Κορσικής…»

Η κατάσταση ήταν δύσκολη αλλά το κατάπια γιατί σε λίγες μέρες θα τη συναντούσα κ στο διάβολο να πήγαινε κ το βιβλίο μου…Απλώς τη ρώτησα « Αγάπη μου, πες μου αληθεια, πώς πάνε οι προετοιμασίες του ταξιδιού μας;» « Του ταξιδιού μας;!! Στα σοβαρά περιμένεις από μένα να προετοιμάσω το ταξίδι;!! Εγώ είμαι δημοσιογράφος, έχω την εφημερίδα!!Δεν κάθομαι!!»

Σας έχει συμβεί ποτέ να είστε σε μια κατάσταση όπου να βλέπετε τη λεπτή κόκκινη γραμμή την οποία γνωρίζετε πως εαν την περάσετε θα επακολουθήσει ο χαμός; Το περίεργο ήταν ότι εγώ συνήθως τα πρόσεχα κάτι τέτοια…όμως αυτή τη φορα δεν το έκανα…

Όταν βγήκα από το αεροπλάνο κ την είδα να με περιμένει στο αεροδρόμιο, τα ξέχασα όλα κ ήταν έρωτας από την αρχή. « Λοιπόν, ξέρεις τι θα κάνω; Θα σου μαγειρέψω κ όταν θα δοκιμάσεις αυτά που θα σου φτιάξω θ’ αναρρωτηθείς πώς ζούσες πριν να με γνωρίσεις…»

Και πράγματι τα έδωσα ΟΛΑ.

Της έφτιαξα κορσικάνικη σαλατα με αρακά κ κόκκινες πιπεριές. Αρνάκι σε κρούστα από ελιές κ θυμάρι, φριττάτα λαχανικών κ βέβαια το papacciolu το περίφημο κορσικάνικο cheesecake. Την τελείωσα.Έτσι πως καθόμασταν ξαπλωμένοι στον καναπέ σε κωματώδη σχεδόν κατάσταση, την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Ένιωθα ωραία…

Την επόμενη μέρα όμως άρχισε. « Δεν είπες κάτι για το βιβλίο. Έλα, μίλα μου ειλικρινά, τι σκέφτεσαι για την έρευνα που έκανα;» Αμαν! Έβλεπα καταιγίδα στον ορίζοντα κ δεν υπήρχε περίπτωση να συναινέσω στην επερχόμενη καταστροφή! « Αγάπη μου, άσε τις συζητήσεις για το βιβλίο κ έλα να μιλήσουμε για μας…ας μιλήσουμε για την αγάπη μας…» Χμμμμ… έβλεπα τα βεγγαλικά που θα βλέπαμε κ οι δυο μας σε λίγο κ σιγά μην καθόμουν να μιλήσω για τη δημοσιογραφική της έρευνα… έτσι, της έριξα το δόλωμα « Σου υπόσχομαι να μιλήσουμε αύριο για το βιβλίο καθώς θα μαγειρεύουμε μαζί τη σούπα…» Αυτό ήταν! Έπεσε στην αγκαλιά μου ενθουσιασμένη! « Τη σούπα! Ποια από όλες; Μην μου πεις…. Την Αζιμίνου! Τη διάσημη κορσικανή σούπα;!» Αντί να απαντήσω της χαμογέλασα κ άρχισα να τη φιλάω…

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από κάτι θορύβους στην κουζίνα, σα να χτυπούσαν κατσαρόλες. Ντύθηκα γρήγορα κ τη ρώτησα φωναχτά τι έκανε τόσο θόρυβο. « Ξύπνησες αγάπη μου! Έλα έχω βάλει να φτιάξουμε τη σούπα!» Ω θεε μου! « Περίμενέ με σε παρακαλώ,μην αρχίσεις χωρίς εμένα, η σούπα αυτή έχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία» της φώναξα εκνευρισμένος.

