Αθήναιου Βορβορυγμοί.

Αχ Μάτζικα! Για σας αλλά κ για τον κύριο Κουκουζέλη επειδή όταν ακούω τη λέξη"στυλ" σε συνδυασμό με τη λέξη "μπλογκόσφαιρα", σκέφτομαι εσάς τους δύο...

Το ξέρω ότι είναι φτηνό από μέρους μου αλλά ειλικρινά, ειλικρινέστατα, δεν μπορώ να το ελέγξω. Όταν κάποιος βάλει στο στόμα του την πρώτη μπουκιά από ένα φαγητό που έχω μαγειρέψει, κλείσει τα μάτια με ευχαρίστηση, πλαταγιάσει τη γλώσσα με ηδονή κ καταφέρει να ψιθυρίσει : " Ποίημα! Αθήναιε, είσαι ένας ποιητής!" τότε εξ ονοματος όλων των μαγείρων ανά τους αιώνες, σηκώνω νοητά το μεσαίο μου δάχτυλο κάνοντας τη χαρακτηριστική χειρονομία προς την πλευρά των ποιητών του παρελθόντος γιατί κανείς δεν έχει αμφισβητήσει πιο πολύ από αυτούς, το κατά πόσο η μαγειρική είναι σοβαρή ενασχόληση κ το αν οι συνταγές συντελούν στην επιτυχία ενός πιάτου ή απλά αποτελούν μια εφεύρεση των μαγείρων για να δικαιολογήσουν την τέχνη τους.

Η σάτιρα των μαγείρων άρχισε σχεδόν ταυτόχρονα με την εμφάνιση του επαγγέλματος αλλά δεν αναφέρομαι τόσο σε αυτό όσο στη διακωμώδηση όσων ερασιτεχνών ασχολούνται με τη γαστρονομία.

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά εγώ μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω κανει διάφορα. Κολύμπι, ποδήλατο, κουπί( κ αν έχω κάνει κουπί...), διάβασμα, βόλτες, πιώματα αλλά έχω γνωρίσει μόνο δύο ενασχολησεις στις οποίες συμμετέχουν κ οι πέντε αισθήσεις μαζί: το φαγητό κ το σεξ, άλλες εκτός από αυτές τις δυο, στις οποιες να ενεργοποιούνται και οι πέντε αισθήσεις μας μαζί, στέλνοντας τον εγκέφαλο για...βρούβες από την πληθώρα των σημάτων που λαμβάνει κάθε φορά που οι μηχανές παίρνουν μπροστά, δεν ξέρω γιαυτό εφαρμόζοντας τα μαθηματικούλια που έμαθα στο δημοτικό το σχολείο, αν ζωή=σεξ=φαγητό, τότε ζωή=φαγητό κ μαγειρική βέβαια.

Ίσως όμως είναι λιγότερο σημαντικό από το να γράφεις ποιήματα...Ή όχι;

Το ότι ο Οράτιος ήταν ένας παλιοχαρακτήρας, το ξέραμε δα, από τα μικράτα μας. Λάγνος, γκομενιάρης, ίσαμε κ κλαψομούνης θα έλεγα αν ήμουν βρωμόστομος αλλά ευτυχώς που δεν είμαι. Αυτός κ ο Οβίδιος ο σιχαμένος που στο Remedia Amoris προτείνει στον απογοητευμένο ερωτευμένο να αρχίσει να τρώει χωρίς μέτρο κ γούστο ώστε να γίνει χοντρός για να γλυτώσει από τα πάθη του έρωτα...Τώρα, θα είμαι άδικος αν κάνω σχόλια για την ερωτική ζωή του ποιητού Οβίδιου;

Διαβάστε την τέταρτη σάτιρα του Οράτιου (Horace, Satires II, iv) στην οποία ο ήρωας Κάτιος ο οποίος παρουσιάζεται ως ένα κομψός,γκουρμέ τύπος, γελοιοποιείται επειδή χρησιμοποιεί λέει το Parva Naturalia του Αριστοτέλους( Φυσικά,IV) για να ερμηνεύσει τις γεύσεις. Τσου ρε Λάκη, Οράτιε! Σήμερα ο Κάτιος θα έγραφε για το "ΕΥ" κ θα εσύ του έκανες τούμπες ενώ θα περίμενες σε μια τεράστια waiting list για να μπεις σ'ενα από τα μοδάτα εστιατόρια.

Ο πρόγονος πάλι; Ποιητής κ ο πρόγονος Αθήναιος ο Δειπνοσοφιστής που τον είχα για μέγα αληθινό εραστή των γυναικών κ των γεύσεων; Ο one and only Ναυκρατίτης Αθήναιος; Ο Θεός; Στο τρίτο βιβλίο των " Δειπνοσοφιστών" (κεφ. Ι 437-443) ο Αθήναιος παρωδεί μια ολόκληρη σκηνή στην οποία ο μάγειρας δημιουργεί θέμα στο δούλο βοηθό του επειδή δεν έχει καταφέρει να εκτελέσει το πιάτο ( ψάρι με γάρο) με την ακρίβεια που απαιτεί η συνταγή. Βέβαια, η έννοια της " συνταγής" θα αποκρυσταλλωθεί αιώνες αργότερα, στη Γαλλία του 17ου αι. αλλά αυτό είναι θέμα για μια άλλη συζήτηση.

Για να είμαστε όμως κ ειλικρινείς, δεν είχαν κ τόσο άδικο οι ποιητές όταν διακωμωδούσαν τους γκουρμέδες ανά τους αιώνες γιατί να! Κάποιοι από αυτούς, στην Αναγέννηση δεν κατάλαβαν ότι ο Οράτιος κ ο Αθήναιος στα συγκεκριμένα αποσπάσματα έκαναν χαβαλέ κ τα θεώρησαν ως θέσφατα για τη μαγειρική κ άρχισαν να πραγματεύονται το θέμα όπως ακριβώς οι αρχιτέκτονες, με βιβλιογραφικές αναφορές στον Βιτρούβιο, τον Αριστοτέλη κ τον Οράτιο κ αν είναι να μου πείτε για τους αρχιτέκτονες, ξέρω-ξέρω but still.... Ακόμη κ σήμερα αυτοί κάνουν κουμάντο στη restau-σκηνή της Αθήνας...

Σκεπτικιστής κ ορθολογιστής (αλλά κ κουφάλα) ο Έρασμος, δεν το άφησε να πέσει στο πάτωμα αυτό με τους γκουρμέδες αρχιτεκτονούντες κ όταν είδε ότι παρατράβαγε το κακό κάθισε κ έγραψε την παρωδία του, ένα φανταστικό, έμμετρο διάλογο μεταξύ του Απικίου κ του Ρωμαίου Spudus στον οποίο ο Σπούδος ρωτάει μεταξύ άλλων πόσο συχνά πρέπει να αλλάζει τα πιάτα κ ο Απίκιος απαντά ότι ο αριθμός των αλλαγών των πιάτων συμπίπτει με τον αριθμό των ρητορικών μερών ή κ των πράξεων ενός θεατρικού έργου κ όταν ο Σπούδος αναρρωτιέται για τα μέρη ενός δείπνου ο Απίκιος τα παραλληλίζει με τα μέρη ενός ρητορικού λόγου.

