11/30/2005 

"Chez Δρομοκαΐτειο" : A Fine... Chinese Restaurant...

Εαν κ η πρόθεσή μου δεν είναι να προκαλέσω ή να σοκάρω, κάποιοι μπορεί να βρούν ενοχλητικά ορισμένα από τα παρακάτω τα οποία αναφέρονται στην κατανάλωση ζώων ή τροφών που εμείς, ως λαός, τα θεωρούμε αηδιαστικά--για παράδειγμα τα ποντίκια. Όσοι πιστεύουν πως υπάρχει περίπτωση να ενοχληθούν, ίσως είναι καλύτερα να σταματήσουν την ανάγνωση εδώ.


Ήταν το αποψινό ρεπορτάζ του Δημήτρη Καμπουράκη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega Channel που παραλίγω να με κάνει να πνιγώ από τα γέλια. Ο δημοσιογράφος εμβρόνητος-- έτσι καθώς μοιάζει κ με χαμστεράκι--τί ειρωνεία!-- αναφερόταν στα "πειράματα" που θα κάνει η Διοίκηση παρέα με τους εργαζόμενους του Δρομοκαϊτείου Νοσοκομείου όπου κ βρέθηκε ποντίκι στη σούπα που έτρωγε το προσωπικό, για να διαπιστώσουν εαν το εύρημα ήταν ...περαστικό από εκεί ή ήταν προιόν δολιοφθοράς.

Θα πιάσουν, λέει, κ άλλα ποντίκια κ θα πειραματιστούν πάνω σε διάφορα σενάρια για να διαπιστώσουν τί έγινε. Ένα θα το ρίξουν μέσα στην κατσαρόλα ζωντανό για να δούν πως θα βγει κ εαν μοιάζει με αυτό που βρέθηκε στη σουπα, άλλο θα το ρίξουν ψόφιο για τον ίδιο λόγο, άλλο θα το τεμαχίσουν κ άλλα τέτοια απερίγραπτα που μου φάνηκαν τόσο αστεία που ακόμη κ τώρα που το σκέφτομαι γελάω.

Γιατί;


Μα γιατί όπως συμβαίνει σε πολλές από τις... υποθέσεις που έχουν να κάνουν με τις αισθήσεις μας, το ταμπού του ενός, είναι η γιορτή του άλλου και εξηγούμαι:

Πριν από χρόνια,στο Λονδίνο, είχα ακούσει για την ύπαρξη ενός μικρού εστιατορίου,του οποίου οι ιδιοκτήτες ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τη Γαλλία κ οι οποίοι σέρβιραν ποντίκι στην κατσαρόλα. Έσκασα στα γέλια γιατί μου φάνηκε ότι οι Άγγλοι το είχαν παραξηλώσει με την αντιπάθειά τους προς τους Γάλλους και όμως, με διαβεβαίωναν ότι το ζευγάρι είχε μεταναστεύσει στο Λονδίνο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κ η συνταγή για ποντίκι στην κατσαρόλα ήταν γνήσια παριζιάνικη. Όταν ρώτησα αυτόν που μου είχε μεταφέρει την ιστορία κ υποτίθεται πως είχε δοκιμάσει κ το πιάτο πώς ήταν στη γεύση μου απάντησε " Όπως ακριβώς κ οι Γάλλοι. Σκληρό κ άνοστο!"

Si non è vero è ben trovato!

Η αλήθεια είναι πως όσο συμπαθητικοί κ να ήταν ο Μίκυ κ η Μίννυ Μάους, τα ποντίκια όχι απλά δεν τα συμπαθούμε αλλά τα θεωρούμε συνώνυμα της αηδίας κ της βρωμιάς κ όχι άδικα εαν σκεφτεί κανείς ότι είναι φορείς άπειρων μικροβίων κ ασθενειών και όμως. Σας πληροφορώ ότι πολύς κόσμος τα τρώει.

Εαν νομίσατε ότι θα γλυτώσετε το μάθημα της στορίας επειδή το θέμα αφορά στα μαγειρευτά ποντίκια φυσικά κάνετε λάθος! Γνωρίζουμε πως οι Ρωμαίοι κυνηγούσαν αρουραίους στις εξοχές, τους....σταύλιζαν κ τους τάιζαν καρπούς κ όταν γίνονταν γύρω στα 20 εκ σε μήκος ( χωρίς την ουρά) τους έτρωγαν ψητούς, έτσι για να μη νομίζουμε δηλαδή ότι όλα τα ανατριχιαστικά τα βάζουν στο στόμα τους οι ασιάτες.

Στην Αυτοκρατορική Κϊνα τα ποντίκια τα ονόμαζαν " Κατοικίδια ελάφια" κ τα μαγείρευαν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις κ για εξαιρετικούς καλεσμένους ενώ κ ο Μάρκο Πόλο καταμαρτυρεί την κατανάλωση ποντικιών, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες όπου κ ήταν σε αφθονία.

Ο "κυνηγός των ποντικιών" στα καράβια του Χριστόφορου Κολόμβου ήταν πρόσωπο αρκετά σεβάσμιο με κάποια θέση στην ιεραρχία γιατί τα ποντίκια παρείχαν την πρωτείνη που συχνά έλειπε από τη διατροφή των ναυτικών που ταξείδευαν επί μήνες.

Σήμερα στην Κίνα, την Ταιβάν κ στις Φιλιππίνες πολλά εστιατόρια σερβίρουν τρωκτικά κυρίως ως πρώτο πιάτο, συνήθως τα τηγανίζουν κ τα σερβίρουν με κάποια πικάντικη σάλτσα.'Eχω ακούσει ιστορίες για μικρά τηγανητά ποντικάκια που τα βάζουν στο στόμα ολόκληρα με τον τρόπο που βάζουμε εμείς τις... μαρίδες κ τα τρώνε ολόκληρα κ με τα κόκαλα...

Τέλος, αυτό που όλοι περιμένατε: η διεύθυνση ενός προμηθευτή ποντικιών για μαγείρεμα. Δεν πιστεύω να με ρωτήσετε που βρίσκεται, στην Αμερική βρίσκεται κ τα στέλνει παντού κατεψυγμένα με DHL. The Gourmet Rodent.

Εννοείται πως έχω κ συνταγές κ μάλιστα από μάγειρα αλλά με ενοχλεί η ιδέα να δημοσιεύσω κάτι τέτοιο.Όποιος θέλει ας μου στείλει ένα e-mail να τη στείλω προσωπικώς.

Εαν λοιπόν οι PR του Δρομοκαιτείου τα ήξεραν αυτά απόψε οι ειδήσεις θα είχαν ακόμη μεγαλύτερη πλάκα γιατί θα μοίραζαν, ίσως κ τις συνταγές που δεν δημοσιεύω εγώ...

Πάντως πρέπει να το παραδεχτείτε! Από όλες τις ακρότητες, οι μαγειρικές είναι πάντοτε οι καλύτερες...

Συμπληρωματική παρατήρηση: Χθες βράδυ ήταν αδύνατο να βρω το βιβλίο στο οποίο έχω διαβάσει κάποια από τα παραπάνω. Λοιπόν πολλές τέτοιες ιστορίες για κατανάλωση τροφών που στο δυτικό κόσμο θεωρούνται "ταμπού" περιλαμβάνει το βιβλίο του Jerry Hopkins,Extreme Cuisine.

Όμως, συνιστώ να το χρησιμοποιήσετε με κάποια περίσκεψη γιατί αρκετά από αυτά στα οποία αναφέρεται παρουσιάζονται χωρίς σαφή τεκμηρίωση. Για παράδειγμα, πολλά από αυτά που αναφέρει για το Αίμα είναι εντελώς φάουλ κ είμαι σε θέση να το γνωρίζω γιατί με το Αίμα ( απο κοινωνιολογική, ανθρωπολογική, ψυχολογική,ιατρική κ μαγειρική σκοπιά) ασχολούμαι εδώ κ κάτι χρόνια.

Φυσικά, όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα θέματα τα οποία όμως πιστεύω πρέπει να αντιμετωπίζονται προσεκτικά. Το να πουλάς εξυπνάδα ισοπεδώνοντας τα πάντα είναι πανεύκολο αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό.Για μένα τουλάχιστον η αγάπη για τη ζωή κ τις απολαύσεις της είναι απόλυτη διακριτή κ ως εκ τούτου εντελώς άσχετη προς τον εστετισμό κ την άποψη που θέλει να σοκάρεις για να εντυπωσιάζεις.

 

Απολογία...

Mon dieu! Είμαι τελικώς ένας paysant...Ούτε να βρω τα comments του blog μου δεν ήξερα κ το παίζω κ high tech στις κυρίες για να τις εντυπωσιάζω...

Τα σχόλια ευρέθησαν χάρις στην τρυφερή κ γλυκιά snowflake στην οποία εμπιστεύτηκα τα κλειδιά του καταστήματος να ρίξει μια ματιά στα ηλεκτρικά...

Πρέπει να εμπιστευόμαστε τους συνανθρώπους μας. After all, όπως θα έλεγε κ ο Adler " Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να παίρνεις περισσότερες προφυλάξεις απ'όσες χρειάζονται".

Συγγνώμη για την ταλαιπωρία κ παρακαλώ επιδείξτε αισθητική στα graffiti που θα δημιουργήσετε στον τοίχο του καταστήματος. Ο Αθήναιος είναι γνωστός για τις επιδόσεις του στη μαγειρική, όχι για τη δημοκρατική του συνείδηση... ;-)

Snowflake, αναμείνατε κέρασμα γιατί αισθάνομαι κ τύψεις που σας επέπληξα ελαφρώς που είχατε στολίσει γιορτινό το blog σας σχετικώς νωρίς...λες κ μου έπεφτε λόγος.

Υ.Γ. Βλέπω πως αρκετοί ζητάτε κριτική της ελληνικής έκδοσης του Larousse Gastronomique. Με τη βεβαιότητα ότι ο αρχισυντάκτης μου που διαβάζει το blog στα κρυφά το έχει ήδη παραγγείλει για μένα, θα γίνει σύντομα, αφού πρώτα υποστείτε τη φιγούρα μου για τις παλαιές εκδόσεις του Larousse Gastronomique που κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου.

 

" Φάε τη σούπα σου ή πήδα από το παράθυρο..."

Μικρή μαγειρική ερωτική ιστορία που έχει λίγο απ'ολα.Μέχρι κ τελετουργικές σφαγές. Η ιστορία είναι αληθινή, πάσα ομοιότητα με πρόσωπα κ καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική αφιερώνεται όμως στη Μιραντολίνα ώς αντίδωρο για την περιγραφή της πανέμορφης αγελάδας του Franz Marc...

Η συνταγή της κορσικάνικης σούπας είναι επική όπως ταιριάζει άλλωστε στην περίσταση.

Υ.Γ. Ναι το γνωρίζω ότι τα σχόλια στο blog μου έχουν πρόβλημα αλλά είμαι μάγειρας όχι προγραμματιστής. Εγώ δίνω συνταγές,υπάρχει κάποιος να μου δώσει μια high tech συνταγή για τη γιατρειά του συνταγολογίου;

"Mange la soup ou sautre par la fenetre..."
Φάε τη σούπα σου ή πήδα από το παράθυρο ( Κορσικάνικη παροιμία).

