"Και αν δεν της αρέσει, παιδί μου Αθήναιε, να ντυθεί κ να φύγει..."
" Θέλω να σου κάνω ένα δώρο" μου είπε χθες βράδυ ο φίλος μου ο Τάσος, συνάδελφος μάγειρας. Δώρο από τον Τάσο; Τί δώρο; Φοβού τον Τάσο... "Στις 8:30 αύριο, θα περάσω να σε πάρω από το σπίτι, θα πάμε να φάμε με το δάσκαλό μου".
Όπως όλοι οι γνώστες του φαγητού στην Αθήνα έτσι κ εγώ είχα ακούσει γιαυτόν αλλά δεν τον είχα δει. Γιάννης Αντωνόπουλος, ο ghost chef των μεγαλύτερων executive chef στην Αθήνα. Τί είναι ο ghost chef? Ότι είναι κ ο ghost writer, είναι ο σκιώδης μάγειρας, αυτός που κάνει τη δουλειά για κάποιον άλλον. Είναι γνωστό ότι ο ο Γιάννης ο Αντωνόπουλος ήταν ο επί χρόνια ghost chef του Γιάννη Γρυλλιωνάκη, γνωστού κ ως Ζαν ντε Γκρυγιόν, executive chef για χρόνια του Vardis, του Mare Nostrum, της Brasserie προσφάτως του Beau Brummel κοκ.
" Ώστε εσύ είσαι ο Αθήναιος; Ομολογώ πως δεν σε φανταζόμουν έτσι". Τον πιστεύω. Πού να με φανταστεί έτσι.
Εγώ είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. " Είναι μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω" ψέλλισα μόνο.
Στην διάρκεια της βραδιάς όμως , ο Τάσος με κλώτσησε πάμπολες φορές κάτω από το τραπέζι: " Ηρέμησε. Θα σου κρεμάσουν το κουδούνι ότι είσαι αδελφή, μην κάνετε έτσι, τέλος πάντων".
Έτσι. Πώς; Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι όλο το εστιατόριο έχει σωπάσει κ ακούει τον κύριο Αντωνόπουλο κ μένα να μιλάμε με πάθος κ ένταση για υλικά, τρόπους μαγειρέματος, αγαπημένα φαγητά,μενού,να σχολιάζουμε την τηλεοπτική μαγειρική κ τα μαγειρικά βιβλία,να κατακρίνουμε την αλόγιστη χρήση των μπαχαρικών".
" Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;" με ρωτάει.
" Το κυνήγι κ οι λαχανοντολμάδες"απαντώ.
" Δεν το πιστεύω κ το δικό μου!!!!"
Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση;
" κ.Αντωνόπουλε, ξέρετε, έχω αδυναμία στο να μαγειρεύω με whisky"
" Φάουλ μεγάλο, Αθήναιε. Το whisky δεν το ζεσταίνουν, παιδί μου. Μόνο σε κρύες σάλτσες θα το χρησιμοποιείς".
" Μα, εγώ κάνω deglaze φιλέτου με bourbon...".
" Κάνεις λάθος, παιδί μου,μην επιμένεις τώρα. Πάμε παρακάτω."
"Ποιος είναι ο χειρότερος φαγάς της Αθήνας;" ρωτάει ο Τάσος. Απαντούμε στην ερώτηση ταυτόχρονα.
" Ο Μιλτιάδης ο Έβερτ, βέβαια!"
"Είχε έρθει ένα βράδυ στο Mare Nostrum, έβγαλε το περίστροφο από την τσέπη(!) κ το ακουμπησε στο τραπέζι(!!), παρήγγειλε ένα μπουκάλι ουίσκι κ το ήπιε μαζί με συναγρίδα σε κρούστα αλατιού που την έφαγε μαζί με το αλάτι!!!" συμπληρώνει ο κ. Αντωνόπουλος με φρίκη!