Αρ χαρ χαρ...

Βέβαια, εκεί στην Αναγέννηση, τα βλέπουν όλα περίπλοκα κ από μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, αρχίζουν να ονομάζουν τα πιάτα συνθέσεις! " Συνθέσεις σαλάτας!", " Συνθέσεις κρέατος!" κ πάει λέγοντας.

Όμως, οι λόγιοι μάγειρες αντεπιτίθενται κ έτσι έχουμε κ ... μαγειρική ποιητική παραγωγή!

Learn of this cook who with judgement and reason,
Teacheth for every Time, each thing its true season:
Making his compounds with such harmony,
Taste shall not charge with superiority
Of Pepper, Salt or Spice, by the best Pallat,
Or any one Herb in his broth or Sallat
Where Temperance and Discretion guides his deeds;
Satis his Motto, where nothing exceeds.

λέει ο Robert May στο "Accomplished Cook".

...για να του πάρει τη σκυτάλη ο William King που αρεσκόταν να παρωδεί σοβαρές συζητήσεις περί των μαγειρικών μιμούμενος τον Οράτιο *κ να σημειώσει:

Tis a sage Question, if the Art of Cooks
Is logd'd by Nature, or attained by Books.

Άντε από 'δω σάχλα ποιητή! Ακόμη κ αν η Τέχνη της Μαγειρικής είναι ένα επινόημα των βιβλίων όπως εσύ ισχυρίζεσαι, εγώ ένα ξέρω: αν κάποιος Υπουργός ισχυριζόταν ποτέ ότι οι μάγειρες είναι λαπάδες, ακόμη θα έτρωγε ξύλο...

Αυτοί οι ποιητές, τί διάολο άντρες είναι; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα...

* William King,The Art of Cookery in immitation of Horace's Art of Poetry,with some letters to Dr.Lister and Others. ( London 1709?).Τα αποσπάσματα τα δημοσιεύει η Sarah Peterson στο Acquired Taste, Cornell University Press.

"Παρατηρώ, φίλε μου Βρούτε, πως, μολονότι εμείς οι άνθρωποι, εκτός απο σώμα, διαθέτουμε κ ψυχή, για τη φροντίδα κ τη διατήρηση του σώματος επινοήσαμε μια τέχνη, η οποία μάλιστα, λόγω της χρησιμότητάς της, τιμάται ως εύρημα των αθανάτων θεών, ενώ αντιθέτως, μέχρι να ανακαλύψουμε την τέχνη που θεραπεύει την ψυχή δεν νιώθαμε κ τόσα έντονα την έλλειψή της. Κ όταν επιτέλους μάθαμε ότι η τέχνη αυτή υπάρχει, όχι μόνο δεν τη μελετήσαμε σε βάθος, αλλά λίγοι από εμάς την υποδέχτηκαν καλοπροαίρετα- για να μην πω ότι οι περισσότεροι την αντιμετώπισαν με καχυποψία κ φθόνο"

Τον Φεβρουάριο του 45 π.Χ ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, χάνει την κόρη του Τυλλία κ πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, απομονωμένος στην έπαυλή του στο Τούσκουλο αρχίζει να συγγράφει τις Τουσκουλανές Διατριβές, μια φιλοσοφική πραγματεία για τις προυποθέσεις της ευτυχίας. Η πρώτη διατριβή είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στο θάνατο ενώ η τρίτη είναι αφιερωμένη στο θέμα της θλίψης. Το κεντρικό ερώτημα της τρίτης τουσκουλανής διατριβής είναι το αν ο σοφός μπορεί να υποφέρει από "aegritudo" δηλαδή από λύπη. Η απόδοση στα ελληνικά της λέξης αυτής σπαζοκεφαλιάζει εδώ κ χρόνια τους φιλολόγους. Μιας κ δεν είμαι ένας απο αυτούς, παραχωρώ στον εαυτό μου την πολυτέλεια να ταχθεί με το μέρος των ειδικών που αν κ δειλά μεταφράζουν τη λέξη aegritudo ως " κατάθλιψη". Τα χωρία του μεγάλου Κικέρωνος στα οποία περιγράφει τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι συγκλονιστικά καθώς δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από τα κείμενα εκλαικευμένης ιατρικής που διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο για το θέμα.

Φαίνεται πως πρώτοι οι Έλληνες κ στη συνέχεια οι Λατίνοι, αντιμετώπισαν το θέμα της κατάθλιψης ως μια κατάσταση του πνεύματος από την οποία μπορούσε να ξεφύγει κανείς δύσκολα μεν αλλά εφόσον κινητοποιούσε τις πνευματικές δυνάμεις του δε, δυνάμεις στις οποίες είχαν τεράστια πίστη.

Όμως, κοντά 1000 χρόνια αργότερα, γύρω στο 980 μ.Χ , στη μακρινή Περσία, στην επαρχία Μπουχάρα, γεννιέται ο άνθρωπος ο οποίος έμελλε να ονομαστεί " Ο Πρίγκηπας των Ιατρών". O Ibn Sina γνωστότερος σε όλους μας ως Avicenna ο οποίος αφου μελέτησε πρώτα τα συγγράμματα των προκατόχων του Ελλήνων κ Λατίνων αλλά κ των συγχρόνων του Αράβων ιατρών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το φάρμακο τη λύπης, βρίσκεται κ στο φαγητό. Ο Αβικέννα ήταν μια bigger than life μορφή. Ένας homo universalis πριν η Δύση να συλλάβει καν την έννοια του "καθολικού ανθρώπου", ένας ανθρωπιστής πριν να διατυπωθεί η έννοια του ανθρωπισμού, ένας ορθολογιστής κ σκεπτικιστής πριν το ρεύμα του σκεπτικισμού να πάρει σάρκα κ οστά στη Δύση. Η βαθιά του αγάπη για τον άνθρωπο κ η φιλοπερίεργη φύση του, τον παρακίνησαν να ταξιδέψει για να γνωρίσει από κοντά τα ανθρώπινα η μελέτη των οποίων του απέδοσε μια μοναδική υστεροφημία κ βέβαια τον τίτλο του Πρίγκηπα των Ιατρών.

Μία από τις πιο γνωστές του πραγματείες είναι το De viribus cordis, "Περί των Δυνάμεων της Καρδιάς" στο οποίο περιγράφει μια μέθοδο θεραπείας της μελαγχολίας μέσω της φροντίδος του "πνεύματος". Για το λόγο αυτό προτείνει την ενίσχυση του πνεύματος με μια σειρά από καρδιοτονωτικές τροφές.