Τότε έκανε αυτό που με πείραζε περισσότερο κ που δεν περίμενα από μια ευφυή γυναίκα σαν κ αυτή να το κάνει. Με αγνόησε. Το έκανε συχνά κ το έκανε κ για πράγματα για τα οποία ήταν κατά τεκμήριο άσχετη! Μπήκα στην κουζινα κ τη βρήκα αναψοκοκκινισμένη!

«Έβαλα νερό για να φτιάξουμε το πέστο». Έριξα μια ματιά στην κατσαρόλα με το… «πέστο». « Σ’ ευχαριστώ» της είπα ξερά ευχόμενος να μη έδειχνε η όψη μου τι σκεφτόμουν εκείνη της στιγμή…Ανασήκωσα τα μανίκια μου.

« Ας αρχίσουμε καλύτερα με το ζωμό! Φέρε μου σε παρακαλώ το ψάρι. Στοπ! Μονο τα πετρόψαρα για το ζωμό!» Φαινόταν αγχωμένη, ήθελε να με ευχαριστήσει κ να δείξει βεβαίως ότι ξέρει να τα κάνει όλα… « Αγάπη μου, γιατί δε βάζεις λίγο νερό να βράσει κ θέλω να σε ακούω να μου διαβάζεις τη συνταγή με τη γλυκειά σου φωνή» της είπα για να την κρατήσω λίγο μακριά από τα πόδια μου.

Μέχρι εκείνη να βάλει στην κατσαρόλα το νερό κ να αρχίσει να μου διαβάζει τη συνταγή, εγώ είχα ήδη κόψει τις ντομάτες κ είχα φτιάξει κ το ωραίο μου bouquet garni.
«Ορίστε» της είπα βάζοντάς της στα χέρια ένα βαθύ τηγάνι « σωτάρισε τα κρεμμύδια σε σιγανή φωτιά χωρίς να τ’αφήσεις από τα μάτια σου. Τα σωτάρεις για 10-15 λεπτά ανακατεύοντας τα συνεχώς, μέχρι ότου να πάρουν ένα χρώμα…»

Αυτό την κράτησε απασχολημένη για 15 λεπτά.Όσο εκείνη ανακάτευε τα κρεμμύδια εγώ ετοίμασα τα πετρόψαρα, τη σουπιά κ το καβούρι κ μετά συνέχισα με τα υπόλοιπα ψαρικά.

« Η Αζιμίνου ήταν η αγαπημένη σούπα του Ναπολέοντα», είπε.

Έριξα μέσα στο τηγάνι της τις ντομάτες, τα ψαρικά κ το bouquet garni. « Ανακάτευε συνεχώς!» της είπα.

« Αυτό μου θυμίζει την ιστορία με τη χήρα που ήταν τόσο φτωχή που δεν μπορούσε να ταισει ούτε το σκυλί της οπότε το εκπαίδευσε να κόψει το λαρύγγι του φονιά του γιού της»συνέχισε.

Προσέθεσα το ζεστό νερό, ανακάτεψα απαλά κ κάλυψα το τηγάνι με ένα βαρύ καπάκι.
« Ξέρεις τι θέλω από σένα, κούκλα; Να μου βράσεις λίγο ακόμη νερό!» Εγώ συγκεντρώθηκα στα υπόλοιπα ψαρικά. Καθάρισα τα μύδια, τον αστακό κ τις γαρίδες.

« Αααα τώρα θυμήθηκα! Η σούπα αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σύλληψη του διάσημου Κορσικανού ληστή Μαζαρέτου!» φώναξε ξαφνικά.

« Τι έγινε με το βραστό νερό;»

« Χμμμμ Δε μου λες τι σημαίνει η παροιμία mange la soup ou sautre par la fenetre? Ποτέ μου δεν κατάλαβα τί θέλει να πει...”

Ήταν η ώρα για το δέσιμο της σούπας… Πολύ κρίσιμη στιγμή! Ο ζωμός έπρεπε να περαστεί προσεκτικά από το τουλπάνι. Τη στιγμή που σήκωνα το βαρύ τηγάνι … με σπρώχνει να μπει μπροστά μου. « Εεεεε Περίμενε! Είπες ότι θα με αφήσεις να βλέπω».

