Το φάρμακο της λύπης.
Του Γιώργου.
"Παρατηρώ, φίλε μου Βρούτε, πως, μολονότι εμείς οι άνθρωποι, εκτός απο σώμα, διαθέτουμε κ ψυχή, για τη φροντίδα κ τη διατήρηση του σώματος επινοήσαμε μια τέχνη, η οποία μάλιστα, λόγω της χρησιμότητάς της, τιμάται ως εύρημα των αθανάτων θεών, ενώ αντιθέτως, μέχρι να ανακαλύψουμε την τέχνη που θεραπεύει την ψυχή δεν νιώθαμε κ τόσα έντονα την έλλειψή της. Κ όταν επιτέλους μάθαμε ότι η τέχνη αυτή υπάρχει, όχι μόνο δεν τη μελετήσαμε σε βάθος, αλλά λίγοι από εμάς την υποδέχτηκαν καλοπροαίρετα- για να μην πω ότι οι περισσότεροι την αντιμετώπισαν με καχυποψία κ φθόνο"
Τον Φεβρουάριο του 45 π.Χ ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, χάνει την κόρη του Τυλλία κ πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, απομονωμένος στην έπαυλή του
στο Τούσκουλο αρχίζει να συγγράφει τις Τουσκουλανές Διατριβές, μια φιλοσοφική πραγματεία για τις προυποθέσεις της ευτυχίας. Η πρώτη διατριβή είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στο θάνατο ενώ η τρίτη είναι αφιερωμένη στο θέμα της θλίψης. Το κεντρικό ερώτημα της τρίτης τουσκουλανής διατριβής είναι το αν ο σοφός μπορεί να υποφέρει από "aegritudo" δηλαδή από λύπη. Η απόδοση στα ελληνικά της λέξης αυτής σπαζοκεφαλιάζει εδώ κ χρόνια τους φιλολόγους. Μιας κ δεν είμαι ένας απο αυτούς, παραχωρώ στον εαυτό μου την πολυτέλεια να ταχθεί με το μέρος των ειδικών που αν κ δειλά μεταφράζουν τη λέξη aegritudo ως " κατάθλιψη". Τα χωρία του μεγάλου Κικέρωνος στα οποία περιγράφει τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι συγκλονιστικά καθώς δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από τα κείμενα εκλαικευμένης ιατρικής που διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο για το θέμα.
Φαίνεται πως πρώτοι οι Έλληνες κ στη συνέχεια οι Λατίνοι, αντιμετώπισαν το θέμα της κατάθλιψης ως μια κατάσταση του πνεύματος από την οποία μπορούσε να ξεφύγει κανείς δύσκολα μεν αλλά εφόσον κινητοποιούσε τις πνευματικές δυνάμεις του δε, δυνάμεις στις οποίες είχαν τεράστια πίστη.
Όμως, κοντά 1000 χρόνια αργότερα, γύρω στο 980 μ.Χ , στη μακρινή Περσία, στην
επαρχία Μπουχάρα, γεννιέται ο άνθρωπος ο οποίος έμελλε να ονομαστεί " Ο Πρίγκηπας των Ιατρών". O Ibn Sina γνωστότερος σε όλους μας ως Avicenna ο οποίος αφου μελέτησε πρώτα τα συγγράμματα των προκατόχων του Ελλήνων κ Λατίνων αλλά κ των συγχρόνων του Αράβων ιατρών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φάρμακο τη λύπης, βρίσκεται κ στο φαγητό. Ο Αβικέννα ήταν μια bigger than life μορφή. Ένας homo universalis πριν η Δύση να συλλάβει καν την έννοια του "καθολικού ανθρώπου", ένας ανθρωπιστής πριν να διατυπωθεί η έννοια του ανθρωπισμού, ένας ορθολογιστής κ σκεπτικιστής πριν το ρεύμα του σκεπτικισμού να πάρει σάρκα κ οστά στη Δύση. Η βαθιά του αγάπη για τον άνθρωπο κ η φιλοπερίεργη φύση του, τον παρακίνησαν να ταξιδέψει για να γνωρίσει από κοντά τα ανθρώπινα η μελέτη των οποίων του απέδοσε μια μοναδική υστεροφημία κ βέβαια τον τίτλο του Πρίγκηπα των Ιατρών.
Μία από τις πιο γνωστές του πραγματείες είναι το De viribus cordis, "Περί των Δυνάμεων της Καρδιάς" στο οποίο περιγράφει μια μέθοδο θεραπείας της μελαγχολίας μέσω της φροντίδος του "πνεύματος". Για το λόγο αυτό προτείνει την ενίσχυση του πνεύματος με μια σειρά από καρδιοτονωτικές τροφές.
Αυτές οι τροφές της καρδιάς που τονώνουν το πνεύμα κ διώχνουν μακριά τη μελαγχολία αποτελούν κ τα βασικά στοιχεία της κουζίνας της Μέσης Ανατολής : μπαχαρικά, ροδόνερο, ρόδια, φλούδα από λεμόνι, κρόκοι αυγού, σαφράν, σανδαλόξυλο και κρασί. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά για το φάρμακο της λύπης.
Δεν χρειάζεται ίσως να πω, πως η επίδραση της διδασκαλίας του Αβικέννα είναι καταλυτική κ πως σύντομα όλα τα μαγειρικά βιβλία της Δύσης εναρμονίζονται με τη διδασκαλία του.Όλοι αναζητούν στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής το μυστικό της ευτυχίας κ τη μακροζωίας. Η κουζίνα της Περσίας, γίνεται συνώνυμη της ευεξίας, της χαράς της ζωής, του ανέμελου έρωτα που νικάει κατά κράτος τα γηρατειά!
Με την πάροδο των αιώνων κ το μετασχηματισμό της Αλχημείας σε Επιστήμη αλλά κ την ίδια την πρόοδο των Επιστημών, οι διδασκαλίες του Αβικέννα, όπως είναι φυσικό ξεχνιούνται. Η κουζίνα της Ευρώπης με την εγκατάσταση των Ιταλών μαγείρων στα υπόγεια των Βερσαλλιών, κάτω από τη μπαγκέτα του Λα Βαρέν παίρνει άλλο δρόμο κ η εικόνα του μάγειρα-αλχημιστή ξεχνιέται οριστικώς.