Αυτές οι τροφές της καρδιάς που τονώνουν το πνεύμα κ διώχνουν μακριά τη μελαγχολία αποτελούν κ τα βασικά στοιχεία της κουζίνας της Μέσης Ανατολής : μπαχαρικά, ροδόνερο, ρόδια, φλούδα από λεμόνι, κρόκοι αυγού, σαφράν, σανδαλόξυλο και κρασί. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά για το φάρμακο της λύπης.

Δεν χρειάζεται ίσως να πω, πως η επίδραση της διδασκαλίας του Αβικέννα είναι καταλυτική κ πως σύντομα όλα τα μαγειρικά βιβλία της Δύσης εναρμονίζονται με τη διδασκαλία του.Όλοι αναζητούν στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής το μυστικό της ευτυχίας κ τη μακροζωίας. Η κουζίνα της Περσίας, γίνεται συνώνυμη της ευεξίας, της χαράς της ζωής, του ανέμελου έρωτα που νικάει κατά κράτος τα γηρατειά!

Με την πάροδο των αιώνων κ το μετασχηματισμό της Αλχημείας σε Επιστήμη αλλά κ την ίδια την πρόοδο των Επιστημών, οι διδασκαλίες του Αβικέννα, όπως είναι φυσικό ξεχνιούνται. Η κουζίνα της Ευρώπης με την εγκατάσταση των Ιταλών μαγείρων στα υπόγεια των Βερσαλλιών, κάτω από τη μπαγκέτα του Λα Βαρέν παίρνει άλλο δρόμο κ η εικόνα του μάγειρα-αλχημιστή ξεχνιέται οριστικώς.

Όμως, στα 1858 o Άγγλος, ο Edward Fitzgerald εκδίδει για πρώτη φορα μεταφρασμένα στα Αγγλικά τα τετράστιχα του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Η πρώτη έκδοση των "Ρουμπαγιάτ" ήταν μια εκδοτική αποτυχία που σύντομα όμως μετετράπη σε τεράστια επιτυχία τόσο εκδοτική όσο κ καλλιτεχνική. Έτσι, η Ευρώπη αρχικά κ η Αμερική στη συνέχεια, γνώρισαν το μαγικό κ αισθησιακό πολιτιστικό terroir της Περσίας. Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς την ποίηση του Πέρση, σκεπτικιστή αστρονόμου, μαθηματικού κ ποιητή Ομάρ Καγιάμ;


Είναι νομίζω φανερό ότι ο Ομάρ Καγιάμ δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος της εποχής του. Αμφισβήτησε τις θρησκείες κ το Ιερατείο κ αν κ Αστρονόμος ο ίδιος κατέληξε όπως κ ο Αβικέννα, νωρίτερα από αυτόν ότι η Αστρολογία ήταν μία απάτη κ επιδόθηκε με πάθος στο να μελετήσει την Επιστήμη του κ να απομυζήσει κ την τελευταία σταγόνα ζωής κ την τελευταία σταγόνα κρασιού, εντοπίζοντας με μια χαρακτηριστική μελαγχολία κ αυτός, το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή.


Χάρις στον Ομάρ Καγιάμ κ τις αστρονομικές του μετρήσεις, το περσικό Νέο Έτος, το Nowruz εορτάζεται σήμερα, την πρώτη μέρα της Άνοιξης. Τη μέρα κατά την οποία οι Πέρσες ανάβουν φωτιές γύρω από τις οποίες χορεύουν τραγουδώντας το πέρασμα του μελαγχολικού χειμώνα: "Sorkhee-eh tow az man, zardee-eh man az tow! "

"Φωτιά! Δώσε μου το κόκκινό σου χρώμα, παίρνοντας από το δέρμα μου την ασπράδα του χειμώνα!"

Και βέβαια το νέο έτος εορτάζεται με φαγητά που φυσικά περιέχουν κ τα "καρδιοτονωτικά υλικά" του Avicenna...

Η μετάφραση των Ρουμπαγιάτ έκανε την Περσία μόδα κ έτσι η κουζίνα της κατέκτησε για δεύτερη φορά τη Δυτική Ευρώπη, μάλιστα δύο απο τα περσικά εστιατόρια που υπάρχουν στο Παρίσι ως τις μέρες μας, χρονολογούνται από εκείνη την εποχή.

Το αν οι καρδιοτονωτικές τροφές του Αβικέννα νικούν τη μελαγχολία είναι μια ερώτηση που σήμερα μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά. Ο σκεπτικιστής μέσα μου νικάει το μύθο του μάγειρα-αλχημιστή, ιατρού των σωμάτων κ των "ψυχών" χωρίς να καταφέρνει όμως να διώξει την επίγευση της μαγείας που αφήνει η γλυκειά αυτή σκέψη.

Άλλωστε κ ο Καγιάμ αν κ ο ίδιος σκεπτιστής, λέγεται πως πέθανε στην πολυθρόνα του διαβάζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τα συγγράμματα του Αβικέννα...Τί να έψαχνε να βρει άραγε;



Saal-eh Now Mobarak!


500 γρ. κιμά απο άπαχο αρνί
2 φλυτζάνια χυμό ροδιού
1,5 φλυτζάνι ζωμό κρέατος
Μισό κουτ. τσαγιού γαρύφαλλο σκόνη
Μισό κουτ.τσαγ. φρεσκοαλεσμένο πιπέρι
Μισό κουτ.τσαγιού τουρμέρικ (κουρκουμάς)
1 κουτ.τσαγιού αλάτι
1 φλυζάνι ψιλοκομμένος μαιντανός
1 κουτ.σούπας ψιλοκομμένα φύλλα μέντας
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουτ.σούπας λάδι

Ανακατέψτε καλά τον κιμά με το αλάτι, το πιπέρι, το γαρύφαλλο και το τουρμέρικ και δουλέψτε το με τα χέρια σας. Πλάστε τον κιμά σε μικρούς, σφιχτούς κεφτέδες.
Σε ένα βαρύ τηγάνι, ζεστάνετε το λάδι και σωτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι, το μαιντανό και τη μέντα.
Προσθέστε τους κεφτέδες και τους αφήνουμε μέχρι να πάρουν ένα καλό χρώμα, ανακατεύοντας τους προσεκτικά.
Προσθέστε το χυμό ροδιού και στη συνέχεια το ζωμό του κρέατος, σκεπάστε το τηγάνι και σιγοβράστε για μισή ώρα.

Σερβίρεται ζεστό.

1. Με τον τίτλο " Το φάρμακο της λύπης" εξεδόθη σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα", η τρίτη τουσκουλανή διατριβή του Κικέρωνος σε μετάφραση της Όλγα Παπακώστα . Δεν τη θεωρώ ιδαιτέρω πετυχημένη έκδοση.
2. Η μετάφραση των "Ρουμπαγιάτ" είναι του Πάνου Γνευτού, από τις εκδόσεις " Ερατώ".
3. Η πρώτη φωτογραφία απεικόνίζει τη " Μελαγχολία" του Ντύρερ, ενώ η δεύτερη μια λαική ζωγραφιά η οποία αποτυπώνει τον Αβικέννα να δέχεται " τη φώτιση" από τη Μουσα της Ιατρικής.