Αυτό ήταν. Αυτό ήταν.

« Βούλωστο επιτέλους! Βού-λω-στο!" άρχισα να ουρλιάζω "Από την πολυλογία σου δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ, ούτε να μαγειρέψω! Τα ανέχομαι όλα. ΟΛΑ! Δεν επιτρέπω σε κανέναν όμως, ούτε σε σένα, να μου καταστρέψει μια μαγειρική μου δημιουργία και χωρίς λόγο!!»

Εντάξει, το παραξήλωσα, όμως ήταν αλήθεια. Τα ανέχομαι όλα εκτός από το να δείχνουν ασέβεια προς την τέχνη μου. Αυτό για μένα ήταν αιτία χωρισμού. Εκείνη με κοίταζε εμβρόνητη : « Πώς μου μιλάς έτσι; Κατά βάθος ξέρω πως με περιφρονείς, όλο ειρωνεύεσαι τη δουλειά μου γιατί νομίζεις πως είσαι παντογνώστης μόνο κ μόνο επειδή μπορείς να μαγειρεύεις καλά!!Είσαι ο κλασικός είρων,ψηλομύτης chef!!»

Ω θεέ μου! Να ξέρατε μόνο πόσο σιχαίνομαι τους καυγάδες, όμως είχα εκνευριστεί πολύ μαζί της. Την πήρα αγκαλιά κ της ζήτησα να με συγχωρέσει για το ύφος μου. « Έλα εδώ! Θα σου πω κ εγώ τώρα μια ιστορία που τη λένε στο Ταίναρο,ξέρεις πόσο μοιάζει η Μάνη με την Κοσρσική; ». Αμέσως μου χαμογέλασε.

« Ήταν κάποτε σ’ένα χωριό του Ταινάρου ο Κωνσταντής, χασάπης που γύρναγε τα χωριά κ έσφαζε τα ζώα. Τα χριστούγεννα, κατά τα χοιροσφάγια , γινόταν περιζήτητος. Όλοι ήθελαν να είναι αυτός που θα σφάξει το γουρούνι τους. Το έκανε γρήγορα κ σχετικά ανώδυνα χωρίς να καταστρέφει το κρέας. Ο Κωνσταντής ήταν καλός άνθρωπος,ήρεμος--όπως όλοι οι χασάπηδες κ πολύ αγαπητός. Κάποια χρονιά παντρεύτηκε μια γυναίκα πολύ νεώτερή του. Η Ελένη ήταν όμορφη, πεταχτή κ δροσερή, αγαπούσε πολύ τον Κωνσταντή αλλά δεν ήταν από τη Μάνη κ δεν ήξερε πότε ο Κωνσταντής μιλούσε σοβαρά κ πότε όχι. Εκείνος έκανε υπομονή γιατί ήταν νέα αλλά κάτι φορές τον έκανε έξαλλο. Φτάνουν τα Χριστούγεννα κ αρχίζουν τα χοιροσφάγια. Η Ελένη τον έψησε να την πάρει μαζί του, γιατί δεν τον είχε δει ποτέ να σφάζει. Εκείνος, μετά από πολλά δέχτηκε με τον όρο εκείνη να κάθεται ήσυχη κ κυρίως να μη μιλάει. Φτάνουν στο πρώτο σπίτι. Οι άντρες πιάνουν το ζωντανό από τα πόδια κ το γυρίζουν ανάσκελα κ τότε ο Κωσταντής σηκώνει το μαχαίρι κ είναι έτοιμος να το καρφώσει στο λαιμό του ζώου αλλά η Ελένη τον σπρώχνει φωνάζοντας: Περίμενε! Είπες ότι μπορώ να σε δω να σφάζεις!». Στο μεταξύ,όσο τα έλεγα αυτά, το χαμόγελο είχε σβύσει από το πρόσωπο της Ιωάννας.