Όμως, στα 1858 o Άγγλος, ο Edward Fitzgerald εκδίδει για πρώτη φορα μεταφρασμένα στα Αγγλικά τα τετράστιχα του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Η πρώτη έκδοση των "Ρουμπαγιάτ" ήταν μια εκδοτική αποτυχία που σύντομα όμως μετετράπη σε τεράστια επιτυχία τόσο εκδοτική όσο κ καλλιτεχνική. Έτσι, η Ευρώπη αρχικά κ η Αμερική στη συνέχεια, γνώρισαν το μαγικό κ αισθησιακό πολιτιστικό terroir της Περσίας. Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς την ποίηση του Πέρση, σκεπτικιστή αστρονόμου, μαθηματικού κ ποιητή Ομάρ Καγιάμ;
Είναι νομίζω φανερό ότι ο Ομάρ Καγιάμ δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος της εποχής του. Αμφισβήτησε τις θρησκείες κ το Ιερατείο κ αν κ Αστρονόμος ο ίδιος κατέληξε όπως κ ο Αβικέννα, νωρίτερα από αυτόν ότι η Αστρολογία ήταν μία απάτη κ επιδόθηκε με πάθος στο να μελετήσει την Επιστήμη του κ να απομυζήσει κ την τελευταία σταγόνα ζωής κ την τελευταία σταγόνα κρασιού, εντοπίζοντας με μια χαρακτηριστική μελαγχολία κ αυτός, το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή.
Χάρις στον Ομάρ Καγιάμ κ τις αστρονομικές του μετρήσεις, το περσικό Νέο Έτος, το Nowruz εορτάζεται σήμερα, την πρώτη μέρα της Άνοιξης. Τη μέρα κατά την οποία οι Πέρσες ανάβουν φωτιές γύρω από τις οποίες χορεύουν τραγουδώντας το πέρασμα του μελαγχολικού χειμώνα: "Sorkhee-eh tow az man, zardee-eh man az tow! "
"Φωτιά! Δώσε μου το κόκκινό σου χρώμα, παίρνοντας από το δέρμα μου την ασπράδα του χειμώνα!"
Και βέβαια το νέο έτος εορτάζεται με φαγητά που φυσικά περιέχουν κ τα "καρδιοτονωτικά υλικά" του Avicenna...
Η μετάφραση των Ρουμπαγιάτ έκανε την Περσία μόδα κ έτσι η κουζίνα της κατέκτησε για δεύτερη φορά τη Δυτική Ευρώπη, μάλιστα δύο απο τα περσικά εστιατόρια που υπάρχουν στο Παρίσι ως τις μέρες μας, χρονολογούνται από εκείνη την εποχή.
Το αν οι καρδιοτονωτικές τροφές του Αβικέννα νικούν τη μελαγχολία είναι μια ερώτηση που σήμερα μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά. Ο σκεπτικιστής μέσα μου νικάει το μύθο του μάγειρα-αλχημιστή, ιατρού των σωμάτων κ των "ψυχών" χωρίς να καταφέρνει όμως να διώξει την επίγευση της μαγείας που αφήνει η γλυκειά αυτή σκέψη.
Άλλωστε κ ο Καγιάμ αν κ ο ίδιος σκεπτιστής, λέγεται πως πέθανε στην πολυθρόνα του διαβάζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τα συγγράμματα του Αβικέννα...Τί να έψαχνε να βρει άραγε;
Saal-eh Now Mobarak!
500 γρ. κιμά απο άπαχο αρνί
2 φλυτζάνια χυμό ροδιού
1,5 φλυτζάνι ζωμό κρέατος
Μισό κουτ. τσαγιού γαρύφαλλο σκόνη
Μισό κουτ.τσαγ. φρεσκοαλεσμένο πιπέρι
Μισό κουτ.τσαγιού τουρμέρικ (κουρκουμάς)
1 κουτ.τσαγιού αλάτι
1 φλυζάνι ψιλοκομμένος μαιντανός
1 κουτ.σούπας ψιλοκομμένα φύλλα μέντας
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουτ.σούπας λάδι
Ανακατέψτε καλά τον κιμά με το αλάτι, το πιπέρι, το γαρύφαλλο και το τουρμέρικ και δουλέψτε το με τα χέρια σας. Πλάστε τον κιμά σε μικρούς, σφιχτούς κεφτέδες.
Σε ένα βαρύ τηγάνι, ζεστάνετε το λάδι και σωτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι, το μαιντανό και τη μέντα.
Προσθέστε τους κεφτέδες και τους αφήνουμε μέχρι να πάρουν ένα καλό χρώμα, ανακατεύοντας τους προσεκτικά.
Προσθέστε το χυμό ροδιού και στη συνέχεια το ζωμό του κρέατος, σκεπάστε το τηγάνι και σιγοβράστε για μισή ώρα.
Σερβίρεται ζεστό.
1. Με τον τίτλο " Το φάρμακο της λύπης" εξεδόθη σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα", η τρίτη τουσκουλανή διατριβή του Κικέρωνος σε μετάφραση της Όλγα Παπακώστα . Δεν τη θεωρώ ιδαιτέρω πετυχημένη έκδοση.
2. Η μετάφραση των "Ρουμπαγιάτ" είναι του Πάνου Γνευτού, από τις εκδόσεις " Ερατώ".
3. Η πρώτη φωτογραφία απεικόνίζει τη " Μελαγχολία" του Ντύρερ, ενώ η δεύτερη μια λαική ζωγραφιά η οποία αποτυπώνει τον Αβικέννα να δέχεται " τη φώτιση" από τη Μουσα της Ιατρικής.