* Κάτω από τη σκηνή, πολλά τραγούδια λες...*
( ζύμη για πίτσα-υλικά για μία πίτσα)

"funEL Θεέ, πάρε την ΠΑΕ"

Πώς πήγαινε η κορυφαία γλωσσολογική ανάλυση του πατέρα Πορτοκάλος;
" Give me a word! Any word! And I will prove to you that it's Greek! Kimono, comes from the greek word chimonas. Kimono is the robe we wear during the winter, so, chi-mo-nas, ki-mo-no, there you go!"

Έτσι κ στα φαγητά. Give me a dish, any dish and I will prove to you you that it's Greek!!! Μουζάκα, κεμπάμπ,τζατζίκι, ο βυζαντινός(sic) καφές, τα μακαρόνια, o χαλβάς, το λουκούμι, ο καπαμάς, η πίτσα( όχι παίζουμε!) κ όπως έγραψε προ ημερών αστειευόμενος κ ο χιουμορίστας ο Ορλάντο με αποτέλεσμα να χαχανίζω επί μία βδομάδα που το σκεφτόμουν, ακόμη και τα κρουασάν έχουν εφευρεθεί στα Τρίκαλα!

Ενώ σχεδόν κανένα από τα δημοφιλή πιάτα που λανσάρουμε σήμερα ως ελληνικά δεν είναι ελληνικό ( και πώς θα μπορούσε να είναι ελληνικό άλλωστε) η τέχνη της μαγειρικής καθώς κ η συνήθεια να συγγράφουμε μαγειρικά βιβλία είναι σαφώς ελληνική υπόθεση. Οι αρχαίοι ημών δεν ανακάλυψαν τη μαγειρική επειδή ήταν ευζωιστές. Την ανακάλυψαν επειδή ζούσαν σε μια εξαιρετικά φτωχή γωνιά της γης κ έπρεπε να βρουν πολλούς τρόπους για να καταναλώσουν τα λίγα υλικά που είχαν στη διάθεσή τους. Όπως επισημαίνει κ ο Andrew Dalby στα " Σειρήνια Δείπνα" --την πιο ολοκληρωμένη ιστορία της ελληνικής γαστρονομίας- ένας Έλληνας γυρνούσε από την Αγορά κομπάζοντας για το πόσο φτηνά είχε αγοράσει κάποιο υλικό μετά από σκληρά παζάρια, αντίθετα από τον Ρωμαίο που γυρνούσε από την αγορά κομπάζοντας για το πόσα πολλά χρήματα είχε ξοδέψει για την προμήθεια της τροφής του. Οι αρχαίοι ημών, σε αυτό ήταν σοφοί. Η χυδαία επίδειξη χρήματος είναι ο εχθρός της πραγματικής ευζωίας γιατί η ευζωία βασίζεται στην αυτοσυγκράτηση. Ναι! Όπως ακριβώς κ το Κάμα Σούτρα που αποτελεί την επιτομή της αυτοσυγκράτησης με στόχο τη σε βάθος χρόνου απόλαυση! Γιαυτό κ όταν βλέπω βιβλία με τον τίτλο " Καλογερική μαγειρική" μου έρχεται ναυτία. Είναι προσβολη στην τέχνη μου!!

Παρ'ολα αυτά όμως η μαγειρική δεν γλύτωσε από τη μανία των συμπατριωτών μας που επιδόθηκαν στην κατασκευή εθνικών μύθων ( Κρυφό Σχολειό κ άλλες κωμωδίες) στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την ιδέα του εθνικού κράτους. Για να εξηγούμαστε. Προσωπικά, θεωρώ τους εθνικούς μύθους μια χρήσιμη εφεύρεση σε δεδομένη ιστορική στιγμή γιατί χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν ένα πολιτικό σχηματισμό που αποδείχτηκε ένα ταχύ όχημα για την ανάπτυξη του καπιταλισμού κ η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι το μόνο που εμένα ενδιαφέρει μιας κ μόνο μέσα στον καπιταλισμό ανθεί η φιλελεύθερη δημοκρατία που αποτελεί την μοναδική εγγύηση για την προάσπιση αυτού που λέμε " ατομικό δικαίωμα" κ που είναι το μόνο δικαίωμα που εγώ προσωπικά αναγνωρίζω ως αιτία που αξίζει να πολεμήσει κανείς κ να χάσει τη ζωή του.

Αλλά να γυρίσουμε στα μαγειρικά που είναι κ τα πιο σοβαρά θέματα στη ζωή.

Το πόσο αστείο είναι να μιλάει κανείς για εθνικές κουζίνες το συνειδητοποιώ κάθε φορά που κάποιος μου ζητάει να γράψω κάτι για την κουζίνα του Ισραήλ γιατί θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου έλεγε ότι όταν πρωτοπάτησε το πόδι της στην Παλαιστίνη μετά τον πόλεμο, θρηνούσε για κανένα εξάμηνο επειδή θα έπρεπε να ζήσει με "τους απολίτιστους ανθρώπους, τους Ασκεναζίμ που έχουν βγάλει το κακό το όνομα στην κουζίνα των εβραίων επειδή τρώνε λάχανο τουρσί που σκυλοβρωμάει, λάτκες που είναι σα να τρως τηγανητά σφουγγάρια κ κοτόσουπες ενώ τα δικά μας σπίτια, παιδάκι μου, μοσχοβολάνε κρεμμυδάκι, μελιτζάνες , ροδόνερο κ Μεσόγειο. Να σου ανοίγει η καρδιά!". Η γιαγιά μου τα έλεγε αυτά για να της ανοίξει η καρδιά ενώ μάλλον εννοούσε την όρεξη...

Κ αν δεν το είχα καταλάβει μικρότερος, είχα την τύχη να συνειδητοποιήσω ότι οι κουζίνες είναι τοπικές κ όχι εθνικές στη Νέα Υόρκη. Εκεί είχα γνωρίσει μια κοπελίτσα, μαγείρισσα από το Τρινιντάντ με την οποία χαιρόμουν να κάνω παρέα γιατί ήταν σαν κ μένα στα γούστα, ρουστίκ ( δηλαδή χωριάτα) κ μίλαγε όλο για τη γιαγιά της, τα παιδικά της χρόνια, τις κατσίκες που είχαν στο Τρινιντάντ κ έτσι, επιδίωκα την παρέα της. Μια φορά μου ζήτησε να της μαγειρέψω κάτι ελληνικό κ της είπα ότι θα της μαγείρευα κάτι που μαγειρεύουν στο χωριό του πατέρα μου. Ήρθε σπίτι κ την περίμενε ένας πολύ ωραίος μπακαλιάρος πλακί, με σταφίδες, το φαγητό-σήμα κατατεθέν των χωριών της Μέσα Μάνης. Με κοίταξε με έκπληξη " Από το Τρινιντάντ είναι ο πατέρας σου;" Excuse me? " Αυτό είναι το εθνικό φαγητό του Τρινιδάντ Trinidad fish buljol λέγεται μόνο που κάποιες νοικοκυρές σε μας βάζουν κ αβοκάντο".