Μια φορά κ έναν καιρό, γνώρισα μια γυναίκα που έβαλε φωτιά στα μπατζάκια μου. Γνωριστήκαμε σ’ένα συνέδριο Ιστορίας της Μαγειρικής, εγώ είμαι chef κ εκείνη δημοσιογράφος που κάλυπτε το συνέδριο. Από το πρώτο λεπτό της γνωριμίας μας αισθάνθηκα ότι την ήξερα χρόνια κ έτσι, βρεθήκαμε να συζητάμε με τις ώρες στο lobby του ξενοδοχείου. Όταν χωρίσαμε κ ανέβηκε να κοιμηθεί έκανα κάτι που δεν το είχα κάνει ποτέ μέχρι τότε . Πήγα στη ρεσεψιόν κ ζήτησα το νούμερο από το δωμάτιο της. Χτύπησα την πόρτα χωρίς να ξέρω πως θα το έπαιρνε. Μόλις με είδε το πρόσωπό της φωτίστηκε. Συνεχίσαμε τη συζήτηση μέχρι που ξημέρωσε. Είχα χρόνια να ξενυχτήσω τόσο πολύ…

Δε θα ήταν εύκολο, το ήξερα. Εκείνη ζούσε στη μία πόλη, εγώ στην άλλη. Εκείνη ήταν νυχτοπούλι, ενώ εγώ ξύπναγα με τις κότες. Εκείνη ήταν δημοσιογράφος, ενώ εγώ ένας μάγειρας. Πόσο μπορούσε να κρατήσει μια τέτοια σχέση; Παρ’όλα αυτά όμως είπαμε να το δοκιμάσουμε.

Από τη στιγμή που άρχισα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Έβγαλα την καρδιά μου κυριολεκτικά στο πιάτο.Της έγραφα ποιήματα κ της τα έστελνα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, της έπαιζα σαξόφωνο στον τηλεφωνητή κ βέβαια της περιέγραφα με ανατριχιαστικές λεπτομέρεις τα φαγητά που μαγείρευα. Αυτό το τελευταίο λειτουργούσε καλύτερα απ’όλα γιατι η γυναίκα αυτή ήταν μανιώδης με το φαγητό.Εντελώς αδαής η ίδια από μαγείρεμα βέβαια, αλλά θα σκότωνε για μια paella.

Την πρώτη φορα που βρεθήκαμε μετά το συνέδριο πίστεψα ότι κάτι θα καταφέρναμε. Μαγειρέψαμε μαζί. Ανταλλάξαμε ιστορίες ζωής. Ήπιαμε πολλές μαργαρίτες. Ερωτικά, σηκώσαμε μια θύελλα.

Κατά την επιστροφή στο σπίτι, μου μπηκε η ιδέα ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλιο μαγειρικής μαζί. Ήμουν ήδη έτοιμος να ξεκινήσω να δουλεύω πάνω σ’ένα βιβλίο για τη μαγειρική της Κορσικής .Θα έγραφα το βιβλίο, εκείνη θα μπορούσε να με βοηθήσει λίγο στην έρευνα και θα μου ήταν για πάντοτε υπόχρεη.

Η ιδέα της άρεσε πάρα πολύ. Της είπα ότι θα έπρεπε να πάμε μαζί στην Κορσική να γνωρίσουμε κόσμο, να φάμε κ να μπουμε γενικότερα στο πνεύμα! Η Ιωάννα, αυτό ήταν το όνομά της, ήδη μίλαγε για όλα τα βιβλία που επρόκειτο να διαβάσει.Όταν έλεγα ότι έπρεπε σύντομα να ξεκινήσει τις ετοιμασίες του ταξιδιού ενώ εκείνη απαντούσε με θρύλους από την ιστορία της Κορσικής. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι δεν είχε καταλάβει τι είδους βιβλίου θα έγραφα αλλά τι στο διάολο, δε με ένοιαζε ποσώς. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα την είχα ολόκληρη δική μου στα υπέροχα χωριά της Κορσικής.

Έλα όμως που δεν έκανε πλάκα για την έρευνα που είχε ξεκινήσει… Δημοσιογράφοι…Της τηλεφωνούσα κ άκουγα στο βάθος κορσικάνικα πολυφωνικά τραγούδια. Της έστελνα ερωτικά ποιήματα κ μου απαντούσε με ανέκδοτα για κορσικανούς γαιδάρους κ ιστορίες με κορσικάνικες βεντέτες…Προσπαθούσα να την παρασύρω στα σιρόπια κ μου απαντούσε με μια ιστορία από την Οδύσσεια…

Στο μεταξύ, εγώ μαγείρευα κ πολύ σύντομα ήξερα τι ήθελα από το βιβλίο οπότε, της ζήτησα να μου στείλει ό,τι είχε μαζέψει κ εκείνη. Ο Χριστός κ η Παναγία!! Αυτή η γυναίκα δεν είχε συνειδητοποιήσει τη διαφορά μεταξύ ενός μαγειρικού βιβλίου κ μιας δημοσιογραφικής έρευνας;!! Είχε συγκεντρώσει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε: λαογραφικές πληροφορίες, ανέκδοτα, ιστορίες με βεντέτες, πλήθος από πληροφορίες που μου ήταν παντελώς άχρηστες…Και δεν έφτανε αυτό. Με έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο:
« Έλα,τι έγινε; Τα διάβασες; Πώς σου φαίνονται; Σου άρεσε η ιστορία με τις φακές κ τον τρελλό του χωριού;» Τι να της απαντούσα; « Αγάπη μου, έχεις κάνει φοβερή δουλειά, μόνο που θέλω να φτιάξω ένα απλό μαγειρικό βιβλιαράκι, όχι να γράψω την ιστορία της Κορσικής…»

Η κατάσταση ήταν δύσκολη αλλά το κατάπια γιατί σε λίγες μέρες θα τη συναντούσα κ στο διάβολο να πήγαινε κ το βιβλίο μου…Απλώς τη ρώτησα « Αγάπη μου, πες μου αληθεια, πώς πάνε οι προετοιμασίες του ταξιδιού μας;» « Του ταξιδιού μας;!! Στα σοβαρά περιμένεις από μένα να προετοιμάσω το ταξίδι;!! Εγώ είμαι δημοσιογράφος, έχω την εφημερίδα!!Δεν κάθομαι!!»

Σας έχει συμβεί ποτέ να είστε σε μια κατάσταση όπου να βλέπετε τη λεπτή κόκκινη γραμμή την οποία γνωρίζετε πως εαν την περάσετε θα επακολουθήσει ο χαμός; Το περίεργο ήταν ότι εγώ συνήθως τα πρόσεχα κάτι τέτοια…όμως αυτή τη φορα δεν το έκανα…

Όταν βγήκα από το αεροπλάνο κ την είδα να με περιμένει στο αεροδρόμιο, τα ξέχασα όλα κ ήταν έρωτας από την αρχή. « Λοιπόν, ξέρεις τι θα κάνω; Θα σου μαγειρέψω κ όταν θα δοκιμάσεις αυτά που θα σου φτιάξω θ’ αναρρωτηθείς πώς ζούσες πριν να με γνωρίσεις…»

Και πράγματι τα έδωσα ΟΛΑ.

Της έφτιαξα κορσικάνικη σαλατα με αρακά κ κόκκινες πιπεριές. Αρνάκι σε κρούστα από ελιές κ θυμάρι, φριττάτα λαχανικών κ βέβαια το papacciolu το περίφημο κορσικάνικο cheesecake. Την τελείωσα.Έτσι πως καθόμασταν ξαπλωμένοι στον καναπέ σε κωματώδη σχεδόν κατάσταση, την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Ένιωθα ωραία…

Την επόμενη μέρα όμως άρχισε. « Δεν είπες κάτι για το βιβλίο. Έλα, μίλα μου ειλικρινά, τι σκέφτεσαι για την έρευνα που έκανα;» Αμαν! Έβλεπα καταιγίδα στον ορίζοντα κ δεν υπήρχε περίπτωση να συναινέσω στην επερχόμενη καταστροφή! « Αγάπη μου, άσε τις συζητήσεις για το βιβλίο κ έλα να μιλήσουμε για μας…ας μιλήσουμε για την αγάπη μας…» Χμμμμ… έβλεπα τα βεγγαλικά που θα βλέπαμε κ οι δυο μας σε λίγο κ σιγά μην καθόμουν να μιλήσω για τη δημοσιογραφική της έρευνα… έτσι, της έριξα το δόλωμα « Σου υπόσχομαι να μιλήσουμε αύριο για το βιβλίο καθώς θα μαγειρεύουμε μαζί τη σούπα…» Αυτό ήταν! Έπεσε στην αγκαλιά μου ενθουσιασμένη! « Τη σούπα! Ποια από όλες; Μην μου πεις…. Την Αζιμίνου! Τη διάσημη κορσικανή σούπα;!» Αντί να απαντήσω της χαμογέλασα κ άρχισα να τη φιλάω…

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από κάτι θορύβους στην κουζίνα, σα να χτυπούσαν κατσαρόλες. Ντύθηκα γρήγορα κ τη ρώτησα φωναχτά τι έκανε τόσο θόρυβο. « Ξύπνησες αγάπη μου! Έλα έχω βάλει να φτιάξουμε τη σούπα!» Ω θεε μου! « Περίμενέ με σε παρακαλώ,μην αρχίσεις χωρίς εμένα, η σούπα αυτή έχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία» της φώναξα εκνευρισμένος.

Τότε έκανε αυτό που με πείραζε περισσότερο κ που δεν περίμενα από μια ευφυή γυναίκα σαν κ αυτή να το κάνει. Με αγνόησε. Το έκανε συχνά κ το έκανε κ για πράγματα για τα οποία ήταν κατά τεκμήριο άσχετη! Μπήκα στην κουζινα κ τη βρήκα αναψοκοκκινισμένη!

«Έβαλα νερό για να φτιάξουμε το πέστο». Έριξα μια ματιά στην κατσαρόλα με το… «πέστο». « Σ’ ευχαριστώ» της είπα ξερά ευχόμενος να μη έδειχνε η όψη μου τι σκεφτόμουν εκείνη της στιγμή…Ανασήκωσα τα μανίκια μου.

« Ας αρχίσουμε καλύτερα με το ζωμό! Φέρε μου σε παρακαλώ το ψάρι. Στοπ! Μονο τα πετρόψαρα για το ζωμό!» Φαινόταν αγχωμένη, ήθελε να με ευχαριστήσει κ να δείξει βεβαίως ότι ξέρει να τα κάνει όλα… « Αγάπη μου, γιατί δε βάζεις λίγο νερό να βράσει κ θέλω να σε ακούω να μου διαβάζεις τη συνταγή με τη γλυκειά σου φωνή» της είπα για να την κρατήσω λίγο μακριά από τα πόδια μου.