"Παρατηρώ, φίλε μου Βρούτε, πως, μολονότι εμείς οι άνθρωποι, εκτός απο σώμα, διαθέτουμε κ ψυχή, για τη φροντίδα κ τη διατήρηση του σώματος επινοήσαμε μια τέχνη, η οποία μάλιστα, λόγω της χρησιμότητάς της, τιμάται ως εύρημα των αθανάτων θεών, ενώ αντιθέτως, μέχρι να ανακαλύψουμε την τέχνη που θεραπεύει την ψυχή δεν νιώθαμε κ τόσα έντονα την έλλειψή της. Κ όταν επιτέλους μάθαμε ότι η τέχνη αυτή υπάρχει, όχι μόνο δεν τη μελετήσαμε σε βάθος, αλλά λίγοι από εμάς την υποδέχτηκαν καλοπροαίρετα- για να μην πω ότι οι περισσότεροι την αντιμετώπισαν με καχυποψία κ φθόνο"
Τον Φεβρουάριο του 45 π.Χ ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, χάνει την κόρη του Τυλλία κ πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, απομονωμένος στην έπαυλή του
στο Τούσκουλο αρχίζει να συγγράφει τις Τουσκουλανές Διατριβές, μια φιλοσοφική πραγματεία για τις προυποθέσεις της ευτυχίας. Η πρώτη διατριβή είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στο θάνατο ενώ η τρίτη είναι αφιερωμένη στο θέμα της θλίψης. Το κεντρικό ερώτημα της τρίτης τουσκουλανής διατριβής είναι το αν ο σοφός μπορεί να υποφέρει από "aegritudo" δηλαδή από λύπη. Η απόδοση στα ελληνικά της λέξης αυτής σπαζοκεφαλιάζει εδώ κ χρόνια τους φιλολόγους. Μιας κ δεν είμαι ένας απο αυτούς, παραχωρώ στον εαυτό μου την πολυτέλεια να ταχθεί με το μέρος των ειδικών που αν κ δειλά μεταφράζουν τη λέξη aegritudo ως " κατάθλιψη". Τα χωρία του μεγάλου Κικέρωνος στα οποία περιγράφει τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι συγκλονιστικά καθώς δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από τα κείμενα εκλαικευμένης ιατρικής που διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο για το θέμα.Φαίνεται πως πρώτοι οι Έλληνες κ στη συνέχεια οι Λατίνοι, αντιμετώπισαν το θέμα της κατάθλιψης ως μια κατάσταση του πνεύματος από την οποία μπορούσε να ξεφύγει κανείς δύσκολα μεν αλλά εφόσον κινητοποιούσε τις πνευματικές δυνάμεις του δε, δυνάμεις στις οποίες είχαν τεράστια πίστη.
Όμως, κοντά 1000 χρόνια αργότερα, γύρω στο 980 μ.Χ , στη μακρινή Περσία, στην
επαρχία Μπουχάρα, γεννιέται ο άνθρωπος ο οποίος έμελλε να ονομαστεί " Ο Πρίγκηπας των Ιατρών". O Ibn Sina γνωστότερος σε όλους μας ως Avicenna ο οποίος αφου μελέτησε πρώτα τα συγγράμματα των προκατόχων του Ελλήνων κ Λατίνων αλλά κ των συγχρόνων του Αράβων ιατρών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φάρμακο τη λύπης, βρίσκεται κ στο φαγητό. Ο Αβικέννα ήταν μια bigger than life μορφή. Ένας homo universalis πριν η Δύση να συλλάβει καν την έννοια του "καθολικού ανθρώπου", ένας ανθρωπιστής πριν να διατυπωθεί η έννοια του ανθρωπισμού, ένας ορθολογιστής κ σκεπτικιστής πριν το ρεύμα του σκεπτικισμού να πάρει σάρκα κ οστά στη Δύση. Η βαθιά του αγάπη για τον άνθρωπο κ η φιλοπερίεργη φύση του, τον παρακίνησαν να ταξιδέψει για να γνωρίσει από κοντά τα ανθρώπινα η μελέτη των οποίων του απέδοσε μια μοναδική υστεροφημία κ βέβαια τον τίτλο του Πρίγκηπα των Ιατρών.Μία από τις πιο γνωστές του πραγματείες είναι το De viribus cordis, "Περί των Δυνάμεων της Καρδιάς" στο οποίο περιγράφει μια μέθοδο θεραπείας της μελαγχολίας μέσω της φροντίδος του "πνεύματος". Για το λόγο αυτό προτείνει την ενίσχυση του πνεύματος με μια σειρά από καρδιοτονωτικές τροφές.
Αυτές οι τροφές της καρδιάς που τονώνουν το πνεύμα κ διώχνουν μακριά τη μελαγχολία αποτελούν κ τα βασικά στοιχεία της κουζίνας της Μέσης Ανατολής : μπαχαρικά, ροδόνερο, ρόδια, φλούδα από λεμόνι, κρόκοι αυγού, σαφράν, σανδαλόξυλο και κρασί. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά για το φάρμακο της λύπης.
Δεν χρειάζεται ίσως να πω, πως η επίδραση της διδασκαλίας του Αβικέννα είναι καταλυτική κ πως σύντομα όλα τα μαγειρικά βιβλία της Δύσης εναρμονίζονται με τη διδασκαλία του.Όλοι αναζητούν στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής το μυστικό της ευτυχίας κ τη μακροζωίας. Η κουζίνα της Περσίας, γίνεται συνώνυμη της ευεξίας, της χαράς της ζωής, του ανέμελου έρωτα που νικάει κατά κράτος τα γηρατειά!
Με την πάροδο των αιώνων κ το μετασχηματισμό της Αλχημείας σε Επιστήμη αλλά κ την ίδια την πρόοδο των Επιστημών, οι διδασκαλίες του Αβικέννα, όπως είναι φυσικό ξεχνιούνται. Η κουζίνα της Ευρώπης με την εγκατάσταση των Ιταλών μαγείρων στα υπόγεια των Βερσαλλιών, κάτω από τη μπαγκέτα του Λα Βαρέν παίρνει άλλο δρόμο κ η εικόνα του μάγειρα-αλχημιστή ξεχνιέται οριστικώς.
Όμως, στα 1858 o Άγγλος, ο Edward Fitzgerald εκδίδει για πρώτη φορα μεταφρασμένα στα Αγγλικά τα τετράστιχα του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Η πρώτη έκδοση των "Ρουμπαγιάτ" ήταν μια εκδοτική αποτυχία που σύντομα όμως μετετράπη σε τεράστια επιτυχία τόσο εκδοτική όσο κ καλλιτεχνική. Έτσι, η Ευρώπη αρχικά κ η Αμερική στη συνέχεια, γνώρισαν το μαγικό κ αισθησιακό πολιτιστικό terroir της Περσίας. Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς την ποίηση του Πέρση, σκεπτικιστή αστρονόμου, μαθηματικού κ ποιητή Ομάρ Καγιάμ;
Στέκει η καρδιά μου κ απορεί. Δεν ξέρει πού να γύρει
Προς τη Ταβέρνα ή στο Τζαμί; Κοράνι ή ποτήρι;
Μα είναι θαρρώ καλύτερα να κάθεται κανένας
Γέρος στο καπηλειό παρά τρελλός στο μοναστήρι.
Προς τη Ταβέρνα ή στο Τζαμί; Κοράνι ή ποτήρι;
Μα είναι θαρρώ καλύτερα να κάθεται κανένας
Γέρος στο καπηλειό παρά τρελλός στο μοναστήρι.