Αν δεν ήταν γυναίκα θα την πλάκωνα στα χαστούκια που μου είπε ότι το πιο νόστιμο φαγητό του σύμπαντος κόσμου ήταν εφεύρεση του κωλοχωρίου της ενώ ήταν σαφώς του δικού μου κωλοχωρίου... Επέμενε κ παραλίγο να γίνουμε μπίλιες. Όμως όταν έφυγε κ άνοιξα τα κιτάπια μου διαπίστωσα το αυτονόητο. Τι κοινό είχαν οι Μανιάτες με τους κατοίκους του Τρινιντάντ; Τους Άγγλους. Οι μανιάτες ναυτικοί, όπως κ οι κάτοικοι του Τρινιντάντ κ Τομπάγκο έκαναν το κάργκο της σταφίδας για τους Άγγλους κ πληρώνονταν σε παστό μπακαλιάρο, γνωστοί βρωμιαρέοι οι Άγγλοι δεν πήγαιναν πουθενά αν δεν έπαιρναν μαζί τους τα φαγητά τους έμαθαν σε δυο λαούς να τρώνε το ίδιο φαγητό σε βαθμό που δύο εντελώς διαφορετικές ομάδες να το θεωρούν εθνικό τους φαγητό!! Μωρέ να χαιρόμαστε τις εθνικές κουζίνες κ μάλιστα ως απόδειξη ιστορικής συνέχειας!!!!

Οπότε; Είναι τουρκική η ελληνική κουζίνα; Μην ακούω τρελλά. Εκτός αν κάποιος τολμήσει να ισχυριστεί ότι όλα αυτά τα πιάτα ήταν άγνωστα μέχρι οι οθωμανοί τούρκοι αποφασίσουν να αφήσουν τη νομαδική ζωή κ να εγκατασταθούν σε συγκεκριμένες περιοχές ( αφού η ύπαρξη τοπικής κουζίνας προυποθέτει μόνιμη εγκατάσταση) κ ότι όλα αυτά τα πιάτα εμφανίστηκαν μετά το 16ο αιώνα. Αστεία πράγματα. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν τα ισχυρίζεται μόνο οι Έλληνες, από την αντίστροφη. Εξάλλου από τις πηγές γνωρίζουμε ότι η Παλατιανή Κουζίνα των Σουλτάνων δεν προσέθεσε ούτε ένα νέο πιάτο στην ιστορία της γαστρονομίας.

Τότε; Γιατί λέμε όλα αυτά τα φαγητά τουρκικά;

Εμένα ρώτατε;

Τραβάτε να ρωτήσετε του ελληνορθόδοξους ελληναράδες (+ευλόγησον+) που αποκαλούσαν τουρκόσπορους τους μικρασιάτες Έλληνες που έφεραν στην Ελλάδα μαζί με όλα τ'άλλα κ την τοπική κουζίνα τους...αυτοί θα ξέρουν γιατί η τοπική κουζίνα της Μικράς Ασίας ονομάστηκε στην Ελλάδα τουρκική...

Με αυτά κ με αυτά όμως, πάλι δεν γράψαμε για την "αρχαιοελληνική εφεύρεση" που ακούει στο όνομα πίτσα...Γιατί είπαμε. Give me a dish, any dish and I will prove to you that is Greek!!!

Ε μα, ναι! Δεν υπάρχει κάτι σημαντικό στη ζωή το οποίο να μη σχετίζεται με το φαγητό. Ακόμη κ οι εορτασμοί ημερών που στοχεύουν να μας θυμίσουν κάποια μεγάλη κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος κ να μας προτρέψουν να αγκαλιάσουμε τον κόσμο των επιστημών κ της κριτικής σκέψης, συνοδεύονται από την παρασκευή ή την κατανάλωση κάποιου συγκεκριμένου εδέσματος.

Σήμερα 14 Μαρτίου, (3/14) ημερομηνία γέννησης του Άινσταιν, γιορτάζεται η μέρα του π, δηλαδή του γνωστού σε όλους μας από το σχολειο αριθμού 3.14. Σ' όλα τα σχολεία των ΗΠΑ τα πιτσιρίκια μαθαίνουν για την ιστορία του αριθμού αυτού κ τον ρόλο της ανακάλυψής του στην Ιστορία των Μαθηματικών ενώ στα "math clubs" τρώνε πίτες, ανανάδες ( pinapple) κ πίνουν pina colada.

Το αστείο της μέρας βέβαια είναι ότι " Η πίτα είναι τετράγωνη" κ σε αυτό βασίζεται το μαθηματικό προβληματάκι που μου έστειλε σήμερα το μεσημέρι ένας φίλος μαθηματικός από τις ΗΠΑ.
"If a pizza has an area of 30 inches square, what is its radius? What are the steps in solving this problem?"

Βέβαια, εγώ έκλεψα κ βρήκα την απάντηση στο Νετ. Όμως θα τη δημοσιεύσω εδώ αύριο μαζί με την καλύτερη συνταγή για ζύμη πίτσας!

Το μάζεψα από την είσοδο της πολυκατοικίας μου...Ειλικρινά θέλω ένα αυτόγραφο από τον διαφημιστή ή τον PR που εξεπόνησε αυτό το ... project για να πουλήσει πίτες γύρο με απ'όλα...
Προσέξτε το ® δίπλα από την κεφαλίδα.

Ενώ θεωρώ εαυτόν δεινό περιπατητή, πριν από κάποια χρόνια στην Αρκαδία ( άντε πάλι...) μου μπήκε η ιδέα ότι μπορώ να γίνω κ ορειβάτης. Έτσι λοιπόν, αρχές Ιουνίου βρέθηκα με τον Ορειβατικό Σύλλογο της Τρίπολης στο όρος Μουρτζιά. Μετά από 8 περιπετειώδεις ώρες κατά τις οποίες με έκαψε ο ήλιος, έπαθα ηλίαση, με τσίμπησαν τα περίφημα νταβάνια, μας τελείωσε το νερό κ χάσαμε το δρόμο διακόπηκε οριστικώς κ αμετακλήτως η καρριέρα του ορειβάτη. Από εκείνη την ημέρα θυμάμαι ζωντανά δύο πράγματα. Πρώτον ότι εκτόξευσα στους ορειβάτες όλα τα καντήλια κ τις βρισιές που έχω μάθει με τα χρόνια στις κουζίνες κ δεύτερον ότι μόλις κατεβήκαμε από το βουνό κ αράξαμε στην Πλατεία Άρεως στην Τρίπολη κ ενώ κατέβαζα τα ποτήρια το ουίσκι το ένα μετά το άλλο για να συνέλθω από τα ευεργετικά οφέλη της ορειβασίας, προστέθηκε στην παρέα μας μια ομάδα από μελισσοκόμους. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που γοητεύτηκα ολοκληρωτικά από τη διήγηση για μια ασχολία που αφορά έμβια όντα που δεν έχουν τέσσερα πόδια κ ουρά. Το πάθος κ ο σεβασμός με τον οποίο οι μελισσοκόμοι μας μίλαγαν για τα μελίσσια με έκαναν κ ξέχασα αμέσως νεύρα, κούραση, ζαλάδα.