Μέχρι εκείνη να βάλει στην κατσαρόλα το νερό κ να αρχίσει να μου διαβάζει τη συνταγή, εγώ είχα ήδη κόψει τις ντομάτες κ είχα φτιάξει κ το ωραίο μου bouquet garni.
«Ορίστε» της είπα βάζοντάς της στα χέρια ένα βαθύ τηγάνι « σωτάρισε τα κρεμμύδια σε σιγανή φωτιά χωρίς να τ’αφήσεις από τα μάτια σου. Τα σωτάρεις για 10-15 λεπτά ανακατεύοντας τα συνεχώς, μέχρι ότου να πάρουν ένα χρώμα…»

Αυτό την κράτησε απασχολημένη για 15 λεπτά.Όσο εκείνη ανακάτευε τα κρεμμύδια εγώ ετοίμασα τα πετρόψαρα, τη σουπιά κ το καβούρι κ μετά συνέχισα με τα υπόλοιπα ψαρικά.

« Η Αζιμίνου ήταν η αγαπημένη σούπα του Ναπολέοντα», είπε.

Έριξα μέσα στο τηγάνι της τις ντομάτες, τα ψαρικά κ το bouquet garni. « Ανακάτευε συνεχώς!» της είπα.

« Αυτό μου θυμίζει την ιστορία με τη χήρα που ήταν τόσο φτωχή που δεν μπορούσε να ταισει ούτε το σκυλί της οπότε το εκπαίδευσε να κόψει το λαρύγγι του φονιά του γιού της»συνέχισε.

Προσέθεσα το ζεστό νερό, ανακάτεψα απαλά κ κάλυψα το τηγάνι με ένα βαρύ καπάκι.
« Ξέρεις τι θέλω από σένα, κούκλα; Να μου βράσεις λίγο ακόμη νερό!» Εγώ συγκεντρώθηκα στα υπόλοιπα ψαρικά. Καθάρισα τα μύδια, τον αστακό κ τις γαρίδες.

« Αααα τώρα θυμήθηκα! Η σούπα αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σύλληψη του διάσημου Κορσικανού ληστή Μαζαρέτου!» φώναξε ξαφνικά.

« Τι έγινε με το βραστό νερό;»

« Χμμμμ Δε μου λες τι σημαίνει η παροιμία mange la soup ou sautre par la fenetre? Ποτέ μου δεν κατάλαβα τί θέλει να πει...”

Ήταν η ώρα για το δέσιμο της σούπας… Πολύ κρίσιμη στιγμή! Ο ζωμός έπρεπε να περαστεί προσεκτικά από το τουλπάνι. Τη στιγμή που σήκωνα το βαρύ τηγάνι … με σπρώχνει να μπει μπροστά μου. « Εεεεε Περίμενε! Είπες ότι θα με αφήσεις να βλέπω».

Αυτό ήταν. Αυτό ήταν.

« Βούλωστο επιτέλους! Βού-λω-στο!" άρχισα να ουρλιάζω "Από την πολυλογία σου δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ, ούτε να μαγειρέψω! Τα ανέχομαι όλα. ΟΛΑ! Δεν επιτρέπω σε κανέναν όμως, ούτε σε σένα, να μου καταστρέψει μια μαγειρική μου δημιουργία και χωρίς λόγο!!»

Εντάξει, το παραξήλωσα, όμως ήταν αλήθεια. Τα ανέχομαι όλα εκτός από το να δείχνουν ασέβεια προς την τέχνη μου. Αυτό για μένα ήταν αιτία χωρισμού. Εκείνη με κοίταζε εμβρόνητη : « Πώς μου μιλάς έτσι; Κατά βάθος ξέρω πως με περιφρονείς, όλο ειρωνεύεσαι τη δουλειά μου γιατί νομίζεις πως είσαι παντογνώστης μόνο κ μόνο επειδή μπορείς να μαγειρεύεις καλά!!Είσαι ο κλασικός είρων,ψηλομύτης chef!!»

Ω θεέ μου! Να ξέρατε μόνο πόσο σιχαίνομαι τους καυγάδες, όμως είχα εκνευριστεί πολύ μαζί της. Την πήρα αγκαλιά κ της ζήτησα να με συγχωρέσει για το ύφος μου. « Έλα εδώ! Θα σου πω κ εγώ τώρα μια ιστορία που τη λένε στο Ταίναρο,ξέρεις πόσο μοιάζει η Μάνη με την Κοσρσική; ». Αμέσως μου χαμογέλασε.

« Ήταν κάποτε σ’ένα χωριό του Ταινάρου ο Κωνσταντής, χασάπης που γύρναγε τα χωριά κ έσφαζε τα ζώα. Τα χριστούγεννα, κατά τα χοιροσφάγια , γινόταν περιζήτητος. Όλοι ήθελαν να είναι αυτός που θα σφάξει το γουρούνι τους. Το έκανε γρήγορα κ σχετικά ανώδυνα χωρίς να καταστρέφει το κρέας. Ο Κωνσταντής ήταν καλός άνθρωπος,ήρεμος--όπως όλοι οι χασάπηδες κ πολύ αγαπητός. Κάποια χρονιά παντρεύτηκε μια γυναίκα πολύ νεώτερή του. Η Ελένη ήταν όμορφη, πεταχτή κ δροσερή, αγαπούσε πολύ τον Κωνσταντή αλλά δεν ήταν από τη Μάνη κ δεν ήξερε πότε ο Κωνσταντής μιλούσε σοβαρά κ πότε όχι. Εκείνος έκανε υπομονή γιατί ήταν νέα αλλά κάτι φορές τον έκανε έξαλλο. Φτάνουν τα Χριστούγεννα κ αρχίζουν τα χοιροσφάγια. Η Ελένη τον έψησε να την πάρει μαζί του, γιατί δεν τον είχε δει ποτέ να σφάζει. Εκείνος, μετά από πολλά δέχτηκε με τον όρο εκείνη να κάθεται ήσυχη κ κυρίως να μη μιλάει. Φτάνουν στο πρώτο σπίτι. Οι άντρες πιάνουν το ζωντανό από τα πόδια κ το γυρίζουν ανάσκελα κ τότε ο Κωσταντής σηκώνει το μαχαίρι κ είναι έτοιμος να το καρφώσει στο λαιμό του ζώου αλλά η Ελένη τον σπρώχνει φωνάζοντας: Περίμενε! Είπες ότι μπορώ να σε δω να σφάζεις!». Στο μεταξύ,όσο τα έλεγα αυτά, το χαμόγελο είχε σβύσει από το πρόσωπο της Ιωάννας.

«Γυρίζουν σπίτι αλλά ο Κωνσταντής δε μιλιόταν. Η Ελένη σαν τη βρεμμένη γάτα τον κοιτάει στα μάτια παρακαλετικά να τη συγχωρέσει. Εκείνος την κοιτάει ήρεμος, της χαιδεύει τα μάγουλα. Με το δεξί του χέρι παίρνει το μαχαίρι που βρισκόταν στον πάγκο πίσω του»
Στο μεταξύ κ όσο τα λέω αυτά έχω πιάσει την Ιωάννα από τους ώμους κ της χαιδεύω το μάγουλο. Ταυτόχρονα, κάνω πως ψάχνω το μαχαίρι στον πάγκο πίσω μου…

" Ελένη. Σ’αγαπώ αλλά δε σέβεσαι ούτε εμένα, ούτε την Τέχνη μου! Νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα!" Λέγοντας αυτά ο Κωνσταντής σηκώνει το χέρι με το οποίο έχει αρπάξει το μαχαίρι και…" αφήνω τη φράση στη μέση σηκώνοντας το χέρι μου που είχε αρπάξει στο μεταξύ το μαχαίρι.

Την ειρωνεία την έπιασε αμέσως.'Ηταν έξυπνη γυναίκα. Κοκκίνησε, τα μάτια της έγιναν δυο μικρές κουμπότρυπες από τα νεύρα οπότε γυρίζει κ δίνει μια κ αναποδογυρίζει την κατσαρόλα! « Ορίστε λοιπόν μεγάλε μάγειρα! Κάνεις χιούμορ σε βάρος μου! Στο διάβολο εσύ κ οι μαγειρικές σου δημιουργίες!!». Το πάτωμα γέμισε από το κόκκινο υγρό. Σκούπισα τα παπούτσια μου στο χαλάκι της κουζίνας κ γύρισα να την κοιτάξω μόνο αφού είχα βγει από το σπίτι της. Με κοίταζε με μίσος από το παράθυρο της κουζίνας κ είχε το ύφος των Κορσικανών vigilantes που τόσο γλαφυρά μου τους είχε περιγράψει κ επανηλλημένως…

Πώς την έλεγε την παροιμία που δεν καταλάβαινε;
« Mange la soupe ou sautre par la fenetre…» Φάει τη σούπα σου αλλιώς πήδα από το παράθυρο…

Τη σημασία της παροιμιας αυτής την είχα τελικώς ανακαλύψει εγώ κ για τους δυο μας…



Αζιμίνου –Ψαρόσουπα από την Κορσική.

Για τη συνοδευτική σάλτσα " πέστο" ( προαιρετικά)

2 μικρές πιπεριές τσίλι χωρίς τα κοτσάνια τους αλλά με τους σπόρους τους.
½ γλυκιά κόκκινη πιπεριά την οποία θα έχετε ξεφλουδίσει βουτώντας την σε καυτό νερό.
3 σκελίδες σκόρδο, ξεφλουδισμένες.
Ψίχα από μια φέτα χωριάτικο ψωμί.
½ κ.τ αλάτι.
¼ κ.τ πιπέρι
6 κ.σ ελαιόλαδο

Λιώνετε όλα τα υλικά μαζί στο μπλέντερ κ αφήνετε τη σάλτσα σκεπασμένη σ’ένα μπωλ. Όταν σερβίρετε τη σούπα προσθέτε προαιρετικώς το πέστο.

Για το ζωμό.

1 κιλό πετρόψαρα.
1-2 μικρές σουπιές.
2 μεγάλα κρεμμύδια ψιλοκομμένα.
½ κιλό ντομάτες καθαρισμένες κ ψιλοκομμένες ( έχετε αφαιρέσει τους σπόρους)
1 bouquet garni.
4 φλυτζ. βραστό νερό.
13 φλυτζ. ζεστό νερό.
¼ φλυτζ. λάδι.
Αλάτι-πιπέρι.

Για την Αζιμίνου.

3 κιλά από τουλάχιστον 5 διαφορετικές ποικιλλίες ψαριών.( η παραδοσιακή κορσικανή συνταγή θέλει

11/29/2005 

Πρόγευση από Χριστούγεννα.