Είναι νομίζω φανερό ότι ο Ομάρ Καγιάμ δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος της εποχής του. Αμφισβήτησε τις θρησκείες κ το Ιερατείο κ αν κ Αστρονόμος ο ίδιος κατέληξε όπως κ ο Αβικέννα, νωρίτερα από αυτόν ότι η Αστρολογία ήταν μία απάτη κ επιδόθηκε με πάθος στο να μελετήσει την Επιστήμη του κ να απομυζήσει κ την τελευταία σταγόνα ζωής κ την τελευταία σταγόνα κρασιού, εντοπίζοντας με μια χαρακτηριστική μελαγχολία κ αυτός, το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή.
Είν' η Ζωή παράξενο που φεύγει καραβάνι
Που της θερίζει τη χαρά της Μοίρας το δρεπάνι.
Πες μου, γιατί να θλίβεστε κ συλλογιέστε τ'αύριο;
Κέρνα μας, κέρνα κεραστή, κι η Νύχτα μας προκάνει
Που της θερίζει τη χαρά της Μοίρας το δρεπάνι.
Πες μου, γιατί να θλίβεστε κ συλλογιέστε τ'αύριο;
Κέρνα μας, κέρνα κεραστή, κι η Νύχτα μας προκάνει
Χάρις στον Ομάρ Καγιάμ κ τις αστρονομικές του μετρήσεις, το περσικό Νέο Έτος, το Nowruz εορτάζεται σήμερα, την πρώτη μέρα της Άνοιξης. Τη μέρα κατά την οποία οι Πέρσες ανάβουν φωτιές γύρω από τις οποίες χορεύουν τραγουδώντας το πέρασμα του μελαγχολικού χειμώνα: "Sorkhee-eh tow az man, zardee-eh man az tow! "
"Φωτιά! Δώσε μου το κόκκινό σου χρώμα, παίρνοντας από το δέρμα μου την ασπράδα του χειμώνα!"
Και βέβαια το νέο έτος εορτάζεται με φαγητά που φυσικά περιέχουν κ τα "καρδιοτονωτικά υλικά" του Avicenna...
Η μετάφραση των Ρουμπαγιάτ έκανε την Περσία μόδα κ έτσι η κουζίνα της κατέκτησε για δεύτερη φορά τη Δυτική Ευρώπη, μάλιστα δύο απο τα περσικά εστιατόρια που υπάρχουν στο Παρίσι ως τις μέρες μας, χρονολογούνται από εκείνη την εποχή.
Το αν οι καρδιοτονωτικές τροφές του Αβικέννα νικούν τη μελαγχολία είναι μια ερώτηση που σήμερα μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά. Ο σκεπτικιστής μέσα μου νικάει το μύθο του μάγειρα-αλχημιστή, ιατρού των σωμάτων κ των "ψυχών" χωρίς να καταφέρνει όμως να διώξει την επίγευση της μαγείας που αφήνει η γλυκειά αυτή σκέψη.
Άλλωστε κ ο Καγιάμ αν κ ο ίδιος σκεπτιστής, λέγεται πως πέθανε στην πολυθρόνα του διαβάζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τα συγγράμματα του Αβικέννα...Τί να έψαχνε να βρει άραγε;
Κάμε όπως κάνουν οι σοφοί κ μην πολυπλανάσαι
Παράτησε τις προσευχές κ τις νηστείες σπάσε
Και πρόσεχε, Ομάρ Καγιάμ, έργα σωστά να κάμεις
Μέθα, κ πήγαινε μακριά, καλός μονάχα να'σαι!
Παράτησε τις προσευχές κ τις νηστείες σπάσε
Και πρόσεχε, Ομάρ Καγιάμ, έργα σωστά να κάμεις
Μέθα, κ πήγαινε μακριά, καλός μονάχα να'σαι!
Saal-eh Now Mobarak!
*Το Μυστικό του Σουλτάνου*
Σούπα απο χυμό ροδιού.
(για 8 άτομα, εφόσον σερβίρεται ως πρώτο πιάτο, για 4 εφόσον σερβίρεται ως κύριο)
500 γρ. κιμά απο άπαχο αρνί
2 φλυτζάνια χυμό ροδιού
1,5 φλυτζάνι ζωμό κρέατος
Μισό κουτ. τσαγιού γαρύφαλλο σκόνη
Μισό κουτ.τσαγ. φρεσκοαλεσμένο πιπέρι
Μισό κουτ.τσαγιού τουρμέρικ (κουρκουμάς)
1 κουτ.τσαγιού αλάτι
1 φλυζάνι ψιλοκομμένος μαιντανός
1 κουτ.σούπας ψιλοκομμένα φύλλα μέντας
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουτ.σούπας λάδι
Ανακατέψτε καλά τον κιμά με το αλάτι, το πιπέρι, το γαρύφαλλο και το τουρμέρικ και δουλέψτε το με τα χέρια σας. Πλάστε τον κιμά σε μικρούς, σφιχτούς κεφτέδες.
Σε ένα βαρύ τηγάνι, ζεστάνετε το λάδι και σωτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι, το μαιντανό και τη μέντα.
Προσθέστε τους κεφτέδες και τους αφήνουμε μέχρι να πάρουν ένα καλό χρώμα, ανακατεύοντας τους προσεκτικά.
Προσθέστε το χυμό ροδιού και στη συνέχεια το ζωμό του κρέατος, σκεπάστε το τηγάνι και σιγοβράστε για μισή ώρα.
Σερβίρεται ζεστό.
1. Με τον τίτλο " Το φάρμακο της λύπης" εξεδόθη σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα", η τρίτη τουσκουλανή διατριβή του Κικέρωνος σε μετάφραση της Όλγα Παπακώστα . Δεν τη θεωρώ ιδαιτέρω πετυχημένη έκδοση.
2. Η μετάφραση των "Ρουμπαγιάτ" είναι του Πάνου Γνευτού, από τις εκδόσεις " Ερατώ".
3. Η πρώτη φωτογραφία απεικόνίζει τη " Μελαγχολία" του Ντύρερ, ενώ η δεύτερη μια λαική ζωγραφιά η οποία αποτυπώνει τον Αβικέννα να δέχεται " τη φώτιση" από τη Μουσα της Ιατρικής.
| Permalink | E-mail this post 
Χμμμ.. έτσι εξηγείται λοιπόν.. για τούτο έχω τάσεις ξεζουμίσματος.. σκορπίσματος γενικώς..
Θα τη δοκιμάσω με πρώτη ευκαιρία, ίσως το Πάσχα. Τώρα έχω μαγειρέψει ένα χταποδάκι μούρλια!