" Και ο καλύτερος;"
Εγώ απαντώ αμέσως: " Ο Κώστας ο Μητσοτάκης".
Ο κ. Αντωνόπουλος διαφωνεί κ δεν με εκπλήσσει. " Ο Αναστάσης ο Πεπονής!Μέγας καλοφαγάς".
" Πώς κ δεν έχεις γράψει κανένα βιβλίο, σε διαβάζω κ μου αρέσεις" μου λέει.
" Είναι που τα σέβομαι πολύ τα βιβλία γιαυτό δεν έχω γράψει. Μόνο για ένα θέμα θέλω να γράψω: το κυνήγι που το λατρεύω" του απαντώ.
" Για το κυνήγι, κανείς δεν μπορεί να γράψει βιβλίο χωρίς εμένα" λέει χαμογελώντας με νόημα.
" Αθήναιε παιδί μου, πώς τα πας με το άλλο φύλο;" με ρωτάει κάποια στιγμή όταν πληρώναμε.
" Είμαι λάτρης, ξέρετε, αλλά gourmet. Δεν βάζω ο,τιδήποτε στο στόμα μου κ στο κρεβάτι μου".
Χαμογελάει. " Καλά κάνεις. Τους μαγειρεύεις πριν ή μετά;"
" Εμμμμ.... χμμμμ... εγώ...ξέρετε η κουζίνα απέχει πολύ απο το κρεβάτι μου που είναι στην άλλη άκρη του σπιτιού κ εγώ δεν... πάντως έχω στην κουζίνα μου ένα ξύλινο σκαμπώ που...ναι. Γενικά, αυτά!"
" Χαχαχαχα. Κοίτα. Εγώ τις καλώ στο σπίτι για φαγητό. Το φαγητό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τους αρέσει κ μεταξύ μας, δεν το θέτω προς κρίση κ το ίδιο να κάνεις κ εσύ.Ως εραστής δεν ξέρω εαν θα αρέσω,μπορεί κ να είμαι αθλιος οπότε, σκέφτομαι το εξής. Την καλώ για δείπνο κ εαν δεν της αρέσει,παιδί μου Αθήναιε, να ντυθεί κ να φύγει".
Κύριε Αντωνόπουλε, είστε Θεός! Σας ευχαριστώ!
Όπως όλοι οι γνώστες του φαγητού στην Αθήνα έτσι κ εγώ είχα ακούσει γιαυτόν αλλά δεν τον είχα δει. Γιάννης Αντωνόπουλος, ο ghost chef των μεγαλύτερων executive chef στην Αθήνα. Τί είναι ο ghost chef? Ότι είναι κ ο ghost writer, είναι ο σκιώδης μάγειρας, αυτός που κάνει τη δουλειά για κάποιον άλλον. Είναι γνωστό ότι ο ο Γιάννης ο Αντωνόπουλος ήταν ο επί χρόνια ghost chef του Γιάννη Γρυλλιωνάκη, γνωστού κ ως Ζαν ντε Γκρυγιόν, executive chef για χρόνια του Vardis, του Mare Nostrum, της Brasserie προσφάτως του Beau Brummel κοκ.
" Ώστε εσύ είσαι ο Αθήναιος; Ομολογώ πως δεν σε φανταζόμουν έτσι". Τον πιστεύω. Πού να με φανταστεί έτσι.
Εγώ είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. " Είναι μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω" ψέλλισα μόνο.
Στην διάρκεια της βραδιάς όμως , ο Τάσος με κλώτσησε πάμπολες φορές κάτω από το τραπέζι: " Ηρέμησε. Θα σου κρεμάσουν το κουδούνι ότι είσαι αδελφή, μην κάνετε έτσι, τέλος πάντων".
Έτσι. Πώς; Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι όλο το εστιατόριο έχει σωπάσει κ ακούει τον κύριο Αντωνόπουλο κ μένα να μιλάμε με πάθος κ ένταση για υλικά, τρόπους μαγειρέματος, αγαπημένα φαγητά,μενού,να σχολιάζουμε την τηλεοπτική μαγειρική κ τα μαγειρικά βιβλία,να κατακρίνουμε την αλόγιστη χρήση των μπαχαρικών".
" Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;" με ρωτάει.
" Το κυνήγι κ οι λαχανοντολμάδες"απαντώ.
" Δεν το πιστεύω κ το δικό μου!!!!"
Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση;
" κ.Αντωνόπουλε, ξέρετε, έχω αδυναμία στο να μαγειρεύω με whisky"
" Φάουλ μεγάλο, Αθήναιε. Το whisky δεν το ζεσταίνουν, παιδί μου. Μόνο σε κρύες σάλτσες θα το χρησιμοποιείς".
" Μα, εγώ κάνω deglaze φιλέτου με bourbon...".
" Κάνεις λάθος, παιδί μου,μην επιμένεις τώρα. Πάμε παρακάτω."
"Ποιος είναι ο χειρότερος φαγάς της Αθήνας;" ρωτάει ο Τάσος. Απαντούμε στην ερώτηση ταυτόχρονα.
" Ο Μιλτιάδης ο Έβερτ, βέβαια!"
"Είχε έρθει ένα βράδυ στο Mare Nostrum, έβγαλε το περίστροφο από την τσέπη(!) κ το ακουμπησε στο τραπέζι(!!), παρήγγειλε ένα μπουκάλι ουίσκι κ το ήπιε μαζί με συναγρίδα σε κρούστα αλατιού που την έφαγε μαζί με το αλάτι!!!" συμπληρώνει ο κ. Αντωνόπουλος με φρίκη!
" Και ο καλύτερος;"
Εγώ απαντώ αμέσως: " Ο Κώστας ο Μητσοτάκης".
Ο κ. Αντωνόπουλος διαφωνεί κ δεν με εκπλήσσει. " Ο Αναστάσης ο Πεπονής!Μέγας καλοφαγάς".
" Πώς κ δεν έχεις γράψει κανένα βιβλίο, σε διαβάζω κ μου αρέσεις" μου λέει.
" Είναι που τα σέβομαι πολύ τα βιβλία γιαυτό δεν έχω γράψει. Μόνο για ένα θέμα θέλω να γράψω: το κυνήγι που το λατρεύω" του απαντώ.
" Για το κυνήγι, κανείς δεν μπορεί να γράψει βιβλίο χωρίς εμένα" λέει χαμογελώντας με νόημα.
" Αθήναιε παιδί μου, πώς τα πας με το άλλο φύλο;" με ρωτάει κάποια στιγμή όταν πληρώναμε.
" Είμαι λάτρης, ξέρετε, αλλά gourmet. Δεν βάζω ο,τιδήποτε στο στόμα μου κ στο κρεβάτι μου".
Χαμογελάει. " Καλά κάνεις. Τους μαγειρεύεις πριν ή μετά;"
" Εμμμμ.... χμμμμ... εγώ...ξέρετε η κουζίνα απέχει πολύ απο το κρεβάτι μου που είναι στην άλλη άκρη του σπιτιού κ εγώ δεν... πάντως έχω στην κουζίνα μου ένα ξύλινο σκαμπώ που...ναι. Γενικά, αυτά!"
" Χαχαχαχα. Κοίτα. Εγώ τις καλώ στο σπίτι για φαγητό. Το φαγητό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τους αρέσει κ μεταξύ μας, δεν το θέτω προς κρίση κ το ίδιο να κάνεις κ εσύ.Ως εραστής δεν ξέρω εαν θα αρέσω,μπορεί κ να είμαι αθλιος οπότε, σκέφτομαι το εξής. Την καλώ για δείπνο κ εαν δεν της αρέσει,παιδί μου Αθήναιε, να ντυθεί κ να φύγει".
Κύριε Αντωνόπουλε, είστε Θεός! Σας ευχαριστώ!
| Permalink | E-mail this post 
Καλημέρα.