Εντάξει! Ίσως μου αρέσει να γκρινιάζω, όμως εσείς θεωρείτε λογικό μια πόλη που φέρνει περισσότερο στην Ιερουσαλήμ και το Κάιρο παρά στη Νέα Υόρκη να στολίζεται χριστουγεννιάτικη από τις αρχές του Νοεμβρίου με τον τρόπο που έχει αρχίσει να στολίζετε φέτος η Αθήνα;

Κοιτάω από το παράθυρο μου το απέναντι διαμέρισμα. Δε λέω, αναγνωρίζω πως ο ένοικός του είχε πρόθεση να δημιουργήσει μια πρώιμη εορταστική ατμόσφαιρα και από την άποψη αυτή τα κατάφερε: στη γειτονιά μου φέτος γιορτάζουμε τις …Απόκριες από τις αρχές Νοεμβρίου…

Τα ράφια των σούπερ μάρκετ έχουν γεμίσει από χριστουγεννιάτικα γλυκά κ panettone από την 28η Οκτωβρίου οπότε ας παρασυρθώ και εγώ από τον " Αφρό των Ημερών" σχεδόν ένα μήνα πριν από τις γιορτές. Το fruitcake είναι ωραίο να το φτιάξετε παρέα με τα πιτσιρίκια σας. Όσοι δεν έχετε μπορείτε να κάνετε ότι κάνω εγώ,να δανειστείτε αυτά των φίλων σας. Βέβαια καλόν είναι να έχετε και ένα "μέσο" στην πυροσβεστική για να έρθουν μετά να σας καθαρίσουν την κουζίνα με τη μάνικα!

Το κέηκ φρούτων το οποίο θα μου επιτρέψετε να το λέω με την ονομασία του στα αγγλικά, δηλαδή fruitcake, είναι ένα από τα αγαπημένα και πιο δημοφιλή χριστουγεννιάτικα γλυκά του δυτικού κόσμου. Στις ΗΠΑ τα fruitscake παρασκευάζονται μήνες πριν από τα Χριστούγεννα , οι πιο φανατικοί τα φτιάχνουν ίσως και έναν ολόκληρο χρόνο νωρίτερα, ενώ κάθε νοικοκυρά εκτός από τη δική της συνταγή, έχει να διηγηθεί και κάποια ιστορία για ένα fruitcake που κληρονόμησε από την προγιαγιά της και που διατηρούνταν σε άριστη κατάσταση την ημέρα που το άνοιξε!

Όπως συμβαίνει με όλα τα δημοφιλή φαγητά και γλυκά όπου οι θρύλοι για την καταγωγή τους υποκαθιστούν την ιστορική πραγματικότητα, έτσι κ το fruitcake λέγεται ότι παρασκευάστηκε πρώτα από τους Ρωμαίους κάτι που απέχει πολύ από την ιστορική αλήθεια.

To fruitcake είναι βρετανική σπεσιαλιτέ ( μία από τις λίγες εαν μου επιτρέπετε). Όπως παρατηρεί και ο Alan Davidson στο Oxford Companion to Food ( το οποίο σε καμία περίπτωση δεν έχει καταφέρει να καθιερωθεί ως θέσφατο στην ιστορία της διατροφής) τα βασικά υλικά για το fruitcake -- τα οποία είναι βεβαίως τα αποξηραμένα φρούτα--άρχισαν να εισάγονται στη Βρετανία από την Πορτογαλία και την Ανατολική Μεσόγειο μόλις κατά τον 13ο αι. Γρήγορα τα fruitcake εγιναν δημοφιλή και παρασκευάζονταν σε ειδικές περιστάσεις όπως σε γάμους και κατά τα Χριστούγεννα. Τον Ατλαντικό θα τον διασχίσουν κατά τον 18οαι όπου ταυτόχρονα θα αρχίσει και η παραγωγή --σαφής ένδειξη της πολιτισμικής διαφοροποίησης της Νέας Γης, των άσπρων angel cakes. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Πάντως, στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ όπου ο σεβασμός στην παράδοση είναι μεγαλύτερος, τα σκούρα fruitcake θα συνεχίσουν να είναι ιδιαιτέρως αγαπητά και δημοφιλή μέχρι τις μέρες μας.

Όπως σε όλα τα κέηκ έτσι και σε αυτή την περίπτωση το δύσκολο είναι το σωστό ψήσιμο. Στην προκειμένη περίπτωση θα δυσκολευτούν λιγότεροι όσοι έχουν δουλέψει με δικό τους παντεσπάνι. Εαν ακολουθήσετε τις οδηγίες όμως δεν θα έχετε πρόβλημα.
Τις δόσεις τις μετρώ με τα ειδικά δοσομετρικά φλυτζάνια και κουτάλια. Κάτι τελευταίο,προτιμείστε το πετιμέζι που μπορείτε πλέον εύκολα να βρείτε σε σούπερ μάρκετ και σε καταστήματα με είδη υγιεινής διατροφής από τη μελάσα γιατί το πετιμέζι δίνει άλλο γευστικό βάθος στη ζύμη.

Υλικά.

1/2 φλυτζ. ανάμικτα αποξηραμένα κ ζαχαρωμένα φρούτα.
2 κ.σ. αποξηραμένο λεμόνι ή κίτρο.
1/4 φλυτζ. σταφίδες
1/4 φλυτζ.θρυμματισμένα pecan
1/2 φλυτζ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις.
1/4κ.τ. κανέλλα
1/8 κ.τ. μαγειρική σόδα.
1/4 κ.τ. αλάτι
8 κ.σ. βούτυρο( λιωμένο)
1/4 φλυτζ. μαύρη ζάχαρη.
1 μεγάλο αυγό
1/4 φλυτζ. μελάσα ή 1/2 φλυτζ. πετιμέζι
2 κ.σ γάλα
2 φλυτζ+ 1 φλυτζ., μαύρο ρούμι.

Τουλάχιστον 24 ώρες νωρίτερα από τη μέρα που θα φτιάξετε το κέηκ, κόβετε τα αποξηραμένα φρούτα σε πολύ μικρά κομματάκια και τα μουλιάζετε σε 1 φλυτζ. ρούμι. Τα φρουτα μπορείτε να τα κόψετε και στο μπλέντερ αφού το έχετε ψεκάσει ελαφρά με το αντικολλητικό σπρέυ λαδιού που το χρησιμοποιούμε με φειδώ όσο και εαν μας λύνει τα χέρια!

Προθερμαίνετε το φούρνο στους 160C.

Σ'ενα μέτριο μπωλ ανακατεύετε το αλεύρι,την κανέλλα,τη μαγειρική σόδα κ το αλάτι. Σ' ενα μεγαλύτερο μπωλ --αυτό του μίξερ είναι μια χαρά-- ανακατεύετε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρις ότου αποκτήσετε μια αφράτη κρέμα.Προσθέτετε το αυγό και στη συνέχεια το αλεύρι σε τρεις δόσεις, εναλλάξ με τη μελάσα και το γάλα. Η ζύμη θα είναι αρκετά υδαρής γιατί δεν έχει αρκετό αλεύρι. Μην σας ανησυχεί γιατί αυτό δεν επηρρεάζει το τελικό αποτέλεσμα.

Γεμίζουμε τη φόρμα του κέικ κατά τα 3/4 της.Προτιμείστε φόρμα μικρής διαμέτρου και αρκετού βάθους. Τη ζύμη από το κέικ που θα περισσέψει μπορείτε να την ψήσετε χωριστά σε μικρά φορμάκια.

Βάζετε τη φόρμα στον προθερμασμένο φούρνο και ψήνετε για 40' με 45' , μέχρις ώτου οι άκρες από το κέικ αρχίσουν να ζαρώνουν. Επίσης, με προσοχή πιέζετε την επιφάνεια του κείκ ελαφρά και εαν επιστρέψει στη θέση της τότε είναι έτοιμο.

Αφήνετε να κρυώσει για 10' μέσα στη φόρμα και στη συνέχεια το "καταβρέχετε" ελαφρά με 2 κ.σ. από το ρούμι.
Στρώνετε μια επιφάνεια μ'ενα κομμάτι πλαστικής μεμβράνης αρκετά μεγάλο για να τυλίξει το κέικ. Βρέχετε ένα κομμάτι τουλπάνι με το ένα φλυτζάνι ρούμι και το τοποθετείτε πάνω στην πλαστική μεμβράνη. Αναποδογυρίζετε το κέικ πάνω στο τουλπάνι και το περιχύνετε με το υπόλοιπο ρούμι. Τυλίγετε προσεκτικά πιέζοντας το τουλπάνι πάνω στο κέικ.Το αφήνετε να κρυώσει καλά και την επομένη το καλύπτετε με αλουμινόχαρτο. Το τοποθετείτε σ'ενα κουτί που κλείνει αεροστεγώς κ το ... ξεχνάτε μέχρι τις γιορτινές μέρες!

11/28/2005 

Όταν σου λέω "μελιτζάνα", να απαντάς " έρωτας"...

Μια χαριτωμένη παρωδία καυγά κ η επιθυμία που προέκυψε να επισφραγιστεί η ανακωχή με φαγητό, η διεθνής επικαιρότητα που έφερε το μπιρμπίλικο σεφαρδίτικο μάτι του Amir Peretz να λάμπει παιχνιδιάρικα στην οθόνη της τηλεόρασης κ η αναφορά του cyber τσέλιγκα προς εντυπωσιασμό μας --δηλαδή σας όχι μου--στα μελιτζανοπιτάκια, με έβαλε στη διαδικασία να ψάχνω για τα μενού της..."ανακωχής". Τρία άσχετα --φαινομενικά τουλάχιστον--μεταξύ τους γεγονότα ή να το πω καλύτερα, τρεις διαφορετικές αφορμές για βουτιά στις κατσαρόλες, συναντιώνται να διηγηθούν μια ιστορία που αμβλύνει διαφορές κ αποδεικνύει την ανάγκη για ειρηνικές λύσεις.

Γεύματα της ανακωχής λοιπόν....

Πώς κ δε θυμόμουν να έχω δει κάτι σχετικό μέχρι σήμερα; Ανέτρεξα στη συλλογή μου με τα "μενού για εξαιρετικές περιστάσεις" κ μιλάω βέβαια για ιστορικά μενού,για να πάρω μια ιδέα. Κοιτώ τον ηλεκτρονικό μου κατάλογο: Μενού για αναγορεύσεις, στέψεις, συνθήκες, συνέδρια, συνευρέσεις, συνευρέσεις ερωτικές (καλά εδώ έχω κατεβατά ολόκληρα από μενού για πριν, κατά κ μετά...), επίσημες επισκέψεις... Μενού για ανακωχές κ συνθήκες ειρήνης όμως πουθενά! Δεν το πιστεύω! Τόσο οδυνηρό θεωρούμε πλέον το συμβιβασμό κ τη λήξη των εχθροπραξιών, την καλύτερη δηλαδή απόδειξη ωριμότητας, που δεν την έχουμε επισφραγίσει ποτέ μ'ενα ειδικό δείπνο;

Πέφτω ξανά με τα μούτα στη βάση δεδομένων μου. Μόνον η παράμετρος "μάχες" με οδηγεί στα Λακωνικά φιδίτια ( τη γευστική φρίκη των οποίων μας μεταφέρουν ανεκδοτολογικά πολλοί συγγραφείς με πιο γλαφυρό απ'όλους τον Αθήναιο στους "Δειπνοσοφιστές" του ( Δειπνοσοφιστές XIV,15), όπου γίνεται αναφορά κ στο μέλανα ζωμό αλλά αυτά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ενταχθούν στην κατηγορία των δείπνων που με ενδιαφέρουν για τη συγκεκριμένη περίσταση.