:-)
Posted by
Ανώνυμος |
4:33 π.μ.
Πολυ ενδιαφερον αρθρο και το timing 21/3 ό,τι καλυτερο...Καλη ανοιξη!!!
Υ.Γ. Η φλούδα απο λεμόνι στο ρουμι που πινω πιανει γι' αντικαταθλιπτικο; Δεν ειμαι και τοσο σιγουρη...:)
Posted by
Ανώνυμος |
9:15 π.μ.
Αγαπητέ μου,
θεωρώ το άρθρο σας απάντηση στη χάρη που ζήτησα από τους συν-μπλόγγερς, κι ας ξέρω οτι δεν είναι για μένα.
Εξαιρετική αναφορά στην παγκόσμια μέρα ποίησης.
Posted by
Ανώνυμος |
9:20 π.μ.
A return to form, που λένε και στο χωριό μου.
Εξαίσιο ποστάκι.
Posted by
Ανώνυμος |
9:32 π.μ.
Καλημέρα σε όλους!
Μόλις γύρισα από την κεντρική αγορά γιατί είχα ξεμείνει πάλι από σιρόπι ροδιού κ λέω να φτιάξω το απόγευμα ένα μεγαλειώδες περσικό πιλάφι για να γιορτάσω το νέο έτος κ την έλευση της Άνοιξης.
Ροδιά: "Κάμε όπως κάνουν οι σοφοί κ μην πολυπλανάσαι
Παράτησε τις προσευχές κ τις νηστείες σπάσε" ;-)
Άλκηστις, φαντάζομαι πως δεν μιλάμε για λευκό ρούμι έτσι; Το μαύρο αρέσει κ σε μένα πολύ αλλά το αποφεύγω γιατί πίνω πολύ από δαύτο. Σε γενικές γραμμές το αλκοόλ έχει ολέθριες συνέπειες στους καταθλιπτικούς αλλά το λεμονάκι τα εξοντώνει όλα. :-Ρ
Σραόσα, σας ευχαριστώ. Η φόρμα είναι κουραστική υπόθεση κ κάτι φορές θέλω να έχω κ ένα κανονικό μπλογκ για να γράφω μαγειρικές σαχλαμάρες.
Τίνα, ομολογώ ότι δεν το είχα δει το δικό σας ποστ γιατί τότε αυτό το άρθρο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Έχω καιρό μέχρι την Παρασκευή έτσι; Όμως σκέφτηκα να σας αφιερώσω το άρθρο αυτό, δεν το έκανα γιατί συντάσσομαι με την άποψη του Κικέρωνος για την κατάθλιψη. Σ'ενα σημείο την αποκαλεί "δήμιο" κ αυτό είναι η πιο ακριβής περιγραφή αυτής της κατάστασης.
Δε βρίσκω τίποτε γοητευτικό στην κατάθλιψη, νιώθω ότι ακρωτηριάζει τη ζωή, δεν αποτελεί πηγή έμπνευσης γιαυτό κ η αφιέρωση έγινε ουσιαστικά για την πρώτη μέρα της Άνοιξης σ'ενα φίλο που μου εμπνέει αισιοδοξία κ χαρά.
Posted by
Ανώνυμος |
10:35 π.μ.
Mας ταξίδεψες , ότι πιό ωραίο διάβασα σήμερα .
Καλημέρα .
Posted by
Ανώνυμος |
11:09 π.μ.
Μα και βέβαια δεν έχει τίποτε γοητευτικό. Είναι μια νόσος και όπως όλες οι νόσοι, κάνει τον άνθρωπο να υποφέρει.Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.
Καμμιά φορά όμως, οι δύσκολες εμπειρίες, μας σπρώχνουν στην ανακάλυψη της ουσίας της ζωής.
Posted by
Ανώνυμος |
11:13 π.μ.
To μαυρο ρουμι σε συνδυασμο με σοκολατα κιολας,ειναι ό,τι πρέπει...Το ροδι δεν μου πολυαρεσει.
Αν και λογω ανοιγματος του καιρου, θα το γυρισω στο παγωτο με ρουμι..:-)
Λιγο παγωτο σοκολατα με πορτοκαλι, θα ηταν ότι πρεπει για τη σημερινη μερα.Μα τι λεωωωω! Χτες αποφασισα να κανω διαιτα...
Posted by
Ανώνυμος |
11:53 π.μ.
Καλά με ξέκανες τον Ιρακινό...
Posted by
Ανώνυμος |
12:31 μ.μ.
Αθηναίε,
πολύ όμορφο, να είσαι καλά
Posted by
Ανώνυμος |
12:58 μ.μ.
εξαιρετικό Αθηναιε. Και τα γαστριμαργικά ταξίδια είναι ονειρεμένα τελικά.
Ευχαριστώ.
Posted by
Ανώνυμος |
4:06 μ.μ.
Και λίγη περισσότερη ανάλυση στο: "Φαίνεται πως πρώτοι οι Έλληνες..."
Μελαγχολία, από το Μέλανα Χολή.
Όρος που καθιερώθηκε από τον Ιπποκράτη, ο οποίος είναι ο πρώτος που είδε τον άνθρωπο σαν ψυχοπνευματική οντότητα, σαν σύνολο. Θεράπευε όλον τον οργανισμό για να ιαθεί το πάσχον μέρος.
Διακήρυξε ότι τα νοσήματα, δεν στέλνονται από τους θεούς για τιμωρία, αλλά οφείλονται σε εξωτερικά και εσωτερικά αίτια, τα οποία διαταράσσουν τους χυμούς τους σώματος και παρουσιάζεται η νόσος.
Διατύπωσε τη "θεωρία των χυμών" που επηρέασε τις αντιλήψεις της παθολογίας ως την εποχή μας. Πίστευε ότι η κατάσταση υγείας ή ασθενείας, συνδέονται με τις αντίστοιχες καταστάσεις ισορροπίας και έλλειψης ισορροπίας, μεταξύ των τεσσάρων βασικών υγρών του σώματος (αίμα, φλέγμα, ξανθή και μαύρη χολή) από την ανάμειξη των οποίων εξαρτάται και η ατομική ιδιοσυγκρασία (αιματώδης, φλεγματική, χολερική και μελαγχολική).
Επίσης ο Αρεταίος Καππαδόκης αναφέρει:
"εύτε επί μεν ξανθή χολή, μανίαι γίγνονται, επί δε τοίσι μέλασι, μελαγχολίη" (εννοώντας σε περίπτωση όξυνσης). Έχει αναφερθεί εκτενέστερα στο θέμα αυτό στο: "Περί μελαγχολίης"
(Δεν ήταν από μνήμης "κτήμα" μου αυτές οι γνώσεις - στο ίντερνετ τις βρήκα :)
Posted by
Ανώνυμος |
8:24 μ.μ.