Η συνάντηση με τους μελισσοκόμους, μου έκανε φοβερή εντύπωση. Τη σκεφτόμουν μέρες μετά κ επειδή σκέφτηκα ότι η εντύπωση αυτή μπορεί να οφειλόταν στην ηλίαση πρώτα κ στο ποτό στη συνέχεια, αναζήτησα ορισμένα εκλαικευμένα βιβλία για τις μέλισσες κ τη μελισσοκομία. Από τότε το μελίσσι, μπήκε στη λίστα με τα όνειρα για το μέλλον. Όταν ξαναβρεθώ εκεί απ'όπου ξεκίνησα, δηλαδή σ'ενα αμπέλι με ζώα κλπ θα υπάρχει κ ένα μελίσσι αν κ ξέρω πως η δική μου ψυχοσύνθεση ίσως δεν είναι η καταλληλότερη για να γίνω μελισσοκόμος.

Έτσι, ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά όταν ανακάλυψα το εξαιρετικό μπλογκ του Κώστα Κουτσούκου! Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που σε ταξιδεύει στο υπέροχο βασίλειο των μελισσών, αυτών των όντων εξαιρετικής ευφυίας κ υποδειγματικής κοινωνικής οργάνωσης. Οι περιγραφές του Κώστα δείχνουν έναν τυπικό μελισσοκόμο που καλλιεργεί τα μελίσσια του κ μέρα με τη μέρα αισθάνεται το δέος που του προκαλεί η περίεργη κ μοναδική αυτή κοινωνία. Από εκείνη τη μέρα στην Τρίπολη γνώρισα πολλούς μελισσοκόμους του Μαινάλου κ οι νεότεροι εκπέμπουν μια ηρεμία που λειτουργεί ως καταλύτης τουλάχιστον σε τύπους σαν κ μένα.

Έχω δει ανθρώπους να μιλούν στις μέλισσες, να τις χαιδεύουν κ να τις φιλούν κ αυτό ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία που με έκανε να συνειδητοποιήσω για μια ακόμη φορά πόσο μεγαλειώδης είναι η Φύση που μας περιβάλλει κ πόσοι δρόμοι κ τρόποι επικοινωνίας με αυτήν υπάρχουν που για μένα τουλάχιστον είναι άγνωστοι κ ανεξερεύνητοι. Με την έννοια αυτή, τα κείμενα του Κώστα είναι απόλυτα αληθινά κ εκπέμπουν το αίσθημα που εγώ έχω εισπράξει κατά τη συναναστροφή μου με μελισσοκόμους.

Από το μπλογκ του αντιγράφω τη συνταγή για το ρακόμελο όχι τόσο γιατί είναι ένα καλό ποτό για το κρύο αλλά γιατί-όπως εξηγώ κ στα σχόλια στο ποστ του- σε μένα θυμίζει τα πολύ ζεστά καλοκαίρια στην Αμοργό. Πάντα φεύγω από το μπλογκ του Κώστα σοφότερος, ηρεμότερος κ μ'ενα τεράστιο χαμόγελο.

Κώστα Κουτσούκο, είσαι ωραίος!

Γράφει λοιπόν ο Κώστας:

1. Μπρίκι
2. Λίγη τρυμένη κανέλα
3. 4 - 5 Κεφαλάκια γαρύφαλλου
4. Κρητικη ρακή όχι τσίπουρο/τσικουδιά με γλυκάνισο ή άλλα αρωματικά
5. μέλι, κατα τη γνώμη μου Ελατόμελο κι οχι θυμαρίσιο όπως συνηθίζεται.

H ρακή ζεσταίνεται σε χαμηλή φωτία και προσέχουμε να μην βράσει γιατι κινδυνευει να πάρει φωτιά! Απο την αρχή έχουμε βάλει τόση ρακή όσα ποτηράκια θέλουμε να φτιάξουμε και ελάχιστη κανέλα [οχι πολυ γιατι πικρίζει].
Προσθέτουμε τα γαρυφαλάκια. Βαζουμε τόσα όσα και τα ατομα που θα πιούν ώστε να έχει καθένας απο ένα στο ποτήρι του συνέχεια. Οχι περισσότερα γιατι αυτό κι αν πικριζει.....

Μολις ζεσταθει βάζουμε το ελατόμελο, μια κουταλια του γλυκού ανα ποτήρι. [καποιοι αυτο το θεωρούν πολύ....]

Ανακάτεμα και μόλις αρχίσει να κανει πολύ θόρυβο το βγάζουμε και σερβίρουμε.

και ΕIΠAME... ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί υπάρχει κίνδυνος φωτιάς.
Κάποιος μου έλεγε οτι ειναι το ποτό των κρυωμένων. Τελικα του το εφτιαξα χειμώνα σε χωριό σε ελατοδάσος και άλλαξε γνώμη. Να μην πουμε για κυκλαδες το καλοκαιρι.


ΣΣ. η ψημένη που πουλάνε στην Αμοργό δεν έχει καμία σχέση. Εκει μιλαμε για ρακή με καμένη ζάχαρη που θυμίζει καραμέλα. Μια οικονομικη και τουριστική προσέγγιση που θα αφήσω ασχολίαστη.

"Αγαπητέ Αθήναιε.

Προ ημερών καθώς έκανα χαλάουα στα πόδια μου κ μετρούσα τα σημάδια που έχει αφήσει πάνω τους η ορθοστασία που επιβάλλει το επάγγελμα του μάγειρα, θυμήθηκα εσένα κ τις μαγειρικές σου ιστορίες .

Θυμήθηκα μια βραδιά από την εποχή που δούλευα sous chef σ’ένα από τα πολύ γνωστά εστιατόρια του Λονδίνου. Εκείνο το βράδυ είχαμε υψηλούς πελάτες κ τα είχαμε πάει πάρα πολύ καλά. Όλα τα πιάτα βγήκαν από την κουζίνα άψογα. Όταν τελείωσε η βάρδια, ανοίξαμε σαμπάνιες κ αφού μεθύσαμε, δε θυμάμαι πως ακριβώς, άρχισε ο σεφ να επιδεικνύει με περηφάνια τα σημάδια από το φλεβίτη στα πόδια του με τη μπριγάδα να τον επευφημεί με τον τρόπο που το στράτευμα επευφημεί τους στρατηγούς στο πεδίο της μάχης. Το παράδειγμά του το ακολούθησαν κ άλλοι. Εγώ μπήκα στις κουζίνες στα 16 μου κ είχα ήδη μαζέψει αρκετά "γαλόνια" από δαύτα. Σήκωσα λοιπόν το μπατζάκι της φόρμας να επιδείξω κ εγώ τα "παράσημα" του συναφιού μας. Αμέσως η ατμόσφαιρα πάγωσε κ άρχισαν να με κοιτούν με λύπηση. Ο σεφ που με σεβόταν κ ως άνθρωπο κ ως επαγγελματία ξενέρωσε από το πιώμα με τη μία κ εντελώς στα σοβαρά μου είπε ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να εξαφανίσω τα σημάδια αυτά γιατί δεν ήταν σωστό να τα έχω, νέα κοπέλα.