Αργότερα,φυλλομετρώντας τους " Δειπνοσοφιστές" πέφτω πάνω στο ιστορικό ανέκδοτο που ο Αθήναιος προφανώς αντιγράφει από τον Ηρόδοτο ( Ιστορίαι IX,82). Μετά τη Μάχη των Πλαταιών, ο στρατηγός των Σπαρτιατών Παυσανίας επισκέπτεται την κατασκήνωση του στρατού των Περσών κ παθαίνει σοκ από τη χλιδή που αντικρύζει. Απο περιέργεια διατάσσει τους μάγειρες των Περσών να ετοιμάσουν το δείπνο που θα ετοίμαζαν για το Μαρδόνιο, εαν ο τελευταίος νικούσε τη μάχη... Στη θέα του πολυτελούς δείπνου που ετοίμασαν οι Πέρσες μάγειρες, μένει άναυδος κ διατάσσει αμέσως τους δικούς του μάγειρες να ετοιμάσουν το λιτό σπαρτιατικό φιδίτιο... Η σύγκριση είναι κάτι παραπάνω από συντριπτική... Ο Παυσανίας όμως, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, καλεί τους στρατηγούς των Ελλήνων να απορρήσουν μαζί του για τον άνθρωπο που ζούσε με τέτοια πολυτέλεια στον τόπο του κ βάλθηκε να κατακτήσει αυτούς που τρώνε τόσο λιτά...

Όμως, όσο κ να τραβήξω από τα μαλλιά όλα τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δε συνιστούν " δείπνα της ανακωχής". Ηλίου φαεινότερο λοιπόν πως η Ιστορία περιμένει να αναδυθεί μέσα από τις κατσαρόλες μου...

Εαν υπάρχει ένα επίσημο μενού που θα έδινα όσα-όσα για να το μαγειρέψω εγώ αυτό είναι το δείπνο που θα σφράγιζε τη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ισραηλινών κ Παλαιστινίων. Είναι μια στιγμή που την έχω φανταστεί αρκετές φορές κ είναι η γνώση μου πάνω στην ιστορία της μαγειρικής που με κάνει να αναρρωτιέμαι γιατί αυτή η ειρήνη αργεί τόσο πολύ... ήταν όμως η εικόνα του σεφαραδίτη Amir Perez που"με έβαλε στα αίματα" που λέει κ o Σαραντάκος περισσότερο ίσως γιατί " η κοψιά" του μου θύμισε την παλιά σεφαραδίτικη παροιμία " Τρία πράγματα αξίζουν στη ζωη: το κρεβάτι με τον Έλληνα, το κουτσομπολιό με τον Τούρκο κ το φαγητό με τον Εβραίο".

Να τι θα μαγείρευα λοιπόν για τους κ.κ. Abu Mazen κ Amir Peretz

*Το Δείπνο της Ειρήνης*

Κοιτάζω το μενού κ μετρώ τα χρόνια προς τα πίσω. Υπολογίζω πως τα πιάτα αυτά διηγούνται γύρω στα 1.500 χρόνια ιστορίας των λαών της Μεσογείου.Η ιστορία ξεκινάει με τους Άραβες οι οποίοι διαδίδουν τη μελιτζάνα σ'ολόκληρη τη Μεσόγειο. Από αυτούς τη μαθαίνουν οι Εβραίοι της Ιβηρικής Χερσονήσσου, οι οποίοι με το διωγμό τους από κεί το 15ο αι. φτάνουν στη Θεσσαλονίκη. Από αυτούς,θα την εισαγάγουν οι Χριστιανοί στα φαγητά τους κ με το χεράκι των Γενουατών πρώτα κ του Νικολάου Τσελεμεντέ πολύ αργότερα θα δημι0υργηθεί ο μέγας VIP της ελληνικής κουζίνας, ο μουσακάς, ο οποίος μουσακάς πρέπει να είναι το παιδί του παλαιστινιακού Musakhkhan όπως παρατηρεί κ ο Clifford Wright στο A Mediterranean Feast: The Story of the Birth of the Celebrated Cuisines of the Mediterranean from the Merchants of Venice to the Barbary Corsairs, with More than 500 Recipes . Ο παλαιστινιακός Musakhkhan, δεν έχει βέβαια μελιτζάνα, είναι όμως το πιάτο που "βγαίνει ζεστό από το φούρνο"-- σε κατα λέξη μετάφραση. Ο παλαιστινιακός μουσακάς είναι ένα από τα πιο νόστιμα φαγητά που μπορεί κανείς να φάει πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Το Maqluba είναι άλλο ένα διάσημο παλαιστινιακό φαγητό που μαγειρεύεται στην κατσαρόλα,σε στρώσεις κ σερβίρεται αφού αναποδογυριστεί πρώτα στην πιατέλα.

Λέγεται πως σε ολόκληρη την αραβική Μέση Ανατολή κατά την εποχή της μελιτζάνας, εαν μια γυναίκα ρωτήσει τον άντρα της τί φαγητό να του φτιάξει, εκείνος έχει δικαίωμα να τη χωρίσει αυτόματα!

Με τη μελιτζάνα εκτός απο την απόλαυση συνδέεονται κ τα πάθη των σεφαραδιτών εβραίων από την Ιερά Εξέταση. Μια από τις μεθόδους των ιεροεξεταστών για να εντοπίσουν όσους εβραίους ασκούσαν στα κρυφά τη θρησκεία τους, ενώ επισήμως είχαν δηλώσει πως είχαν ασπαστεί τον Καθολικισμό,ήταν να τους βάζουν μπροστά σ'ένα πιάτο με μαγειρεμένη μελιτζάνα. Εαν έπεφταν με τα μούτρα στο φαγητό, τότε κρίνονταν ένοχοι, ενώ σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες συχνές ήταν κ οι έφοδοι στα σπίτια των conversos: η ύπαρξη κατσαρόλας με μαγειρεμένο αρνί με μελιτζάνες κ η απουσία χοιρινού θεωρούνταν ύποπτη κ οδηγούσε σε επιβολή κυρώσεων!

Μελιτζάνα λοιπόν.Και εαν για όλο τον κόσμο ένα μήλο ήταν αυτό που οδήγησε από τον Παράδεισο στην Κόλαση, οι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής είναι βέβαιοι ότι στο δρόμο της κολασμένης κ ως εκ τούτου άξιας κατάκτησης γεύση, οδηγεί η μελιτζάνα γιαυτό κ εμείς την ειρήνη με μελιτζάνα θα τη σφραγίσουμε. Είθε!

11/24/2005 

Εαν είσαι τσοπάνης...

... τί το παίζεις cowboy;

Δε θέλω να σας μάθω τρόπους γιατί το ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η Ελένη Ψυχούλη χαρίζοντάς μας εξαίσιες στιγμές γέλιου με τα γραφόμενά της... Να διαμαρτυρηθώ θέλω για τους τσοπαναρέους της πόλης των Αθηνών που καβάλησαν το jeep κ μια βροχερή μέρα σαν κ αυτή τη βλέπουν ως προσομοίωση του Camel Trophy, το ράλι στο οποίο δεν πρόκειται να πάρουν μέρος ποτέ γιατί οι περισσότεροι είναι πατάτες του καναπέ οπότε, μιας κ δεν πρόκειται να διασχίσουν τον Αμαζόνιο , βάζουν στόχο τις λακούβες που είναι γεμάτες νερό κ κάνουν τους καημένους τους περαστικούς μούσκεμα στα λασπόνερα... Τί Camel Trophy, τί Αθήνα. Τί Λωζάνη, τί Κοζάνη δηλαδή...

Αγαπητοί τσοπάνηδες! Θυμηθείτε ότι είστε κύριοι κ το βράδυ θα τρώτε σολωμούς στα restaurants της πόλης, θα στραβοανάβετε το Cohiba κ θα παραγγέλνετε Lagavulin με coca-cola ... Κύριοι σαν κ σας πρέπει να δείχνουν κάποια ευαισθησία κ σεβασμό προς τους πεζούς.

Θέλετε να σας δει ο μαιτρ του El Pecado κ να βρεθείτε να τρώτε σουβλάκια στον παράδρομο της Σαρρή με τους Πακιστανούς κ τους αστεράτους μάγειρες (σαν το φίλο μου τον Τάσο) που μόλις έχουν τελειώσει τη βάρδια τους κ προτιμούν το γύρο στις " Πυραμίδες" από αυτά που σερβίρουν στους τσοπαναρέους της πόλης;

Λίγο προσοχή λοιπόν γιατί να βρέξετε εμένα δε λέει κ τίποτε αλλά εαν σας δει η Ελένη Ψυχούλη, δεν σας βλέπω να φιγουράρετε ξανά σε κοσμική στήλη...

Παρακαλώ να με συγχωρέσουν οι τσοπάνηδες της Αρκαδίας που είναι κύριοι κ ο φίλος μου ο Βασίλης που οδηγεί μεν jeepαρα αλλά πολύ προσεκτικά κ από ανάγκη: δε θέλει να βλέπουν οι γυναίκες τη Rolls Royce που έχει στο γκαράζ κ τον θέλουν μετά για τα λεφτά του...


11/23/2005 

Καθαρίζοντας ανανάδες ή αλλέως πως...η vulgaire εκδοχή της ευζωίας...

Ποιος θα το πίστευε... εγώ ένας αστός με accent κ αμφίεση Κωνσταντίνου Τζούμα να βρεθώ σε cyber στάνη να "παίρνω μάτι" τον τσέλιγκα να μονολογεί καθαρίζοντας ανανάδες...
Απολαυστικό κείμενο!Μου θύμισε κάτι από το " Τάβλι"-- του Δημήτρη Κεχαίδη καλέ όχι του Νίκου Δήμου!

Απολαύστε!
( Το κείμενο αναδημοσιεύεται όπως το βρήκα στο blog του "τσέλιγκα", χωρίς παραγράφους,γραμμένο "μονορούφι").