«Γυρίζουν σπίτι αλλά ο Κωνσταντής δε μιλιόταν. Η Ελένη σαν τη βρεμμένη γάτα τον κοιτάει στα μάτια παρακαλετικά να τη συγχωρέσει. Εκείνος την κοιτάει ήρεμος, της χαιδεύει τα μάγουλα. Με το δεξί του χέρι παίρνει το μαχαίρι που βρισκόταν στον πάγκο πίσω του»
Στο μεταξύ κ όσο τα λέω αυτά έχω πιάσει την Ιωάννα από τους ώμους κ της χαιδεύω το μάγουλο. Ταυτόχρονα, κάνω πως ψάχνω το μαχαίρι στον πάγκο πίσω μου…

" Ελένη. Σ’αγαπώ αλλά δε σέβεσαι ούτε εμένα, ούτε την Τέχνη μου! Νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα!" Λέγοντας αυτά ο Κωνσταντής σηκώνει το χέρι με το οποίο έχει αρπάξει το μαχαίρι και…" αφήνω τη φράση στη μέση σηκώνοντας το χέρι μου που είχε αρπάξει στο μεταξύ το μαχαίρι.

Την ειρωνεία την έπιασε αμέσως.'Ηταν έξυπνη γυναίκα. Κοκκίνησε, τα μάτια της έγιναν δυο μικρές κουμπότρυπες από τα νεύρα οπότε γυρίζει κ δίνει μια κ αναποδογυρίζει την κατσαρόλα! « Ορίστε λοιπόν μεγάλε μάγειρα! Κάνεις χιούμορ σε βάρος μου! Στο διάβολο εσύ κ οι μαγειρικές σου δημιουργίες!!». Το πάτωμα γέμισε από το κόκκινο υγρό. Σκούπισα τα παπούτσια μου στο χαλάκι της κουζίνας κ γύρισα να την κοιτάξω μόνο αφού είχα βγει από το σπίτι της. Με κοίταζε με μίσος από το παράθυρο της κουζίνας κ είχε το ύφος των Κορσικανών vigilantes που τόσο γλαφυρά μου τους είχε περιγράψει κ επανηλλημένως…

Πώς την έλεγε την παροιμία που δεν καταλάβαινε;
« Mange la soupe ou sautre par la fenetre…» Φάει τη σούπα σου αλλιώς πήδα από το παράθυρο…

Τη σημασία της παροιμιας αυτής την είχα τελικώς ανακαλύψει εγώ κ για τους δυο μας…



Αζιμίνου –Ψαρόσουπα από την Κορσική.

Για τη συνοδευτική σάλτσα " πέστο" ( προαιρετικά)

2 μικρές πιπεριές τσίλι χωρίς τα κοτσάνια τους αλλά με τους σπόρους τους.
½ γλυκιά κόκκινη πιπεριά την οποία θα έχετε ξεφλουδίσει βουτώντας την σε καυτό νερό.
3 σκελίδες σκόρδο, ξεφλουδισμένες.
Ψίχα από μια φέτα χωριάτικο ψωμί.
½ κ.τ αλάτι.
¼ κ.τ πιπέρι
6 κ.σ ελαιόλαδο

Λιώνετε όλα τα υλικά μαζί στο μπλέντερ κ αφήνετε τη σάλτσα σκεπασμένη σ’ένα μπωλ. Όταν σερβίρετε τη σούπα προσθέτε προαιρετικώς το πέστο.

Για το ζωμό.

1 κιλό πετρόψαρα.
1-2 μικρές σουπιές.
2 μεγάλα κρεμμύδια ψιλοκομμένα.
½ κιλό ντομάτες καθαρισμένες κ ψιλοκομμένες ( έχετε αφαιρέσει τους σπόρους)
1 bouquet garni.
4 φλυτζ. βραστό νερό.
13 φλυτζ. ζεστό νερό.
¼ φλυτζ. λάδι.
Αλάτι-πιπέρι.

Για την Αζιμίνου.

3 κιλά από τουλάχιστον 5 διαφορετικές ποικιλλίες ψαριών.( η παραδοσιακή κορσικανή συνταγή θέλει