"Νέα κοπέλα", έτσι με αποκάλεσε εμένα τον φοβερό κ τρομερό στρατηγό του ο αρχιστράτηγος - πολέμαρχος κατά την τελετή επίδειξης των παρασήμων κ μάλιστα μπροστά σε ολόκληρο το στράτευμα κ αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από το χώρο μας.

Όταν τελείωσα με τις κουζίνες, σκέφτηκα να ξεκινήσω να γράφω γιαυτά που έζησα στο χώρο της επαγγελματικής εστίασης κ που είναι πολύ περισσότερα απ’οσα θα ζήσουν ποτέ τους 10 άντρες μάγειρες μαζί αλλά βαρέθηκα. Εξάλλου ποιος θα πίστευε ότι μια γυναίκα δούλευε για 13 σχεδόν χρόνια σερί 10 κ 12 ωρες βάρδιες στις κουζίνες του κόσμου σπουδάζοντας παράλληλα; Ποιος θα καθόταν να ακούσει μια γυναίκα να μιλάει για πιώματα, αλητεία κ σεξ με τον τρόπο που το κάνεις εσύ ακόμη κ αν αυτά που περιγράφεις εσύ ωχριούν μπροστά σε αυτά που έχω κάνει στην πραγματικότητα εγώ;

Όμως τώρα σου γράφω για άλλο λόγο. Σήμερα είναι λέει η Ημέρα της Γυναίκας κ θέλω να σε προειδοποιήσω να μην τολμήσεις να γράψεις κανένα ροζουλί πόνημα για τις γυναίκες μαγείρισσες με το γνωστό ύφος του κουτσαβάκη Καζανοβα , " Αγαπητές μου κυρίες" κ βούρτσες μπλε, γιατί θα μου τη δώσει πολύ.

Βλέπεις, από τα λεγόμενά σου έχω καταλάβει ποιος είσαι κ αν γράψεις κάτι "επετειακό", θα έρθω εκεί που συχνάζεις κ θα σε φτύσω μπροστά σ’ολο τον κόσμο γιατί εσύ ξέρεις από πρώτο χέρι ότι ποτέ, σε καμία κουζίνα του κόσμου, κανείς άντρας μάγειρας δεν αναγνώρισε γυναίκα συνάδελφό του κ ας δούλευε το ίδιο σκληρά κ ας είχε μεγαλύτερο ταλέντο απο εκείνον.

Σε φιλώ
Μια συνάδελφος.

Υ.Γ. Σκέφτηκα να κάνω λέιζερ για να απαλλαγώ από τα "παράσημα" στα πόδια μιας κ ούτε το ίδιο μου το συνάφι δεν τ'αναγνωρίζει ως τέτοια όταν "κοσμούν" πόδια γυναικεία αλλά αποφάσισα τελικώς να τα κρατήσω. Μου αρέσουν."

Με εξοργίζει η νοοτροπία του " γαμώ κ δέρνω" σε οποιαδήποτε εκδήλωσή της κ ιδιαίτερα προς τη Φύση. Έτσι, περπατώ στην αγαπημένη μου πόλη κ η αρτηριακή μου πίεση χτυπάει κόκκινο όταν βλέπω στους πάγκους των υπαίθριων μανάβικων να φιγουράρουν απο τις αρχές του Μάρτη τα αγαπημένα μου φρούτα, οι φράουλες.

Δεν ξέρω τί είδους άνθρωποι τρώνε φράουλες το Μάρτιο κ ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Δεν θέλω να τους ξέρω, δεν θέλω να τους συναντήσω αν κ είμαι σίγουρος ότι έχω μαγειρέψει σε αρκετούς τέτοιους.

Φάε φράουλα το Μάρτιο, καλαμπόκι το Γενάρη, ντομάτα με το χιόνι κ γκρίνιαξε γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, γιατί ο χρόνος κυλάει επίπεδα, γιατί οι μέρες είναι ίδιες αναμεταξύ τους...

Είμαι υπερβολικός; Έτσι είμαι εγώ όταν κακοποιούν τα πράγματα που αγαπώ κ το να βλέπω αρχές Μαρτίου να πωλείται φράουλα σε μέγεθος βερύκοκκου είναι κακοποίηση. Για να είμαι σίγουρος όμως ότι δεν είμαι ο μόνος υπερβολικός στην πόλη πριν από λίγη ώρα πήγα στο μαναβικό μου στην Κεντρική Αγορά, στην οδό Αρμοδίου. Η οικογένεια Τσουπάκη με προμηθεύει με τα καλά που δεν μπορουμε να βρουμε στην Αθήνα. Σταμναγκάθι από τα Χανιά, μυρώνι αρκαδικό, φρέσκο σκόρδο κ βύσσινο από την Τεγέα της Αρκαδίας. Απλά υλικά που γεμίζουν την ψυχή μου χαρά με την υφή τους κ τη μυρωδιά τους. Επειδή γνωριζόμαστε πολύ καλά, δεν διακινδύνευσα να πλησιάσω για να ρωτήσω αυτό που ήθελα. Μόνο στάθηκα αρκετά μακριά από την είσοδο κ φώναξα : " Μανώληηη, έχεις φράουλες;" κ μετά από ένα λεπτό που μου φάνηκε αιώνας ξεπρόβαλλαν στην είσοδο ο Μανώλης με τη γυναίκα του έξαλλοι...

Α ρε Μανωλάτση πότε θα δεχτώ την πρόσκληση σου για τα Χανια, να κατέβω επαέ κ να σου ισιώσω τα παίδια στο πιώμα κ μέσα στην έδρα σου μάλιστα!

" Ρε χασομέρη μάγειρα, εγώ έχω έρθει ποτέ να σε βρίσω πάνω από την κατσαρόλα σου κ μπροστά στους πελάτες σου; Εσύ γιατί μου ζητάς φράουλες τέτοια εποχή;" μου φώναξε ο Μανωλάτσης.

Ωραίος! Μόλις άκουσα τα λόγια αυτά με κυρίευσε ένα αίσθημα γαλήνης κ ασφάλειας.

Το τέλος του κόσμου, για μια ακόμη φορά, είχε πάρει αναβολή...

Με εξοργίζει η νοοτροπία του " γαμώ κ δέρνω" σε οποιαδήποτε εκδήλωσή της κ ιδιαίτερα προς τη Φύση. Έτσι, περπατώ στην αγαπημένη μου πόλη κ η αρτηριακή μου πίεση χτυπάει κόκκινο όταν βλέπω στους πάγκους των υπαίθριων μανάβικων να φιγουράρουν απο τις αρχές του Μάρτη τα αγαπημένα μου φρούτα, οι φράουλες.