Γράφει ο Τσέλιγκας

Έχω ανοίξει τέντα τα παραθυρόφυλλα και λιάζομαι σαν τη σαύρα περιμένοντας το Μητσάρα από απέναντι να φέρει κάτι ανανάδες που του έστειλε η θεια του η Μαριγούλα από την Κρήτη. Έχω κι έναν σουγιά κειμήλιο από τον παππού μου και πολύ γουστάρω να απλώνω τη σεζλόνγκ μου μέσα στο δωμάτιο, να με χτυπάει ο ήλιος και να καθαρίζω ανανάδες. Ο Μητσάρας είναι πολύ νευρικός τύπος, ίσως ο πιο νευρικός της γειτονιάς και είναι σίγουρα ο καλύτερος συμβουλάτορας αν θες ν₼αγοράσεις μηχανή και ειδικά μεταχειρισμένη. Εγώ πέρυσι δύο φορές που άρχισα να το σκέφτομαι για να γλιτώσω από την ταλαιπωρία με το μποτιλιάρισμα και το παρκάρισμα έμαθα τα δυσάρεστα για δύο φίλους και μου κόπηκε ο βήχας. Με αποτέλεσμα σήμερα να σκέφτομαι ν₼αλλάξω αυτοκίνητο και είμαι μεταξύ ενός Toyota Corolla κι ενός VW Golf, με τον Ιάπωνα μέχρι στιγμής να κερδίζει τις εντυπώσεις αλλά μετά τη Ρεχάγκελ εποχή ένα γκολφάκι δε θα ήταν και άσχημη επιλογή. Άσχημη ήταν η θεια του Μητσάρα η Μαριγούλα αλλά είχε τεράστια στήθη κι όταν ήμασταν μικροί και παίζαμε στη γειτονιά κάναμε την προσευχή μας για να έρθει να παίξει μαζί μας μήλα. Μόνη και ατυχής η θεια η Μαριγούλα είχε αναλάβει όλα τα αρσενικά παιδιά της γειτονιάς και μάλιστα αφιλοκερδώς. Φυσικά ο Μητσάρας είχε και τα πρωτεία αλλά και την ευκολία αφού έμενε στην ίδια πολυκατοικία, είχαν και συγγενικούς δεσμούς, όλα ήταν μια χαρά. Χαρά που κάναμε εμείς όταν μας αφήναν οι γονείς μας στη Μαριγούλα για κάποια οικογενειακή υποχρέωση, άλλο πράγμα, δε λέγεται. Κι όταν φτάσαμε στη Δευτέρα λυκείου μάθαμε ότι η Μαριγούλα παντρεύεται και τα μαζεύει για το Ρέθυμνο. Είχαμε πάει και μια χρονιά διακοπές με το Μητσάρα αλλά τίποτα δεν ήταν όπως παλιά κι αυτό φάνηκε τόσο από το γεγονός ότι για πρώτη φορά δεν κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο ίδιο το κρεβάτι, όσο και από την απροθυμία της να μας ταΐσει σταφυλάκια στο στόμα και γενικά να μας περιποιηθεί. Έκτοτε δεν έχουμε νέα από τη Μαριγούλα εξόν από κάτι κάρτες που ανταλλάσσουμε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα χωρίς όμως σουβλιστό αρνί και κοκορέτσι που προσωπικά μου αρέσουν τόσο πολύ που να τα χέσω όλα τα γκουρμέδικα και τα τοιαύτα, αρπάζω τη ξυλόσουβλα, πιάνω κι ένα απ₼τα μανάρια και ρίχνουμε και τις στροφές μας καθώς περιμένουμε να πέσει η φωτιά από τα κλήματα γιατί χωρίς κλήμα μην περιμένεις να φας νόστιμο αρνί. Θα είναι κρίμα η προσπάθεια και μόνο, θα πάει και χαμένο το αρνάκι. Τζάμπα το σφάξιμο δηλαδή και οι συγκινήσεις. Σήμερα είμαι πολύ συγκινημένος ασχέτως αν δε φαίνεται. Επιτέλους βρέθηκε κι ένας φίλος μου να με κάνει υπερήφανο με μια απόφαση του που ποτέ δεν περίμενα ότι θα πάρει. Κι όμως το έκανε. Και να πω ότι διαβάζει και το blog? Ιδέα δεν έχει οπότε παίρνει διπλή αξία η κίνηση του. Μπράβο φίλε μου έκανες ματ! Κι ας ήσουν εσύ ο βασιλιάς που θυσιάστηκε. Μπαγασάκο, όλο εσένα σκέφτομαι από την ώρα που με πήρες τηλέφωνο και κάθομαι σα χάνος να καθαρίζω κάστανα και ανανάδες με το Μητσάρα τον ανιψιό της Μαριγούλας. Τα κάστανα είναι της εποχής και τα προτιμώ αλλά το προτείνω κιόλας μαζί με βούτυρο, μέλι και ξυνόγαλα. Σε πολλούς δεν αρέσει αλλά είναι θρεπτικό και αν ρίξεις μέσα μια σταγόνα κονιάκ γίνεται άλλο πράγμα θεσπέσιο. Λίγο τζατζίκι λείπει μόνο για να ολοκληρωθεί η οπτασία αλλά θα μεριμνήσουμε και γι₼ αυτό. Ξεκινάει εμφανίσεις και η Αννούλα του χιονιά η Βίσση, σπεύσατε αδέρφια.

11/19/2005 

Εργένικα πάθη...

Στη σκέψη και μόνον κάποιας δυνητικής, έστω, δίκης όπου θα έβρισκα εαυτόν καθήμενο στο εδώλιο να ακούω τον εισαγγελέα να διαβάζει αποσπάσματα του παρόντος για να στοιχειοθετήσει σε βάρος μου την κατηγορία της προκατάληψης απέναντι στα ζευγάρια με παιδάκια γελάω προκαταβολικώς. Ξέρω πόσοι από τους φίλους μου που έχουν παιδιά θα τρέξουν προς υπεράσπισή μου. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τα παιδιά, μπορώ να προσκομίσω ένορκες μαρτυρίες για το αντίθετο. Τα παιδιά τα λατρεύω όμως, εαν ήθελα δικά μου θα είχα κ αφού δε θέλω να έχω δικά μου, μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί θα πρέπει να ανέχομαι των άλλων; Και εξηγούμαι....

Ξέρετε γιατί μέσα στα super market στην προέκταση του διαδρόμου με τα μπαχαρικά βρίσκονται τα ράφια με τα προφυλακτικά, τα αρωματικά αφρόλουτρα κ τις αρωματικές κρέμες; Γιατί στην προέκταση του διαδρόμου με τα κρασιά κ τα λοιπά οινοπνευματώδη βρίσκονται τα ράφια με τα κεριά κ τα διάφορα μυριστικά χώρου; Θα σας πω εγώ αγαπητοί μου γονείς, γιατί κάποιος πρέπει να βρει το κουράγιο να σας το πει επιτέλους!! Ο λόγος που τα προφυλακτικά βρίσκονται κολλητά με τα μπαχαρικά κ τα κρασιά κολλητά στα αρωματικά κεριά είναι για να ορίσουν σημειολογικά το χώρο του σούπερ μάρκετ όπου ελεύθεροι κ ερωτικώς διαθέσιμοι ενηλικες γνωρίζονται αναμεταξύ τους. Στους χώρους αυτούς, ο Γιωργάκης σας δεν έχει καμία δουλειά να κυνηγάει τη Μαιρούλα τους και οι φιλιππινέζες σας να κυνηγάνε κ τα δυό τους τσιρίζοντας με τρόπο που να μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι μέσα στο συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ, ο Όλιβερ Στόουν γυρίζει το remake του "Platoon".

Υπερβολές; Καθόλου!

Βρίσκεσαι στο σούπερ μάρκετ κ ενώ ζουλάς εξεταστικά τους ανανάδες παρατηρείς δίπλα σου μια μεταμοντέρνα ύπαρξη να περιεργάζεται τους λωτούς. Χμμμ... Pas mal...Μόλις αντιλαμβάνεται κ η ύπαρξη την παρουσία σου αφήνει τους λωτούς κ αρχίζει κ περιεργάζεται διακριτικά εσένα. Σε εγκρίνει. Το βλέπεις στο ύφος της. Τί ωραίος τρόπος να αρχίσει μια βροχερή σαββατιάτικη μέρα...

Ανεβαίνεις στον πρώτο όροφο κ πας στο διάδρομο με τα μπαχαρικά, τη μία από τις δύο adult ζώνες του σούπερ μάρκετ όπου μπορείς να πιάσεις συζήτηση εφόσον υπάρχει η διάθεση! Πράγματι, μετά απο λίγο έρχεται κ "η ύπαρξη". Απλώνει δειλά το χέρι κ πιάνει το λεμονοπίπερο: "Έχετε μαγειρέψει ποτέ με σαφράν; Έχω ακούσει τόσα για το σαφράν κ όμως δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ..." σε ρωτάει. Αυτό είναι! Σου έδωσε το πράσινο φως! Της παίρνεις απαλά από το χέρι το φακελάκι με το λεμονοπίπερο κ της εγχειρίζεις γλυκά-γλυκά κ διακριτικά το σωστό φακελάκι που γράφει "σαφράν" κ εκεί που είσαι έτοιμος να αρχίσεις το λογύδριο....ωιμέ Θεοί!

Από την άκρη του διαδρόμου, ακούς μια πολεμική τσιρίδα κ βλέπεις να εισβάλει στην απαγορευμένη για τα παιδιά ζώνη κ να έρχεται καταπάνω σου ένα καρότσι! Στην αρχή νομίζεις ότι "το καρότσι που τσιρίζει" είναι τηλεκατευθυνόμενο γιατί δε βλέπεις κανέναν να το σπρώχνει όμως, όσο πλησιάζει καταπάνω σου, παρατηρείς δύο τοσοδούλικα χεράκια μόλις κ να καταφέρνουν να το κρατούν από τη λαβή ... Το επόμενο λεπτό βλέπεις έναν άντρα κ μια γυναίκα να τρέχουν πίσω από το καρότσι εν εξάλλωι καταστάσει... " Νικολαααααακη! Σταμααααατα θα χτυπήσεις!!!" Τι να χτυπήσει ο κανακάρης σας,κυρία μου; Εμάς θα σκοτώσει κ εαν δεν μας σκοτώσει μας χαλάει την κατάσταση...Και πού να τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς; Έντρομη "η ύπαρξη", εγκαταλείπει τη... σκηνή του δράματος κ σ' αφήνει σύξυλο μ'ενα φακελάκι λεμονοπίπερο στο χέρι-- το σαφράν της το έχεις δώσει ήδη εαν ενθυμείστε...

Βουτηγμένος στη σύγχιση συνεχίζεις τα ψώνια σου. Πριν φύγεις σκέφτεσαι να κοιτάξεις εαν το ΑΒ σοβαρεύτηκε επιτέλους κ έφερε Beaujοlais Nouveau Georges DuBoeuf κ όχι τη βλακεία που έχει εμφιαλώσει για λογαριασμό του κάποιο οινοποιείο της πλάκας κ μας πλασσάρει την τελευταία βδομάδα ως Beaujolais Nouveau. Την ίδια ιδέα είχε κ "η ύπαρξη" του προηγούμενου επεισοδίου γιαυτό κ την ξαναβλέπεις μπροστά σου. Αυτή τη φορά δεν θα την αφήσεις να φύγει, τουλάχιστον αμαχητί! Σου χαμογελάει. "Τι πηγαίνει με ψητό κοτόπουλο;" Ψητό κοτόπουλο;! Είναι φαγητό τώρα αυτό; Άθελά σου σκέφτεσαι πόσα μπορείς να μάθεις σε αυτόν το (φαινομενικά τουλάχιστον ) απαίδευτο ουρανίσκο... Έλα όμως που ο γνωστός μας Νικολάκης, η μανούλα του κ ο πατερούλης του έχουν άλλη άποψη για το πως πρέπει να περάσεις το σαββατόβραδό σου....

Εσύ έχεις πιάσει μια " Μαντινεία" κ "η ύπαρξη" σκύβει προς το μέρος σου κ στηρίζεται πάνω σου για να διαβάσετε μαζί την ετικέττα κ ενώ έχεις αρχίσει να τραγουδάς από μέσα σου το στίχο της Χαρούλας " κι όταν βλέπω εγώ παιδί μου αυτήν την κίνηση, βρε καλώς τη, λέω, τη νέα τη συγκίνηση" σκάει η ναπάλμ...