Τι ομορφο, φιλε Αθηναιε. Μαστορα Αθηναιε. Τι ομορφο.
Φαρμακα και στον Πλατωνα και στον Παλαιο των Πολεων,
εις σε προστρεχω Τεχνη της Ποιησεως
που καπως ξερεις απο φαρμακα
ναρκης του αλγους δοκιμες
εν φαντασια και λογω
Ναι... το ποτηρι στα χειλη μου θα σταματησει και περιττη θα μου γινει η γηινη οιηση Μονον η ποιηση, μονον η ποιηση μ' αστραπης αμαξι θα με παρει :)
Καλη Ανοιξη σε ολους, καλο ξυπνημα στην Περσεφονη,
ρηγισσα κορη και θεα
δωρα κομιζουσα αγλαα
Εκας οι πασχαλιες μεσα απο τη νεκρη Γη -- ζητω οι παπαρουνες μεσα απο την πρασινη!
Πω πω εχω ΜΕΓΑΛΑ κεφια σημερα
"μεσ' απ' τη ζεστα των Σφαγειων
και με στεφανια δροσερα
θ' ανταμωθουμε μια τρελλη Πρωτομαγια..."
Posted by
Ανώνυμος |
1:55 π.μ.
ΠΟΑ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, η: θα φερει η Μακβεθ ναργιλε κι η Δαλιδα τσιμπουκι
Α προπο ντε ριεν, αν εχετε την υπομονη να διαβασετε το παρακατω ποιημα, χειρι Γεωργιου Σουρημ για τα καμωματα διαφορων ποθητων εκφανσεων της εορταζουσης Περσεφονης, θα μαθετε και την προελευση του μυθικου μυστικου "ΑΜΠΡΟΖΙΑΚ" :)
38
Εμπρός!… λυγίζεσθαι, κιχλίζετε, γελάτε,
ω γύναια παμπόνηρα,
σκιρτώντα δε και πηδηκτά πλησίον μου ελάτε
ωσάν σκιαί και όνειρα.
Και πρώτη, πρώτ’ η Δαλιδά να έλθει από σας,
που του Σαμψώνος έκοψε τας τρίχας τας χρυσάς,
τυφλόν δε και παράλυτον και παίγνιον της μοίρας
εις τας εχθράς τον έρριψε των Φιλισταίων χείρας.
Τον Ιωσήφ τον πάγκαλον κοιτάζω μ’ απορίαν
να φεύγει την σφαδάζουσαν του Πετεφρή κυρίαν,
κι αυτή χύμα επάνω του με γλαρωμένα μάτια
και του παγκάλου γίνεται το φόρεμα κομμάτια.
Εμπρός μου βλέπω κύπτουσαν και την Βησθαβεέ,
που τον Δαβίδ οπίσω της τον έσυρεν ως πτώμα,
κι ο Προφητάναξ έκραε “συγχώρα με, Θεέ,
το πνεύμα είναι πρόθυμον, αλλ’ ασθενές το σώμα”.
Ω Σαμαρείτις, είδωλον και ξόανον ωραίον,
η δροσερά σου λάγηνος τα χείλη μου ας βρέξει,
κι είπες γελώσα κι εις εμέ καθώς στον Ναζωραίον
πως άνδρα δεν εγνώρισες, ενώ επήρες έξη.
Ξανθίππη, κάθε νεύρον μου η θέα σου ταράττει,
όταν σκεφθώ, κυρά,
πως άδειαζες στην κεφαλήν εκείνην του Σωκράτη
δοχεία ρυπαρά.
Ω Κλεοπάτρα, σύλλαβε τον χάχα τον Ρωμαίον
εντός χρυσού δικτύου,
κι ας τον ιδώ νικώμενον και φεύγοντα δρομαίον
την άκραν του Ακτίου.
Προβαίνετε, προβαίνετε, με μειδιώντα χείλη,
προβαίνω δε κι εγώ,
και μίαν μίαν από σας φορών το πετραχήλι
την εξομολογώ.
Μαγδαληνή, που έσκυψες στου κόσμου το Σωτήρα,
κι ενώπιόν μου σκύψε,
και με δακρύων ποταμούς και μ’ αλαβάστρων μύρα
κι εμού τους πόδας νίψε.
Εμπρός, προβαίνεται και σεις, που το παραγλεντήσατε
με τας παραλυσίας,
αλλ’ όταν τα γεράματα σας πήραν, εζητήσατε
τον στέφανον οσίας.
Ηρωδιάς χορεύτρια, η κοιμωμέν’ εις κρίνα,
γυρεύεις επί πίνακος την κάραν του Προδρόμου,
αλλά κι εγώ προς χάριν σου, Συλφίς και Μπαλαρίνα,
δεν δυσκολεύομαι πολύ να κόψω το ξερό μου.
Ω Μεσσαλίνα, παστρικό του Νέρωνος κουμάσι,
που πείραζε τα νεύρα σου παν απρεπές κι ανήθικον,
την άσπιλόν σου αρετήν η Ρώμη ας θαυμάζει,
όταν εις τρώγλας μαίνεσαι μαζί με κάθε πίθηκον.
Ω Μεσσαλίνα, παστρικό του Νέρωνος κουμάσι,
ειπέ μου, σε παρακαλώ, στην πίστη σου, στο φως σου,
πως έπνιξεν στον Τίβεριν εξ έρωτος προς σε
τον εραστή σου κι αδελφόν ο Πάπας αδελφός σου.
Λαίδυ Μακβέθ, σκολόπενδρα, οπού διψάς το στέμμα
με ρύπους αμαρτίας
σε βλέπω την πορφύραν σου να πορφυρώνεις μ’ αίμα
του Δούκα της Σκωτίας.
Συ, Μήδεια, κατάκοψε, χωρίς ποσώς να φρίττεις
τα μέλη του Αψύρτου,
και ας τα φάγει κυημά ο Βασιλεύς Αιήτης,
πατήρ σου και πατήρ του.
Ω Κλυταιμνήστρα πρόβαινε μετά μακρών κρηδέμνων,
και των θεραπαινών σου,
και δείξε μου πως έσπαιρνεν ο Άναξ Αγαμέμνων
υπό το φάσγανόν σου.