Ωραιότατο το ποστάκι. Μάγειρες μπαγάσες που ταΐζετε τις γυναίκες. Είναι δυνατόν ταϊσμένη γυναίκα να πει όχι; Εδώ εγώ όταν τις τάιζα...
Για τα Χριστούγεννα θα δοκιμάσουμε το δικό σας κοτόπουλο με γλάσο απο ανθόμελο με πουρέ από ψητές γλυκοπατάτες (έχουμε ωραιότατο ανθόμελο Μάνης: τα μελομακάρονα, με συνταγή από το περσινό Βημαγκαζίνο, βγήκαν άλλο πράμα). Αν θέλετε να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε ή να προτείνετε κάτι έξτρα, θα χαρώ να λάβω ιμέιλ σας.
Posted by
Ανώνυμος |
8:11 π.μ.
Φίλτατε Αθηναίε χρειάζομαι τα εξής:
α) Μενού για τις ημέρες από 26 ως και 30 του μηνός για ένα τσελιγκόπουλο που θα βολοδέρνει εντός των Αθηνών εκείνες τις ημέρες αλλά έχε κατα νου ότι οι μαγειρικές μου ικανότητες ακόμη είναι υπό ανάπτυξη :)
β) Μια συνταγή για ρόφημα σοκολάτας που να έχει κάτι παραπάνω απ΄τις άλλες...
Η τακτική επίσκεψη στο blog σας την Παρασκευή όταν βρέθηκα σε γιορτή ενός φίλου είχε το εξής θεαματικό αποτέλεσμα: Όλες οι γυναίκες της παρέας θεώρησαν ότι είμαι άριστος μάγειρας και λάτρης του αντικειμένου!
Posted by
Ανώνυμος |
9:43 π.μ.
Ορίστε. Μ' αυτά και μ' αυτά, δεν ξέρω κατά πόσον αντιλαμβάνεστε τη σπουδαιότητα του κοινωνικού έργου που επιτελείτε: κινδυνεύετε έως και αριστερός να χαρατηριστείτε!
Posted by
Ανώνυμος |
10:25 π.μ.
Sraosha, κανένας άνθρωπος δε λέει ναι για το τελικό αποτέλεσμα,το φαγητό.Οι άνθρωποι γοητεύονται από τη φροντίδα κ από τις ιστορίες κ αυτό μου το επιβεβαιώνει για νιοστή φορά σήμερα ο τσέλιγκας.Οι γυναίκες βέβαια έχουν κ ένα άλλο λόγο που γοητεύονται από τους άντρες μάγειρες. Τους αρέσει να ξέρουν ότι άλλος ξέρει τί να κάνει με τα χέρια του ;-)
Τώρα θα ασχοληθώ με τις συνταγές γιατί ετοιμάζω συνταγές για τις κόρες τις ακαμάτρες κ ό,τι δεν είναι εκεί μέσα θα σας το στείλω.
Ο,τι θέλετε εσείς μη διστάσετε. Θα το στείλω αμέσως.
Τσέλιγκα, η στήλη κ το blog ακριβώς σε αυτό αποσκοπούν.Δε μαθαίνεις τους άλλους να μαγειρεύουν μέσω Ίντερνετ. Τον Φλας δεν το διαβάζουν νοικοκυρές, τον διαβάζουν κυρίως άντρες,ανώτερης μόρφωσης που αμφιβάλω εαν έχουν μαγειρέψει ποτέ όμως τους ενδιαφέρει να είναι ενημερωμένοι για το φαγητό κ ξέρετε,εμείς οι άντρες θέλουμε να λέμε κ την ιστορία μας στο τραπέζι.
Posted by
Ανώνυμος |
11:24 π.μ.
Sraosha, σιγά μη με χαρακτηρίσουν κ για Ολυμπιακό... ;-)
Posted by
Ανώνυμος |
11:30 π.μ.