Ο μικρός Νικολάκης, έχει πάλι ξεφύγει από την επιτήρηση των κοινωνικώς ανάλγητων γονιών του, έχει περάσει απαρατήρητος στην adult ζώνη του σούπερ μάρκετ κ βρίσκει εσένα απο όλους τους πελάτες να ρωτήσει: " Κύριε-κύριε!! Πού είναι τα Kinder έκπληξη;"

Αυτό ήταν. "Η ύπαρξη" προφανώς συμμερίζεται τις απόψεις σου για τα κατά τ' άλλα συμπαθή οικόσιτα δίποδα του είδους μας και αποχωρεί έντρομη στη θέα του μικρού τύραννου, πριν να εμφανιστούν οι γονείς του τσιρίζοντας γιατί για να πούμε την αλήθεια, περισσότερο από τον Νικολάκη είναι τους κοινωνικώς ανάλγητους γονείς του που δεν αντέχουμε...

Αφιερώνεται στη "μεταμοντέρνα ύπαρξη" που σήμερα το πρωί στο ΑΒ Αγίας Παρασκευής ήθελε τόσο μα τόσο να μάθει για το σαφράν... Όχι τίποτε άλλο, αλλά δε μου δόθηκε κ η ευκαιρία να εξηγήσω γιατί το ψητό κοτόπουλο είναι απλώς τροφή κ δεν πρέπει να λογίζεται για φαγητό...





11/15/2005 

Η κουζίνα των Επαναστατικών Ονείρων...

O Daniel Rogov, είναι ένας από τους αληθινούς gentlemen και διανοούμενους τους επαγγέλματος. Αρθρογραφεί για το κρασί και το φαγητό στην ισραηλινή Ha’aretz ,στην ισραηλινή έκδοση της International Herald Tribune και σε αρκετά έντυπα στην Ευρώπη και την Αμερική. Ένα παλαιότερο άρθρο του νομίζω πως καλύπτει απόλυτα τη μαγειρική επικαιρότητα. Ο λόγος σήμερα για το μέγα καλοφαγά Honoré Gabriel Riqueti, Comte de Mirabeau, ο οποίος αφού πρώτα ενεπλάκη σε ό,τι παρανομία υπήρξε και δεν υπήρξε και δεν είδε προκοπή με το αριστοκρατικό κατεστημένο, συνετάχθη καιροσκοπικά με τη Γαλλική Επανάσταση και κέρδισε σε δημοτικότητα και υστεροφημία…


Γράφει λοιπόν ο Daniel Rogov:« Για τον Ροβεσπιέρο,η ιδανική έκβαση της Γαλλικής Επανάστασης θα ήταν η επιβολή μιας παγκόσμιας δίαιτας στην οποία θα κυριαρχούσαν οι…φακές. Ο Δαντών από την άλλη πλευρά, όχι λιγότερο επαναστάτης αλλά σίγουρα πολύ μεγαλύτερος γκουρμέ, πίστευε πως στην επερχόμενη « παγκόσμια ελευθερία» ο γαλλικός λαός δεν θα έπρεπε να συμβιβαστεί με κάτι κατώτερο από γεμιστό φασιανό με τρούφες και κρέμα. Ο Κόμης Μιραμπώ όμως, όντας αρκετά πιο ρεαλιστής από τους δύο περιστασιακούς του φίλους πίστευε πως « όλοι οι Γάλλοι και οι Γαλλίδες πρέπει να τρέφονται καλά και σίγουρα όχι λιγότερο από τέσσερις φορές την ημέρα!».

Ο Μιραμπώ είχε «δύο ζωές». Μία με το παλαιό καθεστώς και μία με τη Γαλλική Επανάσταση.Με τα σημερινά δεδομένα, μου φαίνεται απίθανο να γινόταν ήρωας. Η πρώτη του ζωή,με την ιδιότητα του υιού ενός ευγενούς ήταν μια αποτυχία, εάν και υπήρχαν στιγμές στις οποίες επέδειξε κάποια ευφυία. Η δεύτερη του ζωή όμως, του επαναστάτη,τον γέμισε δόξα και δεν ήταν και άψογη…

Πριν από την επανάσταση, η ζωή του ήταν γεμάτη οικογενειακές αντιπαραθέσεις, αντιδικίες με αντεραστές, φυλακίσεις και εξορίες, μεγάλα σκάνδαλα , «μικρή» λογοτεχνική παραγωγή και πολύ και καλό φαγητό. Γόνος επώνυμης οικογένειας ευγενών της επαρχίας την εποχή που έκλεισε τα 20 είχε ήδη εγκαταλείψει τη στρατιωτική καρριέρα, είχε συσσωρεύσει ένα απίστευτα μεγάλο χρέος, είχε ωθήσει στην πορνεία καμία ντουζίνα γυναίκες ( συμπεριλαμβανομένης της δικής του) και είχε κοιμηθεί μέχρι και με την αδελφή του! Είχε περάσει από δίκη πολλές φορές, είχε φυλακιστεί στο Chateu D’If , είχε εξοριστεί σ’ένα μικρό χωριό στις Άλπεις και είχε φυλακιστεί από τον βασιλιά στα μπουντρούμια της Vincennes.

Εκτός από τις γυναίκες, τα χρέη και τη φυλακη, ο Μιραμπώ είχε το γράψιμο και μετακινούμενος από φυλακή σε φυλακή και από εξορία σε εξόρια έγραψε μια σειρά από δοκίμια με μια ευρεία θεματολογία. Μετέφρασε λατίνους ποιητές, έγραψε πορνογραφικά διηγήματα και δημοσίευσε ιστορικά μυθιστορήματα, μικρής καλλιτεχνικής αξίας.Ένας κριτικός περιέγραψε το έργο του ως διεφθαρμένο και ιδεολογικώς συγκεγχυμένο.Χρόνια αργότερα, ο κριτικός Saint-Beuve είπε πως τα γραπτά του Mirabeau ήσαν «ασήμαντα επειδή ήταν σπαρμένα με ψιχία διανόησης».

Παρ’όλο που είχε κάνει τη ζωή του ρημαδιό, η μοίρα χαμογέλασε σ’αυτόν τον άσωτο, ασυνεπή και ανέντιμο άνθρωπο. Ο Ροβεσπιέρος θεωρούσε τους λόγους του ως «την εμπνευσμένη φωνή της λογικής» και ο Δαντών παρατηρούσε πως τα κείμενα του « προσωποποιούσαν το αληθινό νόημα της επανάστασης». Αυτό που κανείς από τους δυο τους δεν κατάλαβε ήταν πως στην πραγματικότητα ο Μιραμπώ ήταν εντελώς αντίθετος στην ιδέα της επανάστασης.Αυτό που ήθελε ήταν η απόλυτη εξουσία στα χέρια ενός μονάρχη ο οποίος θα είχε και τη συμπαράσταση της επαναστατικής συνέλευσης. Είναι ενδιαφέρον πως τελικώς το όνειρο του Μιραμπώ το πραγματοποίησε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και όχι η Επανάσταση.

Είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα εάν ο Μιραμπώ αγαπήθηκε στο Παρίσι για τις ρητορικές του ικανότητες, την παθιασμένη του επαναστατικότητα, την ικανότητά του να κάνει έρωτα με μια ποικιλία γυναικών ή για το εξαιρετικό γούστο που είχε ως γαστρονόμος. Είτε βρισκόταν στην εξορία ή στην εξουσία , είτε στη φυλακή ή στη δόξα, ο Μιραμπώ επέμενε να τρώει καλά. Στο κελί του, στο Chateau d’ If , έπαιρνε τακτικά ποσότητες από χήνες γεμιστές με τρούφες, φρέσκιες φράουλες και κρασί Port. Κατά την παραμονή του στη Vincennes έτρωγε τακτικά πέστροφα, εξαιρετικής ποιότητας, ιταλικά τυριά και διάφορα κέικ τα οποία έφτιαχνε γιαυτόν μια από τις παριζιάνες ερωμένες του. Κατά το απόγειο της δημοτικότητάς του ως εκπρόσωπος της Επανάστασης βρισκόταν συχνά στο «Tour d’Argent» όπου απολάμβανε μια πάπια με πορτοκάλι. Στο « Le Doyen» όπου συναντούσε τις φίλες του γευόταν στρείδια. Στο «Le Procope», διάβαζε τους λόγους του ( όλοι γραμμένοι από τον Etienne Dumont για λογαριασμό του) ρουφώντας τον καφέ του και τρώγοντας σορμπέ από πορτοκάλι.

Εάν και ο Μιραμπώ πέθανε στα 1791, όλα τα αγαπημένα του εστιατόρια στο Παρίσι λειτουργούν ακόμη. Το πιάτο τη συνταγή του οποίου σας δίνω δημιουργήθηκε από έναν από τους chefs του « Le Procope», πιθανώς το 1790 και το πιάτο αυτό παραμένει στον κατάλογο του αρχαιότερου εστιατορίου του Παρισιού μέχρι και σήμερα.

Entracôte Mirabeau.

½ φλυτζ. βούτυρο.
18 φιλετάκια αντζούγιας.
24 μεγάλες πράσινες ή μαύρες ελιές,χωρίς το κουκούτσι τους.
½ φλυτζ. ψιλοκομμένα φυλλαράκια ταραγκόν ( θα το βρείτε πολύ εύκολα παντού).
4 μπριζόλες «κόντρα»,ελαφρώς χτυπημένες.
3 κουτ.σουπ. ελαιόλαδο.
Αλάτι και πιπέρι.

Αρκετές ώρες πριν να ξεκινήσετε την παρασκευή του φαγητού λιώστε 6 από τις αντζούγιες μ’ένα πηρούνι και ανακατέψτε τις καλά με το βούτυρο που βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου. «Πλάστε» το βούτυρο σε 8 τετράγωνα και φυλάξτε τα στο ψυγείο.

Βράστε ελαφρώς αλατισμένο νερό σε δυο μικρές κατσαρόλες. Στη μία «ζεματίστε» τις ελιές για 4 με 5 λεπτά και στην άλλη τα φύλλα του ταραγκόν.Στραγγίξτε καλά και τα δύο.

Αλείψτε τις μπριζόλες με το ελαιόλαδο και αλατοπιπερώστε. Ψήστε τις κάτω από καυτό γκριλ για 1 λεπτό. Γυρίστε τις και συνεχίστε το ψήσιμο για ένα ακόμη λεπτό.Τις γυρίζετε ξανά και τις αφήνετε να ψηθούν μέχρις ώτου να είναι έτοιμες σύμφωνα με τα γούστα σας.

Ζεσταίνετε* τα πιάτα και τις σερβίρετε γαρνίροντας με τις αντζούγιες που δεν έχετε χρησιμοποιήσει, τις ελιές και τα φύλλα του ταραγκόν.Πάνω σε κάθε μια από τις μπριζόλας βάλτε δυο τετραγωνάκια από το βούτυρο αντζούγιας και σερβίρεται αμέσως. Συνοδεύεται ιδανικά από τσιπς πατάτας και ψωμί για να « μαζέψετε» τη σάλτσα.»

*Τα πιάτα τα ζεσταίνουμε βουτώντας τα σε καυτό νερό και σκουπίζοντάς τα με προσοχή.

Daniel Rogov
(Απόδοση στα ελληνικά: Αθήναιος).