Δεν ξέρω τί είδους άνθρωποι τρώνε φράουλες το Μάρτιο κ ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Δεν θέλω να τους ξέρω, δεν θέλω να τους συναντήσω αν κ είμαι σίγουρος ότι έχω μαγειρέψει σε αρκετούς τέτοιους.

Φάε φράουλα το Μάρτιο, καλαμπόκι το Γενάρη, ντομάτα με το χιόνι κ γκρίνιαξε γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, γιατί ο χρόνος κυλάει επίπεδα, γιατί οι μέρες είναι ίδιες αναμεταξύ τους...

Είμαι υπερβολικός; Έτσι είμαι εγώ όταν κακοποιούν τα πράγματα που αγαπώ κ το να βλέπω αρχές Μαρτίου να πωλείται φράουλα σε μέγεθος βερύκοκκου είναι κακοποίηση. Για να είμαι σίγουρος όμως ότι δεν είμαι ο μόνος υπερβολικός στην πόλη πριν από λίγη ώρα πήγα στο μαναβικό μου στην Κεντρική Αγορά, στην οδό Αρμοδίου. Η οικογένεια Τσουπάκη με προμηθεύει με τα καλά που δεν μπορουμε να βρουμε στην Αθήνα. Σταμναγκάθι από τα Χανιά, μυρώνι αρκαδικό, φρέσκο σκόρδο κ βύσσινο από την Τεγέα της Αρκαδίας. Απλά υλικά που γεμίζουν την ψυχή μου χαρά με την υφή τους κ τη μυρωδιά τους. Επειδή γνωριζόμαστε πολύ καλά, δεν διακινδύνευσα να πλησιάσω για να ρωτήσω αυτό που ήθελα. Μόνο στάθηκα αρκετά μακριά από την είσοδο κ φώναξα : " Μανώληηη, έχεις φράουλες;" κ μετά από ένα λεπτό που μου φάνηκε αιώνας ξεπρόβαλλαν στην είσοδο ο Μανώλης με τη γυναίκα του έξαλλοι... Α ρε Μανωλάτση πότε θα δεχτώ την πρόσκληση σου για τα Χανια, να κατέβω επαέ κ να σου ισιώσω τα παίδια στο πιώμα κ μέσα στην έδρα σου!

" Ρε χασομέρη μάγειρα, εγώ έχω έρθει ποτέ να σε βρίσω πάνω από την κατσαρόλα σου κ μπροστά στους πελάτες σου;Εσύ γιατί μου ζητάς φράουλες;" μου φώναξε ο Μανωλάτσης.

Ωραίος! Μόλις άκουσα τα λόγια αυτά με κυρίευσε ένα αίσθημα γαλήνης κ ασφάλειας.

Το τέλος του κόσμου, για μια ακόμη φορά, είχε πάρει αναβολή...

Φαίνεται πως "κάτι τρέχει" με την Καλιφόρνια κ τους Αυστριακούς. Τα μπράτσα του Άρνολντ Σβατζενέγκερ σάρωσαν πρώτα τη show biz κ στη συνέχεια την πολιτική ενώ τα χαρισματικά χέρια του Wolfgang Puck έφεραν τα πάνω-κάτω στη γαστρονομική σκηνή αρχικά της Δυτικής Ακτής κ στη συνέχεια ολόκληρων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το ότι τα τελευταία έντεκα χρόνια μαγειρεύει για το δείπνο που παρατίθεται μετά την ετήσια απονομή των βραβείων Όσκαρ, ακούγεται από μόνο του πολύ εντυπωσιακό όμως το γεγονός αυτό είναι απλώς μια από τις κατακτήσεις μιας από τις πιο

πλούσιες κ δημιουργικές καρριέρες στο χώρο της επαγγελματικής εστίασης. Ίσως θα ήταν αρκετό να αναφέρει κανείς ότι η φήμη του στα μαγειρικά πράγματα είναι τόσο μεγάλη ώστε να του αποδίδουν τη πατρότητα διασήμων δημιουργιών όπως η California style pizza, γεγονός που ο ίδιος αποποιείται βέβαια ως ανακριβές αν κ ήταν ο άνθρωπος που έκανε την πίτσα υπόθεση της υψηλής κουζίνας.

Ο Puck σπούδασε μαγειρική στη Γαλλία κ οι αρχές κ οι τεχνικές της γαλλικής κουζίνας έγιναν στα χέρια του το όπλο με το οποίο άλωσε την κουζίνα των ΗΠΑ άμα τη εμφανίσει του πρώτα στην Ινδιανάπολη κ στη συνέχεια στο Λος Άντζελες όπου έγινε γνωστός για τη δουλειά του στο εστιατόριο "Ma Maison". Ο Wolfgang Puck είχε την ιδέα να πειραματιστεί α λα γαλλικά με την ποικιλλία των υλικών που του προσέφερε η Καλοφόρνια κ να προχωρήσει τη μαγειρική τέχνη βήματα μπροστά τολμώντας να "παίξει" μ'ενα από τα πιο δημοφιλή φαγητά όλων των εποχών, αλλάζοντας ριζικά την αντίληψη για το τί σήμαινε πίτσα. Αυτός είναι ο άνθρωπος που τόλμησε να προσθέσει στην πίτσα χαβιάρι, αρνάκι γάλακτος, φρέσκα λαχανικά, σάλτσες κ υλικά που ήταν χαρακτηριστικά των διαφόρων εθνικών κουζινών της περιοχής.

Μέσα σε λίγα χρόνια από την άφιξή του στο Los Angeles ανοίγει στο Hollywood το θρυλικό, πλέον, εστιατόριο " Spago" όπου γίνεται το κέντρο της γαστρονομικής σκηνής της Δυτικής Ακτής κ βέβαια το σημείο συνάντησης των αστεριών του Hollywood. Από εκεί μ'ενα σάλτο βρίσκεται στο Las Vegas όπου ήταν ο πρώτος επώνυμος chef που εισήγαγε την υψηλή μαγειρική στα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα των καζίνο. Σήμερα ηγείται μιας τεράστιας βιομηχανίας στο χώρο της εστίασης που περιλαμβάνει μια μεγάλη αλυσίδα εστιατορίων σε όλο τον κόσμο, μια πολύ μεγάλη εταιρεία catering, εκδόσεις μαγειρικών βιβλίων, παραγωγή μαγειρικών τηλεοπτικών κ ραδιοφωνικών εκπομπών ενώ πρόσφατα ξεκίνησε κ την παραγωγή συσκευασμένων τροφών με το όνομα του.

Ο ίδιος λέει ότι το μυστικό της επιτυχίας του είναι ότι έχει το ίδιο άγχος είτε μαγειρεύει για έξι άτομα είτε για τα 1600 που θα μαγειρέψει απόψε.

Το μότο του; Απλό! " Ζήσε, Aγάπα, Τρώγε!"

Coooooooooooooooks rule!