Κάθε post, πιο ενδιαφέρον από το προηγούμενο...
Πάντως Αθήναιε, το 'χω παράπονο, έχω μαγειρέψει και μαγειρέψει σε εραστές, ένας δε βρέθηκε να μου κάνει το τραπέζι!!!
Posted by
Ανώνυμος |
2:28 μ.μ.
Κάτι ακόμα: η φράση σας " Είναι που τα σέβομαι πολύ τα βιβλία γιαυτό δεν έχω γράψει."΄μας δίνει άλλο ένα λόγο να σας εκτιμάμε.
Προσέξτε όμως μη γίνετε Γκάτσος, που όντας ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του, μας στέρησε από την τέχνη του...
Εσείς και έχετε πράγματα να πείτε και έχετε και τρόπο να τα λέτε.
Posted by
Ανώνυμος |
2:37 μ.μ.
ώστε εσείς φωνάζατε...! καλές γιορτές, αγαπητέ αθήναιε.
Posted by
Ανώνυμος |
7:14 μ.μ.
Να γράψετε το βιβλίο του δασκάλου -- πάντα το εκτιμούσα αυτό. Περισσότερο ακόμη όταν, χρόνια μετά, ο Πρόχωρος του κάθε μεγάλου δημιουργού γινόταν ο επόμενος δάσκαλος.
Ωραία ιστορία Αθήναιε (αν και ποτέ μα ποτέ δε θα άφηνα την αγάπη μου να μου μαγειρέψει. Μονο να με ταϊσει.).
Posted by
Ανώνυμος |
10:51 μ.μ.
Αγαπητή Μιραντολίνα, σας θυμήθηκα πολλές φορές χθες βράδυ. Τη μία όταν ρώτησα τον κ. Αντωνόπουλο εαν πιστεύει ότι υπάρχει μαγειρικό κιτς, ένα θέμα που έχω αρχίσει κ το σκέφτομαι μετά από το ποστ στο μπλογκ σας.Παραλίγο να πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου όταν συμφωνήσαμε ότι μαγειρικό κιτς υπάρχει κ παρα-υπάρχει.
Η δεύτερη αφορμή ήταν μια διήγηση του φιλου Τάσου για μια δουλειά που είχε κάνει σε ιδιωτικό σπίτι όπου προσκαλεσμένος ήταν κ ο καθηγητής κ.Κ. Ζουράρις. Πήγε στην κουζίνα να συγχαρεί το μάγειρα αλλά κ να παρατηρήσει πολύ-πολύ ευγενικά ότι κ το πρώτο κ το κύριο πιάτο είχαν μανιτάρια κ αυτό συνιστούσε ασυμμετρία. Είχε βέβαια δίκιο.
Καλά, λόγω δουλειάς έχει τύχει να αφήσω αγάπες να μου μαγειρέψουν αλλά αυτό είναι κάτι που προτιμώ να το κάνω εγώ κ επειδή είμαι κ αυταρχική φύση κ να ταίζω προτιμώ.Τί να γίνει, ουδείς άσφαλτος.
Πολύβιε κ Magica απαντώ με συνταγή, αφιερωμένη εξαιρετικά.
Posted by
Ανώνυμος |
11:40 μ.μ.
Μπορώ να κάνω κι εγώ μια παραγγελιά;
Κάπου στη Νάξο, λίγο έξω από τη Χώρα προς Φιλότι, ήταν ένας πραματευτής με διάφορα ντόπια. Μεταξύ άλλων είχε και μέλι, αρκετές ποικιλίες μάλιστα.
Λόγω παληάς λόξας ζήτησα πευκόμελο, η συζυγάτα ήθελε θυμαρίσιο αλλά στην κουβέντα που βεβαίως ακολούθησε, ο πραματευτής μου δήλωσε με ύφος:
"Αυτά είναι για να πουλάνε. Το καλό το μέλι είναι το ρεικόμελο (από ρείκι) κι ας είναι από τα φτηνά. Εχει κάτι που κανένα άλλο δεν έχει. Το πιστεύεις ή όχι, έρχονται ψαγμένοι Γερμανοί εδώ που ζητάνε ειδικά αυτό. Πάρτο και θα με θυμηθείς."