Ελένη Σπαρτιάτισσα, Μαρκόφλα της Ελλάδος,
ανάπτ’ η παρειά μου…
εσύ αιματοκύλισες στους δρόμους της Τρωάδος
το γένος του Πριάμου.
Τα αιμοβόρα πάθη σας και την ακολασίαν
τελείως συγχωρώ,
αν και δεν έχω άνωθεν προς τούτο εξουσίαν,
αλλ’ ούτε ημπορώ.
Ας κύψω έντρομος κι εγώ εμπρός εις τας Ανάσσας
της αληθούς τρυφής,
κι ας πέσω σφάγιον κι εγώ υπό τα φάσγανά σας
εις αίματα βαφείς.
Εις λήθην ρίπτω του λοιπού τα αίσχη σας τ’ ανόσια
και δεν τ’ αναδιφώ,
μα δώσετε και προς εμέ τα χείλη σας τ’ ΑΜΒΡΟΣΙΑ
το νέκταρ να ροφώ.
Ας λάμπει δε το βλέμμα σας, καθώς Αποσπερίτης,
Αυγερινός και Σείριος,
κι ας είμαι Σαρδανάπαλος και χαύνος Συβαρίτης
και μαλθακός Ασσύριος.
Του πυρετού μου έρχονται κακές ανατριχίλες…
μην ανατείλεις, χαραυγή, μη σιωπάτε, κούκοι,
κι ελάτε, περδικόστηθες και μαρμαροτραχήλες,
κι ας φέρ’ η Μάκβεθ ναργιλέ κι η Δαλιδά τσιμπούκι.
Αλλ’ όχι, φύγετε μακράν… ποθώ να ησυχάσω
από κτηνώδη πάθη…
μακράν μου, πριν εκνευρισθώ και πριν της ώρας χάσω
τ’ αυγά με το καλάθι.
Σεις ημπορείτε, γύναια, ν’ αρπάσετε το δόρυ
κι από τον Τελαμώνιον,
και να γελούν τα σκέλη του ωσάν κονδυλοφόροι
προς αίσχος σας αιώνιον.
Posted by
Ανώνυμος |
3:29 π.μ.
Παροραματα: η δευτερη Μεσσαλινα μαλλον ειναι Λουκρητια
Posted by
Ανώνυμος |
3:45 π.μ.
τι θαυμάσιο αφήγημα!
Το δε ...Μυστικό του Σουλτάνου χμ, πρέπει να το φυλάξω και να επιχειρήσω επ αυτού την κατάλληλη στιγμή (που να βρω χυμό ροδιού τέτοια εποχή;)
Posted by
Ανώνυμος |
8:52 π.μ.
Ελληνίδα,xilaren,Λαμπρούκε, τρελλοκομείο μου εσύ κ Μελίνα σας ευχαριστώ πολύ-πολύ. Μελίνα άκουσα το ονοματάκι σας σε μια ραδιοφωνική εκπομπή τη Δευτέρα το βράδυ. ;-)
Άλκηστις,το παγωτό ρούμι θέλει κ σταφίδα, έτσι; Τις οποίες σταφίδες τις μαρινάρουμε πρώτα στο ρούμι, βεβαίως-βεβαίως.
Κυκλοδίωκτον,η έννοια της πρωτιάς έχει αξία στο πλέξιμο της αλυσίδας της ιστορίας της επιστημονικής σκέψης.Έτσι το συζητώ,ναι. Για τη μελαγχολία ο Αβικέννα είχε μελετήσει τα κείμενα του Γαληνού κ κάποια κείμενα που αποδίδονταν στον Ιπποκράτη κ αυτά που γράφετε ισχύουν ασχέτως που τα βρήκατε. Δεν θα ζητούσε βιβλιογραφική παραπομπή. :-)
Δύοντα-Ανατέλλοντα: Σας ευχαριστώ πολύ, πολύ θα ήθελα να σας πω ότι θα σας φτιάξω εγώ το πιάτο την άλλη βδομάδα αλλά τελικώς αυτή τη χρονιά δεν θα καταφέρω να έρθω στην αγαπημένη μου Κύπρο που λατρεύω κ για το φαγητό της.Μπορείτε να αραιώστε συμπυκνωμένο χυμό ροδιού στον οποίο θα στάξετε αυστηρώς 2 σταγόνες λεμονιού.
Ambrosiac: Είστε του απιστεύτου! ΛΟΛ
Αφήστε τι έχω πάθει. Το επόμενο πρέπει να το πω με ποίημα αφού το έχω τάξει.
"μεσ' απ' τη ζεστα των Σφαγειων
και με στεφανια δροσερα
θ' ανταμωθουμε μια τρελλη Πρωτομαγια..."
Ναι κ αυτό κ το άλλο:
" Στην Πύλη τ'Ανδριανού, κοντά στο Μακρυγιάννη
τα πρώτα τριαντάφυλλα σου φόρεσα στεφάνι"
κ βέβαια κ το άλλο από τον ίδιο κύκλο...
"Μάγκας έμπαινε στους κήπους κ λουλούδια έκλεβε
κ ξημέρωμα στο στρώμα μοναχός του έγερνε"
Ο ίδιος μάγκας που "φορούσε για κουστούμι της αυγής τα χρώματα...";-)
Posted by
Ανώνυμος |
12:05 μ.μ.
Ξέχασα. Οσοι διαβάζουν το μπλογκ κ μαγειρεύον ας κοιτάξουν τα σχόλια του προηγούμενου ποστ, μια επισκέπτης έκανε μια εύστοχη παρατήρηση για τις συνταγές.
Posted by
Ανώνυμος |
12:08 μ.μ.
Η πρακτική απόδειξη ότι υπάρχει "πνευματική τροφή"
Να 'σαι καλά. (δοκιμάζω τα πάντα!)
Posted by
Ανώνυμος |
1:39 μ.μ.
Εσείς το ακούσατε, εμείς δεν το ακούσαμε αγαπητέ Αθήναιε.
Σήμερα μπόρεσα και διάβασα όλες τις δημοσιεύσεις σου Αθήναιε. Εξαιρετικές. Θα αντιμετωπίζω με μεγαλύτερο σεβασμό το φαγητό μου από εδώ και πέρα. :-)
Posted by
Ανώνυμος |
4:07 μ.μ.
Ναι Χνούδι μου, το διάβασα στο μπλογκ σας χθες ότι δεν ακούσατε την αφιέρωση.
Ημίαιμε, σας ευχαριστώ!
Posted by
Ανώνυμος |
7:01 μ.μ.