Θερμές ευχαριστίες στον κ. Daniel Rogov που μου παραχώρησε το άρθρο του.Τα περίφημα «Rogov’s Ramblings» μπορείτε να τα απολαύσετε εδώ.

11/10/2005 

Το Φθινόπωρο των Λωτοφάγων.

Θα έχετε παρατηρήσει πως όλες οι μεγάλες Όπερες κλείνουν πριν από το φινάλε με μια εντυπωσιακή άρια η οποία συνήθως είναι από τα πιο δημοφιλή κομμάτια της. Είναι η κορύφωση πριν από το δραματικό φινάλε, μια τεχνική που την απαντούμε και σε άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τη λαμπρή σοδειά του Φθινοπώρου. Ως την τελευταία «λυρική κορώνα» πριν από το φινάλε του μεγάλου ελληνικού καλοκαιριού που ευτυχώς μας αφήνει για τόσο λίγο όσο για να το πεθυμήσουμε.

Το φθινοπωρινό πανηγύρι ξεκινά με τα όψιμα σταφύλια και τα μήλα και συνεχίζει με μια σειρά από υπέροχα φρούτα που «βάζουν δύσκολα» ακόμη και στους εμπειρότερους των μαγείρων : κυδώνια, κάστανα, ρόδια και λωτοί. Λίγο το αστραπιαίο πέρασμά τους από τις κουζίνες μας—μιας και η σοδειά τους διαρκεί για λίγο χρονικό διάστημα, λίγο η… ατίθαση φύση τους που βάζει αυστηρούς όρους σε όσους θελήσουν να τα χρησιμοποιήσουν ως υλικά μαγειρικής και τα φρούτα του φθινοπώρου έχουν κατακτήσει ιδιαίτερη θέση στις κουζίνες μας.

Στα μήλα, τα κυδώνια και τα ρόδια έχω αναφερθεί εκτενώς κατά το παρελθόν χωρίς να σημαίνει βέβαια πως έχουμε « κλείσει λογαριασμούς», ειδικά με τα τελευταία. Με τους λωτούς όμως μπορώ να πω ότι μόλις ξεκίνησα μια σχέση πάθους και φέτος το φθινόπωρο δεν υπάρχει μέρα που να μην έχω φάει λωτό και βέβαια δεν υπάρχει και μέρα που να μην έχω αναρρωτηθεί τι μπορεί να φτιάξει κανείς με αυτούς.

Οι λωτοί που βλέπετε στα μανάβικα δεν έχουν καμία σχέση με τους λωτούς που έφαγαν οι σύντροφοι του Οδυσσέα όταν ο ιντριγκαδόρος Ποσειδώνας τους οδήγησε στη Χώρα των Λωτοφάγων. Αυτό το γνωρίζουμε με βεβαιότητα γιατί το φρούτο που απολαμβάνουμε σήμερα έφτασε στη Μεσόγειο μόλις το 19ο αιώνα.

Το μυστήριο των ομηρικών λωτών είναι ένα καλό παράδειγμα για το πόσο σημαντική είναι η μελέτη της Ιστορίας της Διατροφής. Η λύση του διατροφικού αυτού μυστηρίου,θα μας βοηθούσε σημαντικά στη μελέτη της ιστορικότητας της Οδύσσειας. Εάν γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς ήταν οι Ομηρικοί λωτοί θα μπορούσαμε να πούμε ποια ήταν η χώρα στην οποία έφτασε ο Οδυσσέας προσπαθώντας να παρακάμψει το Μαλέα, εννιά μερόνυχτα πέρα από τα Κύθηρα, όπως διηγείται ο ίδιος στο βασιλιά Αντίνοο.

Για κακή μας τύχη όμως οι αρχαίες πηγές δε συμφωνούν σε ποιο δέντρο ή φυτό αντιστοιχεί ο « μελιστάλαχτος καρπός» της Οδύσσειας και τα αρχαιογνωστικά λεξικά παραπέμπουν σε τέσσερα τουλάχιστον διαφορετικά φυτά : το λωτό του Αιγαίου (Nymphaea lotus),κρίνο του νερού, που εικονίζεται στις κυκλαδικές και τις μινωικές τοιχογραφίες, τον ινδικό λωτό (Nelumbo Nucifera),που είναι εδώδιμος,το κοινό τριφύλλι,που με το όνομα λωτός μνημονεύεται συχνά στα ομηρικά έπη ως τροφή αλόγων,τελος τη τζιτζιφιά (Ziziphus Lotus),και φαίνεται ν’αντιστοιχεί περισσότερο στην ομηρική περιγραφή του λωτού των Λωτοφάγων.

Ο λωτός που τρώμε σήμερα λοιπόν έφτασε στα μέρη μας τον 19οαι. από την Ιαπωνία. Οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής επισημαίνουν πως το φρούτο του λωτού το τρως μόλις πέσει η πρώτη παγωνιά,δηλαδή στα τέλη του Οκτωβρίου. Στην αγορά βρήκα λωτούς από την Κορινθία και εισαγωγής από την Ισπανία. Χωρίς δισταγμό προτιμείστε τους πρώτους γιατί δεν υπάρχει σύγκριση με τους δεύτερους.Οι λωτοί ωριμάζουν και αρωματίζονται πολύ ωραία εάν τους κλείσετε προσεκτικά σε χαρτοσακούλα μαζί μ’ένα πορτοκάλι και ένα λεμόνι για δύο-τρεις μέρες. Εννοείται,πως τρώγονται μόνον όταν ωριμάσουν πολύ( τουλάχιστον η ποικιλία που έχουμε στην Ελλάδα).

Τι μπορεί να κάνει κανείς με τους λωτούς; Δύσκολη η ερώτηση γιατί έχουμε να δουλέψουμε μ’έναν πολτό φρούτου. Το Larousse Gastronomique δίνει μια συνταγή για αρωματικό σορμπέ και εγώ έβγαλα ένα ενδιαφέρον τσάτνευ που μπορεί να συνοδεύσει ψητό κοτόπουλο ή κρέας.

Σορμπέ λωτού.

Διαλέγετε 6 ώριμους λωτούς. Κόβετε πολύ προσεκτικά το κοτσάνι και με τη βοήθεια ενός κουταλιού τους αδειάζετε πολύ προσεκτικά για να μην τραυματίσετε τη φλούδα τους. Βάζετε σε καθένα από τα άδεια πλέον φρούτα ένα κουταλάκι του γλυκού μπράντυ και τα αφήνετε να μαριναριστούν με αυτό για μία τουλάχιστον ώρα. Χτυπάτε στο μπλέντερ τη σάρκα των λωτών που έχετε αφαιρέσει μαζί με 2 φλυτζάνια παγωμένο ( στην κατάψυξη) χυμό ανάνα. Περνάτε τον πολτό των λωτών με τον ανανά από λεπτό σουρωτήρι και στη συνέχεια γεμίζετε με αυτόν τους λωτούς. Καταψύχετε για δύο ώρες και σερβίρετε.

Τσάτνευ λωτού με πορτοκάλι.

Οι λωτοί έχουν αρκετά μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C και Β καροτίνης όμως έχουν ελάχιστη πηκτίνη γιαυτό και εάν τους βράσουμε μαζί με πορτοκάλι ( που έχει πολύ μεγάλη ποσότητα σε πηκτίνη) καταφέρνουμε να πήξουν χωρίς να προσθέσουμε μεγάλη ποσότητα ζάχαρης. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Χρειαζόμαστε τον πολτό από 6 λωτούς. Ένα πορτοκάλι κομμένο σε μικρούς κύβους ( μαζί με τη φλούδα),1 κουτ. της σούπας ζάχαρη,1 κουτ.γλ. τζίντζερ σε σκόνη,ελάχιστο μοσχοκάρυδο.

Βάζετε όλα τα υλικά σε μια αβαθή κατσαρόλα και βράζετε σε μέτρια φωτιά για 45’ ανακατεύοντας σποραδικά και προσέχοντας να μην «πιάσει» η κατσαρόλα. Όταν το τσάτνευ πήξει, το κατεβάζετε από τη φωτιά και προσθέτετε σε αυτό μια κοφτή κουταλιά της σούπας βαλσαμικό ξύδι.

Εναλλακτικά μπορείτε να προσθέσετε τριμμένο γαρύφαλλο ή σταφίδες εφόσον σας αρέσουν οι πιο γλυκές γεύσεις.

Σερβίρεται ως συνοδευτικό σε ψητά κρέατα και πουλερικά.

Δημοσιεύθηκε στο Flash.gr στις 9/11/05

11/04/2005 

Να κρίνετε γιατί έτσι κ αλλιώς κ εσείς θα κριθείτε...


Μία είναι η απορία που μου δημιουργήθηκε βλέποντας το εξώφυλλο του περιοδικού " Ευ Ζην": μετά από αυτή τη φωτογράφιση πόσο γενναίος πρέπει να είναι ο άντρας που θα θελήσει να κατακτήσει την καρδιά της κυρίας Ντενίση;

" Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του σταθμού μας, κυρίες κ κύριοι", όπως λένε κ οι νεαρές ρεπόρτερ του Star Channel όταν καλύπτουν " αποκλειστικότητες" από τη ζωή των διασήμων, είμαι σίγουρος πως το καλό έντυπο κ οι συνεργάτες του δεν ευθύνονται γιαυτό το ... έγκλημα. Είναι γνωστό πως η κυρία Ντενίση έχει τον τελικό λόγο στη διαχείριση της εικόνας της κ δεν ακούει κανέναν με αποτέλεσμα πολλάκις να γίνεται ζωντανό παράδειγμα του τί πρέπει κανείς να αποφεύγει όταν έχει "καβατζάρει" προς μεγάλη τιμή κ καμάρι του, μισόν αιώνα ζωής...

Και να πει κανείς ότι δεν υπάρχουν άλλες δουλειές, εξαιρετικά υψηλής αισθητικής που " λύνουν" το υπαρκτό αισθητικό πρόβλημα της σχέσης γυναίκας - καπνού.
Ρίξτε μια ματιά στο αρχείο του Cigar Aficionado.
Demi Moore, Claudia Schiffer, Raquel Welch,Gina Gerson.

Κατά τα άλλα, το τεύχος Νοεμβρίου του "Eυ Ζην" παρουσιάζει ως συνήθως αρκετό ενδιαφέρον, με τον ομότεχνο Επίκουρο στις καλύτερες του στιγμές να " δίνει ρέστα" στα περί κρεοφαγίας στην Αθήνα. Θα άξιζε να το αγοράσετε μόνο κ μόνο γιαυτό.

Το έχουμε άλλωστε ξαναγράψει. Απ'ολες τις διαστροφές, η χορτοφαγία είναι μία από τις λίγες που δεν αφορά έναν ευζωιστή...

Links to this post:

<\$BlogBacklinkControl\$> <\$BlogBacklinkTitle\$> <\$BlogBacklinkDeleteIcon\$>
<\$BlogBacklinkSnippet\$>
posted by <\$BlogBacklinkAuthor\$> \@ <\$BlogBacklinkDateTime\$>

<\$BlogItemBacklinkCreate\$>

About me

  • Αθήναιος
My profile

Links

Powered by Blogger
and Blogger Templates