Το ερώτημα αβίαστα προκύπτει: έκανε καλά τη δουλειά του ο πραματευτής ή έλεγε την αλήθεια;
Δεν είμαι ο γευσιγνώστης που θα διακρίνει την ποιότητα ή τις λεπτές διαφορές στο μέλι - μέχρι να διακρίνω την προέλευσή του φτάνω, αλλά θα ήθελα να μάθω!
Posted by
Ανώνυμος |
11:42 μ.μ.
Εγώ είμαι γευσιγνώστης αλλά δεν επιθυμώ να διαφεντεύω τη γλώσσα κ τη γεύση κανενός.Για παράδειγμα εγώ αγαπώ τα θυμαρίσια αλλά η καρδιά μου χτυπάει γρηγορότερα εαν η άκρη της γλώσσας μου βουτηχτεί σε πορτοκαλόμελο.
Επειδή ο υπογράφων είναι ελαφρώς ψυχασθενής με το να "φυλακίζει" τη μυρωδιά των λουλουδιών σε γεύσεις,το ρεικόμελο είναι καλός αγωγός αρωματικού χαρακτήρα.
Για παράδειγμα, το τελευταίο μου project είναι να φυλακίσω τη μυρωδιά από το γιασεμί που είναι το αγαπημένο μου λουλούδι σε γεύσεις. Το έχω καταφέρει σε κρέμες, παλεύω τώρα για το μέλι για λόγο που χρειάζομαι πολύ ώρα να εξηγήσω.
Στο πορτοκαλόμελο το γιασεμί βγαίνει σαν υπολοιπόμενο γονίδιο. Τζίφος δηλαδή. Στο αυταρχικό κ δυναμικό θυμαρίσιο, εξαφανίζεται, ούτε λόγος να γίνεται.
Στο ρεικόμελο κάτι γίνεται αλλά μου φαίνεται πολύ λίγο για γιασεμί.
Άντε βάλε μια μισοριξιά να κουβαλήσει στα χέρια μια ωραία γυναίκα.
Οπότε τώρα μ 'εναν φίλο εξίσου παλαβό δουλεύουμε στην εξημέρωση του θυμαρίσιου.
Η απάντηση στην ερώτηση σας είναι πολύ απλή. Να τρώτε αυτό που αρέσει στην ψυχούλα σας κ τηρεί τους υγειονομικούς κανόνες.
The term ψαγμένοι Γερμανοί is an oxymoron.
Posted by
Ανώνυμος |
11:52 μ.μ.
Ε: Posted by alombar42 | 11:42 μμ
Α: Posted by Αθήναιος | 11:52 μμ
Ωστε έτσι ε; Πράγματα που για εμάς τους κοινούς θνητούς αποτελούν μέγα μυστήριο, για εσάς τους μύστες αποτελούν κάτι σαν πρόλογο της εισαγωγής στη γαστρονομία, κι αν!
Αισθάνομαι κάπως σαν τη σκόνη στο πατάω γκάζι φάτε τη σκόνη μου :)
Posted by
Ανώνυμος |
12:19 π.μ.
Good design!
[url=http://fwbegisc.com/jshj/vpmz.html]My homepage[/url] | [url=http://mnsvxamd.com/jesw/izaf.html]Cool site[/url]
Posted by
Ανώνυμος |
11:58 μ.μ.
Thank you!
My homepage | Please visit
Posted by
Ανώνυμος |
11:58 μ.μ.
Great work!
http://fwbegisc.com/jshj/vpmz.html | http://xwbvlkhh.com/ygwl/wkhw.html
Posted by
Ανώνυμος |
11:59 μ.μ.