Φιλε Αθηναιε, ευχαριστω! Υποψιαζομαι οτι καθε αλλο παρα μαγκας που βγαινει στο σεργιανι εισαι... βλεπω αντιθετα να ερχονται και να σε ακολουθουν κοριτσια κυανα, με τη λαχταρα του αλατιου στα χειλη. Η Αλκηστις που θα μας κανει ολους Αδμητους... η τρελλη Ροδια, ολα τα με8υστικα.
"και μουπε τεκνον, κανεις μεγα λαθος
εδω ειν' ο φοβος των ανθρωπων και το παθος"
Δεν ειναι μονο στυφες στο σκοταδι και ομως θαυμα, Αθηναιε, ειναι και αβροστομες. Ο ασπαιρων Αιας ειχε αγγιξει με το δορυ το Χνουδι στο μαγουλακι τους και λιγο ελειψε να χασει τα αυγα και τα πασχαλια.
Χαρα σε σενα Αθηναιε, διαβαζω οτι ο αντρας που μαγειρευει ειναι σεξυ. Νομιζα οτι ο αντρας που μαγειρευει ειναι πεινασμενος.
Ασε εκεινον που δεν μαγειρευει... και βλεπει την Τραπεζα καταφορτη, τα τριανταφυλλα στο κεντρο της και πλουσια ψιχια να πεφτουν και να τα επιβουλευεται!
...Γνωριζεις μηπως, μια κι' εχεις τα μεσα, καμμια αμαρτωλη Βηθσαβεε? Εχει καποια ελεγκανς η αμαρτια α-λα-Παλαια-Διαθηκη, κατι απτο, μοιραιο. Και οι Ελληνες υπηρξαν ανεκαθεν ανεξιθρησκοι. Παρε με κατω απο τη φτερουγα σου!
Η ρηγισσα, σημ., δεν ειναι η Αναγνωστακειος "αντικρυσα μια ρηγισσα/κι απο τον ποθο ερριγησα" αλλα αποκυημα εξημμενης φαντασιας και Περσεφονικων
Goddess and maiden and queen
be near me now and befriend
και
For they bring joy and sorrow,
but Thou, Proserpina, death;
...που προθυμα παρερμηνευω ως λα μορτ ντους :))
Ερρωσο
την των Ελληνων γλωτταν παντοιοτροπως τερπων
Posted by
Ανώνυμος |
9:21 μ.μ.
Ambrosiac, δεν ξέρω τί να σας απαντήσω. :-)
Αντί λόγων, σας κερνώ μια από τις πιο ωραίες άριες για τενόρο που έχουν γραφτεί ποτέ. Come un bel di di Maggio . Από την IV πράξη της όπερας Andrea Chenier. Ο ήρωας -ποιητής Andrea Chenier είναι στη φυλακή, λίγο πριν τον εκτελέσουν κ αποχαιρετά τη ζωή.
Ακούγεται πολύ δυνατά-όπως λέμε "σερβίρεται ζεστό".Με τον Lucianno Pavarotti βέβαια αν κ την έχει τραγουδήσει ωραία κ ο Jose Curia όχι ομως με αυτό το πάθος του Pavarotti που προλαβαίνει να βάλει φωτιές μέσα στα 2 μόλις λεπτά που κρατά η άρια.
Sia! Strofe, ultima dea!
ancor dona al tuo poeta
la sfolgorante idea,
la fiamma consueta;
io, a te, mentre tu
vivida a me sgorghi dal cuore,
darò per rima il gelido spiro
d'un uom che muore.
Μεταφράζετε εσείς ή εγώ; :-)
Posted by
Ανώνυμος |
10:33 μ.μ.
Ω ambrosiac, ambrosiac
γιατι πριν γραψεις στα μπλογκ
πινεις τοσο πολυ κονιακ,
δεν βλεπεις που σε
χτυπαει στο κεφαλακ;
(χαικου)
Posted by
Ανώνυμος |
11:09 μ.μ.
Αν και καθυστέρησα, το απόλαυσα το κείμενο!
*
(ΤΟΥ ΣΦΑΓΕΙΟΥ, λέγει ο στίχος, όχι "των σφαγείων")
Posted by
Ανώνυμος |
12:56 π.μ.
Καλοριζικο το νεο στεκι Αθηναιε!... αλλα αυτα θα τα πουμε εκει. Σ' ευχαριστω για την αρια, ηταν ωραιοτατη -- κι' αυτο το λεω εγω που δεν ειμαι της Οπερας, και δυο ολες ολες εχω δει... η δε δευτερη με επεισοδιο, που θα κουβεντιασουμε καποτε.
Εξ αλλου, οταν τραγουδησε ο Παβαροττι το "Νεσσουν ντορμα" στο Τορινο την εναρκτηριο βραδυα... εσενα σκεφτηκα!
@πανος
Ναι Πανο, σωστα... "του σφαγειου". Δυο σχολια εδω. Πιο πολυ απο την ακριβεια της αναφορας σε βιβλια η στον Ωκεανο βα8ους δυο εκατοστων που λεγεται Διαδικτυο προτιμω την επισφαλη επιλεκτικοτητα της ανθρωπινης μνημης. Ειναι πιο ενδιαφερουσα, γμτ!
Δευτερον, το λαθος εδω μαλλον ηταν εκουσιο. Υπαρχουν πολλα Σφαγεια στον κοσμο... αλλοι σφαγιαζουν θαλασσες (ε??), αλλοι δαση... Ειχα ομως στο μυαλο μου πιο ευχαριστο σφαγειο (! ω θεοι) -- ενα Αμπατουαρ στο Παρισι οπου ειχα δει 8εατρικο εργο... εμπειρια που εχω συζητησει με τον Αθηναιο.
"Εν παραβολαις ελαλει..." αστα να πανε, χι χι.
@αρτ αττακ
το κεφαλακ
με το κονιακ
καποιο ζιγκ ζαγκ
το μητσοτακ ?
χι χι... ωραιο! Βεβαια με 34 συλλαβες ειναι δυο φορες χαϊκου. Αν πιστεψουμε τον Μπλεηκ η υπερβαση και η καταχρηση ειναι δρομος προς Ενοραση και Διαφωτισμο.
Ασε που εχει και φριντζ μπενεφιτς :)
Λοιπον, οπως θαλεγε ο μαγκας ο ντυμενος της αυγης τα χρωματα, σας φιλω στα ματια και στη μουρη, και τα κοριτσια στη μπουκα. Θα τα πουμε στο νεο στεκι του Αθηναιου.
Posted by
Ανώνυμος |
12:24 π.μ.